Κονσταντίν Λεόντιεφ: Από τον Ρομαντισμό στο Μοναστήρι

Κονσταντίν Λεοντιεφ Βλαντιμίρ Σολοβιόφ, ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ, Δοκίμια Ιστορίας και Φιλοσοφίας, Εισαγωγή - Μετάφραση Όλεγ Τσυμπένκο, εκδ. Καστανιώτη, 2018.

Απέναντι στον διαφωτισμό και στη ρασιοναλιστική σκέψη, που γέννησε ο 18^ος αιώνας, έχει καθιερωθεί να χαρακτηρίζεται ως αντίποδας ο δυτικοευρωπαϊκός, και ιδιαιτέρως, ο γερμανικός ρομαντισμός. Ωστόσο, οι σπόροι του Σέλλινγκ βρήκαν γόνιμο έδαφος και άνθισαν και στη ρωσική γη. Μόνον που εδώ οι πνευματικοί ανθοί προήλθαν από διαφορετικές συνθέσεις, λόγω της σύστασης των κοινωνικών και εθνολογικών υποστρωμάτων της αυτοκρατορίας. Τις ώρες που η θετική σκέψη σάρωνε την ευρωπαϊκή ήπειρο, στη Ρωσία, παράλληλα με τις ιδέες του Βολταίρου, αναβίωνε ο βυζαντινός μοναχισμός και η παράδοση των γερόντων. Σε άμεση επαφή με το Άγιο Όρος άρχισαν να ξεφυτρώνουν μονές, όπως η Όπτινα Πούστιν, και να μεσουρανούν πνευματικοί ταγοί, όπως ο Παΐσιος Βελιτσκόβσκι και ο Τύχων Ζαντόνσκι.

Τελικώς, όλος ο ρωσικός 19^ος αιώνας θα διαχέεται από δύο μεγάλα πνευματικά ρεύματα, με πολλά παρακλάδια, αλλά και, εμφανείς ή αφανείς, μεταξύ τους αλληλοεπιδράσεις: τα κινήματα των σλαβόφιλων και των δυτικόφιλων. Κοινός τελικός στόχος τους το όραμα της νέας Ρωσίας, που ως ευρασιατική αυτοκρατορία, με χαοτικές ταξικές, εθνοτικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές αντιθέσεις, ανίχνευε την ταυτότητά της στον κόσμο. Η σύγκριση in situ που προκλήθηκε από την επαφή με τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, όταν τα νικηφόρα ρωσικά στρατεύματα προήλασαν ως το Παρίσι του Ναπολέοντα, θα προκαλέσει ένα βαθύ σοκ, που δεν θα εγκαταλείψει έκτοτε τους Ρώσους. Η αγωνιώδης αναζήτηση της εθνικής αυτοσυνειδησίας θα πορεύεται πλέον με αυτήν της προσωπικής αλλά και της πανανθρώπινης. Κάθε νέα θεωρία φιλοδοξούσε σε τίποτε λιγότερο από το ίδιο το αληθινό νόημα της ιστορίας και της ζωής.

Εντός αυτού του μανιασμένου αγώνα, που θα έπαιρνε θυελλώδεις πολιτικές διαστάσεις και θα κατέληγε στις μεγάλες επαναστάσεις του 20ού αιώνα, ένα σημαντικό τμήμα της διανόησης έψαξε τις βαθιές ρίζες της ρωσικής ζωής για να τις αναγεννήσει και να τις αντιτάξει στο ευρωπαϊκό υλιστικό πρότυπο. Στα μονοπάτια αυτά ήταν που συναντήθηκε ο ρομαντισμός με την βυζαντινή παράδοση.

Ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους αυτού του ρεύματος, που δεν ήταν ακραιφνής σλαβόφιλος, ενώ συνάμα υπήρξε σφοδρός πολέμιος του πανσλαβισμού και λάτρης του ελληνισμού, ήταν ο Κονσταντίν Λεόντιεφ (1831-1891). Επρόκειτο για μια πνευματική μορφή που, αν και επηρέασε στοχαστές όπως τους Ν. Μπερντιάγιεφ, Σ. Τρουμπετσκόι, Σ. Μπουλγκάκοφ, Β. Ροζανοφ, Σ. Φρανκ, Π. Στρούβε, Π. Μιλιουκόφ, ξεχάστηκε στις σοβιετικές δεκαετίες, καθώς υπήρξε «μισητός και απεχθής για το αριστερό στρατόπεδο», χωρίς όμως να είχε γίνει κατανοητός και από την «δεξιά»∙ για να ανασυρθεί και πάλι στην μετασοβιετική Ρωσία, κερδίζοντας τις δάφνες που δεν έδρεψε όσο ήταν εν ζωή. Πλέον, φτάνουν να τον συγκρίνουν με τον Νίτσε και τον Σπένγκλερ, των οποίων θα μπορούσε να θεωρηθεί πρόδρομος. Στην Ελλάδα έχουμε την δυνατότητα, έστω και καθυστερημένα, να διαβάσουμε, στο βιβλίο με τον τίτλο «Το Βυζάντιο στη Ρωσία», το σημαντικότερο έργο του «Ο Βυζαντινισμός και οι Σλάβοι»(1875), σε μια εξαίρετη μετάφραση του Όλεγ Τσυμπένκο, ο οποίος μας προσφέρει επίσης μια εκτενή και διαφωτιστική εισαγωγή, καθώς και ένα δοκίμιο του φιλοσόφου Βλαδίμηρου Σολοβιόφ, «Ο Βυζαντινισμός και η Ρωσία» (1896), που συνεισφέρει στην κατανόηση των αντιθέσεων γύρω από την προσέγγιση του Βυζαντίου στη Ρωσία του 19^ου αιώνα.

Η δύσκολη ισορροπία Ερντογάν μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας

Ερντογάν και Τζεμίλεφ -ηγέτης των Τατάρων της Κριμαίας

του Semih Idiz

Οι προσπάθειες του Ερντογάν να πείσει τη Ρωσία και την Ουκρανία να επιλύσουν διπλωματικά τις διαφορές τους - μετά την πρόσφατηαντιπαράθεσή τους στα στενά του Κερτς - έδωσαν στους κυβερνητικούς κύκλους στην Τουρκία την εντύπωση ότι η Άγκυρα είναι έτοιμη να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο σε αυτήν την κρίση. Ο Ερντογάν ενθάρρυνε επίσης αυτή την εντύπωση πριν από την αναχώρησή του για τη σύνοδο κορυφής της G-20 στην Αργεντινή στις 29 Νοεμβρίου. Είπε στους δημοσιογράφους ότι είχε συζητήσει το θέμα με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Πέτρο Πόροσενκο και πρόσθεσε ότι θα διερευνήσουν περαιτέρω αυτή τη δυνατότητα με τον Πούτιν κατά τη σύνοδο κορυφής της G-20.

Εάν επρόκειτο να επιτύχει αυτή η διαμεσολάβηση, θα ενίσχυε την εικόνα του Ερντογάν σε μια εποχή που είναι στο φόρτε της η προεκλογική περίοδος για τις κρίσιμες τοπικές εκλογές τον Μάρτιο. Τίποτα δεν θα συνέβαλε στην εικόνα του περισσότερο από μια μεγάλη διεθνή επιτυχία, να φέρει μαζί τη Ρωσία και την Ουκρανία. Η εν γένει αρνητική διεθνής εικόνα του Ερντογάν βελτιώθηκε σχετικά το Σεπτέμβριο, αφού μεσολάβησε στον διακανονισμό της κατάπαυσης του πυρός στην επαρχία Ιντλίμπ της Συρίας και σταμάτησε την επίθεση στην περιοχή από ρωσικές και συριακές δυνάμεις. Οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ επαίνεσαν τον Ερντογάν για την αποτροπή μιας νέας αιματοχυσίας.

Ωστόσο, κάθε πιθανότητα η Άγκυρα να μπορούσε να διαδραματίσει μεσολαβητικό ρόλο μεταξύ της Μόσχας και του Κιέβου θα ήταν θνησιγενής λόγω ενός συνδυασμού παραγόντων. Παρόλο που ίσως να μην διακρίνεται με την πρώτη ματιά, η Τουρκία έχει ήδη λάβει μέρος στη διαμάχη μεταξύ των δύο γειτόνων της στον Εύξεινο Πόντο. Η Άγκυρα αντιτίθεται επισήμως στην «παράνομη προσάρτηση» της Κριμαίας το 2014 στην Μόσχα, την οποία εξακολουθεί να αρνείται να αποδεχθεί. Η Άγκυρα υποστηρίζει επίσης τους Τάταρους της Κριμαίας, με τους οποίους έχει δεσμούς συγγένειας και θρησκείας, και μίλησε ενάντια στις προσπάθειες της Μόσχας να ποινικοποιήσει τους ηγέτες του Ταταρων, οι οποίοι επίσης αντιτίθενται στη ρωσική προσάρτηση της χερσονήσου.

Η Άγκυρα έχει επίσης επίσημα υποστηρίξει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, η οποία σε αυτή την περίπτωση σημαίνει ότι αντιτίθεται στην αποσχιστική κίνηση των Ρώσων στο Ντονμπας της ανατολικής Ουκρανίας.

Κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψης στην ουκρανική πρωτεύουσα του Κιέβου τον Οκτώβριο του 2017, ο Ερντογάν τόνισε ότι η Τουρκία θα εξακολουθήσει να υποστηρίζει την κυριαρχία της Ουκρανίας και την εδαφική της ακεραιότητα. "Δεν αναγνωρίσαμε την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας και δεν θα το πράξουμε", δήλωσε ο Ερντογάν σε συνέντευξη Τύπου στο Κίεβο. "Θα κρατήσουμε ζωντανό αυτό το θέμα στη διεθνή ατζέντα. Πιστεύουμε στη σημασία των διπλωματικών και νομικών βημάτων για την αντιμετώπιση της παράνομης κατάστασης στην Κριμαία και θα συνεργαστούμε με την Ουκρανία για το θέμα αυτό ", πρόσθεσε.

Δημογραφικές αναταράξεις στην Τουρκία λόγω μεταναστευτικού, κρίσης και καταστολής

Στρατόπεδο προσφύγων από τη Συρία στη Nizip 

         της Nimet Kirac

Παρά το γεγονός ότι η Τουρκία γνωρίζει από μετανάστευση, τα επόμενα χρόνια θα συμβούν πρωτοφανείς δημογραφικές αλλαγές, σύμφωνα με τους ειδικούς. Και αυτό θα γίνει όχι μόνον επειδή αυξάνεται ο αριθμός των εισερχόμενων μεταναστών, αλλά κι επειδή η Τουρκία αντιμετωπίζει ταυτοχρόνως προβλήματα «διαρροής εγκεφάλων» και οικονομικής αστάθειας.

Ευρισκόμενη μεταξύ της Ευρώπης και της Ασίας, συνορεύοντας με οκτώ χώρες, η Τουρκία έχει πληθυσμό κοντά 81 εκατομμύρια, το τρίτο μεγαλύτερο της Ευρώπης. Αν και ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού μειώθηκε δραστικά από 1,31% το 2009 σε 0,52% το 2017, ο αριθμός των «προστατευόμενων» της Άγκυρας αυξάνεται.

Περίπου 395 μωρά Σύριων γεννιούνται ημερησίως στη Τουρκία, λέει ο καθηγητής Μουράτ Ερντογάν, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών Μετανάστευσης και Ένταξης στο Τουρκο-Γερμανικό Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, εξηγώντας κατά πόσο οι πρόσφυγες βαραίνουν στην δημογραφική εξίσωση: «Σε 10 χρόνια, οι δημογραφικές τάσεις στην Τουρκία θα βρίσκονται στα χέρια των Σύριων» είπε στο Αλ- Μόνιτορ. «Υπάρχουν 3,5 εγγεγραμμένοι πρόσφυγες από τη Συρία αλλά ο αληθινός αριθμός είναι μεγαλύτερος. Υπάρχουν, επίσης, 1.000 Αφγανοί και Ιρακινοί πρόσφυγες που διασχίζουν (παράνομα) καθημερινά τα νοτιοανατολικά σύνορα της Τουρκίας», είπε ο Ερντογάν, προσθέτοντας ότι ο έλεγχος των συνόρων δεν είναι ακόμη εξονυχιστικός. Υπογραμμίζοντας ότι ο αριθμός των Σύριων προσφύγων εκτοξεύθηκε σε σχεδόν 4 εκατομμύρια από 58.000 που ήταν με το ξέσπασμα του πολέμου το 2011, ο Ερντογάν προβλέπει ότι η Τουρκία θα έχει περίπου 6 εκατομμύρια Σύριους την επόμενη δεκαετία, αποτελώντας το 7,5% του συνολικού πληθυσμού.

«Η γεννητικότητα στη Τουρκία μειώθηκε λόγω της αστικοποίησης, αλλά ο αριθμός των εισερχόμενων μεταναστών αυξάνεται ραγδαία. Επιπλέον, αυτές οι ομάδες έχουν υψηλά ποσοστά αναπαραγωγής, και, κάποια στιγμή, η κυβέρνηση θα πρέπει να φέρει και τις οικογένειές τους στην Τουρκία, που τώρα είναι στη Συρία ή αλλού». «Δεν αναμένω πολλοί Σύριοι να επιστρέψουν σπίτι τους όταν τελειώσει ο πόλεμος. Κι αν το κάνουν, 50 μωρά θα γεννιούνται στη θέση των 50 προσφύγων που θα φεύγουν».

Σύμφωνα με τον ερευνητή, το πρόβλημα επιδεινώνεται από την αυξανόμενη μετανάστευση, ή τη φυγή εγκεφάλων, των νέων και μορφωμένων Τούρκων. «Αν δεν έχετε πετρέλαιο ή χρυσό, έχετε μόνον το ανθρώπινο κεφάλαιο. Και αυτό είναι που φεύγει τώρα», είπε ο Ερντογάν, σημειώνοντας ότι η απώλεια ενός μορφωμένου λόγω της διαρροής εγκεφάλων κοστίζει στην Άγκυρα 10 φορές περισσότερο από την υποδοχή ενός μόνο μετανάστη.

Τι συμφωνήθηκε στο Σότσι;

Το παρασκήνιο με την επίθεση στο Ιντλίμπ επιλύθηκε με έναν αναπάντεχο τρόπο – με την ακύρωση της επίθεσης. Αυτήν την υπόσχεση έδωσε η Ρωσία προς την Τουρκία. Αλλά ακόμη δεν είναι σαφές ποια είναι τα ανταλλάγματα που πήρε η Ρωσία. Μπορεί το κέρδος να είναι οικονομικό – η τουρκική αγορά ανοίγει για τα ρωσικά προϊόντα. Μπορεί να είναι άυλο – ο πατριάρχης Βαρθολομαίος θα παύσει τις προσπάθειές του να αποσπάσει την ουκρανική εκκλησία από την ρωσική. Σαν να λέμε, ανταλλάσσουμε το Ιντλίμπ με την Κωνσταντινούπολη;

Επιτεύχθηκε η επίλυση του σοβαρού αυτού προβλήματος, με συμφωνημένες αποφάσεις. Έτσι ο Πούτιν, το βράδυ της Δευτέρας, εκτίμησε τα αποτελέσματα των συνομιλιών στο Σότσι με τον Ερντογάν για την κατάσταση στο Ιντλίμπ. Το βασικό σημείο της συμφωνίας είναι η δημιουργία στην επαρχία αυτή μιας αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης, που στην ουσία πρόκειται για διαίρεση σφαιρών επιρροής.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, δεδομένου ότι γύρω από το Ιντλίμπ είχε οξυνθεί επικίνδυνα η ένταση, και ώρα με την ώρα, αναμενόταν μεγάλης κλίμακας επίθεση στο τελευταίο καταφύγιο των εναπομεινάντων ανταρτών. Ταυτοχρόνως, η Ρωσία αναδείκνυε καθημερινώς όλες τις εξελίξεις, όπως για το ότι τα «λευκά κράνη» ετοίμαζαν προβοκάτσια με χημικά στην επαρχία.

Η αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη, για την οποία συμφώνησαν Πούτιν και Ερντογάν, πρέπει να πάει πέρα από την τωρινή γραμμή του μετώπου, μεταξύ των ανταρτών (πολλοί εκ των οποίων βρίσκονται υπό την προστασία της Τουρκίας) και του κυβερνητικού στρατού. Η συμφωνημένη ζώνη οριοθέτησης θα εμφανιστεί στις 15 Οκτωβρίου. Το βάθος του ουδέτερου εδάφους θα είναι 15-20 χλμ. Η περιπολία στην περιοχή θα ανατεθεί στη ρωσική στρατιωτική αστυνομία και στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Πού ακριβώς θα περνά η νέα ρωσο-τουρκική συνοριακή γραμμή ακόμη δεν ανακοινώθηκε. Οι εμπειρογνώμονες υποθέτουν, ότι ως βάση χάραξης θα ληφθεί ο αυτοκινητόδρομος Χαλεπιού Λαττάκειας.

«Μέχρι τις 10 Οκτωβρίου, με πρόταση του προέδρου της Τουρκίας, θα αποσυρθούν απ’ αυτήν την ζώνη ο βαρύς οπλισμός, τα τανκς, εκτοξευτές πυραύλων, όπλα και όλμοι όλων των ομάδων της αντιπολίτευσης. Τον έλεγχο θα τον αναλάβουν τμήμα του τουρκικού στρατού και της ρωσικής στρατιωτικής αστυνομίας» τόνισε ο Πούτιν.

Σύντομα μετά το τέλος της συνάντησης των δύο προέδρων ο υπουργός Άμυνας Σόιγκου ανακοίνωσε, ότι η επίθεση στο Ιντλίμπ ακυρώνεται. Σημειώνουμε ότι ακόμα και την παραμονή το υπουργείο Άμυνας κατηγορούσε τους φιλότουρκους μαχητές από το Ιντλίμπ για βομβαρδισμούς στην επαρχία Χαλεπίου. Αλλά τώρα, στο πλαίσιο της επίσκεψης Ερντογάν, τα δύο υπουργεία άμυνας υπέγραψαν μνημόνιο για την σταθεροποίηση της κατάστασης στη ζώνη αποκλιμάκωσης στο Ιντλίμπ. «Τις επόμενες ώρες θα συμφωνήσουμε μαζί τους (Τούρκους) όλες τις θέσεις που αναφέρονται σε αυτό το έγγραφο», παραθέτει το TASS τα λόγια του Σόιγκου.

Η δημογραφική κατάρρευση της Ουκρανίας

                                του Πιότρ Ακόπωφ

Η Ουκρανία βιώνει μια δημογραφική καταστροφή, κάτι που αναγνωρίζει ακόμη και η κυβέρνηση του Κιέβου. Όπως δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών Πάβελ Κλίμκιν, ετησίως «μεταναστεύουν περίπου 1 εκατομμύριο Ουκρανοί». […] Κανείς δεν γνωρίζει, ποιος είναι ο σημερινός πληθυσμός στη χώρα, μια και η τελευταία απογραφή πραγματοποιήθηκε το 2001. Τότε ο αριθμός των κατοίκων ήταν 48 εκατομμύρια, αλλά πέρυσι οι Ουκρανοί στατιστικολόγοι εκτιμούσαν τον πληθυσμό στα 42 εκατομμύρια. Ωστόσο, όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ στο έδαφος της Δημοκρατίας της Ουκρανίας ζούσαν πάνω από 52 εκατομμύρια. Ώστε σε λίγο παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα ο ουκρανικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 10 εκατομμύρια;

Κι όμως είναι ακόμη περισσότερα, διότι σε αυτά τα 42 υπολογίζονται και οι αυτονομημένες Λαϊκές Δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ, άρα στην πραγματικότητα μιλάμε για κάτω από 40 εκατομμύρια. Ωστόσο, και αυτός ο αριθμός δεν είναι ακριβής. Κι αυτό γιατί είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που έφυγαν στο εξωτερικό. Δεν μετανάστευσαν επισήμως, αλλά έφυγαν να βρουν εργασία ή ακόμη και μόνιμο τόπο κατοικίας. Και πόσοι είναι αυτοί μπορούμε μόνον να υποθέσουμε. Οι ειδικοί ανεβάζουν τον αριθμό στα 5 εκατομμύρια, κάποιοι ακόμη και στα 7. Ως εκ τούτου στην Ουκρανία ζουν 32-33 εκατομμύρια και φαίνεται ότι πλέον η χώρα υποχωρεί στη δεύτερη θέση των πιο πολυπληθών πρώην σοβιετικών δημοκρατιών μετά τη Ρωσία, αφού το Ουζμπεκιστάν έχει μεγαλύτερο πληθυσμό.

Η Τουρκία θέλει μερίδιο στην ανοικοδόμηση της Συρίας!

του Fehim Tastekin

Αν και η Τουρκία εμφανίζεται δημοσίως να κρατά μια εχθρική στάση προς τον Άσαντ, είναι ωστόσο έτοιμη για μια νέα Συρία με τον Άσαντ ως πρόεδρο. Ενώ ο τερματισμός μιας ντε φάκτο κουρδικής αυτονομίας στη βόρεια Συρία φαίνεται να είναι η πρώτη προϋπόθεση για μια πιθανή ομαλοποίηση μεταξύ της Άγκυρας και της Δαμασκού, υπάρχει ακόμη μια ανομολόγητη συνθήκη: η κατανομή μεριδίου στην ανασυγκρότηση της Συρίας.

Φυσικά, η κυβέρνηση Άσαντ δεν έχει πρόθεση να καταβάλει το οποιοδήποτε μερίδιο στη Τουρκία, η οποία κατηγορείται για την υποστήριξη των αντικαθεστωτικών στρατιωτικών ομάδων που έχουν καταστρέψει τη χώρα και λεηλατήσει τις βιομηχανικές ζώνες του Χαλεπίου. Ωστόσο, ο έλεγχος από τη Τουρκία μιας εκτεταμένης έκτασης στη βόρεια Συρία και η συνεργασία της με τη Ρωσία καθιστούν δύσκολο στη Δαμασκό να αποκλείσει τη Τουρκία από τέτοιους υπολογισμούς.

Η επιρροή της Τουρκίας σε ομάδες της αντιπολίτευσης που θα μπορούσε να βαρύνει στις συνομιλίες της Γενεύης δεν πρέπει να αγνοηθεί. Η Τουρκία κατάφερε να κρατήσει τη θέση της ως το σημαντικότερο εμπορικό εταίρο με τη Συρία, παρά την επτάχρονη σύγκρουση. Η γεωγραφική της εγγύτητα με τη Συρία, η υπεροχή της στις υπηρεσίες των logistics και οι προηγμένες ικανότητές της στον κατασκευαστικό τομέα, ενθαρρύνουν τη Τουρκία να αποκτήσει ένα ουσιαστικό ρόλο στη διαδικασία ανοικοδόμησης.

Επιπλέον, η Τουρκία διοργανώνει σ’ αυτή τη φάση τοπικές οντότητες στην Αλ Μπαμπ, στη Τζαραμπλούς, στην Αζάζ, στο Κομπανμπέι και στο Αφρίν που είναι de facto υπό τον έλεγχό της. Επίσης, εγκαθιστά συστήματα ασφαλείας, εκπαιδευτικούς και θρησκευτικούς θεσμούς, ενώ εκδίδει ακόμη και ταυτότητες για τους κατοίκους. Επιπροσθέτως, έχει ξεκινήσει την κατασκευή ενός οδικού δικτύου.

Στην Μπανμπίτζ, όπου η Τουρκία έχει ξεκινήσει περιφερειακές περιπολίες μετά από σχετική συμφωνία με την Ουάσιγκτον, βρίσκονται επίσης σε διαδικασία έργα. Εάν η Τουρκία μπορέσει να επιβάλει τον έλεγχό της στη περιοχή, ένας νέος αυτοκινητόδρομος θα κτιστεί μεταξύ της Τζαραμπλούς και της Μπανμπίτζ. Στην πραγματικότητα, τοπικές πηγές επιβεβαιώνουν ότι τα κατασκευαστικά έργα έχουν ήδη ξεκινήσει.

Οι εκκαθαρίσεις αποδεκατίζουν τον τουρκικό στρατό

 του Metin Gurcan

Οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις προχωρούν σε έναν νέο γύρο εκκαθαρίσεων, αν και ακόμη προσπαθούν να συνέλθουν από την αρχική «σφαγή», που ακολούθησε το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016. Ο υπουργός άμυνας Νουρετίν Τσανικλί ανακοίνωσε στις 18 Απριλίου ότι εντοπίστηκε ένας μυστικός πυρήνας 3.000 αξιωματικών και υπαξιωματικών που συνδέονται με τον φερόμενο ως εγκέφαλο του πραξικοπήματος Φετουλάχ Γκιουλέν, έναν Σουνίτη κληρικό που ζει εξόριστος στην Πενσυλβάνια. Υποσχέθηκε ότι όλοι τους θα διωχθούν από το στράτευμα. 

Από τις 18 Μαΐου, περίπου 550 αξιωματικοί και υπαξιωματικοί έχουν ήδη συλληφθεί. Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς ανακριτές, τα ανώτερα στελέχη της αποκαλούμενης «Τρομοκρατικής Οργάνωσης Φετουλάχ Γκιουλέν» (FETO), ένας όρος που αναφέρεται από την Άγκυρα για τους οπαδούς του Γκιουλέν, έχουν στραφεί στη χρήση σταθερών τηλεφωνικών δικτύων σε αγορές, περίπτερα και καφετέριες για να μην ανακαλυφθούν όταν επικοινωνούν με τα μέλη της οργάνωσης στο στρατό.  

Οι εισαγγελείς επιμένουν ότι παρά τις εκκαθαρίσεις, περίπου 10.000 υπόπτων γκιουλενιστών αμέσως μετά το πραξικόπημα, η ομάδα διατηρεί μια ισχυρή παρουσία στο στρατό και προσπαθεί να αναδιοργανωθεί. Οι κατηγορίες, ωστόσο, εγείρουν νέες ανησυχίες σχετικά με την εικαζόμενη ικανότητα της FETO να διεισδύσει στην στρατιωτική δομή, όπως επίσης για την ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων να αντιμετωπίσουν έναν νέο γύρο διώξεων.

Η Άγκυρα σιωπά σχετικά με το αντίκτυπο των εκκαθαρίσεων, καθώς αυξάνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον του εκτός νόμου PKK και των παραφυάδων του στην Τουρκία, το Ιράκ και στη Συρία. Αλλά μια ανάλυση των κυβερνητικών δεδομένων μάς δείχνει τις ανησυχητικές ελλείψεις σε στρατηγούς και αξιωματικούς όπως επίσης και σε εξειδικευμένο προσωπικό, όπως είναι οι πιλότοι και οι Ειδικές Δυνάμεις που μπορούν να επιδεινωθούν από έναν νέο γύρο εκκαθαρίσεων.

Η πλέον πρόσφατη διαθέσιμη αποτύπωση της κατάστασης του τουρκικού στρατού δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο του 2017, μετά από τον αρχικό γύρο εκκαθαρίσεων που ξεκίνησαν στις 27 Ιουλίου 2016. Η σύγκριση με τα στοιχεία από τον Μάρτιο του 2016, πριν το πραξικόπημα δείχνει ότι υπάρχει μια μείωση κατά 40% των στρατηγών -από 325 σε 201, και στα τρία σώματα του στρατού και ένα 20% στους αξιωματικούς, από 35.451 σε 25.728.

Η είσοδος του δράκου: Ο κρίσιμος ρόλος της Κίνας στην νίκη της ειρήνης στη Συρία

του Finian Cunningham

Η Κίνα αναβαθμίζει την ανάμειξή της στη Συρία, όχι στρατιωτικά αλλά με χρήμα, και μάλιστα με πολύ χρήμα. Για το Πεκίνο η ταλαιπωρημένη από τον πόλεμο Συρία συνιστά μια χρυσή ευκαιρία για μπίζνες ανασυγκρότησης. Για την Δαμασκό, η ευημερία σημαίνει ειρήνη. Ο Κινέζος Υπεξ Wang Yi και ο Σύριος συνάδελφός του Ουαλίντ Μουαλλέμ έχουν επιδείξει στις εγκάρδιες συνομιλίες τους ότι Πεκίνο και Δαμασκός βρίσκονται στην ίδια πλευρά, όταν συζητιέται η ανοικοδόμηση της Συρίας μέσω μια εταιρικής σχέσης.

Ο Κινέζος πρόεδρος Σι έχει επίσης υποστηρίξει τις ειρηνευτικές συνομιλίες υπό την αιγίδα της Ρωσίας, στο Σότσι και στην Αστάνα. Όταν ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν κάλεσε σε μια άμεση αλλαγή στις διπλωματικές προσπάθειες για τη σταθεροποίηση της Συρίας και της Μέσης Ανατολής, το Πεκίνο φαίνεται να έχει απαντήσει με φιλόδοξα σχέδια ανασυγκρότησης.

Κινεζικές εταιρείες, αναφέρεται ότι κάνουν ουρά για να κερδίσουν συμβόλαια για την ανοικοδόμηση ολόκληρων πόλεων και χωριών, δρόμων, γεφυρών, σχολείων, νοσοκομείων, και τηλεπικοινωνιακών δικτύων που έχουν καταστραφεί κατά τον επταετή πόλεμο.

Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι οι καταστροφές από τον πόλεμο στις συριακές υποδομές υπολογίζονται τουλάχιστον σε 250 δις δολάρια. Η Κίνα θα μπορούσε να είναι ο ιδανικός εταίρος για την ανοικοδόμηση της χώρας. Η Ρωσία και το Ιράν υπήρξαν οπωσδήποτε οι κρίσιμες δυνάμεις για την νίκη στον πόλεμο. Αλλά τώρα είναι η Κίνα που γίνεται κρίσιμη για την νίκη στην ειρήνη.

«Οι δυτικές δυνάμεις είναι απρόθυμες να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της Συρίας μετά από τον εμφύλιο πόλεμο», ανέφερε το Bloomberg. «Επειδή θεωρούν ότι κέρδισε η λάθος πλευρά». Φαίνεται ότι ΗΠΑ και Ε.Ε. εσκεμμένα παρακρατούν χρήματα, ως μοχλό πίεσης για την «πολιτική μετάβαση» στη Συρία, που είναι ένας ευφημισμός για την αλλαγή του καθεστώτος. Οι δυτικές δυνάμεις στήριξαν μια επτάχρονη ανταρσία για την ανατροπή του Άσαντ, αλλά έχασαν. Τώρα φαίνεται ότι δεν κατάφεραν στρατιωτικά προσπαθούν να το κάνουν με οικονομικό καταναγκασμό.

Βεβαίως, αν εφαρμοζόταν ορθά το διεθνές δίκαιο, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί του θα έπρεπε να τους επιβληθεί να αποζημιώσουν για τις καταστροφές του πολέμου, δεδομένης της ευθύνης της για την εκδήλωση τόσης βίας στη Συρία. Δυστυχώς, αυτό το δίκαιο και λογικό αποτέλεσμα είναι απίθανο, δεδομένων των διπλών κριτηρίων των δυτικών δυνάμεων.

Σε κάθε περίπτωση, όπως είπε ο Ρώσος απεσταλμένος στη Συρία, Αλεξάντερ Λαβρέντιεφ, η δυτική ανάμειξη στην ανοικοδόμηση της χώρας δεν είναι απαραίτητη. Επειδή υπάρχουν εναλλακτικές πηγές επενδυτικών κεφαλαίων, και κυρίως της Κίνας.

Η συμμετοχή της Κίνας στη Συρία ταιριάζει τέλεια με το μεγάλο παγκόσμιο όραμά της για οικονομική ολοκλήρωση βάσει του «Μια Ζώνη, Ένας Δρόμος» (OBOR).

Ιστορικά, η Συρία ήταν ένας ζωτικός κόμβος μέσα στους παλαιούς δρόμους του μεταξιού που εκτείνονταν από την Κίνα, δια μέσω της Ασίας, έως την Ευρώπη και την Αφρική. Σήμερα, η θέση της Συρίας ως στρατηγικό σταυροδρόμι μεταξύ της Ασίας, της Ευρώπης και της Αφρικής δεν είναι λιγότερο σημαντική. Το Πεκίνο γνωρίζει πολύ καλά ότι για να εδραιωθεί το όραμα του OBOR εξαρτάται από την πολιτική σταθερότητα και ασφάλεια.

Η πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης στο Κυπριακό την περίοδο1960-1974

Συνέντευξη στην Εκπομπή "Πρόσωπα και Γεγονότα"
και στον Χρήστο Ιακώβου 
Capital TV -14.4.18

Α΄ ΜΕΡΟΣ

Β΄ΜΕΡΟΣ

 

 

Η μυστικιστική καρδιά του σοβιετικού σχεδίου

του Vladimir Mozhegov

Το γεγονός ότι η ΕΣΣΔ ήταν ένα δημιούργημα του Λένιν και του Στάλιν δεν το αμφισβητεί κανείς. Υπάρχει, ωστόσο, ακόμη ένα όνομα, χωρίς το οποίο το πρώτο κράτος των εργατών και των αγροτών δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί, ή, για την ακρίβεια, να γίνει αυτό που έγινε. Το όνομα αυτό είναι του Μαξίμ Γκόρκι: η ναυαρχίδα του συνδικάτου των σοβιετικών συγγραφέων, ο ζωντανός κλασικός του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, η εικόνα και ο κινητήρας της σοβιετικής κουλτούρας, που αντικατέστησε τον πολιτισμό της μπουρζουαζίας. Στις 28 Μαρτίου συμπληρώνονται 150 έτη από την ημέρα γέννησης του συγγραφέα [στμ. ημέρα δημοσίευσης του άρθρου].

Ας μη λησμονούμε ότι η κουλτούρα στην ώριμη σοβιετική αυτοκρατορία κατείχε μια θέση εντελώς διαφορετική από εκείνη που της είχε προετοιμάσει ο Μαρξ. Δεν ήταν η, δευτερεύουσα, υπερδομή των παραγωγικών σχέσεων, όπως εμφανιζόταν στις εργασίες των κλασικών του μαρξισμού, αλλά η πραγματική βάση της σοβιετικής κοινωνίας. Ο Γκόρκι υπήρξε η αυθεντική προσωποποίηση, το ζωντανό μνημείο της σοβιετικής κουλτούρας, ο ηγέτης της αβανγκάρντ της κουλτουροκεντρικής σοβιετικής αυτοκρατορίας, ο ηγέτης μεταξύ των ηγετών, ο ερυθρός Βιργίλιος επί της ηγεσίας του ερυθρού Αυγούστου. Αυτή ήταν η θέση του Γκόρκι στην ΕΣΣΔ, και να γιατί δεν πρέπει να υποτιμηθεί η σημασία του για την επαρκή κατανόηση ολόκληρου του «κόκκινου σχεδίου». Κυριολεκτώντας, το καθήκον που του ανέθεσε ο Στάλιν ήταν παρόμοιο με αυτό το Βιργιλίου· να δημιουργήσει δηλαδή τον πολιτισμικό μύθο της νέας αυτοκρατορίας. Και, χωρίς αμφιβολία, η «Μάνα» αναδείχθηκε σε σοβιετική «Αινειάδα».

Σ’ αυτό το σημείο, όμως, προκύπτουν κάποιες δυσκολίες για την κατανόηση της κατάστασης. Οι σχέσεις του Γκόρκι με τους μπολσεβίκους δεν ήταν ποτέ, για να το πούμε κάπως ήπια, ανέφελες. Ο ίδιος ο Γκόρκι δεν υπήρξε όχι απλώς ένας πιστός οπαδός, αλλά και, γενικά, ένας μαρξιστής. Η «Μάνα», με άφθονες θρησκευτικές νύξεις, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως επαναστατικό έπος. Ποιος, λοιπόν, ήταν ο Γκόρκι; Ποια ήταν η κοσμοθεωρία του; Αντιλαμβανόμενοι αυτό, θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε πληρέστερα την πνευματική φύση της ίδιας της σοβιετικής αυτοκρατορίας.

Ανάβαση στον χρόνο...

Κοιτώ από το παράθυρο του αυτοκινήτου· γνώριμα μέρη, προσωπικές εικόνες. Η θάλασσα απλώνεται ως την αγκαλιά των αντικρινών ακτών. Γαλήνια, ζεστή, αμόλυντη, με προσκαλεί στο παιχνίδι της μνήμης. Το όχημα της νοσταλγίας ξαναγυρνά στο τοπίο του παρελθόντος, των πράξεων, των συναισθημάτων, των φόβων και των ελπίδων.

Μηρυκάζοντας τις βιαστικά βιωμένες εμπειρίες, βυθίζομαι στο φανταστικό λαβύρινθο, απολαμβάνω ηδονικά την αίσθηση του συνεχούς. Η ματιά χαϊδεύει τις κορυφογραμμές που στάθηκαν πάντοτε το όριο του ορίζοντά μας. Σαν μήτρα μάς προστάτεψε ο χώρος και τα βουνά μάς φύλαξαν το μακρύ χειμώνα.

Πεζός, ανηφορίζω. Ο δρόμος άδειος. Κάπου κάπου γέρικες μορφές περπατούν αργά, σκυφτά. Κοντοστέκονται, κοιτούν. Αναζήτηση του γνωστού ή απλή περιέργεια; Πρόσωπα οικεία που τα έσκαψε ο ήλιος, η βροχή, ο άνεμος και ο κάματος, όμοια με την γη που φρόντισαν και φρόντισε -χους ει και εις χουν…

Το πέτρινο κτίριο, ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός, στέκεται στην άκρη της γραμμής στερημένο και αυτήν ακόμη την περιφρόνηση. Άλλοτε εδώ έσφυζε από ζωή. Πλανόδιοι πραγματευτές, θεατρικά μπουλούκια, νέοι που πήγαιναν να υπηρετήσουν στον στρατό ή έφευγαν για τη ξενιτιά, με περιουσία ένα μπαούλο. Τα δειλινά, ο καφές στην χόβολη θέρμαινε τις καρδιές των ξωμάχων.

Η σιωπή επιμένει, όπως και η αλλόκοτη εγκατάλειψη. Σπίτια όμορφα κτισμένα, αραδιασμένα στη σειρά, με αυλές, μπαλκόνια, ξύλινα παράθυρα και πόρτες ερμητικά κλειστές. Σαν οι κάτοικοι να έφυγαν ξαφνικά για ταξίδι, σαν πριν την καταστροφή. Χωριά που περιμένουν μάταια πια σφυγμό ζωής, ψίθυρους ανθρώπινης συναναστροφής, όνειρα στις κρύες νύχτες.

Οδοιπορώ στο μονοπάτι. Φωνή, διαταγή και παράκληση, που ξεπηδά από κρατήρες μυστικούς. Βήματα αργά και αίσθημα ενοχής, άσωτος υιός ή ιερόσυλος του χρόνου;

Το διακύβευμα μιας γενικευμένης σύγκρουσης στη Συρία

Η στρατιωτική υπερθέρμανση επάνω από τη πολύπαθη Συρία εμπεριέχει όλα τα συστατικά της έκρηξης ενός νέου παγκοσμίου πολέμου. Το διακύβευμα είναι ασφαλώς κάτι πολύ περισσότερο από την τιμωρία κάποιων, πραγματικών ή υποτιθέμενων, ενόχων για χημικές επιθέσεις. Τα νεκρά ή τραυματισμένα παιδιά στις οθόνες μας είναι απλά το σύνηθες μακάβριο σκηνικό της δικαιολόγησης μιας ακόμη στρατιωτικής επέμβασης. Είναι ακόμη και κάτι περισσότερο από την ασφυκτική πίεση του Ισραήλ, και όσων το υποστηρίζουν, για να το απαλλάξουν από την ευθεία απειλή που υφίσταται από την παρουσία του Ιράν και της Ρωσίας στην αυλή του. Στην πραγματικότητα, στο συριακό θέατρο πολέμου έχει μεταφερθεί ο πυρήνας της σύγκρουσης για την επόμενη ημέρα του πλανήτη. Μια σύγκρουση που, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των οπαδών της υπέρτατης δυτικής αλήθειας στερείται κάθε ηθικού ερείσματος. Γιατί και η Δύση και η παγκοσμιοποίηση έχoυν χάσει από καιρό το φωτοστέφανο της πρωτοπορίας προς το μεσσιανικό όραμα της ειρηνικής και ενωμένης παγκόσμιας κοινότητας. Η Belle Époque της παγκοσμιοποίησης έχει άλλωστε λήξει ήδη από το 2008. Έκτοτε, όλες οι απόπειρες για μια συνθήκη κανονικότητας είναι σαν «των συφοριασμένων», «των Τρώων», του Καβάφη. Όλες καταρρέουν. Οι μαύρες τρύπες πολλαπλασιάζονται. Η αβεβαιότητα ανακηρύσσεται μοναδική βεβαιότητα. 

Οι οικονομικές αναταράξεις στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας καλλιέργησαν το έδαφος για την κορύφωση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών. Οι ομοβροντίες του θεωρητικού οπλοστασίου του «παγκόσμιου χωριού», που συνέτριψαν, φαινομενικά, επί δύο δεκαετίες κάθε εστία κριτικής αμφισβήτησης, σίγησαν απότομα, αφήνοντας τα κάποτε τρομερά κανόνια της πολιτικής ορθότητας να χορταριάζουν, θλιβερά απομεινάρια μιας μαζικής αυταπάτης. Ακόμη και το οιονεί αντίπαλο δέος του φιλελευθερισμού, αυτό της διεθνιστικής ταξικής πάλης στο δρόμο προς την Εδέμ της παγκοσμιοποίησης πνέει τα λοίσθια. Οι «προλετάριοι» του αναπτυγμένου κόσμου, χάνοντας το ένα μετά το άλλο τα στηρίγματα που οικοδόμησε η μεταπολεμική ευημερία, και ανακαλύπτοντας εν τοις πράγμασι με επώδυνο τρόπο τα αγαθά της πολυπολιτισμικότητας, καταφεύγουν στο ύστατο οχυρό που τους απομένει, αυτό της υπεράσπισης της εθνικής ταυτότητας και του εθνικού κράτους. Οι παγκοσμιοποιημένες ελίτ, αποτυχημένες και μειωμένων ικανοτήτων, έχουν αντιληφθεί ότι κάθονται σε ετοιμόρροπο βάθρο. Η πολιτική κρίση που σοβεί παντού δεν είναι παροδική. Όσο δεν αντιμετωπίζονται οι υπαρκτές εσωτερικές και εξωτερικές απειλές οι ηγεσίες, απολύτως αναλώσιμες, θα ανατρέπονται και θα αντικαθίστανται. 

Το καταλυτικό στοιχείο που αγνόησαν ή υποτίμησαν οι δυτικοί ή δυτικόστροφοι απολογητές της παγκοσμιοποίησης ήταν ότι η οικονομική ανάπτυξη στην νέα παγκόσμια παραγωγική κατανομή δεν προϋπέθετε την απαρέγκλιτη υιοθέτηση και των δυτικών θεσμών, και κυρίως τη δημοκρατία δυτικού τύπου. Έγινε μάλιστα το αντίθετο. (Πόσο εύστοχα το είχε επισημάνει από το μακρινό 1959 ο Κώστας Παπαϊωάννου στη «Γένεση του Ολοκληρωτισμού». Στην Ελλάδα, όμως, προτιμούνται «ιδέες εισαγωγής» ή «μεταφύτευσης»). Η Κίνα, η Ρωσία, η Τουρκία αναδύθηκαν ραγδαία σε συνθήκες μικρότερης ή μεγαλύτερης απολυταρχίας. Το δρόμο τους ακολουθούν κι άλλες μικρότερες και μεγαλύτερες χώρες. Η προσδοκία ότι οι νέες κοινωνικές δυνάμεις που θα αναδείκνυε η οικονομική ανάπτυξη θα ενίσχυαν και το φιλελεύθερο ρεύμα ιδεών καταδείχθηκε παντελώς ανυπόστατη. Αυτό που συνέβη ήταν η οικονομική άνοδος πλατιών κοινωνικών στρωμάτων να τα ταυτίσει με τα συγκεντρωτικά καθεστώτα. Στην αποδοχή που απολαμβάνουν από συγκεκριμένα στρώματα εδράζεται η εξουσία του Πούτιν, του Σι και του Ερντογάν. Το γεγονός ότι ο συγκεντρωτισμός προσωποποιείται σε έναν ηγέτη αποτέλεσε μια μοιραία κατάληξη του τρόπου λειτουργίας των καθεστώτων αυτών, αδιάσπαστο, ταυτοχρόνως, στοιχείο της παράδοσής τους. Ήδη στην Κίνα και σύντομα στη Τουρκία, η υπερεξουσία του ηγεμόνα κλειδώνει και συνταγματικά. Το πιθανότερο είναι ότι το ίδιο θα συμβεί και στη Ρωσία, ως μια νέα εκδοχή «τσαρισμού» ή «σταλινισμού», υπό την απειλή της υπονόμευσης της ακεραιότητας του κράτους από τους επιγόνους του Μπρεζίνσκι.

Αλώβητες, όμως, δεν θα βγουν από αυτήν τη διαμάχη, ενός πολυπολικού κόσμου, και οι δυτικές δημοκρατίες. Το μοντέλο της Ουγγαρίας δεν είναι εξαίρεση. Όλη η κεντρική Ευρώπη, της οποίας το ευρωπαϊκό όραμα παραπέμπει ίσως περισσότερο σε αυτό των πατέρων της Ένωσης, απ’ ότι των σημερινών διαδόχων της στις Βρυξέλλες, είναι έτοιμη να ακολουθήσει. Αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, όπως και ακόμη και στις ίδιες τις ΗΠΑ, τα αδιέξοδα οδηγούν ταχέως σε αμφισβήτηση βασικών αρχών της δυτικής δημοκρατίας και του φιλελευθερισμού. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι ο εξωτερικός αντίπαλος καθορίζει εν πολλοίς και τη φύση του εσωτερικού πολιτικού συστήματος.

 Η αποδόμηση βασικών στοιχείων του δυτικού μοντέλου και η απονομιμοποίησή του από τις ίδιες τις δυτικές κοινωνίες επιζητά άμεσα απαντήσεις. Πριν, όμως, αυτές δοθούν εσωτερικά, οι δυτικές ελίτ καλούνται εσπευσμένα να υπερασπιστούν σήμερα τα κεκτημένα τους στο διεθνές περιβάλλον απέναντι στους αμφισβητίες. Χωρίς, όμως, αυτή τη φορά να έχουν την υπεροχή του «δικαίου». Ωθούνται, απογυμνωμένοι ηθικά, από ιδιοτελή συμφέροντα, με όρους ανάλογους αυτών πριν από τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο. Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η σύγχυση; Μα παντού.

Αν, πάντως, θέλαμε να ανατρέξουμε σε ένα ιστορικό προηγούμενο, αυτό είναι ίσως του Πελοποννησιακού Πολέμου. Μετά από τρεις δεκαετίες εξαντλητικού πολέμου των δύο παρατάξεων, ο πραγματικός νικητής ήταν το μακρινό βασίλειο της Μακεδονίας. Ίσως οι Κινέζοι να διαβάζουν καλύτερα την αρχαία ελληνική ιστορία.

Ο Σωτήρης Δημόπουλος για το "μακεδονικό"

Συνέντευξη του Σωτήρη Δημόπουλου στο τηλεοπτικό σταθμό TVONE και στην εκπομπή "ΚΑΘ' ΗΜΑΣ ΑΝΑΤΟΛΗ", με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Πάφου κ. Γεώργιο και τον δρ. Χρήστο Ιακώβου, με θέμα την ελληνικότητα της Μακεδονίας και την προϊστορία του.

Επίκειται νέος πόλεμος Κοσσυφοπεδίου - Σερβίας;

 

            του Γιεβγένι Κρούτικωφ

Οι σερβικές αρχές είναι πολύ εξοργισμένες γιατί, με την συνενοχή της Ε.Ε., οι αλβανικές ειδικές δυνάμεις στο Κοσσυφοπέδιο απήγαγαν Σέρβο υπουργό. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα, οι Σέρβοι της περιοχής ολοένα και συχνότερα απαιτούν την έλευση στρατιωτικών δυνάμεων, και μάλιστα όχι μόνον από το Βελιγράδι αλλά και από την Μόσχα. Στην πραγματικότητα, το ζήτημα οδηγείται σε έναν νέο πόλεμο για το Κοσσυφοπέδιο. Και φαίνεται ότι στο Βελιγράδι είναι ήδη έτοιμοι γι’ αυτόν.

Η κατάσταση στο βόρειο Κοσσυφοπέδιο επιδεινώθηκε ραγδαία, αφότου οι Αλβανοί συνέλαβαν τον επικεφαλής του Γραφείου (Υπουργείου) για τις υποθέσεις Κοσόβου και Μετοχίων Μάρκο Ντζούριτς. Στην Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα, όπου πλειοψηφούν οι Σέρβοι, σήμανε συναγερμός και οι άνθρωποι αυθόρμητα συγκεντρώθηκαν στην γέφυρα του ποταμού Ίμπαρ, ενώ άρχισαν να κατασκευάζουν οδοφράγματα. Σε αρκετούς αυτοκινητόδρομους, που οδηγούν βαθιά στην περιοχή, οι Σέρβοι μπλόκαραν του δρόμους με φορτηγά. Έκλεισαν τα σχολεία και έστειλαν τους μαθητές σπίτια τους. Στα νοσοκομεία τέθηκε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Αν και ακόμη δεν ακούστηκαν πυροβολισμοί, ωστόσο διευρύνεται η απαίτηση για την είσοδο στην Μιτρόβιτσα (και γενικά σε όλη την βόρεια ζώνη) του σερβικού στρατού. 

Σύμφωνα με τη συμφωνία των Βρυξελλών μεταξύ του Βελιγραδίου και της Πρίστινας από το 2013, οι αλβανικές αρχές ήταν υποχρεωμένες να συστήσουν εντός ενός έτους το λεγόμενο Σύνδεσμο των Σερβικών Δήμων, δημιουργώντας έτσι στο βορρά μια ντε φάκτο σερβική αυτόνομη περιοχή, αλλά έως σήμερα δεν έχει γίνει τίποτε. Το τοπικό πολιτικό κόμμα «Σερβική Λίστα» απαιτεί την επιτάχυνση της διαδικασίας και καλεί το Βελιγράδι σε ενεργότερη παρέμβαση. Το Βελιγράδι κρατά επιφυλακτική στάση και καλεί σε συμβιβασμό, κάτι όμως που προκαλεί την έντονα αρνητική αντίδραση των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου, η οποία φτάνει μέχρι και την επιθετική ρητορική προς τη σερβική κυβέρνηση. Η στάση αυτή της κυβέρνησης κρίθηκε ότι έπρεπε να παρουσιαστεί στην ειδική στρογγυλή τράπεζα στην Μιτρόβιτσα μια επιβλητική αντιπροσωπεία, της οποίας ηγείτο ο Ντζούριτς, ως υπουργός, ώστε να πείσει τους Σέρβους της επαρχίας του βορείου Κοσσυφοπεδίου να αναζητήσουν έναν συμβιβασμό.

Το "αιχμάλωτο" γεωτρύπανο χάλασε την κυπριακή ευωχία

 

Η εβδομάδα που ακολούθησε τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο τίποτε δεν προμήνυε την κατάληξή της. Τα αποτελέσματα, ήδη διαφαινόμενα από τον πρώτο γύρο, έδειχναν ότι τίποτε δεν θα άλλαζε. Ο πρώτος και ο δεύτερος οι ίδιοι, όπως και πριν από πέντε χρόνια. Σαν τίποτε να μην συνέβη όλο αυτό το διάστημα. Μήτε «κούρεμα» καταθέσεων, μήτε συνομιλίες που έφθασαν την Κυπριακή Δημοκρατία στο χείλος της αυτοκατάργησης. Οι υποψήφιοι των δύο πρώτων κομμάτων, που συναγωνίζονται για την «λύση» επιβραβεύθηκαν από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, το οποίο προφανώς και συμφωνεί με τις προτάσεις και τη στάση τους. Οι άλλοι, που γκρινιάζουν ή αδιαφορούν, είναι είτε μειοψηφία είτε δεν πατάνε στις κάλπες. Γιατί λοιπόν το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο να μην ζει σε μια ευωχία. Οι προοπτικές φαντάζουν κάτι παραπάνω από ευοίωνες. Οι ρυθμοί ανάπτυξης ταχύτατοι: 3,8% για το 2017, βλέπει η Κομισιόν, 3,2% για το 2018 και 2,8% για το 2019. Η οικοδομική δραστηριότητα καλπάζει, καθώς ρέει άφθονο «ρούσικο» χρήμα. Και το κερασάκι στην τούρτα τα στοιχεία για το στόχο «Καλυψώ», στο οικόπεδο 6, που φαίνεται ότι έχει 6-8 τρις. κ.μ. φυσικό αέριο, εκτός αυτά της «Αφροδίτης» και τα όσα θα βρεθούν από την Exxon Mobil στο «10». Την ίδια ώρα εμφανίστηκε και ο Σίσι που «έδειξε τα δόντια του» στον Ερντογαν. Δεν είναι και λίγα όλ’ αυτά για μια σταλιά τόπο, με 700 και κάτι χιλ. κατοίκους. Ξεχνάς και «κατοχές» και «απειλές» και την ίδια τη θέση σου…

Και εκεί κάπου, την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου, «έσκασε» η είδηση ότι πλοία του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας εμποδίζουν το γεωτρύπανο «Saipem 12000» της ιταλικής εταιρείας ΕΝΙ να μεταβεί προς τον στόχο «Σουπιά» στο τεμάχιο «3», εντός των κυπριακών χωρικών υδάτων. Στην αρχή, το πράγμα κρατήθηκε χαμηλά, σαν να το ξορκίζαν, και όλοι έκαναν λόγο για το νέο υπουργικό συμβούλιο και τα τρανταχτά του ονόματα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακολουθείται η «μέθοδος στρουθοκάμηλος», άλλωστε οι πολιτικές ηγεσίες και στην Ελλάδα τη χρησιμοποιούν κατά κόρον και, εν εναλλάξ, με την κενή μεγαλοστομία.

Στη δολοφονία του Ρώσου πιλότου εμπλέκεται η Τουρκία

 

του Ίγκορ Ντιμίτριεφ

Στη Συρία, για μια ακόμη φορά, ένα ρωσικό στρατιωτικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε, και ο πιλότος του σκοτώθηκε σε μάχη στο έδαφος με τους ισλαμιστές. Πριν από δύο χρόνια, ένα βομβαρδιστικό μας δέχτηκε επίθεση από ένα τουρκικό καταδιωκτικό. Πριν από ένα χρόνο, στον ίδιο τόπο, πάνω από το Ιντλίμπ, κατέπεσε ένα ελικόπτερο κτυπημένο από το έδαφος. Τώρα το αεροπλάνο δέχτηκε επίθεση όχι από τους Τούρκους, αλλά από τους μαχητές που υποστηρίζονται και προμηθεύονται όπλα από την Τουρκία.

Στη Βορειοδυτική Συρία διεξάγονται ταυτόχρονα δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις: ο συριακός στρατός, με τη στήριξη της ρωσικής αεροπορίας, εξοντώνει τους ισλαμιστές της επαρχίας Ιντλίμπ, και ο τουρκικός στρατός επιτίθεται στο κουρδικό καντόνι Αφρίν.

Το μικρό ρωσικό απόσπασμα που βρισκόταν στο Αφρίν, ως γνωστόν, αποσύρθηκε. Κατά μια έννοια έγινε μια ανταλλαγή: οι Τούρκοι συμφιλιώθηκαν με την ταχύτατη ήττα των φιλικών τους ισλαμιστικών ομάδων, και σε αντάλλαγμα τους δίδεται η δυνατότητα να διευθετήσουν τους λογαριασμούς τους με τα αποσπάσματα του ΡΚΚ, που έκαναν βάση τους το Αφρίν. Έτσι εμφανίζονται οι εταιρικές σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία.

Μερικοί συνάδελφοι προέβλεπαν ότι ως αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού θα δούμε μια έμμεση ή και άμεση ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ: της Τουρκίας, που εισβάλει στο συριακό Κουρδιστάν, και των ΗΠΑ, που στηρίζουν τους Κούρδους. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, έχουμε δει μόνον τα τραγικά στιγμιότυπα του ηρωικού θανάτου του Ρώσου πιλότου.

Η Τουρκία είναι μια αμφίβολη σύμμαχος. Και για τη Συρία και τη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Τούρκοι υποστήριζαν ενεργά την ένοπλη αντιπολίτευση, από την επικράτειά τους γινόταν η προμήθεια των μονάδων του Ισλαμικού Κράτους, και σε αντάλλαγμα λάμβανε πετρέλαιο.

Η Τουρκία αναγκάστηκε να κλείσει τα μάτια στην εξολόθρευση των φιλοτουρκικών μαχητών στο βόρειο τμήμα της Λαττάκειας και στην περιοχή του Χαλεπίου. Οι υπόλοιποι ισλαμιστές μεταφέρθηκαν στη συνοριακή συριακή επαρχία του Ιντλίμπ, ως μια ιδιόμορφη εφεδρεία. Υπήρχε η πιθανότητα η επαρχία αυτή να παραμείνει υπό τουρκικό έλεγχο, αλλά τώρα η Δαμασκός έφτασε μέχρι εκεί. Στην Ιντλίμπ είναι συγκεντρωμένες αρκετές ομάδες με ασαφή αραβικά ονόματα. Κάποιος, που δεν γνωρίζει πολλά για το θέμα, είναι δύσκολο να διακρινει την πληθώρα τους, που στα ονόματά τους περιλαμβάνουν οι λέξεις "Jabhat"(μέτωπο) και "Jaysh"(στρατός).

Στη Δύση, συνηθίζουν να διαιρούν τους μαχητές σε «μετριοπαθείς» (συνδεόμενους σε μεγάλο βαθμό με τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό») και τους «τρομοκράτες» (η μεγαλύτερη οργάνωση απ’ αυτές είναι η Aλ-Nούσρα, που θεωρείται ως παρακλάδι της Αλ Κάιντα). Στην πραγματικότητα, το κίνημα αποτελείται από εκατοντάδες μικρές μονάδες, οι οποίες, εάν είναι απαραίτητο, ενώνονται σε μεγάλες δομές δικτύου κάτω από την μια ή την άλλη ονομασία. Η κύρια λειτουργία αυτών των δομών είναι η προμήθεια και διανομή όπλων και πυρομαχικών στα αποσπάσματα των μαχητών, όπως επίσης και η αναπλήρωση του προσωπικού τους.

Θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι η Ιντλίμπ συνορεύει με την Τουρκία, πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι προμήθειες στις ομάδες που λειτουργούν εκεί είναι εξ ολοκλήρου εν γνώσει των Τούρκων. Ως εκ τούτου, και ο φορητός εκτοξευτής πυραύλων, από τον οποίο καταρρίφθηκε το ρωσικό αεροσκάφος, θα μπορούσε να φτάσει στο Ιντλίμπ μόνο από το έδαφος της Τουρκίας. Ο εφοδιασμός γίνεται συστηματικά, καθώς τη δεδομένη στιγμή οι ίδιες ομάδες, σε συντονισμό με τον τουρκικό στρατό επιτίθενται στο κουρδικό Αφρίν.

Για τους Χριστιανούς της Ανατολής στον Τ/Σ TVONE Κύπρου και στην εκπομπή Καθ΄ ημάς Ανατολή

Η Τουρκία σε κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι

Μάχη του YPG με τον τουρκικό στρατό

Η Τουρκία βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας της, καθώς οι βασικοί άξονες επί των οποίων λειτουργούσε από την ίδρυσή της φαίνεται να ακυρώνονται. Το γεγονός αυτό την καθιστά εντελώς απρόβλεπτη, και, ως εκ τούτου, το επόμενο διάστημα είναι ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, κάτι που ο ελληνισμός, σε Ελλάδα και Κύπρο, οφείλει να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του.

Η Τουρκία συγκροτείται επί των ερειπίων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και μετά την, σχεδόν ολοκληρωτική, εξάλειψη του χριστιανικού στοιχείου εντός της επικράτειάς της (η τελευταία πράξη έλαβε χώρα το 1955, με τα Σεπτεμβριανά στην Πόλη). Αφότου ο κοινός εχθρός εξολοθρεύθηκε, η νεαρή Τουρκική Δημοκρατία κατέστη το πεδίο ενός αδυσώπητου εσωτερικού ανταγωνισμού τριών, διαφορετικών εθνολογικών στον πυρήνα τους, συνισταμένων:

α. των δυτικόστροφων κεμαλικών, κατοίκων, επί το πλείστον, των αστικών κέντρων του δυτικού τμήματος, στους οποίους είχαν προσχωρήσει και μη σουνιτικοί πληθυσμοί, οι οποίοι επέλεξαν την κοσμική ανοχή από την ισλαμιστική καταπίεση της ούμμας.

β. των, πλέον καθυστερημένων πολιτισμικά, σουνιτών της Ανατολίας, και

γ. των Κούρδων, που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εκκαθάριση των Χριστιανών, κυρίως των Αρμενίων, με τους οποίους διεκδικούσαν την κυριότητα των ίδιων εδαφών.

Η διαμάχη μεταξύ αυτών των ομάδων ήταν αδιάπτωτη επί δεκαετίες. Η ισορροπία των αντιθέσεων διατηρείτο με:

·         την στρατοκρατική δομή της κοινωνίας, δια της οποίας οι κεμαλικοί-κοσμικοί ασκούσαν ακραία καταστολή,

·         την από τα πάνω επιβολή μιας ενιαίας τουρκικής συνείδησης,

·         τη συντήρηση του σωβινισμού εναντίον των «εχθρών» του τουρκισμού, ως ενοποιητικό στοιχείο, και

·         την ενεργό συμμετοχή στους δυτικούς θεσμούς.

Η Τουρκία επέπρωτο, για δεκαετίες, να εκπληρώσει δύο βασικές αποστολές προς όφελος των δυτικών συμφερόντων:

α. να παραμείνει ως τείχος αναχαίτισης της σοβιετικής καθόδου στην Μέση Ανατολή και στις «θερμές θάλασσες», και

β. να στηρίξει την ύπαρξη του Ισραήλ σε ένα εχθρικό περιβάλλον στην ανατολική Μεσόγειο.

Ως εκ τούτου, το κεμαλικό κατεστημένο ήταν απόλυτα ελεγχόμενο από τις ΗΠΑ. Η στρατιωτική ελίτ, και όχι μόνον, εκπαιδευόταν και καθοδηγείτο από την ατλαντική υπερδύναμη.

Στις δεκαετίες αυτές, όμως, οι πληθυσμιακές ισορροπίες θα αλλάξουν ραγδαία. Η Ανατολία και οι Κούρδοι θα έχουν πολύ μεγαλύτερα ποσοστά γεννήσεων[1]. Οι συσχετισμοί μεταβλήθηκαν, και μάλιστα η εσωτερική μετανάστευση, που είχε ως σκοπό και την αποδυνάμωση των αποσχιστικών κινημάτων, μετέφεραν το πρόβλημα στα κεμαλικά κοσμικά αστικά κέντρα, όπως η Κωνσταντινούπολη. Στους δε Κούρδους, το επαναστατικό πνεύμα, με τη αναμφίβολη «βοήθεια» και της Μόσχας, πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Ο κεμαλισμός ως ιδεολογία είχε αρχίσει ήδη από την δεκαετία του 1980 να μην δύναται να ανταποκριθεί στις νέες συνθήκες – χούντα του Εβρέν. Έκτοτε ξεκίνησε η προώθηση του Ισλάμ ως ενοποιητικής ιδεολογίας, που θα έβαζε τους Κούρδους υπό την νέα εθνική ομπρέλα, αλλά και ως όχημα επιρροής στους ισλαμικούς πληθυσμούς των αραβικών κρατών, όπου είχαν επικρατήσει μπααθικά αντιδυτικά καθεστώτα, όπως και του σοβιετικού υπογαστρίου. Να υπενθυμίσουμε ότι ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχε πέσει το «ισλαμικό χαρτί» στο σοβιετοκρατούμενο Αφγανιστάν -αντιστρόφως στο Ιράν, το επαναστατημένο σιιτικό Ισλάμ είχε αντιαμερικανικό προσανατολισμό, και ανέκυπτε η ανάγκη για μια εναλλακτική απάντηση. Η τακτική της ενίσχυσης του Ισλάμ εκ μέρους της Δύσης δεν ήταν καινούργια, αλλά είχε εφαρμοστεί κατά κόρον και με μεγάλη επιτυχία από τη βρετανική πολιτική στο «Μεγάλο Παιχνίδι» ήδη από το 1830, όταν υποδαύλισε τις εξεγέρσεις των Τσερκέζων στον άρτι κατακτηθέντα από τη Ρωσία βόρειο Καύκασο, ώστε να κλείσει η συγκεκριμένη οδός προς την Ινδία[2].