Το ναρκοπέδιο της Γενεύης

Το φυσικό αέριο είναι «κλειδί» για τη λύση του Κυπριακού είπε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι το Κυπριακό είναι το «κλειδί» της λύσης του φυσικού αερίου. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο προτάσεις δεν είναι επουσιώδης. Αντιθέτως, είναι κομβικής σημασίας, διότι στη δεύτερη διατύπωση το μείζον είναι το αέριο, κι όλα τα υπόλοιπα, όπως το Κυπριακό, υπόκεινται στις προτεραιότητές του.

Αυτό ήταν, άλλωστε, εξ αρχής το διακύβευμα. Κι αυτόν τον στόχο υπηρετεί, με εμμονικό φανατισμό, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα δεν μας μένει καμία αμφιβολία ότι οι διαβεβαιώσεις του πως δεν θα έφερνε νέο σχέδιο Ανάν, ήταν απλώς στάχτη στα μάτια. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ή τουλάχιστον αφού ξεμπέρδεψε με το μνημειώδες κούρεμα, μπήκε μπροστά, χωρίς καθυστέρηση, η προώθηση του στόχου: λύση με οποιουσδήποτε όρους! Κι αυτό το τηρεί ευλαβικά ως σήμερα. Με τη βοήθεια του αριστερού ψάλτη-ΑΚΕΛ, που κρατά το ίσο. Η πρόθεσή του, βέβαια, ήταν και είναι γνωστή σε Τούρκους και άσπονδους φίλους, κι έτσι την μια τραγική υποχώρηση ακολουθεί η επόμενη. Και φθάσαμε ως εδώ, στο χείλος της αβύσσου, έχοντας παραδώσει κυριολεκτικώς τα πάντα. Την ίδια τη ψυχή μας…

Κι επειδή, όταν ξεκινά η κατρακύλα δεν έχει σταματημό, ο πρόεδρος επιτίθεται στις ίδιες του τις τύψεις περνώντας στην απέναντι όχθη. Αυτή ήταν η αιτία που εκστομίσθησαν αυτά περί «επισκεπτών» εξ Ελλάδος. Να τρομάξει τις Ερινύες του προσπάθησε ο μοιραίος... Και σάστισε τους πάντες! Τόσο πολύ, που έβαζε σε κίνδυνο το σχέδιο. Και με τις συνετές συμβουλές των, μαθημένων εκ του παθήματος του σχεδίου Ανάν, συμβούλων του, τα έστριψε λιγάκι για να μην αποξενώσει και τους εναπομείναντες αφελείς με τα πατριωτικά αισθήματα.

Οδεύουμε, λοιπόν, προς μια καταστρεπτική πενταμερή διάσκεψη, που σκοπό έχει να γυρίσει το χρόνο πίσω. Να ακυρώσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω κι αυτή την κολοβή. Κι ως εκ τούτου, να δημιουργηθούν τετελεσμένα που να μην μπορεί να ανατρέψει ο λαός, που μάλλον παραμένει ξεροκέφαλος και δεν βλέπει το καλό του, το οποίο το βλέπουν όλοι οι άλλοι: Βρετανοί, Αμερικανοί, Τούρκοι και η δική του ελίτ. Ο στόχος είναι να φθάσουμε σε ένα αποτέλεσμα που να μην υπάρχει επιστροφή, με το πιστόλι στο κρόταφο του ελληνισμού έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει. Ό,τι και να γίνει όμως στη συνέχεια –ένα οιονεί κράτος «αχταρμάς» ή δύο κρατίδια- το ουσιώδες θα προχωρήσει. Το φυσικό αέριο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πάρει το δρόμο του, καθώς το νέο νομικό καθεστώς θα επιτρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο, χωρίς να κινδυνεύουν οι μπίζνες από παρεμβολές τύπου «Μπαρμπαρός».

Η Τρόικα της Μόσχας

Παρά τα δύο έκτακτα γεγονότα που συνέβησαν τους τελευταίους 13 μήνες στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις (κατάρριψη του Su-24 και δολοφονία του πρέσβη) η αδύναμη πλευρά του τριγώνου Ρωσίας- Τουρκίας- Ιράν είναι άλλη: οι τουρκο-ιρανικές σχέσεις. Στη περίπτωση του πολέμου στη Συρία οι δύο χώρες βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Εκτός αυτού, και οι δύο όχι μόνον χώρες αλλά πολιτισμοί έχουν χρόνιο ανταγωνισμό και τώρα είναι δύο από τις τέσσερις ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις (μαζί με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο) και έχουν πολλά αντίπαλα μεταξύ τους συμφέροντα. 

Επίσης, η Τουρκία, που για αιώνες κατείχε τον αραβικό κόσμο ο οποίος ήταν σε μόνιμη αντίθεση αλλά και αλληλεπίδραση με τους Πέρσες, τώρα διεκδικεί το ρόλο του άτυπου ηγέτη των αραβικών χωρών. Αλλά και το Ιράν, ως το σημαντικότερο σιιτικό κράτος, διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο όχι μόνον μεταξύ των σιιτών όπου γης, αλλά και συγκεκριμένη επιρροή σε όλο τον ισλαμικό κόσμο. Ο Ερντογάν είναι κοντά στους «Αδελφούς-Μουσουλμάνους», πολιτική κίνηση πολύ δημοφιλής στους σουνίτες, και εκφράζεται κριτικά απέναντι στα καθεστώτα του αραβικού κόσμου ως μη αρκετά μουσουλμανικά – αλλά παράλληλα δεν επιδιώκει τον απόλυτο εξισλαμισμό του τουρκικού κράτους, θέλοντας απλώς να επαναφέρει στη Τουρκία την ισλαμική ταυτότητα. Το Ιράν επίσης προβάλει σε όλους τους μουσουλμάνους το δικό του μοντέλο ισλαμικού κράτους, το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ουλεμάδων, δηλαδή των μουσουλμάνων διδασκάλων.

Αλλά και για τα δύο μοντέλα υπάρχει ο κοινός εχθρός το «χαλιφάτο», δηλαδή οι ακραίοι ισλαμιστές, οι οποίοι αγωνίζονται για την ένωση όλων των μουσουλμάνων κάτω από αντι-δυτικά, αντι-σιιτικά και αντι-κοσμικά συνθήματα. Είναι εύλογο ότι ούτε για τους Ιρανούς μουλάδες ούτε για τον Ερντογάν δεν γίνεται αποδεκτό το χαλιφάτο. Αλλά μια διαλυμένη και διαιρεμένη Συρία θα παραμένει το ιδανικό θερμοκήπιο για την ανάπτυξή του.

Γιατί έπεσε η Παλμύρα

Την κατάσταση στην Παλμύρα ανέλυσε στην εφημερίδα «VZGLIAD», ο Ρώσος στρατιωτικός εμπειρογνώμων, αντιπτέραρχος, Aytech Bizhev. Στο παρελθόν είχε εργασθεί ως στρατιωτικός σύμβουλος στη Συρία και στη συνέντευξή του απαριθμεί τους λόγους της κατάληψης της Παλμύρας από το Ισλαμικό Κράτος και κάνει προβλέψεις για την πορεία των γεγονότων που θα ακολουθήσουν.

Vzgliad: Γιατί κατά τη γνώμη σας δεν έγινε κατορθωτό να αντέξει η Παλμύρα;

Aytech Bizhev: Πρώτον, γιατί τώρα εκεί επικρατεί το «χαμσίν», φυσά ο άνεμος από το βορρά, προκαλεί αμμοθύελλα, και τα πάντα τριγύρω είναι τυλιγμένα στη σκόνη. Έτσι οι καιρικές συνθήκες στην Παλμύρα δεν επιτρέπουν την ευρεία χρήση της αεροπορίας. Ο μαχητές του Ισλαμικού Κράτους εκμεταλλεύθηκαν τη συγκυρία, καθώς η πολεμική αεροπορία απλά δεν μπορεί να πετάξει σε χαμηλά ύψη.

Δεύτερον, η μεγάλη συγκέντρωση των μαχητών δείχνει αναμφίβολα το έλλειμμα της υπηρεσίας πληροφοριών. Είναι πολύ δύσκολο να μη γίνει αντιληπτό ένας πλήθος 4 χιλιάδων ανθρώπων, που κινούνται με αυτοκίνητα, που έχουν ξεκινήσει και από την ίδια τη Μοσούλη. Πολύ περισσότερο που στις σύγχρονες συνθήκες υπάρχουν τα drones, τα οποία μπορούν να διανύουν μεγάλες αποστάσεις.

Κατά την γνώμη σας, τι μέτρα έπρεπε να παρθούν;

Αναλύοντας τις πληροφορίες που διαθέτουμε, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι ο αμυντικός μηχανισμός της Παλμύρας δεν κινήθηκε αρκετά δραστήρια. Αν διοικούσα εγώ την άμυνα της πόλης, αρχικώς θα διεξήγαγα ελέγχους στα προάστια της πόλης, χρησιμοποιώντας και σύγχρονα μέσα ραδιοηλεκτρονικής παρακολούθησης. Εκτός αυτού, τις ομάδες των επιτιθεμένων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους έπρεπε να τις αντιμετωπίσουν εκτός της πόλης, κατά της διάρκεια της μετάβασής τους. Αυτοί κάπου θα ξεκουράστηκαν, από κάπου έτρεχαν αυτοκίνητα και θωρακισμένα.

Επιπλέον, ο αριθμός των υπερασπιστών της Παλμύρας ήταν αμελητέος. Κανείς δεν περίμενε την επίθεση. Η άμυνα ήταν οργανωμένη πολύ άσχημα, και έτσι οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στην αρχή κατέλαβαν τα στρατηγικά υψώματα, και έπειτα μπήκαν στην Παλμύρα, κυριολεκτικά με τέτοια ευκολία όσο το μαχαίρι στο βούτυρο.

Αποδεικνύεται επομένως ότι οι μαχητές ήταν καλά προετοιμασμένοι.

Οι ισλαμιστές δεν ακολουθούν κάποια καθορισμένη παραδοσιακή τακτική, γραμμένη στα πολεμικά εγχειρίδια. Κινούνται με τζιπ, εξοπλισμένα με βαριά πολυβόλα, σε κινούμενες ομάδες των 10-15 ατόμων. Μπορείς να τους αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια της πολεμικής αεροπορίας, των ελικοπτέρων. Αλλά, όπως ανέφερα, τώρα οι καιρικές συνθήκες είναι αντίξοες. Εκτός αυτού, είναι καλά εξοπλισμένοι, διαθέτουν μεταξύ άλλων και σύγχρονα μέσα επικοινωνίας.

Στο Ισλαμικό Κράτος πολεμούν πολλοί πρώην αξιωματικοί του ιρακινού στρατού, οι οποίοι μπορεί να έχουν λάβει εκπαίδευση στη Ρωσία –τους είναι λοιπόν γνωστή η τακτική μας στις μάχες. Μπορούμε να πούμε ότι τα στελέχη της στρατιωτικής διοίκησης του Ισλαμικού Κράτους εκπαιδεύτηκαν στις δικές μας στρατιωτικές σχολές.

Η Κύπρος στον λάκκο των λεόντων

Μετά το ναυάγιο του Μον Πελεράν, ελάχιστοι ήσαν όσοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να υπάρξει ανατροπή της διαμορφωθείσας καταστάσεως στο Κυπριακό. Κι αυτό γιατί με τις θέσεις των δύο πλευρών πλέον δημοσιοποιημένες, κι όχι εν κρυπτώ, θα έπρεπε μια από τις δύο να οδηγηθεί σε άτακτη δημόσια υποχώρηση. Την εκτίμηση αυτή επέτεινε και η εκτός ορίων επιθετική ρητορική της Άγκυρας, που δεν άφηνε περιθώρια ελιγμών στους φίλους της «λύσης με κάθε τίμημα». Ακόμη κι αν η Λευκωσία στοχοποίησε τον Κοτζιά για την «άτεγκτη» στάση του στην μη αποδοχή εγγυήσεων και κατοχικών στρατευμάτων, είχαν μπει τέλος πάντων κάποιες κόκκινες γραμμές, που δύσκολα υπερπηδούνταν. Φευ, δεν είχαμε λάβει υπόψη μας, όμως, ούτε την αληθινά ιμπεριαλιστική και αυταρχική φύση του «διεθνούς παράγοντος», ούτε τον βαθμό ευκαμψίας της δικής μας ηγεσίας. 

Ως προς το πρώτο, μάς το αποκάλυψε  η κα Νούλαντ, όταν είπε χωρίς περιστροφές: «Έχουν επενδυθεί και μεγάλα ποσά και πολλή φαιά ουσία για το Σχέδιο, για να αφεθεί να καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων». Αυτό είναι! Εδώ παίζονται μεγάλα συμφέροντα. Δηλαδή, το ποιος καθορίζει τη μοίρα της ανατολικής Μεσογείου και θα ελέγχει τις ενεργειακές πηγές και τις διαδρομές τους, για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα! Και, βεβαίως, για το μέλλον των ιθαγενών ο διεθνής παράγων δεν δίνει δυάρα, κάτι που φαίνεται από τους όρους της διαφαινόμενης «λύσης». Έτσι ο τούρκικος στρατός κατοχής θα παραμείνει για 10 χρόνια, ως μεταβατική περίοδο. Μέχρι, λένε, να ξεπεραστούν οι «λειτουργικές δυσκολίες» ενός σχεδίου με ένα δαιδαλώδες σύστημα διακυβέρνησης, συνώνυμο της ακυβερνησίας. Και με την πρόνοια του βέτο των Τουρκοκύπριων υπουργών για το κάθε ζήτημα, που θα προκύψει έτσι κι αλλιώς. Πρόκειται περί μιας εκτρωματικής κατάστασης, απόλυτα αντιδημοκρατικής, που θα οδηγήσει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία σε απρόβλεπτες και χαοτικές καταστάσεις. Με τον κατοχικό στρατό, να επιτηρεί όλη την Κύπρο. Κι όμως, υπάρχουν πολιτικοί που όλα αυτά τα θεωρούν φυσιολογικά, γιατί, καθώς λένε, δεν μπορούν οι Τούρκοι στρατιώτες να μεταφερθούν σε μια μέρα. Θέλουν 10 χρόνια! Και για να έχουν οι Τουρκοκύπριοι ίση νομή της εξουσίας, δηλαδή απόλυτη, καθώς über alles θα είναι η Άγκυρα, δίδεται και η εκ περιτροπής προεδρία, με αντάλλαγμα την Μόρφου υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, αλλά με όλους τους εποίκους πεσκέσι.

Ρωσο-ιρανικές σχέσεις: στρατηγική συμμαχία με προοπτική;

Στη Τεχεράνη, στις 11 Φεβρουαρίου του 1829, ένας μανιασμένος όχλος όρμησε στο κτίριο που στεγαζόταν η ρωσική διπλωματική αποστολή. Στη πόλη είχε διαχυθεί η πληροφορία –που πηγή της ήταν η βρετανική αποστολή- ότι οι Ρώσοι είχαν φυγαδεύσει έναν ευνούχο από το χαρέμι του σάχη και δύο Γεωργιανές γυναίκες από το χαρέμι του γαμπρού του σάχη. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοντωθούν όλα τα μέλη της αποστολής και ανάμεσά τους ο διπλωματικός εκπρόσωπος της Ρωσίας στη Περσία Αλέξανδρος Σεργέγιεβιτς Γκριμπογιέντωφ, συγγραφέας του διάσημου έργου «Συμφορά από το πολύ μυαλό». 

Όλα τούτα, τα τραγικά, και εξωτικά συνάμα, έλαβαν χώρα την επαύριον ενός ακόμη ρωσο-περσικού πολέμου, που από το 16^ο αιώνα και εντεύθεν είχαν ως κύρια αιτία την επιδίωξη του ελέγχου του Καυκάσου, της Κασπίας και του νοτίου Αζερμπαϊτζάν –σε ένα τριγωνικό στην ουσία σχήμα με τρίτο ανταγωνιστή την Οθωμανική αυτοκρατορία/Τουρκία. Μια διαμάχη που από τον 18^ο αιώνα διεξαγόταν στο φόντο του «Μεγάλου Παιχνιδιού», τη διαρκή αντιπαράθεση Ρωσίας και Μεγάλης Βρετανίας για τον «Δρόμο του Μεταξιού» και τη γεωγραφική ζώνη που ξεκινά από το ανατολικό Τουρκεστάν και το Κασμίρ και καταλήγει στα παράλια της Μεσογείου. Τα βασικά στοιχεία αυτής της αντιπαράθεσης διατηρήθηκαν και όταν ακόμη η ρωσική αυτοκρατορία μετεμορφώθη δια χειρός Λένιν σε Σοβιετική Ένωση. Δύο φορές το μέγα κομουνιστικό κράτος –το 1920 με τη Περσική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία στο Γκιλάν και το 1945-46 με τη Λαϊκή Κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν και την, κουρδική, Δημοκρατία του Μαχαμπάντ - αποπειράθηκε να δημιουργήσει κράτη-δορυφόρους στο έδαφος της Περσίας/Ιράν, που ωστόσο αποδείχθηκαν θνησιγενή. Ως εκ τούτου, η φιλύποπτη στάση των Ιρανών απέναντι στη Ρωσία είχε πολλούς λόγους να μένει ενεργή έως σχετικά πρόσφατα όταν ο Αγιατολάχ Χομεϊνί είχε χαρακτηρίσει τη Σοβιετική Ένωση ως τον «μικρότερο σατανά», ενώ τη θέση του «μεγάλου σατανά» την «χάριζε» στις ΗΠΑ!

Η πτώση του Χαλεπιού θα σφραγίσει τη τύχη του Ερντογάν

του Cengiz Çandar

Αμέσως μετά την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία, ο Ερντογάν για πρώτη φορά αποκάλυψε τις ευαισθησίες του για το Χαλέπι. Γύρω στα μεσάνυχτα της 29^ης Μαρτίου 2011, βρισκόμασταν στο αεροσκάφος του, που επέστρεφε στη Τουρκία μετά την επίσκεψή που πραγματοποίησε στο Ιράκ. Ο Ερντογάν είχε γράψει ιστορία ως ο πρώτος Τούρκος πρωθυπουργός που έκανε επίσημη επίσκεψη στη Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση,  (ΚΠΚ).Πετούσαμε από τα Άρβυλα (Ερμπίλ) στην Άγκυρα, μετά από ένα δείπνο που παρέθεσε προς τιμήν του ο προηγούμενα αλλά και κατοπινός πρωθυπουργός της ΚΠΚ Νετσιρβάν Μπαρζανί. Ήμασταν τρεις δημοσιογράφοι που ακούγαμε τον Ερντογάν. Ο ένας είναι τώρα σύμβουλος του Ερντογάν, που έγινε πρόεδρος το 2014, και ο άλλος είναι καταζητούμενος Γκιουλενιστής, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου.  

Το 2011 η αποκαλούμενη Αραβική Άνοιξη είχε μόλις κτυπήσει την πόρτα της Συρίας, με τις ταραχές της 15^ης Μαρτίου στα νότια στην πόλη της Νταραά και κάποιες μικρές διαδηλώσεις στη Δαμασκό. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς για να αποκληθεί όλο αυτό σαν εξέγερση. Αλλά αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε εάν η κατάσταση στη Συρία μετατρέπετο σε επαναστατική, όπως εκείνες στη Τυνησία και στην Αίγυπτο. Εκείνη την περίοδο, ο Ερντογάν ήταν στενός φίλος του Μπασάρ Άσαντ, ενός Αλαουίτη, και η σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στον Ερντογάν, ως τον ευσεβή ηγέτη ενός ισχυρού γείτονα, της Τουρκίας. Η εξέλιξη των γεγονότων δεν θα προκαλούσε πρόβλημα στον Ερντογάν; Πώς θα αντιμετώπιζε μια τέτοια περίπτωση; Ο Ερντογάν μας εξέφρασε τη γεωπολιτική σπουδαιότητα που έχει η Συρία για την Τουρκία και ιδιαίτερα το Χαλέπι.

Το 2012, μεγάλα τμήματα του Χαλεπιού ήλθαν στον έλεγχο της αντιπολίτευσης ή των ανταρτικών ομάδων που υποστηρίζονταν με διαφορετική ένταση από τις ΗΠΑ και, παντελώς, από την Τουρκία. Αλλά τώρα πια το Χαλέπι, το διαμάντι στην συριακή κορώνα, με τους όρους της τουρκικής πολιτικής στη Συρία, πρόκειται να καταληφθεί εκ νέου από τις δυνάμεις του Άσσαντ. Στις αρχές της εβδομάδας, το ένα τρίτο της πόλης, που ήταν υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών ανακαταλήφθηκε από την κυβέρνηση. Οι γειτονιές του ανατολικού Χαλεπιού περιήλθαν στον έλεγχό της. Αυτές ήσαν και οι πρώτες περιοχές που έπεσαν στα χέρια των ανταρτών οι 2012, όταν οι αντάρτες κατέλαβαν πάνω από το μισό της πόλης. Εάν το συριακό καθεστώς καταφέρει να ανακαταλάβει όλο το Χαλέπι από τους αντάρτες –και αυτήν την εβδομάδα αυτό φαίνεται πλέον πιθανό- μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστούσε ένα πολύ βαρύ πλήγμα για την πολιτική του Ερντογάν στη Συρία.

Οι 11 βασικές θέσεις του Πούτιν στην ετήσια ομιλία του

Στην δέκατη τρίτη ομιλία του προς την Ομοσπονδιακή Βουλή, ο Βλαδίμηρος Πούτιν υπογράμμισε με σαφήνεια το εκφρασμένο αίτημα της ρωσικής κοινωνίας προς την εξουσία για δικαιοσύνη, σεβασμό προς τους ανθρώπους και υποστήριξη των πρωτοβουλιών των πολιτών. Η εφαρμογή αυτών των αρχών απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα, και ο πρόεδρος αναφέρθηκε αναλυτικά σε κάθε ένα από αυτά.

Ο Πούτιν περιέγραψε εξ αρχής τα κυριότερα ζητήματα της ομιλίας του: οικονομία, κοινωνικά ζητήματα, εσωτερική πολιτική. Για την εξωτερική πολιτική ο πρόεδρος αναφέρθηκε μόνον συνοπτικά, στο τέλος της ομιλίας του. 

Ο Πρόεδρος ξεκίνησε με μια φαινομενικά αφηρημένη τοποθέτηση, η οποία ωστόσο, έδωσε το τόνο σε όλες τις θέσεις που αναφέρθηκε στη συνέχεια:

«Την κάθε αδικία και το κάθε ψέμα τα εκλαμβάνουμε πολύ σοβαρά. Κι αυτό είναι γενικά μια ιδιαιτερότητα της κουλτούρας μας. Η κοινωνία αποφασιστικά απορρίπτει την έπαρση, την αγένεια, την αλαζονεία και τον εγωισμό, από όποιον κι αν προέρχεται, και ολοένα και περισσότερο εκτιμά ιδιότητες, όπως η υπευθυνότητα, η υψηλή ηθική, η φροντίδα για το δημόσιο συμφέρον, η προθυμία να ακουστούν και οι άλλοι και να γίνει σεβαστεί και η δική τους γνώμη».

Ξεκινώντας ακριβώς από αυτές τις αρχές –δικαιοσύνη, σεβασμός, ετοιμότητα να ακούσεις τους άλλους-  ο αρχηγός του κράτους κάλεσε τα μέλη της συνέλευσης να συγκροτήσουν την πολιτική της χώρας και να συνεργασθούν με τους πολίτες.

Ως συνήθως ο πρόεδρος από τα γενικά πέρασε γρήγορα στα ειδικότερα, και την ομιλία του, η οποία αυτή τη φορά διήρκεσε 68 λεπτά, μπορούμε να τη χωρίσουμε στις κάτωθι θέσεις, από τις οποίες θα προέλθει η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ρωσίας τον επόμενο χρόνο.

1.   Αύξηση του ρόλου της κρατικής Δούμας και ενίσχυση της νομοθετικής εξουσίας, και επίσης ανάπτυξη των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Ο Πούτιν τόνισε ότι η «Ενωμένη Ρωσία», του κόμματος το οποίο ο ίδιος δημιούργησε και στήριξε, αυτή τη φορά υπάρχει πλειοψηφία, και αποτελεί «το κύριο στήριγμα της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο». Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές από τις θέσεις που θα αναφέρει ο πρόεδρος στη συνέχεια υπήρχαν ως υποσχέσεις στο προεκλογικό πρόγραμμα της «Ενωμένης Ρωσίας». Είναι απίθανο όλοι όσοι ψήφισαν το κόμμα στις 19 Σεπτεμβρίου να διάβασαν προσεκτικά αυτό το ογκώδες κείμενο, αλλά στην πραγματικότητα οι στόχοι και τα καθήκοντα που εξέφρασε ο πρόεδρος είναι η εκπλήρωση των αιτημάτων αυτού του τμήματος των πολιτών, που βάσει των επιθυμιών τους συντάχθηκε το πρόγραμμα του κόμματος της εξουσίας.

Η υπαρξιακή αμφισβήτηση του ελληνισμού και η ανοιγόμενη άβυσσος

Στρέφοντας το βλέμμα στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ αυτήν την μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, η οποία ψυχορραγεί εδώ και έξι-επτά χρόνια, παρατηρούμε δύο  βασικές μεταλλάξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα. Η μία αφορούσε στον ανθρωπολογικό τύπο του Έλληνα, ο οποίος μεταμορφώθηκε σχεδόν ως τον πυρήνα του. Ο γενικά εργατικός, λιτοδίαιτος άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον ατομιστή, αμοραλιστή κι άπληστο νεοέλληνα. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης εμφανίζεται περισσότερο μορφωμένος, πολύ πιο πλούσιος, πολυταξιδεμένος, αλλά, ταυτοχρόνως, «κενός περιεχόμενου». Κι αυτό γιατί επιδόθηκε στην πρόσληψη δάνειων στοιχείων εκ δυσμάς, τα οποία ουδέποτε αφομοίωσε, καθώς διαμόρφωσαν μόνον την εξωτερική του εικόνα, επιβάλλοντας τη βασιλεία του «δήθεν». Για να πετύχει τη μεταπήδησή του στην νέα εποχή, ο Έλληνας της μεταπολίτευσης «ξεφορτωνόταν» γοργά την περιττή πραμάτεια της βαριάς παράδοσης, με αντίτιμο το «πινάκιο φακής» μιας τυφλής προοδευτικότητας. Έτσι, έφτασε στην ώρα της κρίσης να χάσκει τον νέο άγριο κόσμο που ανατέλλει, περίτρομος, απαράσκευος και άστεγος, κλαυθμηρίζοντας ως νήπιο για τον παράδεισο που εχάθη δια παντός.

Παράλληλα, με την εσωτερική, ψυχοπνευματική του αλλαγή, και συνδεόμενη στενά με αυτήν, έλαβε χώρα και η μετάλλαξη της σχέσης του Έλληνα της μεταπολίτευσης προς την πατρίδα και το κράτος του.

Μετά το 1974, και ως αποτέλεσμα της επταετούς δικτατορίας, το πολιτικό και ιδεολογικό εκκρεμές κινήθηκε γοργά αριστερά. Οι ηττημένοι στο πολιτικό πεδίο κυριάρχησαν σταδιακά στο ιδεολογικό, και κατέλαβαν όλους σχεδόν τους μηχανισμούς παραγωγής σκέψης. Αυτό επηρέασε καταλυτικά την πρόσληψη του ιστορικού παρελθόντος, καθώς αμφισβήτησε την έως τότε παγιωμένη «εθνική αντίληψη» για τη συνέχεια του ελληνισμού. Παράλληλα, η ιδέα του κράτους ως δομή του έθνους, εκ του έθνους και προαπαιτούμενο της ελεύθερης ύπαρξης και διαιώνισής του, υπονομεύθηκε από την επικράτηση της «αντικρατικής» επαναστατικής αντίληψης. Το κράτος εμφανίζεται πλέον μόνον ως καταπιεστικός μηχανισμός των κυριάρχων τάξεων. Λόγω και των ιδιαιτέρων συνθηκών, όπως ήταν η παρέμβαση του στρατού στα πολιτικά πράγματα, θεσμοί απαραίτητοι για την εθνική κυριαρχία και ασφάλεια, συρρικνώθηκαν, και κυρίως απώλεσαν το απαιτούμενο για την εκτέλεση της αποστολή τους κύρος.

Παρά τη συμφιλίωση, πολύ λίγα είναι όσα έχουν αλλάξει στις σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας

του Zülfikar Doğan

Μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία στα συριακά σύνορα, στις 24 Νοεμβρίου 2015, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία. Περιέγραψε το επεισόδιο ως «μαχαιριά στην πλάτη», στέλνοντας ένα μήνυμα στο Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν ότι θεωρούσε την κατάρριψη ως προδοσία. Η Ρωσία προχώρησε σύντομα σε οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, και ο όγκος του διμερούς εμπορίου των 38 δις δολ. άρχισε να συρρικνώνεται. Η Τουρκία επλήγη σοβαρά, καθώς πολλοί τομείς της οικονομίας της οδηγήθηκαν σε πραγματικό αδιέξοδο.

Επτά μήνες αργότερα, στις 27 Ιουνίου 2016, ο Ερντογάν έστειλε μια απολογητική επιστολή στον Πούτιν, ξεκινώντας την διαδικασία εξομάλυνσης που θα έφερνε τελικά τους δύο ηγέτες μαζί στην Αγία Πετρούπολη στις 9 Αυγούστου. Μιας κι η συνάντηση άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο στις διμερείς σχέσεις, ο τρόπος με τον οποίο οι δύο ηγέτες απευθύνονταν ο ένας προς τον άλλον δεν ξέφυγε από την προσοχή κανενός. Ενώ ο Ερντογάν επανειλημμένως αποκαλούσε τον Πούτιν «αγαπητό φίλο» και «αξιότιμο πολιτικό άνδρα», ο Πούτιν απαντούσε μόνον με το «κ. Ερντογάν». Ομοίως, όταν ο Τούρκος ηγέτης υποσχέθηκε να επαναφέρει το επίπεδο των σχέσεων όπως ήταν πριν από τις 24 Νοεμβρίου 2015 και ακόμη καλύτερα, ο Πούτιν είπε ότι η αποκατάσταση των σχέσεων στην προ κρίσης περίοδο θα πάρει καιρό.  

Σε σχετική ερώτηση του γερμανικού καναλιού ARD, ο Sergei Stepashin, ένας πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας και έμπιστος του Πούτιν, περιέγραψε τον Ρώσο πρόεδρο ως κάποιον που ποτέ δεν συγχωρεί όσους τον εξαπατούν, προδίδουν ή προσβάλουν έστω και μια φορά. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Τούρκο ναύαρχο ε.α. Turker Erturk, πρώην διοικητή της Ακαδημίας Πολεμικού Ναυτικού, ο Πούτιν εξακολουθεί να μην εμπιστεύεται τον Ερντογάν. «Αυτοί που απολογούνται εύκολα προδίδουν και εύκολα. Ο Πούτιν το γνωρίζει αυτό». Αυτά έγραψε ο Erturk σε άρθρο του στο προσωπικό του μπλογκ.  

Έπειτα από τη συγγνώμη της Τουρκίας, Ερντογάν και Πούτιν συναντήθηκαν τρεις φορές, και οι υπέγραψαν συμφωνίες για την αποκατάσταση των οικονομικών τους δεσμών. Παρόλα αυτά, όμως, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Σε μια χειρονομία καλής θέλησης προς τη Μόσχα, η Άγκυρα συμφώνησε στο υφιστάμενο πλαίσιο της στρατηγικής επένδυσης, ύψους 22 δις δολ., για την κατασκευή εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας, γεγονός που επιτρέπει στο πρόγραμμα την παροχή κινήτρων και οικονομικής υποστήριξης αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επίσης, στο περιθώριο του Παγκόσμιου Συνεδρίου για την Ενέργεια στην Κωνσταντινούπολη, με την παρουσία Πούτιν και Ερντογάν, οι δύο υπουργοί Ενέργειας υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Turkish Stream, αξίας 12,5 δις δολ. Η Τουρκία επιτάχυνε τις διαδικασίες για τον αγωγό και εξέδωσε όλες τις επίσημες άδειες που απαιτούνται, επιτρέποντας στην Γκαζπρομ να ανακοινώσει ότι πρώτο βήμα για το πρόγραμμα, το οποίο θα προμηθεύει φ.α. τη Τουρκία, θα μπορούσε να ξεκινήσει τη λειτουργία του το 2019. Το επόμενο βήμα, το οποίο είναι η μεταφορά φ.α. στην Ευρώπη και από το οποίο και η Τουρκία θα έχει οικονομικό όφελος, παραμένει αβέβαιο. Ο Ρώσος Υπεξ Σεργκέι Λαβρώφ έχει πει ότι η κατασκευή της δεύτερης διαδρομής μπορεί να ξεκινήσει μόνον αφού η Ε.Ε. παράσχει τις απαιτούμενες εγγυήσεις.

Η Τουρκία στοχεύει να δημιουργήσει ένα "κράτος-μαριονέτα" στη Συρία

 

του Γιεβγιένι Κρούτικωφ

Η θέση του «Ισλαμικού Κράτους» και των συμμαχικών του ομάδων στη Συρία είναι πλέον απογοητευτική. Ο στρατός του Άσαντ επιδεικνύει ηρωισμό και υψηλή κατάρτιση, οι αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις της Ρωσίας πραγματοποιούν νέα μεγάλης κλίμακας επίθεση, ενώ στρατιωτικές επιτυχίες καταγάγουν και οι Κούρδοι και οι Τούρκοι. Αλλά τις στρατιωτικές επιτυχίες της Τουρκίας είναι πιθανό να τις πληρώσουν όλοι ακριβά. Η Άγκυρα είναι προφανές ότι σκοπεύει να δημιουργήσει στη Συρία ένα νέο μη αναγνωρισμένο οιονεί κράτος.

Την Τρίτη οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν μια νέα επιχείρηση μεγάλης κλίμακας εναντίον των τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία. Αλλά, παρά τις προβλέψεις, οι στόχοι αυτής της επιχείρησης δεν επιλέχθηκαν στο ανατολικό Χαλέπι ή στα προάστιά του, αλλά στις επαρχίες Ιντλίμπ και Χομς. Εκπρόσωποι της στρατιωτικής διοίκησης υπογραμμίζουν ότι η παύση, έπειτα από την κατάπλευση τμήματος του στόλου της Βόρειας θάλασσας στις ακτές της Συρίας, χρειάστηκε ακριβώς για την προετοιμασία της αλλαγής στόχων.

Γιατί επιλέχθηκαν η Ιντλίμπ και η Χομς; Η σωστή απάντηση είναι για μια σειρά από λόγους. Έπειτα από την κατάληψη από τα κυβερνητικά στρατεύματα του σχολικού συγκροτήματος Χίκμα σε όλη την περιοχή του Χαλεπιού, όπου οι μαχητές προσπάθησαν να οργανώσουν ένα ρήγμα και όπου ήδη για 3 μήνες διεξάγονται λυσσαλέες μάχες, δεν παρατηρήθηκε αυξημένη δραστηριότητα στην πόλη. Οι τζιχαντιστές δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα για να απεγκλωβιστούν, ούτε ακόμη και κατά τη διάρκεια της παύσης των εχθροπραξιών, όπου συνήθως ανασυγκροτούνται και αντεπιτίθενται.

Την ίδια ώρα, στο βορρά, στρατιωτικά τμήματα του ΙΚ βρίσκονται σε αντιπαράθεση με ομάδες της «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης», τις οποίες ανοιχτά υποστηρίζει η Τουρκία. Εδώ, ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», με την ενίσχυση τουρκικών στρατευμάτων, κινείται γοργά προς την πολίχνη της Αλ-Μπαμπ. Κρίνοντας από τη δραστηριότητα των Τούρκων, η Άγκυρα σκοπεύει να την καταλάβει, ακόμη κι αν αυτό δεν εντάσσεται στην «αντιτρομοκρατική επιχείρηση», αλλά μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως πλήρους κλίμακας εισβολή στο έδαφος της Συρίας. Οι Τούρκοι επιμένουν ότι πολεμούν όχι μόνον με το ΙΚ αλλά και με το ΠΚΚ, κάτι που σύμφωνα με τη λογική τους, δικαιολογεί οποιαδήποτε διείσδυση σε ξένο έδαφος.

Το σκιάχτρο των συνεπειών από ένα νέο Όχι

Ούτε οι βαρύγδουπες και γλυκερές δηλώσεις των εμπλεκομένων παραγόντων, ούτε το ειδυλλιακό ελβετικό τοπίο του Mont Pelerin μπορούν να αποκρύψουν τη σκληρή αλήθεια για την κατρακύλα του Κυπριακού. Η επιτηδευμένη σκηνοθεσία, υπό τις οδηγίες των υπερατλαντικών «φίλων» μας, δεν είναι, από μόνη της ικανή να υπνωτίσει τον ελληνισμό της Κύπρου, που είναι ο πραγματικός στόχος της κακοπαιγμένης παράστασης, για να σερβιριστεί το σχέδιο Ανάν σε τρισχειρότερη μορφή. Γιατί, ακόμη κι αν κάποιος καλόπιστος είχε διάθεση να πειστεί από την καθημερινή υποβολή τεχνητής αισιοδοξίας, οι συνεχείς απειλητικοί βρυχηθμοί του Ερντογάν, τον κάνουν τουλάχιστον καχύποπτο.

Ο σουλτάνος της Άγκυρας κινείται πλέον εκτός ορίων και δεν προσπαθεί καν να καμουφλάρει τους σκοπούς του. Ανοιχτά διεκδικεί την επανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μη αρκούμενος σε παραληρηματικά οράματα, αλλά με σχέδιο και θρασύτητα τα υλοποιεί.

·         Έχει εισβάλει στη Συρία, όχι μόνον για να ακυρώσει την ένωση των κουρδικών καντονιών, αλλά και να διεκδικήσει όσα μπορεί περισσότερα, ακόμη και το Χαλέπι, τμήμα και αυτό της «οθωμανικής καρδιάς» του, όπως δημοσίως εκμυστηρεύτηκε. Ήδη προχωρά στην κατασκευή αεροδρομίου, σύμφωνα με τη λιβανέζικη εφημερίδα As Safir, στην κωμόπολη Al-Rai, η οποία κατοικείται κυρίως από Τουρκομάνους.

·         Στο Ιράκ, πάλι με το πρόσχημα της προστασίας των Τουρκομάνων –τι μας θυμίζει, άραγε, αυτό;-, έχει ήδη δημιουργήσει ισχυρή στρατιωτική βάση στη Bashiqa, ενώ συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα, για να μην μείνει πίσω στο μοίρασμα της Μοσούλης –μια ακόμη πρώην οθωμανική πόλη που νοσταλγεί.

·         Προς δυσμάς, η διεκδίκηση του Αιγαίου και των ελληνικών νησιών συνιστά καθημερινή πρακτική. Με λόγια και πράξεις, με μη αναγνώριση της συνθήκης της Λωζάνης, με ΝΟΤΑΜ και NAVTEX, με παραβάσεις και παραβιάσεις, με εκδίωξη ακόμη και σκαφών που κάνουν επιστημονικές έρευνες, όπως πριν λίγες ημέρες στο Καστελόριζο, αμφισβητεί συνολικά την ελληνική κυριαρχία. Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, ήλθε και η νέα παραγγελία, για δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη πέμπτης γενιάς F35, από τις ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι από απέναντι ετοιμάζονται για κάτι μεγάλο, που θα αλλάξει ριζικά το status, και όχι αποκλειστικά στη θάλασσα του Αιγαίου.

·         Στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο πόλεμος κατά των Κούρδων και των αντιφρονούντων συνεχίζεται αδιάκοπα. Λαμβάνουν χώρα συλλήψεις και φυλακίσεις των βουλευτών του HDP, ακόμη και των ηγετών του, όπως ο Ντεμιρτάς, δημάρχων, όπως στο Ντιγιαρμπακίρ, και δημοσιογράφων, όπως της «Τζουμχουριέτ». Συνολικά, από την επαύριον του αποτυχημένου πραξικοπήματος, 170 μέσα ενημέρωσης έχουν κλείσει και 105 δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί. Όσο για το κράτος δικαίου και τις ευρωπαϊκές συστάσεις η ισλαμιστική τουρκική ηγεσία τα γράφει στα «παλιά της υποδήματα» και δεν το κρύβει, όπως το είπε και ο Γιλντιρίμ.

Μoldovans want change. What Victoria Nuland will do?

by Sotirios Dimopoulos, political analyst

Moldova's presidential election will go to a run-off on 13 November after a pro-Russian candidate, Leader of the Party of Socialists Igor Dodon, narrowly failed to secure a majority of votes. He gained 48.26% of the vote (678.839 votes), while his opponent, the head of the pro-European party “Action and Solidarity” Maia Sandu, has taken 38.42% (540.432 votes).

Moldavian polls, the first direct presidential election for 20 years, as since 1996 presidents of Moldova have been chosen by parliament, is one more act in the new Cold War between West and Russia.

Moldova is a country full of internal contradictions, reflecting on the ongoing dispute about its identity. The Moldovan people are divided in two groups, the first one is of pro-Romanian orientation and the other of pro-Russian feelings, while exists in the same time a separated unrecognized republic, Transnistria, is which so far there unities of Russian army. The small state of 3.5 million, which is wedged between Ukraine and Romania, has struggled with a string of high-profile corruption scandals which have overshadowed the vote. The ex-Soviet republic was thrown into political turmoil in 2014 with the disappearance of about $1bn from the banking system! This scandal undermined people’s support for the ruling pro-Western coalition. There were weeks of streets protests and six prime ministers took office in one year.

Συνέντευξη με τον Δρ. Κοινωνιολογίας και Διεθνών σχέσεων κ. Δημόπουλο Σωτήριο

Στην αρχή ενός μακροχρόνιου παγκοσμίου γεωπολιτικού πολέμου

του Πιότρ Ακόπωφ 

Η ένταση στις σχέσεις Ρωσίας και Δύσης το τελευταίο διάστημα αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Αλλά, βεβαίως, κανένας πόλεμος δεν θα κηρυχθεί –απλά ας θυμηθούμε, πως περίπου πριν ένα χρόνο είχε διαχυθεί ο φόβος της πραγματικής απειλής της στρατιωτικής αντιπαράθεσης της Ρωσίας με τη Τουρκία, που θα συμπαρέσυρε και το ΝΑΤΟ. Η σύγκρουση Ρωσίας-ΗΠΑ υφίσταται έτσι κι αλλιώς, αλλά το σημαντικό σε αυτόν τώρα είναι ο «πόλεμος των νεύρων» και οι ψυχολογικές επιθέσεις. Στρατιωτικές επιθέσεις κανείς δεν ετοιμάζεται να εξαπολύσει.

Ο Οκτώβριος αποδείχθηκε αρκετά θερμός. Ξεκίνησε με τη ρήξη στη συνεργασία για τη Συρία, συνεχίστηκε με την απόσυρση της Ρωσίας από τη συμφωνία για το πλουτώνιο, τη «διακήρυξη» του Πούτιν με τον κατάλογο των μη φιλικών ενεργειών των ΗΠΑ προς τη Ρωσία, την τοποθέτηση των «Ισκαντέρ» στο Καλίνινγκραντ, και τώρα την ακύρωση της επίσκεψης του προέδρου στο Παρίσι.

Ο υπουργός εξωτερικών Κέρρυ μιλά για στρατιωτικά εγκλήματα της Ρωσίας στη Συρία, οι αμερικανικές υπηρεσίες κάνουν λόγο για παρεμβάσεις του Κρεμλίνου στις αμερικανικές εκλογές, και παράλληλα το ρωσικό ζήτημα γίνεται κομβικό στην μάχη Κλίντον-Τραμπ. Και αν το «σχήμα της Νορμανδίας» (Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία, Ουκρανία) δεν έχει παγώσει ολότελα, η κατάσταση είναι γενικά άσχημη. Αλλά στην πραγματικότητα όλα είναι ως συνήθως, «η καταστροφή προχωρά σύμφωνα με το σχέδιο»- απλώς, κατά τον τέταρτο χρόνο ήδη της σύγκρουσης της Ρωσίας με τη Δύση, εκδηλώνονται κατά διαστήματα εξάρσεις. Μια από αυτές βιώνουμε και τώρα και, βεβαίως, θα επιβιώσουμε. Επιπλέον, σύντομα, είναι σίγουρο ότι θα αντικατασταθεί από κάποια ύφεση, εννοείται ύφεση στο πλαίσιο της σύγκρουσης, αλλά αυτό δεν είναι και άσχημο.

Γιατί ο Ερντογάν βάζει τώρα ζήτημα Λωζάνης και νησιών του Αιγαίου

Η ευθεία αμφισβήτηση της συνθήκης της Λωζάνης από τον «σουλτάνο της Αγκύρας», η απροκάλυπτη εκδήλωση των νεο-οθωμανικών του εμμονών και ο ωμός τρόπος που τις εξέφρασε έπεσαν ως κεραυνός στα σαλόνια της αθηναϊκής ελίτ. Και είναι απολύτως φυσιολογικό να συμβαίνει τούτο, καθώς οι ψευδαισθήσεις με τις οποίες για χρόνια τρέφουν τον ελληνικό πληθυσμό έχουν μετατραπεί για τα μέλη της ιθύνουσας τάξης μας σε δεύτερη φύση. Ως εκ τούτου, κάθε φορά που το σκηνικό που έχουν στήσει καταρρέει, εκπλήσσονται σφόδρα, αν και πάντα παροδικά. Σύντομα ανακτούν τη ψυχραιμία τους για να κατασκευάσουν ένα νέο «αφήγημα», και έτσι να συνεχιστεί ο ύπνος του δικαίου. Αυτό συνέβη, στην ουσία, και σε αυτή τη περίπτωση. Λένε λοιπόν, για εσωτερική κατανάλωση και για να πικάρουν τους κεμαλιστές είναι οι βρυχηθμοί του Τούρκου, που απειλεί να καταβροχθίσει από τα Δωδεκάνησα μέχρι την Λήμνο και τη Σαμοθράκη κάθε νησί από το οποίο ακούγονται ήχοι μέχρι τις ακτές της Μικράς Ασίας! Έτσι, εμείς μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι για να συνεχίσουμε τις καθημερινές μας ασχολίες.

Δυστυχώς, όμως, η παρούσα συγκυρία είναι απείρως πιο δραματική για την ελληνική πλευρά. Και γι’ αυτό εκπέμπεται και ένας κεκαλυμμένος πανικός στα υψηλά δώματα της εξουσίας.

Γιατί ο Ερντογάν, ο πάντα παρορμητικός, φανατικός και κατακτητικός, δεν συνηθίζει να αστειεύεται. Αποφάσισε ψύχραιμα και μεθοδικά να αναβαθμίσει τον τουρκικό αναθεωρητισμό, βασιζόμενος σε υπαρκτά, θετικά για τον ίδιον, δεδομένα ώστε να επιτύχει συγκεκριμένους και πολλαπλούς στόχους.

Ποια είναι τα δεδομένα και ποιοι οι στόχοι του;

·         Η αίσθηση της απόλυτης παντοδυναμίας που απολαμβάνει στο εσωτερικό της χώρας, και η οποία ψυχολογικά τον εξωθεί στη ανοιχτή διατύπωση των βαθύτερων επιδιώξεών του, που άλλωστε δεν είναι μόνον δικές του. Ο σχεδιασμός του κινείται σταθερά επί του άξονος της αποκατάστασης, με κάθε μέσο, της οθωμανικής τάξης. Το όραμά του συνεπαίρνει όχι μόνον τις ισλαμιστικές μάζες της Ανατολίας, που τον λατρεύουν ως τον μεγάλο πατέρα, αλλά και το ισχυρό εθνικιστικό κίνημα, που συντάσσεται δι’ αυτού του τρόπου στο πολιτικό του άρμα. Η σωβινιστική εξωτερική πολιτική δίνει συνάμα και εντός του στρατού, που το κύρος του επλήγη από το φιάσκο του στρατιωτικού πραξικοπήματος, αφορμή ταύτισής του με την εκτελεστική εξουσία.

·         Η μεταπραξικοπηματική πραγματικότητα επιτρέπει στην Άγκυρα να κινείται με πρωτοφανή ευχέρεια στο διεθνές πεδίο. Η Τουρκία χρησιμοποιεί εντέχνως προς όφελός της την αντιπαράθεση Αμερικής-Ρωσίας αλλά και την αντίθεση Αμερικής-Γερμανίας, που δεν πρέπει καθόλου να την υποτιμούμε, ιδιαίτερα σε ότι αφορά τον ελληνοτουρκικό χώρο. Κατόρθωσε ο Ερντογάν να βρεθεί σε μια θέση, σχεδόν στο απυρόβλητο, που όλα να του επιτρέπονται ώστε να μην χολωθεί και συνταυτιστεί με τον αντίπαλο. Ωστόσο, ο ίδιος γνωρίζει ότι αυτή η ιδανική για τη Τουρκία κατάσταση έχει ημερομηνία λήξεως. Αργά ή γρήγορα το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα πρέπει να διαλέξει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα αφήσει – αν και είναι προδιαγεγραμμένο ότι θα πέσει και πάλι στην αγκαλιά των Αμερικανών. Οπότε, βιάζεται να βάλει όλα τα θέματα πάνω στο τραπέζι, αφού προς ώρας κανείς δεν θα του τραβήξει το αυτί, αλλά αντιθέτως θα βρει ευήκοα ώτα...

Η υστερία της Δύσης οφείλεται στην αναμενόμενη νίκη του Άσσαντ στο Χαλέπι

του Γιεβγιένι Κρούτικωφ

Οι «διπλωματικές μάχες» γύρω από τη Συρία, που το τελευταίο διάστημα έχουν λάβει χαρακτήρα εκτόξευσης συνεχών κατηγοριών της Δύσης εναντίον της Ρωσίας, έχουν σχέση με τις στρατιωτικές μάχες που γίνονται στη χώρα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους παρακολουθούν την κατατρόπωση των Σύρων μαχητών στο Χαλέπι και γνωρίζουν ότι αυτό θα προκαλέσει θεμελιώδεις ανατροπές και όχι μόνον στη συγκεκριμένη περιοχή.

Έχει γίνει κοινός τόπος να θεωρούμε ότι η μάχη για το Χαλέπι σχετίζεται αποκλειστικά με το μέγεθός και τη γεωγραφική του θέση. Πριν τον πόλεμο, το Χαλέπι, με τα περισσότερα από 2 εκατομμύρια κατοίκους, ήταν η μεγαλύτερη σε μέγεθος πόλη της χώρας, η οικονομική πρωτεύουσα, για να μην αναφέρουμε την πολιτιστική σημασία μιας από τις αρχαιότερες πόλεις του ανθρώπινου πολιτισμού. Λίγο πριν το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου το Χαλέπι, όπως, εξάλλου και όλη η Συρία, βίωνε ένα είδος «χρυσής εποχής». Είχε μάλιστα αναγνωριστεί και ως η «πρωτεύουσα του ισλαμικού κόσμου», παρά την πολυπολιτισμικότητα και πολυθρησκευτικότητά του.

Τώρα είναι ένας σωρός από ερείπια, στα οποία σε άθλιες συνθήκες ζουν (αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη) όχι περισσότεροι από 300-350 χιλιάδες άνθρωποι. Οικονομία στο Χαλέπι δεν υφίσταται, οι υποδομές έχουν καταστραφεί. Και ηχεί περίεργα το επιχείρημα ότι δήθεν η κατάληψη του ανατολικού ενός τρίτου του Χαλεπιού είναι αναγκαία για τον Άσσαντ για να ενισχύσει την οικονομία της χώρας και για να στρατολογήσει κόσμο για το στρατό του. Αντιθέτως, η επιστροφή του πλήρους ελέγχου του Χαλεπιού θα απαιτήσει τεράστιες επενδύσεις για την αποκατάσταση της πόλης, όπως συνέβη και με τις συνοικίες της Δαμασκού, οι οποίες καταλήφθηκαν εκ νέου από την κυβέρνηση αφού ήσαν για κάποια χρόνια υπό τον έλεγχο των τζιχαντιστών. Επίσης, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα υπάρξει μαζική επιστροφή στο Χαλέπι όλων των προσφύγων που το έχουν εγκαταλείψει. Πολλοί από αυτούς είναι ήδη στην Ευρώπη ή στην Τουρκία. Ο πληθυσμός δε, που για χρόνια έζησε υπό την εξουσία των τζιχαντιστών, πρέπει αρχικώς να «φιλτραριστεί» προσεκτικά, ενώ για καθαρά ψυχολογικούς λόγους δεν είναι σε θέση να συνεχίσει τον πόλεμο.

Στην αρχή, την άνοιξη του 2012, ομάδες των τζιχαντιστών και της αντιπολίτευσης πυροδότησαν τον πόλεμο γύρω από το Χαλέπι. Τότε έγιναν πολλές τρομοκρατικές επιθέσεις από βομβιστές αυτοκτονίας, ενώ το καλοκαίρι του ιδίου χρόνου άρχισαν οι οδομαχίες, αρχικώς στα προάστια και έπειτα στο ιστορικό κέντρο και στις γειτονιές των διαφόρων εθνοτήτων. Για την αντιπολίτευση, η οποία ήδη από τότε διέθετε βαρύ οπλισμό και τεθωρακισμένα, ο έλεγχος του Χαλεπιού και της Ιντλίμπ σήμαινε τη δημιουργία στα βόρεια της χώρας ενός συμπαγούς εφαλτηρίου, από το οποίο θα μπορούσε να προελάσει προς τη Δαμασκό. Επιπλέον, η διατήρηση ενός τέτοιου σημαντικού πληθυσμιακού κέντρου θα επέτρεπε τη δημιουργία κάθε είδους «κυβέρνησης», στο όνομα της οποίας και θα συνεχιζόταν ο πόλεμος με την κυβέρνηση Άσσαντ, λαμβάνοντας βοήθεια από το εξωτερικό. Ωστόσο, είχε μεγάλη διαφορά μια παρέα «απατεώνων» σε ένα εστιατόριο ξενοδοχείου στο Κατάρ από μια «κυβέρνηση» που δρα στην μεγαλύτερη πόλη της χώρας.

Όταν ο «εθνομηδενισμός» βαπτίζεται «εθνολαϊκισμός»!

Καταντά κωμική η εμμονή της πάλαι ποτέ συστημικής διανόησης, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα χρόνια της «σημιτικής» διακυβέρνησης και απέκτησε το πρόσημο «εκσυγχρονιστική», να βαπτίζει την παρούσα κυβέρνηση «εθνολαϊκιστική» ή «εθνικολαϊκιστική». Επιμένουν σύμπαντες οι αναλυτές του χώρου αυτού σε έναν όρο, και κυρίως στο πρώτο συνθετικό της λέξης, τη στιγμή που και οι πέτρες ακόμη έχουν αντιληφθεί ότι οι σημερινοί κυβερνώντες συνιστούν την πεμπτουσία του «εθνομηδενισμού», τον οποίον άλλωστε ουδόλως αποκρύπτουν. Όλες ανεξαιρέτως οι βασικές παράμετροι του κυβερνητικού βίου και της πολιτείας του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται σταθερά και απαρέγκλιτα επί του άξονος της υπονόμευσης των αρμών του έθνους-κράτους και της εξυπηρέτησης αλλότριων συμφερόντων.

Πρώτο παράδειγμα, ο τομέας της οικονομίας. Εκεί η κυβέρνηση, χωρίς αναστολές, προκάλεσε και συναίνεσε στον αφελληνισμό των τραπεζών και στην δημιουργία ενός οργανισμού που θα διαχειρίζεται τη δημόσια περιουσία επί 99 χρόνια, και ο οποίος θα βρίσκεται υπό ξένο έλεγχο. Όσον αφορά στις αντιδράσεις σε διάφορα επενδυτικά σχέδια, είναι φανερό ότι δεν οφείλονται σε παγιωμένες αντιλήψεις εθνικής κυριαρχίας αλλά σε συγκεκριμένα συμφέροντα, τα οποία επεδίωξαν την ανάρρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία για ίδιον όφελος. Ως εκ τούτου, καθίσταται αρκετά ευχερής η υπέρβαση των αντιδράσεων, μέσω και των υπογείων συναλλαγών, χωρίς να επικρατεί, πέραν της βαριάς θλίψεως για τις πρόσκαιρες «ήττες στην πορεία προς τον σοσιαλισμό», σοβαρή αναταραχή για την πρωτοφανή εθνική καταρράκωση.

Περνάμε τώρα στο φλέγον ζήτημα της μετανάστευσης και των προσφύγων. Η δήθεν «εθνο»-λαϊκιστική» κυβέρνηση άνοιξε εκουσίως και εσκεμμένως διάπλατα τα εθνικά σύνορα, από τις πρώτες ημέρες που βρέθηκε στην εξουσία, το 2015. Ό,τι συνέβη στη συνέχεια αποτέλεσε τη φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Εντούτοις, η κυβέρνηση ουδέποτε έδειξε να επιθυμεί τη μεταβολή της πολιτικής προσέγγισης που ακολουθούσε προς το μεταναστευτικό πρόβλημα. Αντιθέτως, πίσω από την «ανθρωπιστική» ρητορεία προβάλλουν ξεκάθαρα τα ιδεολογικά δόγματα της παγκοσμιοποίησης για «ανοιχτά σύνορα» και «πολυπολιτισμική κοινωνία». Η μοναδική επιφύλαξη που διατυπώθηκε ήταν αυτή για τη πιθανότητα εκδήλωσης ανεξέλεγκτης κρίσης, που θα απειλούσε την επιβίωση της κυβέρνησης. Κατά τα λοιπά, το μεταναστευτικό/προσφυγικό χρησιμοποιείται εντέχνως ως το κατ’ εξοχήν πολιτικό εργαλείο πόλωσης της αριστεράς με τη δεξιά, χρήση που αδιαφορεί παντελώς για την δια του τρόπου αυτού υπερδιόγκωση της άκρας δεξιάς. Η σκαιότατη συμπεριφορά των κυβερνητικών παραγόντων επί των τοπικών κοινωνιών, που αντιδρούν για το βάρος που επωμίζονται χωρίς να ερωτηθούν, αποκαλύπτει και τις πραγματικές τους προθέσεις. Προθέσεις που καθίστανται περαιτέρω εμφανείς όταν πληροφορούμαστε για την αγαστή συνεργασία της κυβέρνησης με τον Σόρος και το δίκτυό του. Όσον αφορά στην μετατροπή του Αιγαίου σε χώρο μειωμένης ελληνικής κυριαρχίας, σύμφωνα με τις μακροχρόνιες τουρκικές επιδιώξεις, είναι κάτι το οποίο δεν ανησυχεί ούτε κατ’ ελάχιστον τους κυβερνώντες. Ίσως κάποιους και να τους ικανοποιεί, καθώς η νέα πραγματικότητα λόγω μεταναστευτικών ροών, ανοίγει το δρόμο σε μια συνολική διευθέτηση με τη Τουρκία, απαλλάσσοντας έτσι την Αθήνα από το «εθνικιστικό» καθήκον να αντιστέκεται στην νεο-οθωμανική επιθετικότητα σε μια θάλασσα που «ανήκει στα ψάρια της»…

Κούρδοι και Κύπριοι απέναντι στην επέλαση του Ερντογάν

Αν η φορά των γεγονότων συνεχιστεί ως έχει στη παρούσα φάση τότε το 2016 θα γίνει έτος ενός πρωτοφανούς και πολλαπλού θριάμβου της Τουρκίας και του Ερντογάν. Ενώ, έως και πρόσφατα, η Άγκυρα ήταν στριμωγμένη και απομονωμένη σ’ όλα σχεδόν τα μέτωπα, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα το νεο-οθωμανικό όραμα αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Η αρχή σημειώθηκε στη Συρία, όπου μια τουρκική ζώνη κατοχής εντός των, επί το πλείστον, κουρδικών εδαφών, την οποία επί χρόνια επεδίωκε η Τουρκία, είναι ήδη γεγονός. Και μάλιστα επίκειται γενναία διεύρυνσή της έως ακόμη και τη Ράκκα- αν πιστέψουμε τους Τούρκους αξιωματούχους που μιλούν για τα σχετικά σχέδια που απεργάζονται από κοινού με τις ΗΠΑ.

Η επόμενη νίκη της τουρκικής επέλασης αναμένεται το, δίχως άλλο, στην Κύπρο με την επιβολή της νέας λύσης, που αμερικανο-βρετανοί με πολλή επιμονή και επιμέλεια προετοίμασαν και προώθησαν –βοηθούντων βεβαίως από προθύμους πολιτικούς ηγέτες σε Κύπρο και Ελλάδα. Αν συνυπολογίσουμε σ’ αυτά τη τουρκική στρατιωτική παρουσία στο βόρειο Ιράκ και την αυξανόμενη πίεση για αλλαγή του status στο Αιγαίο, με μοχλό τις μεταναστευτικές ροές –ήδη η ΜΙΤ θα κάνει ελέγχους για τζιχαντιστές στα ελληνικά νησιά (!)- ο σουλτάνος της Άγκυρας δικαίως μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένος για την υπεροψία του.

Ο Ερντογάν εκμεταλλεύθηκε άριστα το άγχος της δύσης για τον τρόπο που ο ίδιος διαχειρίζεται την μεταπραξικοπηματική Τουρκία. Οι μαζικές εκκαθαρίσεις στο εσωτερικό της χώρας και το αναβαθμισμένο κύρος του, όπου η κεμαλική και εθνικιστική αντιπολίτευση έχει καταστεί ούρα του ΑΚΡ, τού πρόσφεραν μια ιδιότυπη ασυλία στις όποιες επιλογές του. Είχε έτσι την άνεση να κινείται κατά το δοκούν και έριξε επιδέξια τον «άσσο» του, που ήταν η επαναπροσέγγιση με τη Ρωσία. Η πρόθεση του Πούτιν να διαρρήξει τη νατοϊκή συνοχή και η επείγουσα ανάγκη του να χαλαρώσει ένα πλεονάζον εχθρικό μέτωπο στη συνεχιζόμενη περικύκλωση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, που επιχειρεί η Ουάσιγκτον, οδήγησε σε μια κατ’ αρχήν συμφωνία, την οποία ο Ερντογάν εκμεταλλεύθηκε άμεσα και ουσιαστικά. Ενώ οι Αμερικανοί έβαζαν βέτο σε κάθε απόπειρα τουρκικής στρατιωτικής επέμβασης στο έδαφος της Συρίας, καθώς αυτό, μεταξύ άλλων, θα έβαζε σε κίνδυνο τη συνεργασία τους με τους Κούρδους που ήταν η μοναδική χερσαία δύναμη που τους εξυπηρετούσε στον πόλεμο με το ΙΚ, τώρα εκόντες άκοντες αποδέχθηκαν τα τετελεσμένα. Γιατί κατά την, εξευτελιστική για μια υπερδύναμη, επίσκεψη του Μπάιντεν στην Άγκυρα, οι Τούρκοι μπήκαν στη Συρία παίρνοντας σε μια σικέ μάχη την Τζαραμπλούς από τους τζιχαντιστές, και κτυπώντας ανελέητα τους έκπληκτους Κούρδους. 

Η Ελλάδα «χώρα-κλειδί» στους σχεδιασμούς του «Open Society Initiative for Europe»

Σχετικά με τα έγγραφα του DCLeaks για την «ουκρανική εκστρατεία» του Σόρος

Ο βασικός όγκος των 2.576 εγγράφων του Τζωρτζ Σόρος που διέρρευσαν και δημοσιεύθηκαν από την ιστοσελίδα DCLeaks ρίχνει φως στην ανάμειξη του μεγιστάνα στις ουκρανικές υποθέσεις και στην προσπάθεια διαμόρφωσης της κοινής γνώμης της Δ. Ευρώπης για το πραξικόπημα του Φεβρουαρίου του 2014, μέσω μιας σειράς προγραμμάτων και παρεμβάσεων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

«Η ανάδυση μιας ‘Νέας Ουκρανίας’ φέρει μαζί της την ευκαιρία της αναζωογόνησης του ευρωπαϊκού σχεδίου», αναφέρεται σε έγγραφο του 2015 του «Open Society Initiative for Europe» (OSIFE) με τον τίτλο «The Ukraine debate in Western Europe».

«Ωστόσο, αυτό περιπλέκεται από την απροθυμία ορισμένων παραγόντων της Ε.Ε. να αποδεχθούν την επανάσταση της ‘Μαϊντάν’ ως δημοκρατική και την ουκρανική κυβέρνηση ως νόμιμη. Αυτοί οι παράγοντες έχουν τη δική τους ατζέντα –που σχετίζεται με τις δικές τους εκτιμήσεις για τη Ρωσία- και ως εκ τούτου θα είναι δύσκολο να τους επηρεάσουμε» και προσθέτει ότι «για άλλες ομάδες και πρόσωπα, στην πολιτική αριστερά και σε διάφορα κοινωνικά κινήματα, μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει τη σύγχυση σχετικά με την κατάσταση στην Ουκρανία».

Η OSIFE διευκρινίζει ότι αυτή «η δεύτερη ομάδα αποτελείται από βασικούς διαμορφωτές γνώμης, έναν αριθμό παραδοσιακών ‘συστημικών’ παικτών, αναδυόμενων πολιτικών κομμάτων –ιδιαιτέρως στην Νότια Ευρώπη- όπως το ‘Κίνημα 5 Αστέρων’ στην Ιταλία, το ‘Ποδέμος’ στην Ισπανία και τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, και ένα ευρύ φάσμα φιλελεύθερων ΜΚΟ στη δυτική Ευρώπη».

Προκειμένου να αντιμετωπιστεί το «πρόβλημα» το ίδρυμα του Σόρος θα προωθούσε μια σειρά από πρωτοβουλίες στοχεύοντας στη κατάλληλη διαμόρφωση της δυτικοευρωπαϊκής κοινής γνώμης ως προς το ουκρανικό ζήτημα. Το έγγραφο αποκάλυψε ότι το OSIFE έθεσε τρεις μείζονες στόχους:

·         Πρώτον, «να ενθαρρύνει τη συζήτηση και τις αμφιβολίες σε αυτά τα δημοκρατικά αριστερά κινήματα, κόμματα και πολίτες της Δυτικής Ευρώπης, που μια αρνητική αντίληψη για τον μετασχηματισμό της Ουκρανίας είναι ηγεμονική ή κυρίαρχη».

·         Δεύτερον, «να αμφισβητηθεί η ιδέα ότι η ανεξαρτησία και η ακεραιότητα της Ουκρανίας είναι μια υπόθεση της δεξιάς».

·         Τρίτον «να επηρεάσει στην Νότια Ευρώπη, ιδίως μεταξύ της ομάδας των αμφισβητιών, τον τρόπο μετάδοσης και αντίληψης της πληροφόρησης για την κατάσταση στην Ουκρανία».

Κούρδοι της Συρίας από Μόσχα: Η βόρεια Συρία δεν θα γίνει δεύτερη Κύπρος!

Η κατάληψη της Τζαραμπλούζ ήταν «θέατρο» του Ερντογάν με τους Iσλαμιστές

Η ρωσική εφημερίδα ВЗГЛЯД* πήρε συνεντεύξεις από τον εκπρόσωπο του «Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης» (PYD) στη Ρωσία Αμπντ Σαλάμ Αλί και τον επικεφαλής του Διπλωματικού Γραφείου του Συριακού Κουρδιστάν στη Μόσχα Ροντί Οσμάν, σχετικά με την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία και την κατάληψη της Τζαραμπλούζ.  

Συνέντευξη με τον Αμπντ Σαλάμ Αλί

ВЗГЛЯД: Κ. Αλί, δεν έχετε την αίσθηση ότι η Μόσχα, η Ουάσιγκτον, η Άγκυρα και η Δαμασκός ήδη έχουν σιωπηρά συμφωνήσει για την κατανομή των σφαιρών επιρροής στη χώρα;

Αμπν Σαλάμ Αλί: Στην πραγματικότητα, η Συρία είναι ήδη χωρισμένη σε σφαίρες επιρροής διαφορετικών δυνάμεων. Το έδαφος που ελέγχει το συριακό καθεστώς βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Οι Τούρκοι, αντιστοίχως, έχουν επιρροή ταυτοχρόνως και στο Ισλαμικό Κράτος και στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και στο Μέτωπο Αλ-Νούσρα (που μετονομάστηκε σε Μέτωπο Φατάχ ας Σαμ). Οι Κούρδοι προσπαθούν να παραμείνουν σε ίση απόσταση τόσο με τη Ρωσία όσο και τις ΗΠΑ.

Μετά την εισβολή της Τουρκίας, τι σχεδιάζουν να κάνουν το επόμενο διάστημα οι Κούρδοι της Συρίας;

Το πιθανότερο είναι, τώρα που μιλάμε, η στρατιωτική ηγεσία του συριακού Κουρδιστάν να επεξεργάζεται ένα σχέδιο αντιμετώπισης της τουρκικής εισβολής. Το μόνο που εγώ μπορώ να πω είναι ότι εμείς είμαστε κατηγορηματικά εναντίον της ανάμειξης της Άγκυρας στις εσωτερικές υποθέσεις της Συρίας. Αυτό σημαίνει ότι εδώ υπάρχει παραβίαση της κρατικής κυριαρχίας της Συρίας. Επίσης μας ενοχλεί το γεγονός ότι ούτε ένας εκπρόσωπος της διεθνούς κοινότητας έως τώρα δεν έχει προβεί σε μια απερίφραστη καταδίκη των τουρκικών ενεργειών, περιοριζόμενοι όλοι μόνον σε εκδήλωση ανησυχίας. Πράγματι, δημιουργείται η αίσθηση ότι η Τουρκία δρα σε συμφωνία με τις κορυφαίες παγκόσμιες δυνάμεις. Σε τι συνίσταται αυτή η συμφωνία δεν μπορώ να το γνωρίζω.

Το Κυπριακό και το "Μεγάλο Σχέδιο"

Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν είναι ικανό να αναχαιτίσει την ορμή όσων επιδιώκουν πάση θυσία λύση για το Κυπριακό, ει δυνατόν, εντός του 2016. Ούτε τα αποτελέσματα-«χαστούκι» για ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές, ούτε η «παγίδα» από ΟΗΕ και Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, ούτε και η σαφέστατη πορεία της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα, προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Τι άλλο αποδεικνύουν όλ’ αυτά παρά το στρατηγικό χαρακτήρα που έχει ο σχεδιασμός για την αλλαγή του στάτους στην Μεγαλόνησο;

Ήδη, λοιπόν, μπαίνουμε με φόρα στη τελευταία στροφή των συνομιλιών για το Κυπριακό: Επτά συναντήσεις μέχρι την 14η Σεπτεμβρίου –η μία έγινε-, σίγουρα, τριμερής με ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, ίσως και πενταμερής με Μ.Βρετανία, Τουρκία και Ελλάδα, αν περάσει η απαίτηση της Άγκυρας. Παράλληλα, το Κυπριακό βρίσκεται στην ατζέντα του Μπάιντεν στη συνάντησή του με τον Ερντογάν στην Άγκυρα, ο Amos Hochstein, υφ. Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα ενέργειας, συνέδεσε την ενεργειακή προοπτική της Κύπρου με την πορεία του Κυπριακού, η πανταχού παρούσα Βικτώρια Νούλαντ, σύμφωνα με τη «Μιλλιέτ», προωθεί τη δημιουργία «διεθνούς χωροφυλακής»(sic!), με τη συμμετοχή Τούρκων και Ελλήνων στρατιωτών, ενώ η Τουρκία εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, παρά την αμφιλεγόμενη στάση του τελευταίου προς το πραξικόπημα.

Καθώς, λοιπόν, κτυπά το καμπανάκι για την τελική ευθεία, ξεπροβάλλει ανάγλυφος ο πυρήνας του σχεδίου, ή ορθότερα του τμήματος του ευρύτερου σχεδίου, των εμπνευστών της τελευταίας πρωτοβουλίας επίλυσης του Κυπριακού. Και αυτός δεν είναι άλλος από την κατασκευή του αγωγού που θα μεταφέρει φυσικό αέριο, κυρίως, από το Ισραήλ και το κοίτασμα «Λεβιάθαν», αλλά και όλη την ευρύτερη περιοχή, προς τη Τουρκία, και από εκεί προς την Δυτική Ευρώπη, μέσω της Κύπρου. Αν το σχέδιο τελεσφορήσει, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες όχι μόνον στο οικονομικό πεδίο αλλά και στις γεωπολιτικές ισορροπίες για ολόκληρη την Ευρασία και την Μέση Ανατολή.