Το "αιχμάλωτο" γεωτρύπανο χάλασε την κυπριακή ευωχία

 

Η εβδομάδα που ακολούθησε τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο τίποτε δεν προμήνυε την κατάληξή της. Τα αποτελέσματα, ήδη διαφαινόμενα από τον πρώτο γύρο, έδειχναν ότι τίποτε δεν θα άλλαζε. Ο πρώτος και ο δεύτερος οι ίδιοι, όπως και πριν από πέντε χρόνια. Σαν τίποτε να μην συνέβη όλο αυτό το διάστημα. Μήτε «κούρεμα» καταθέσεων, μήτε συνομιλίες που έφθασαν την Κυπριακή Δημοκρατία στο χείλος της αυτοκατάργησης. Οι υποψήφιοι των δύο πρώτων κομμάτων, που συναγωνίζονται για την «λύση» επιβραβεύθηκαν από την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, το οποίο προφανώς και συμφωνεί με τις προτάσεις και τη στάση τους. Οι άλλοι, που γκρινιάζουν ή αδιαφορούν, είναι είτε μειοψηφία είτε δεν πατάνε στις κάλπες. Γιατί λοιπόν το πολιτικό σύστημα στην Κύπρο να μην ζει σε μια ευωχία. Οι προοπτικές φαντάζουν κάτι παραπάνω από ευοίωνες. Οι ρυθμοί ανάπτυξης ταχύτατοι: 3,8% για το 2017, βλέπει η Κομισιόν, 3,2% για το 2018 και 2,8% για το 2019. Η οικοδομική δραστηριότητα καλπάζει, καθώς ρέει άφθονο «ρούσικο» χρήμα. Και το κερασάκι στην τούρτα τα στοιχεία για το στόχο «Καλυψώ», στο οικόπεδο 6, που φαίνεται ότι έχει 6-8 τρις. κ.μ. φυσικό αέριο, εκτός αυτά της «Αφροδίτης» και τα όσα θα βρεθούν από την Exxon Mobil στο «10». Την ίδια ώρα εμφανίστηκε και ο Σίσι που «έδειξε τα δόντια του» στον Ερντογαν. Δεν είναι και λίγα όλ’ αυτά για μια σταλιά τόπο, με 700 και κάτι χιλ. κατοίκους. Ξεχνάς και «κατοχές» και «απειλές» και την ίδια τη θέση σου…

Και εκεί κάπου, την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου, «έσκασε» η είδηση ότι πλοία του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας εμποδίζουν το γεωτρύπανο «Saipem 12000» της ιταλικής εταιρείας ΕΝΙ να μεταβεί προς τον στόχο «Σουπιά» στο τεμάχιο «3», εντός των κυπριακών χωρικών υδάτων. Στην αρχή, το πράγμα κρατήθηκε χαμηλά, σαν να το ξορκίζαν, και όλοι έκαναν λόγο για το νέο υπουργικό συμβούλιο και τα τρανταχτά του ονόματα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ακολουθείται η «μέθοδος στρουθοκάμηλος», άλλωστε οι πολιτικές ηγεσίες και στην Ελλάδα τη χρησιμοποιούν κατά κόρον και, εν εναλλάξ, με την κενή μεγαλοστομία.

Στη δολοφονία του Ρώσου πιλότου εμπλέκεται η Τουρκία

 

του Ίγκορ Ντιμίτριεφ

Στη Συρία, για μια ακόμη φορά, ένα ρωσικό στρατιωτικό αεροσκάφος καταρρίφθηκε, και ο πιλότος του σκοτώθηκε σε μάχη στο έδαφος με τους ισλαμιστές. Πριν από δύο χρόνια, ένα βομβαρδιστικό μας δέχτηκε επίθεση από ένα τουρκικό καταδιωκτικό. Πριν από ένα χρόνο, στον ίδιο τόπο, πάνω από το Ιντλίμπ, κατέπεσε ένα ελικόπτερο κτυπημένο από το έδαφος. Τώρα το αεροπλάνο δέχτηκε επίθεση όχι από τους Τούρκους, αλλά από τους μαχητές που υποστηρίζονται και προμηθεύονται όπλα από την Τουρκία.

Στη Βορειοδυτική Συρία διεξάγονται ταυτόχρονα δύο στρατιωτικές επιχειρήσεις: ο συριακός στρατός, με τη στήριξη της ρωσικής αεροπορίας, εξοντώνει τους ισλαμιστές της επαρχίας Ιντλίμπ, και ο τουρκικός στρατός επιτίθεται στο κουρδικό καντόνι Αφρίν.

Το μικρό ρωσικό απόσπασμα που βρισκόταν στο Αφρίν, ως γνωστόν, αποσύρθηκε. Κατά μια έννοια έγινε μια ανταλλαγή: οι Τούρκοι συμφιλιώθηκαν με την ταχύτατη ήττα των φιλικών τους ισλαμιστικών ομάδων, και σε αντάλλαγμα τους δίδεται η δυνατότητα να διευθετήσουν τους λογαριασμούς τους με τα αποσπάσματα του ΡΚΚ, που έκαναν βάση τους το Αφρίν. Έτσι εμφανίζονται οι εταιρικές σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία.

Μερικοί συνάδελφοι προέβλεπαν ότι ως αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού θα δούμε μια έμμεση ή και άμεση ένοπλη αντιπαράθεση μεταξύ δύο μελών του ΝΑΤΟ: της Τουρκίας, που εισβάλει στο συριακό Κουρδιστάν, και των ΗΠΑ, που στηρίζουν τους Κούρδους. Ωστόσο, μέχρι στιγμής, έχουμε δει μόνον τα τραγικά στιγμιότυπα του ηρωικού θανάτου του Ρώσου πιλότου.

Η Τουρκία είναι μια αμφίβολη σύμμαχος. Και για τη Συρία και τη Ρωσία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Τούρκοι υποστήριζαν ενεργά την ένοπλη αντιπολίτευση, από την επικράτειά τους γινόταν η προμήθεια των μονάδων του Ισλαμικού Κράτους, και σε αντάλλαγμα λάμβανε πετρέλαιο.

Η Τουρκία αναγκάστηκε να κλείσει τα μάτια στην εξολόθρευση των φιλοτουρκικών μαχητών στο βόρειο τμήμα της Λαττάκειας και στην περιοχή του Χαλεπίου. Οι υπόλοιποι ισλαμιστές μεταφέρθηκαν στη συνοριακή συριακή επαρχία του Ιντλίμπ, ως μια ιδιόμορφη εφεδρεία. Υπήρχε η πιθανότητα η επαρχία αυτή να παραμείνει υπό τουρκικό έλεγχο, αλλά τώρα η Δαμασκός έφτασε μέχρι εκεί. Στην Ιντλίμπ είναι συγκεντρωμένες αρκετές ομάδες με ασαφή αραβικά ονόματα. Κάποιος, που δεν γνωρίζει πολλά για το θέμα, είναι δύσκολο να διακρινει την πληθώρα τους, που στα ονόματά τους περιλαμβάνουν οι λέξεις "Jabhat"(μέτωπο) και "Jaysh"(στρατός).

Στη Δύση, συνηθίζουν να διαιρούν τους μαχητές σε «μετριοπαθείς» (συνδεόμενους σε μεγάλο βαθμό με τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό») και τους «τρομοκράτες» (η μεγαλύτερη οργάνωση απ’ αυτές είναι η Aλ-Nούσρα, που θεωρείται ως παρακλάδι της Αλ Κάιντα). Στην πραγματικότητα, το κίνημα αποτελείται από εκατοντάδες μικρές μονάδες, οι οποίες, εάν είναι απαραίτητο, ενώνονται σε μεγάλες δομές δικτύου κάτω από την μια ή την άλλη ονομασία. Η κύρια λειτουργία αυτών των δομών είναι η προμήθεια και διανομή όπλων και πυρομαχικών στα αποσπάσματα των μαχητών, όπως επίσης και η αναπλήρωση του προσωπικού τους.

Θα ήθελα να τονίσω για μια ακόμη φορά ότι η Ιντλίμπ συνορεύει με την Τουρκία, πράγμα που σημαίνει ότι όλες οι προμήθειες στις ομάδες που λειτουργούν εκεί είναι εξ ολοκλήρου εν γνώσει των Τούρκων. Ως εκ τούτου, και ο φορητός εκτοξευτής πυραύλων, από τον οποίο καταρρίφθηκε το ρωσικό αεροσκάφος, θα μπορούσε να φτάσει στο Ιντλίμπ μόνο από το έδαφος της Τουρκίας. Ο εφοδιασμός γίνεται συστηματικά, καθώς τη δεδομένη στιγμή οι ίδιες ομάδες, σε συντονισμό με τον τουρκικό στρατό επιτίθενται στο κουρδικό Αφρίν.