Η υπαρξιακή αμφισβήτηση του ελληνισμού και η ανοιγόμενη άβυσσος

Στρέφοντας το βλέμμα στο πρόσφατο παρελθόν, σ’ αυτήν την μακρά μεταπολιτευτική περίοδο, η οποία ψυχορραγεί εδώ και έξι-επτά χρόνια, παρατηρούμε δύο  βασικές μεταλλάξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα. Η μία αφορούσε στον ανθρωπολογικό τύπο του Έλληνα, ο οποίος μεταμορφώθηκε σχεδόν ως τον πυρήνα του. Ο γενικά εργατικός, λιτοδίαιτος άνθρωπος, αντικαταστάθηκε από τον ατομιστή, αμοραλιστή κι άπληστο νεοέλληνα. Ο Έλληνας της μεταπολίτευσης εμφανίζεται περισσότερο μορφωμένος, πολύ πιο πλούσιος, πολυταξιδεμένος, αλλά, ταυτοχρόνως, «κενός περιεχόμενου». Κι αυτό γιατί επιδόθηκε στην πρόσληψη δάνειων στοιχείων εκ δυσμάς, τα οποία ουδέποτε αφομοίωσε, καθώς διαμόρφωσαν μόνον την εξωτερική του εικόνα, επιβάλλοντας τη βασιλεία του «δήθεν». Για να πετύχει τη μεταπήδησή του στην νέα εποχή, ο Έλληνας της μεταπολίτευσης «ξεφορτωνόταν» γοργά την περιττή πραμάτεια της βαριάς παράδοσης, με αντίτιμο το «πινάκιο φακής» μιας τυφλής προοδευτικότητας. Έτσι, έφτασε στην ώρα της κρίσης να χάσκει τον νέο άγριο κόσμο που ανατέλλει, περίτρομος, απαράσκευος και άστεγος, κλαυθμηρίζοντας ως νήπιο για τον παράδεισο που εχάθη δια παντός.

Παράλληλα, με την εσωτερική, ψυχοπνευματική του αλλαγή, και συνδεόμενη στενά με αυτήν, έλαβε χώρα και η μετάλλαξη της σχέσης του Έλληνα της μεταπολίτευσης προς την πατρίδα και το κράτος του.

Μετά το 1974, και ως αποτέλεσμα της επταετούς δικτατορίας, το πολιτικό και ιδεολογικό εκκρεμές κινήθηκε γοργά αριστερά. Οι ηττημένοι στο πολιτικό πεδίο κυριάρχησαν σταδιακά στο ιδεολογικό, και κατέλαβαν όλους σχεδόν τους μηχανισμούς παραγωγής σκέψης. Αυτό επηρέασε καταλυτικά την πρόσληψη του ιστορικού παρελθόντος, καθώς αμφισβήτησε την έως τότε παγιωμένη «εθνική αντίληψη» για τη συνέχεια του ελληνισμού. Παράλληλα, η ιδέα του κράτους ως δομή του έθνους, εκ του έθνους και προαπαιτούμενο της ελεύθερης ύπαρξης και διαιώνισής του, υπονομεύθηκε από την επικράτηση της «αντικρατικής» επαναστατικής αντίληψης. Το κράτος εμφανίζεται πλέον μόνον ως καταπιεστικός μηχανισμός των κυριάρχων τάξεων. Λόγω και των ιδιαιτέρων συνθηκών, όπως ήταν η παρέμβαση του στρατού στα πολιτικά πράγματα, θεσμοί απαραίτητοι για την εθνική κυριαρχία και ασφάλεια, συρρικνώθηκαν, και κυρίως απώλεσαν το απαιτούμενο για την εκτέλεση της αποστολή τους κύρος.

Παρά τη συμφιλίωση, πολύ λίγα είναι όσα έχουν αλλάξει στις σχέσεις Τουρκίας-Ρωσίας

του Zülfikar Doğan

Μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από την Τουρκία στα συριακά σύνορα, στις 24 Νοεμβρίου 2015, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαδίμηρος Πούτιν προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν σοβαρές συνέπειες στις σχέσεις της Ρωσίας με την Τουρκία. Περιέγραψε το επεισόδιο ως «μαχαιριά στην πλάτη», στέλνοντας ένα μήνυμα στο Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν ότι θεωρούσε την κατάρριψη ως προδοσία. Η Ρωσία προχώρησε σύντομα σε οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας, και ο όγκος του διμερούς εμπορίου των 38 δις δολ. άρχισε να συρρικνώνεται. Η Τουρκία επλήγη σοβαρά, καθώς πολλοί τομείς της οικονομίας της οδηγήθηκαν σε πραγματικό αδιέξοδο.

Επτά μήνες αργότερα, στις 27 Ιουνίου 2016, ο Ερντογάν έστειλε μια απολογητική επιστολή στον Πούτιν, ξεκινώντας την διαδικασία εξομάλυνσης που θα έφερνε τελικά τους δύο ηγέτες μαζί στην Αγία Πετρούπολη στις 9 Αυγούστου. Μιας κι η συνάντηση άνοιγε ένα νέο κεφάλαιο στις διμερείς σχέσεις, ο τρόπος με τον οποίο οι δύο ηγέτες απευθύνονταν ο ένας προς τον άλλον δεν ξέφυγε από την προσοχή κανενός. Ενώ ο Ερντογάν επανειλημμένως αποκαλούσε τον Πούτιν «αγαπητό φίλο» και «αξιότιμο πολιτικό άνδρα», ο Πούτιν απαντούσε μόνον με το «κ. Ερντογάν». Ομοίως, όταν ο Τούρκος ηγέτης υποσχέθηκε να επαναφέρει το επίπεδο των σχέσεων όπως ήταν πριν από τις 24 Νοεμβρίου 2015 και ακόμη καλύτερα, ο Πούτιν είπε ότι η αποκατάσταση των σχέσεων στην προ κρίσης περίοδο θα πάρει καιρό.  

Σε σχετική ερώτηση του γερμανικού καναλιού ARD, ο Sergei Stepashin, ένας πρώην επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας και έμπιστος του Πούτιν, περιέγραψε τον Ρώσο πρόεδρο ως κάποιον που ποτέ δεν συγχωρεί όσους τον εξαπατούν, προδίδουν ή προσβάλουν έστω και μια φορά. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Τούρκο ναύαρχο ε.α. Turker Erturk, πρώην διοικητή της Ακαδημίας Πολεμικού Ναυτικού, ο Πούτιν εξακολουθεί να μην εμπιστεύεται τον Ερντογάν. «Αυτοί που απολογούνται εύκολα προδίδουν και εύκολα. Ο Πούτιν το γνωρίζει αυτό». Αυτά έγραψε ο Erturk σε άρθρο του στο προσωπικό του μπλογκ.  

Έπειτα από τη συγγνώμη της Τουρκίας, Ερντογάν και Πούτιν συναντήθηκαν τρεις φορές, και οι υπέγραψαν συμφωνίες για την αποκατάσταση των οικονομικών τους δεσμών. Παρόλα αυτά, όμως, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Σε μια χειρονομία καλής θέλησης προς τη Μόσχα, η Άγκυρα συμφώνησε στο υφιστάμενο πλαίσιο της στρατηγικής επένδυσης, ύψους 22 δις δολ., για την κατασκευή εργοστασίου πυρηνικής ενέργειας, γεγονός που επιτρέπει στο πρόγραμμα την παροχή κινήτρων και οικονομικής υποστήριξης αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων. Επίσης, στο περιθώριο του Παγκόσμιου Συνεδρίου για την Ενέργεια στην Κωνσταντινούπολη, με την παρουσία Πούτιν και Ερντογάν, οι δύο υπουργοί Ενέργειας υπέγραψαν συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Turkish Stream, αξίας 12,5 δις δολ. Η Τουρκία επιτάχυνε τις διαδικασίες για τον αγωγό και εξέδωσε όλες τις επίσημες άδειες που απαιτούνται, επιτρέποντας στην Γκαζπρομ να ανακοινώσει ότι πρώτο βήμα για το πρόγραμμα, το οποίο θα προμηθεύει φ.α. τη Τουρκία, θα μπορούσε να ξεκινήσει τη λειτουργία του το 2019. Το επόμενο βήμα, το οποίο είναι η μεταφορά φ.α. στην Ευρώπη και από το οποίο και η Τουρκία θα έχει οικονομικό όφελος, παραμένει αβέβαιο. Ο Ρώσος Υπεξ Σεργκέι Λαβρώφ έχει πει ότι η κατασκευή της δεύτερης διαδρομής μπορεί να ξεκινήσει μόνον αφού η Ε.Ε. παράσχει τις απαιτούμενες εγγυήσεις.

Η Τουρκία στοχεύει να δημιουργήσει ένα "κράτος-μαριονέτα" στη Συρία

 

του Γιεβγιένι Κρούτικωφ

Η θέση του «Ισλαμικού Κράτους» και των συμμαχικών του ομάδων στη Συρία είναι πλέον απογοητευτική. Ο στρατός του Άσαντ επιδεικνύει ηρωισμό και υψηλή κατάρτιση, οι αεροπορικές και ναυτικές δυνάμεις της Ρωσίας πραγματοποιούν νέα μεγάλης κλίμακας επίθεση, ενώ στρατιωτικές επιτυχίες καταγάγουν και οι Κούρδοι και οι Τούρκοι. Αλλά τις στρατιωτικές επιτυχίες της Τουρκίας είναι πιθανό να τις πληρώσουν όλοι ακριβά. Η Άγκυρα είναι προφανές ότι σκοπεύει να δημιουργήσει στη Συρία ένα νέο μη αναγνωρισμένο οιονεί κράτος.

Την Τρίτη οι ρωσικές δυνάμεις εξαπέλυσαν μια νέα επιχείρηση μεγάλης κλίμακας εναντίον των τρομοκρατικών ομάδων στη Συρία. Αλλά, παρά τις προβλέψεις, οι στόχοι αυτής της επιχείρησης δεν επιλέχθηκαν στο ανατολικό Χαλέπι ή στα προάστιά του, αλλά στις επαρχίες Ιντλίμπ και Χομς. Εκπρόσωποι της στρατιωτικής διοίκησης υπογραμμίζουν ότι η παύση, έπειτα από την κατάπλευση τμήματος του στόλου της Βόρειας θάλασσας στις ακτές της Συρίας, χρειάστηκε ακριβώς για την προετοιμασία της αλλαγής στόχων.

Γιατί επιλέχθηκαν η Ιντλίμπ και η Χομς; Η σωστή απάντηση είναι για μια σειρά από λόγους. Έπειτα από την κατάληψη από τα κυβερνητικά στρατεύματα του σχολικού συγκροτήματος Χίκμα σε όλη την περιοχή του Χαλεπιού, όπου οι μαχητές προσπάθησαν να οργανώσουν ένα ρήγμα και όπου ήδη για 3 μήνες διεξάγονται λυσσαλέες μάχες, δεν παρατηρήθηκε αυξημένη δραστηριότητα στην πόλη. Οι τζιχαντιστές δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα για να απεγκλωβιστούν, ούτε ακόμη και κατά τη διάρκεια της παύσης των εχθροπραξιών, όπου συνήθως ανασυγκροτούνται και αντεπιτίθενται.

Την ίδια ώρα, στο βορρά, στρατιωτικά τμήματα του ΙΚ βρίσκονται σε αντιπαράθεση με ομάδες της «μετριοπαθούς αντιπολίτευσης», τις οποίες ανοιχτά υποστηρίζει η Τουρκία. Εδώ, ο λεγόμενος «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», με την ενίσχυση τουρκικών στρατευμάτων, κινείται γοργά προς την πολίχνη της Αλ-Μπαμπ. Κρίνοντας από τη δραστηριότητα των Τούρκων, η Άγκυρα σκοπεύει να την καταλάβει, ακόμη κι αν αυτό δεν εντάσσεται στην «αντιτρομοκρατική επιχείρηση», αλλά μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως πλήρους κλίμακας εισβολή στο έδαφος της Συρίας. Οι Τούρκοι επιμένουν ότι πολεμούν όχι μόνον με το ΙΚ αλλά και με το ΠΚΚ, κάτι που σύμφωνα με τη λογική τους, δικαιολογεί οποιαδήποτε διείσδυση σε ξένο έδαφος.

Το σκιάχτρο των συνεπειών από ένα νέο Όχι

Ούτε οι βαρύγδουπες και γλυκερές δηλώσεις των εμπλεκομένων παραγόντων, ούτε το ειδυλλιακό ελβετικό τοπίο του Mont Pelerin μπορούν να αποκρύψουν τη σκληρή αλήθεια για την κατρακύλα του Κυπριακού. Η επιτηδευμένη σκηνοθεσία, υπό τις οδηγίες των υπερατλαντικών «φίλων» μας, δεν είναι, από μόνη της ικανή να υπνωτίσει τον ελληνισμό της Κύπρου, που είναι ο πραγματικός στόχος της κακοπαιγμένης παράστασης, για να σερβιριστεί το σχέδιο Ανάν σε τρισχειρότερη μορφή. Γιατί, ακόμη κι αν κάποιος καλόπιστος είχε διάθεση να πειστεί από την καθημερινή υποβολή τεχνητής αισιοδοξίας, οι συνεχείς απειλητικοί βρυχηθμοί του Ερντογάν, τον κάνουν τουλάχιστον καχύποπτο.

Ο σουλτάνος της Άγκυρας κινείται πλέον εκτός ορίων και δεν προσπαθεί καν να καμουφλάρει τους σκοπούς του. Ανοιχτά διεκδικεί την επανασύσταση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, μη αρκούμενος σε παραληρηματικά οράματα, αλλά με σχέδιο και θρασύτητα τα υλοποιεί.

·         Έχει εισβάλει στη Συρία, όχι μόνον για να ακυρώσει την ένωση των κουρδικών καντονιών, αλλά και να διεκδικήσει όσα μπορεί περισσότερα, ακόμη και το Χαλέπι, τμήμα και αυτό της «οθωμανικής καρδιάς» του, όπως δημοσίως εκμυστηρεύτηκε. Ήδη προχωρά στην κατασκευή αεροδρομίου, σύμφωνα με τη λιβανέζικη εφημερίδα As Safir, στην κωμόπολη Al-Rai, η οποία κατοικείται κυρίως από Τουρκομάνους.

·         Στο Ιράκ, πάλι με το πρόσχημα της προστασίας των Τουρκομάνων –τι μας θυμίζει, άραγε, αυτό;-, έχει ήδη δημιουργήσει ισχυρή στρατιωτική βάση στη Bashiqa, ενώ συγκεντρώνει στρατεύματα στα σύνορα, για να μην μείνει πίσω στο μοίρασμα της Μοσούλης –μια ακόμη πρώην οθωμανική πόλη που νοσταλγεί.

·         Προς δυσμάς, η διεκδίκηση του Αιγαίου και των ελληνικών νησιών συνιστά καθημερινή πρακτική. Με λόγια και πράξεις, με μη αναγνώριση της συνθήκης της Λωζάνης, με ΝΟΤΑΜ και NAVTEX, με παραβάσεις και παραβιάσεις, με εκδίωξη ακόμη και σκαφών που κάνουν επιστημονικές έρευνες, όπως πριν λίγες ημέρες στο Καστελόριζο, αμφισβητεί συνολικά την ελληνική κυριαρχία. Και για να μην μείνει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του, ήλθε και η νέα παραγγελία, για δεκάδες μαχητικά αεροσκάφη πέμπτης γενιάς F35, από τις ΗΠΑ. Είναι φανερό ότι από απέναντι ετοιμάζονται για κάτι μεγάλο, που θα αλλάξει ριζικά το status, και όχι αποκλειστικά στη θάλασσα του Αιγαίου.

·         Στο εσωτερικό της Τουρκίας, ο πόλεμος κατά των Κούρδων και των αντιφρονούντων συνεχίζεται αδιάκοπα. Λαμβάνουν χώρα συλλήψεις και φυλακίσεις των βουλευτών του HDP, ακόμη και των ηγετών του, όπως ο Ντεμιρτάς, δημάρχων, όπως στο Ντιγιαρμπακίρ, και δημοσιογράφων, όπως της «Τζουμχουριέτ». Συνολικά, από την επαύριον του αποτυχημένου πραξικοπήματος, 170 μέσα ενημέρωσης έχουν κλείσει και 105 δημοσιογράφοι έχουν συλληφθεί. Όσο για το κράτος δικαίου και τις ευρωπαϊκές συστάσεις η ισλαμιστική τουρκική ηγεσία τα γράφει στα «παλιά της υποδήματα» και δεν το κρύβει, όπως το είπε και ο Γιλντιρίμ.

Μoldovans want change. What Victoria Nuland will do?

by Sotirios Dimopoulos, political analyst

Moldova's presidential election will go to a run-off on 13 November after a pro-Russian candidate, Leader of the Party of Socialists Igor Dodon, narrowly failed to secure a majority of votes. He gained 48.26% of the vote (678.839 votes), while his opponent, the head of the pro-European party “Action and Solidarity” Maia Sandu, has taken 38.42% (540.432 votes).

Moldavian polls, the first direct presidential election for 20 years, as since 1996 presidents of Moldova have been chosen by parliament, is one more act in the new Cold War between West and Russia.

Moldova is a country full of internal contradictions, reflecting on the ongoing dispute about its identity. The Moldovan people are divided in two groups, the first one is of pro-Romanian orientation and the other of pro-Russian feelings, while exists in the same time a separated unrecognized republic, Transnistria, is which so far there unities of Russian army. The small state of 3.5 million, which is wedged between Ukraine and Romania, has struggled with a string of high-profile corruption scandals which have overshadowed the vote. The ex-Soviet republic was thrown into political turmoil in 2014 with the disappearance of about $1bn from the banking system! This scandal undermined people’s support for the ruling pro-Western coalition. There were weeks of streets protests and six prime ministers took office in one year.

Συνέντευξη με τον Δρ. Κοινωνιολογίας και Διεθνών σχέσεων κ. Δημόπουλο Σωτήριο