Ο Καβάφης ως συμπύκνωση της συνάντησης Ελληνισμού-Ανατολής

Η κατανόηση υψηλών πνευματικών μεγεθών δεν είναι ποτέ μονοσήμαντη. Η θεώρηση του έργου τους είναι πολλαπλή και οι οπτικές γωνιές της ανάλυσής τους ανεξάντλητες∙ μεταβαλλόμενες από την αλλαγή των εποχών. Η σχέση που δημιουργείται κατά την προσέγγισή τους είναι αμφίδρομη, υπερβαίνει τα όρια της στεγνής φιλολογίας, και στοχεύει γονιμοποιητικά στον οντολογικό πυρήνα του αναζητητή της αλήθειας. Ως εκ τούτου, δεν θα μπει ίσως ποτέ μια οριστική τελεία στην ερμηνεία σπουδαίων έργων και σημαντικών προσωπικοτήτων.

Τα όσα προαναφέρθηκαν μπορούν κάλλιστα να συμπεριλάβουν και το καβαφικό έργο, το οποίο αναντίρρητα έχει θέση στον Όλυμπο της διαχρονικής ελληνικής γραμματείας. Κάθε, επομένως, ειλικρινής προσπάθεια για να διατυπωθούν νέες ή να εμπλουτιστούν παλαιότερες κατανοήσεις είναι καλοδεχούμενη. Όπως αυτή που κρατάμε σήμερα στα χέρια μας, του καλού φίλου, του Χρήστου του Αλεξάνδρου. Στο πόνημά του ο συγγραφέας εξετάζει, με εργαλείο την υπάρχουσα βιβλιογραφία, τη σχέση του ποιητή με τον χριστιανισμό, την εκκλησία, το Βυζάντιο και την πατρίδα. Σ’ αυτό προβάλλει τη δική του πρόταση και παίρνει θέση για ένα ζήτημα που έχει προβληματίσει ή και διχάσει πολλούς από όσους έσκυψαν στο έργο και στο βίο του μεγάλου Αλεξανδρινού. 

Η εργασία του Χ.Α. έχει γίνει με την δέουσα σοβαρότητα και την επιστημονική αρτιότητα, που δεν εξαφανίζουν εντούτοις τις συναισθηματικές αποχρώσεις. Χαρακτηριστικά που διέπουν όλα τα μέχρι σήμερα γραπτά του, και όποιος τα έχει διαβάσει θα συμφωνήσει επ’ αυτού. Όπως θα συμφωνήσει ότι ο Χ.Α. έχει ως πρώτιστη έγνοια του την πατρίδα και τον ελληνισμό. Αγωνιά, όπως ο κάθε συνειδητοποιημένος Έλληνας για την πορεία του έθνους, για τις σοβαρές εξωτερικές αλλά και εσωτερικές επιθέσεις που δέχεται, οι οποίες απειλούν την ίδια την ύπαρξή του. Προβληματίζεται για την αλλοίωση της ταυτότητάς μας, την απίσχναση των βασικών της χαρακτηριστικών, που σωρεύθηκαν και χαλυβδώθηκαν μέσα σε χιλιετίες ιστορικών περιπετειών. Και για το λόγο αυτό στρέφεται προς την ιστορία και στον ελληνικό λόγο. Επιζητά μέσα από την έρευνά του να αντιτάξει στέρεα επιχειρηματολογική βάση απέναντι σε καινοφανείς θεωρίες, οι οποίες, ενίοτε αντιεπιστημονικά και σχεδόν πάντα δογματικά, επιδιώκουν να αφαιρέσουν την πεποίθηση της συνέχειας του ελληνισμού, να υποβιβάσουν, ακόμη και να χλευάσουν τις μεγάλες ιστορικές καμπές του παρελθόντος μας, να μικρύνουν τα μεγέθη των προσωπικοτήτων που λάμπρυναν αυτή την ιστορία. Ο Χ.Α. ανήκει σε μια νέα χορεία ιστορικών που προσπαθεί, σε αντίξοο αν όχι εχθρικό περιβάλλον, να κάνει ότι έκανε ο Παπαρηγόπουλος και ο Ζαμπέλιος απέναντι στις θεωρίες του Φαλμεράγιερ τον 19ο αιώνα. Γιατί νέοι, γηγενείς επί το πλείστον, Φαλμεράγιερ, επηρεασμένοι όμως άμεσα από τα αποικιοκρατικά κέντρα και τις θεωρίες τους, θέλουν να αποδώσουν τη συλλογική μας ταυτότητα στο φαντασιακό, ως μια κατασκευή τεχνητή απόρροια συγκροτημένης προπαγάνδας του ελλαδικού κράτος. Ένα κράτος που, ανάμεσα στα άλλα, έβαλε στα κεφάλια των Κυπρίων τη «τρελή» ιδέα ότι είναι Έλληνες. Και να τους κάνει να προβούν σε τέτοιες «ανάρμοστες πράξεις», όπως ο αντιαποικιακός αγώνας, ο αγώνας για την Ένωση.

Εντατικές διεργασίες για το αύριο της Συρίας και τη θέση των Κούρδων: Ομοσπονδία ή ενιαίο κράτος;

Συνάντηση στη Μόσχα Αράβων, Κούρδων και Ρώσων εμπειρογνωμόνων

Η Μόσχα διατηρεί πολύ στενές σχέσεις με τους Κούρδους της Συρίας, καθώς αυτοί έχουν αναδειχθεί σε σημαντική στρατιωτικο-πολιτική δύναμη, αλλά αντιμετωπίζει με επιφυλακτικότητα την ανακήρυξη της κουρδικής αυτονομίας. Την ίδια ώρα τόσο η Δαμασκός όσο και η Άγκυρα αντιμετωπίζουν εχθρικά αυτό το ενδεχόμενο. Απεικόνιση αυτών των διαφωνιών καταγράφηκε σε συνδιάσκεψη που διεξήχθη σε ουδέτερο έδαφος, και συγκεκριμένα στη Μόσχα, με τη συμμετοχή Αράβων, Κούρδων και Ρώσων εμπειρογνωμόνων.

«Η Μόσχα βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τους Κούρδους της Συρίας, και παράλληλα παραμένει σταθερή στην αρχή της ενότητας της Συρίας», δήλωσε ο υφυπουργός εξωτερικών της Ρωσίας Μιχαήλ Μπογκντάνωφ, σύμφωνα με το RIA-NOVOSTI. «Με τους Κούρδους έχουμε καλές επαφές. Είμαστε σε επικοινωνία μαζί τους, και μάλιστα όχι μόνον με το κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης, αλλά και με κάποιες άλλες οργανώσεις, ανεξάρτητες προσωπικότητες, ακόμη και με Κούρδους από τη Δαμασκό». Σύμφωνα τον υφυπουργό «μεταξύ των διαφόρων αντιπροσωπειών υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις, και το καθήκον μας συνίσταται ακριβώς στο  να βοηθήσουμε να βρεθεί κοινή γλώσσα, κοινοί παρανομαστές». Σημειώνουμε ότι Ρωσία και Ηνωμένες Πολιτείες συμφώνησαν να εντείνουν τις προσπάθειές τους για να συμπεριληφθούν οι Κούρδοι της Συρίας στις συνομιλίες της Γενεύης μεταξύ της Δαμασκού και της αντιπολίτευσης, όπως δήλωσε ο Σεργκέι Λαβρώφ. Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα των συνομιλιών της ρωσικής ηγεσίας με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ, Τζων Κέρρυ. «Τα γενικά συμφέροντα της Συρίας πρέπει να επικρατήσουν επί των στενά κομματικών ή των εθνοθρησκευτικων. Η Συρία είναι μία χώρα και δεν πρέπει να την κόψουμε σε κομμάτια, αυτό θα είναι κακό και για τους ίδιους τους Σύρους και για όλη την περιφέρεια», τόνισε ο Μπογκάντωφ.

Ωστόσο, είναι σαφές, ότι διάφορες πολιτικές (και εθνοπολιτικές) δυνάμεις της Συρίας –ακόμη κι αν βρίσκονται στην ίδια γραμμή του μετώπου στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους- αντιλαμβάνονται την ενότητα της χώρας με διαφορετικό τρόπο. Η επιδίωξη των Σύρων Κούρδων να κερδίσουν την αυτοδιοίκησή τους σε μια ομοσπονδία, την ετοιμότητά τους ήδη «εδώ και τώρα» να ανακηρύξουν την αυτονομία τους, στη Δαμασκό την αντιλαμβάνονται ως σχεδόν κάλεσμα για το διαμελισμό της ενιαίας και αδιαίρετης Συρίας. Από την άλλη πλευρά, ο εκπρόσωπος των εμπνευστών της αυτονόμησης, του κουρδικού κόμματος της Δημοκρατικής Ένωσης, Αμπντ Σαλάμ Αλί δήλωσε πρόσφατα: «Ελπίζουμε ότι το παράδειγμά μας θα είναι χρήσιμο και για τις άλλες εθνότητες και τις θρησκείες, που κατοικούν στη Συρία. Η εμπειρία μας μπορεί να είναι χρήσιμοι για τους Αλεβίτες και τους Σουνίτες. Μπορεί ακριβώς σε αυτό να βρίσκεται και το κλειδί για την ειρήνευση τη χώρα μας».

Οι S-400 κατέστρεψαν το όνειρο του Ερντογάν

Η κατάπαυση του πυρός στη Συρία είναι μόνον η αρχή ενός μακρύ δρόμου. Πώς, σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, οι συριακές αρχές θα διεξαγάγουν εκλογές και θα συντάξουν νέο Σύνταγμα; Πώς οι Σύροι θα επιστρέψουν στην ειρηνική ζωή και στην ανοικοδόμηση της χώρας τους; Ποια θα είναι η στάση των γειτονικών εχθρικών κρατών της Συρίας – Τουρκία, Κατάρ και Σαουδική Αραβία; Απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δίνει στην συνέντευξή του στην Pravda.Ru ο Σύρος πολιτικός αναλυτής και δημοσιογράφος Issa Issa.

Λίγες μόνον ώρες μετά την είδηση ότι η Ρωσία και οι ΗΠΑ κατέληξαν σε μια συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός στη Συρία, ο πρόεδρος Μπασάρ Άσαντ δήλωσε ότι τον Απρίλιο θα πρέπει να διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές. Όμως, η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου και τμήμα της επικράτειάς της δεν το ελέγχει η κυβέρνηση. Πώς βλέπετε αυτή την κατάσταση και πόσο σοβαρές είναι οι προθέσεις του Άσαντ να διεξαγάγει αυτές τις εκλογές;  

Πράγματι ο πρόεδρος Άσαντ υπέγραψε το διάταγμα αμέσως μόλις η Ρωσία και οι ΗΠΑ υπέγραψαν τη συμφωνία. Αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, ότι ελπίζει στο καλύτερο. Επίσης, αυτό μας λέει ότι στις εκλογές θα συμμετέχουν όλοι, συμπεριλαμβανομένης και της εσωτερικής μετριοπαθούς αντιπολίτευσης. Δηλαδή ο δρόμος είναι ανοικτός για όλους, για όποιον αγαπά την χώρα και θέλει να ευημερήσει η Συρία. Νομίζω ότι αυτό είναι καλό σημάδι για όλους: τόσο για τους Σύρους όσο και για τη διεθνή κοινότητα. Μετά τις εκλογές θα έχουμε μια νέα κυβέρνηση, με νέα πρόσωπα. Θεωρώ, ότι αυτό το βήμα δεν το έκανε χωρίς λόγο ο πρόεδρος Άσαντ. Θέλει να πει σε όλους ότι, πραγματικά θέλουμε την ειρήνη, τις αλλαγές και την διασφάλιση μιας φυσιολογικής ζωής. Αλλά ο εχθρικός περίγυρος –η Τουρκία, η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και εν μέρει η Ιορδανία- παρεμποδίζουν αυτή την διαδικασία, καθ’ υπαγόρευσιν βέβαια των ΗΠΑ. Ωστόσο, εφόσον Ρωσία και ΗΠΑ υπέγραψαν αυτή τη δήλωση και αυτό το έγγραφο, σημαίνει ότι προχωρούμε στο δρόμο των μεταρρυθμίσεων. Οι Αμερικανοί κατάλαβαν ότι η τελική νίκη μας δεν απείχε πολύ. Κι αυτό τους ανησύχησε, δεν επιθυμούν την νίκη της Ρωσίας. Σε κάθε περίπτωση όμως πρόκειται για μια νίκη πρωτίστως της Ρωσίας και μόνο στη συνέχεια του στρατού μας. Αν δεν ήταν η Ρωσία ο στρατός μας δεν θα μπορούσε να είχε τέτοιες επιτυχίες.

Αλλά εγείρονται πολλά τεχνικού χαρακτήρα ζητήματα, τα οποία πρέπει να επιλυθούν σε μικρό χρονικό διάστημα.

Τμήματα της χώρας πράγματι δεν ελέγχονται, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού ζει στην ελεγχόμενη από την νόμιμη κυβέρνηση περιοχή. Το έδαφος που ελέγχεται πλέον από το «Ισλαμικό Κράτος» είναι πολύ μικρό. Κι αυτό έγινε κατορθωτό χάριν στη στήριξη της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μετά το Σεπτέμβριο του περασμένου χρόνου απελευθερώθηκαν πολλές περιοχές από το στρατό μας με την στήριξη της ρωσικής αεροπορίας.

Οι ΗΠΑ προσπαθούν να ελέγξουν τη Τουρκία

του Αντρέι Ρέτζικωφ

Μυστικά οι ΗΠΑ άρχισαν να κατασκευάζουν αεροπορική βάση στη βόρειο Συρία. Πρόκειται για τη δεύτερη βάση που δημιουργείται και ελέγχεται από τους αμερικανούς στην περιοχή των Κούρδων. Έγινε επίσης γνωστή η σύσταση μυστικού κέντρου παρακολούθησης της αμερικανικής και της τουρκικής κατασκοπίας στα σύνορα με τη Συρία.

Οι ΗΠΑ έχουν αρκετούς λόγους για να ενισχύσουν την παρουσία τους στη Συρία, ο σπουδαιότερος από τους οποίους είναι η χαλιναγώγηση της Άγκυρας. Οι Αμερικανοί πρακτικά ολοκλήρωσαν την κατασκευή της αεροπορικής βάσης στο Rmeylan (στη συριακή επαρχία Ελ-Χασακά) και άρχισαν την κατασκευή δεύτερης αεροπορικής βάσης νοτιο-ανατολικά από το Κομπάνι, δίπλα από τα τουρκικά σύνορα. Για την κατασκευή του εργάζονται δεκάδες Αμερικανοί ειδικοί και τεχνικοί. Η βάση θα χρησιμοποιηθεί τόσο για στρατιωτικούς όσο και για ειρηνικούς σκοπούς. Η πληροφορία προέρχεται από το RIA NOVOSTI με παραπομπή στο κουρδικό πρακτορείο ειδήσεων BasNews.

  

Οι ΗΠΑ σταθεροποιούν τις θέσεις τους για το κουρδικό ζήτημα

Οι εκπρόσωποι της αμερικανικής κυβέρνησης επιβεβαίωσαν την ανάπτυξη των ειδικών τους δυνάμεων στη συγκεκριμένη περιοχή. Οι ίδιοι οι Κούρδοι δεν έκρυψαν ότι το αεροδρόμιο του Rmeylan χρησιμοποιείται από αμερικανικά ελικόπτερα για μεταφορές και παραδόσεις υλικού. Ωστόσο ο επίσημος εκπρόσωπος της Κεντρικής Διοίκησης των ΕΔ των ΗΠΑ (CENTCOM) συνταγματάρχης Πάτρικ Ράιντερ αρνήθηκε την πληροφορία ότι είναι οι Αμερικανοί που ελέγχουν το αεροδρόμιο. Ωστόσο, τη διάθεση των ΗΠΑ να ισχυροποιήσουν τις θέσεις τους στη Συρία μπορούμε να τη διαπιστώσουμε και σε άλλες δράσεις.

Η Stratfor, την οποία ονομάζουν και «σκιά της CIA», εξέφρασε την άποψη, ότι «οι δορυφορικές φωτογραφίες ενισχύουν τους ισχυρισμούς για τη δραστηριότητα των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ στη Συρία». Η Stratfor συμπεραίνει ότι στο αεροδρόμιο ουσιαστικά διπλασιάστηκε το μήκος του αεροδιαδρόμου από 700 μέτρα σε 1.315 μέτρα. Επίσης, στο τέλος της προηγούμενης εβδομάδας έγινε γνωστή η απόφαση της Ουάσιγκτον να στείλει βομβαρδιστικά Β-52, που θα αντικαταστήσουν τα Β-1, στον πόλεμο με το «Ισλαμικό Κράτος». Τα αεροσκάφη αυτά θα αρχίσουν τους βομβαρδισμούς τον Απρίλιο. Ο αριθμός τους όπως και του προσωπικού που θα αναπτυχθεί δεν διευκρινίστηκαν.

Οι αιτίες της χρόνιας αντιπαράθεσης ΗΠΑ-Ρωσίας

 

ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΙΚΟΤΗΤΑΣ 
 ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ΚΑΙ ΡΩΣΙΑΣ (2015)

του Γιούρι Κάρας

Παρά την στροφή στις διμερείς τους σχέσεις, που εκφράστηκε στην κοινή δράση ΗΠΑ και Ρωσίας για την εδραίωση της ειρήνης στη Συρία, ο επικεφαλής του Πενταγώνου εκ νέου κατονόμασε την Μόσχα ως μία από τις βασικές προκλήσεις για την εθνική ασφάλεια της Αμερικής. Ποια είναι η αιτία της χρόνιας δυσπιστίας των ΗΠΑ προς τη Ρωσία;

Οι Αμερικανοί πολιτικοί επιστήμονες έχουν τη δική τους απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η σοβαρή ψύχρανση των σχέσεων τους τα δύο τελευταία χρόνια είναι απολύτως κατανοητή: Κριμαία, ανατροπή του Γιανουκόβιτς και τα γεγονότα στην ανατολική Ουκρανία ήταν «καρφιά» στις διμερείς σχέσεις. Δεν συμβάλλουν στην αλληλοκατανόηση και οι διαφορετικές προσεγγίσεις στην επίλυση της συριακής κρίσης. Αλλά και πολύ πριν από αυτά τα γεγονότα, αν και τυπικά είχε υπογραφεί η «Στρατηγική Εταιρικής Σχέσης» μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον, οι ΗΠΑ δεν έδειξαν εμπιστοσύνη στη Ρωσία όπως σε έναν μακράς διάρκειας εταίρο τους. Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και της εποχής της μεγάλης αντιπαράθεσης στις αρχές του 1990 δεν εξέλειπαν και οι φιλοσοφικο-ιδεολογικές ρίζες της δυσπιστίας των ΗΠΑ προς τη Ρωσία, οι οποίες επηρεάζουν την πολιτική της Ουάσιγκτον σε σχέση με τη Μόσχα, ανεξάρτητα με το ποιος βρίσκεται στον Λευκό Οίκο ή στο Κρεμλίνο.    

Η πολιτική των μονομερών υποχωρήσεων

Αξιολογώντας τις σχέσεις της Μόσχας και της Ουάσιγκτον το τελευταίο τέταρτο του αιώνα, ο Ρώσος παρατηρητής σημειώνει σε αυτές δύο φαινομενικά αντιφατικές μεταξύ τους τάσεις. Η χώρα του διέλυσε το «Σύμφωνο της Βαρσοβίας», απέσυρε το στρατό της από την Ανατολική Ευρώπη, συμφώνησε αρχικώς στην ένωση της Ανατολικής Γερμανίας με την Δυτική, και έπειτα στην ένταξή της ενιαίας Γερμανίας στο ΝΑΤΟ, από το 1992 έως και το 2007 μείωσε σχεδόν στο μισό τον όγκο του πυρηνικού της οπλοστασίου (από 6.347 σε 3.344) και τέλος επέτρεψε στις ΗΠΑ να πραγματοποιήσει (και μάλιστα δωρεάν) τη μεταφορά υλικού μέσω του εναέριου χώρου της Ρωσίας προς τις πολυεθνικές στρατιωτικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν.