Γεγονός
πέραν πάσης αμφισβητήσεως αποτελεί η στροφή που έχει επισυμβεί τα τελευταία
χρόνια στην διεθνή σκηνή και στους προσανατολισμούς των ιδεολογικών τάσεων. Οι «προφητείες» για το επερχόμενο τέλος του
θεσμού του «έθνους-κράτους» (ακόμη και του τέλους των εθνών) υπεχώρησαν εμπρός στην
αυξανόμενα καταλυτική παρουσία των κρατικών οντοτήτων στο νέο διεθνές συγκρουσιακό
περιβάλλον.
Χαρακτηριστικότερο,
ίσως, παράδειγμα, αποτελούν οι ίδιες οι ΗΠΑ.
Η επιδίωξή τους να διατηρήσουν και να επεκτείνουν την μονοπολική τους ηγεμονία πραγματοποιείται
μέσω της κρατικής τους ισχύος. Γι’ αυτό τον λόγο και οι θεσμοί του αμερικανικού
κράτους δεν έχουν υποστεί την ελάχιστη απονέκρωση ή έστω χαλάρωση στο προηγηθέν
διάστημα.
Σε
ανάλογες κατευθύνσεις οφείλεται, όμως, και το «κινεζικό θαύμα». Μια κεντρικά
ελεγχόμενη οικονομική επέκταση, που
συνεχίζεται αδιαλείπτως από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, δημιούργησε τις
προϋποθέσεις για την ανάδειξη της Κίνας
σε παγκόσμια δύναμη.
Αλλά
και η επανάκαμψη της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ως κυρίαρχου παράγοντα της διεθνούς διπλωματίας,
στηρίχθηκε, κυρίως, στην ενίσχυση των κρατικών δομών, του συγκεντρωτισμού και
της συμπόρευσης κρατικής πολιτικής και οικονομίας.
Παράλληλα, σε όλες τις περιπτώσεις, η κυρίαρχη
εθνική ταυτότητα όχι μόνον δεν υφίσταται επίθεση, αλλ’ αντιθέτως ενισχύεται συστηματικά
από την κεντρική εξουσία.
