Ο ελληνισμός ενώπιον ενός αγώνα ζωής και θανάτου

Παρεπόμενο του ιδεολογικού παρασιτισμού της χώρας είναι η απώθηση της μακράς εθνικής συλλογικής μνήμης και η, συνακόλουθη, απουσία στέρεων κριτηρίων στην προσέγγιση της οικείας πραγματικότητας. Το κενό συμπληρώνεται με την πρόσληψη εξωγενών εργαλειακών θεωρήσεων που μοιραία οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες αυτοδιαψεύσεις.

Αυτό αποτυπώνεται κατ’ εξοχήν στις σχέσεις μας με τη Τουρκία, οι οποίες βρίσκονται για ακόμη μια φορά σε τροχιά ευθείας σύγκρουσης. Τα διάφορα εισαγόμενα ιδεολογικά σχήματα οικονομικο-πολιτικής και πολιτισμικής προσέγγισης με την γείτονα, που προβλήθηκαν και επιβλήθηκαν κατά κόρον στο παρελθόν αποτελώντας την πυξίδα των εγχώριων ελίτ, αποδείχθηκαν αυτοκαταστροφικές πλάνες. Κι αυτό διότι επιμένουν να αγνοούν τις βαθύτερες αιτίες του φαινομένου, προτιμώντας ουτοπικές προβολές του «τέλους της ιστορίας», που προσδίδουν την ανακουφιστική αίσθηση της διαιώνισης των κοινωνικών και οικονομικών προνομίων των φορέων τους.

Η ελληνο-τουρκική διένεξη δεν είναι μια συγκυριακή συνθήκη, ούτε απότοκο εσωτερικών φαντασιακών φανατισμών, που μπορούν να απαλειφθούν με την εξάλειψη των αφορμών της. Πρόκειται για μια σταθερά επαναλαμβανόμενη εκδήλωση της μακροϊστορικής αντιπαράθεσης του ελλαδικού κορμού με την μικρασιατική υποήπειρο, που εμπεριέχει διαστήματα επιφανειακής νηνεμίας ή χαμηλής/λανθάνουσας αντιπαλότητας, ιδιαίτερα όταν και στις δυο πλευρές του Αιγαίου κυριαρχεί μια ενιαία εσωτερική ή εξωτερική εξουσία. Ως εκ τούτου, το αβυσσαλέο βάθος της ανιχνεύεται όχι μόνον την επαύριον του Ματζικέρτ, αλλά πολύ παλαιότερα, όπως, τουλάχιστον, καταδεικνύουν οι περσικές εκστρατείες, η αντεπίθεση του Αλεξάνδρου και τα αλλεπάλληλα «αιρετικά» κύματα που απείλησαν την ενότητα και την φυσιογνωμία του Βυζαντίου, ως εύθραυστη αλλά και υπεργόνιμη σύζευξη του ανατολικού μυστικισμού με την ελληνικό σκέψη, που γέννησαν την Ορθοδοξία. Κύματα τα οποία, τελικώς, υπό κεντροασιατική οθωμανική ηγεσία και το λάβαρο του Ισλάμ πέτυχαν όχι μόνον την ανατροπή της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας αλλά και το σφετερισμό της, υποβιβάζοντας σε υπηκόους δεύτερης κατηγορίας όσους παρέμειναν πιστοί στις χριστιανικές αρχές και στην μνήμη της απωλεσθείσας ηγεμονίας τους. Μια ήττα που επήλθε σχεδόν μοιραία, καθόσον η εναλλακτική δυτική στροφή σωτηρίας προς την «λατινικήν καλύπτραν» είχε αποκλεισθεί λόγω της αρπακτικής διάθεσης του αναδυόμενου νέου ευρωπαϊκού, αποικιοκρατικού, κόσμου, και του εύλογου φόβου του ελληνισμού για την ταχεία και απόλυτη αλλοτρίωσή του.

Η διαρκής ελληνική επανάσταση, από τον 18^ο αιώνα μέχρι το 1922, ως Μεγάλη Ιδέα, επανέφερε τον ελληνισμό ως αυτόνομο διεθνή δρώντα και, συνάμα, το αρχέγονο σχίσμα στις δυο πλευρές του Αιγαίου, το οποίο θα μπορούσε να κλείσει μόνον εάν πετύχαινε η μικρασιατική εκστρατεία. Τόσο, όμως, η δεδομένη διεθνής συγκυρία, όσο και η αναμενόμενη συμμαχία που συγκρότησε η τουρκική ελίτ με τις μάζες στις εχθρικές για τον παλαιοελλαδικό στρατό αχανείς εκτάσεις της Ανατολίας, δεν επέτρεψαν την συγκρότηση ενός νέου αυτοκρατορικού χώρου με ελληνική ταυτότητα.