Η αντεπίθεση της «Αυτοκρατορίας» και ο ρόλος της Ελλάδας

Αν κάποιος βγαίνει απόλυτα κερδισμένος από την πρόσφατη οικονομικο-πολιτική περιπέτεια της Ελλάδας είναι, χωρίς αμφιβολία, οι ΗΠΑ. Έτσι η δήλωση της κας Βικτώριας Νούλαντ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα, ότι αισθανόταν ενθουσιασμένη ήταν οπωσδήποτε ειλικρινής. Προφανώς ήταν ικανοποιημένη και με τον εαυτόν της, καθώς είχε και η ίδια βάλει το χέρι της στην «ευτυχή» για τα αμερικανικά συμφέροντα κατάληξη του ελληνικού δράματος…

Οι ΗΠΑ, έχοντας εξασφαλίσει όλα τα ισχυρά, φανερά και αφανή, εργαλεία για την επιτυχία των σκοπών τους, κινήθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα με τρόπο περίτεχνο, αποφασιστικό, ενίοτε μακιαβελικό. Στο νέο «Μεγάλο Παιχνίδι», που παίζεται στην ευρασιατική ήπειρο, η αμερικανική αυτοκρατορία είχε εδώ και καιρό εξαπολύσει γενική αντεπίθεση. Κύριος στόχος της είναι η διατήρηση του συστήματος του μονοπολικού κόσμου, υπό την ηγεμονία της Ουάσιγκτον και των πανίσχυρων διεθνών κύκλων του παγκόσμιου κεφαλαίου που πορεύονται μαζί της –τουλάχιστον έως έναν βαθμό με κοινά συμφέροντα. Για την ευρωπαϊκή ήπειρο αυτό μεταφράζεται με το γνωστό δόγμα από ιδρύσεως ΝΑΤΟ: η Αμερική «μέσα», η Γερμανία «κάτω» και η Ρωσία «έξω»…

Ποιος, όμως, ο ρόλος της χρεωκοπημένης οικονομικά, αλλά σε κομβικό γεωπολιτικό σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης και Βορράς-Νότου, Ελλάδας; Ήδη από τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα, το ελλαδικό κράτος και ο ελληνισμός άρχισαν να μετατρέπονται σε προβληματικό κρίκο για τον αμερικανικό παράγοντα. Σειρά εξελίξεων, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο ευρύτερο περιβάλλον, αν δεν αδυνάτιζαν την αμερικανική επιρροή κινούνταν πάντως στην αντίθετη κατεύθυνση από τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Κάνοντας, λοιπόν, μια μικρή αναδρομή στο χρόνο θα δούμε ότι έως το 2009 οι Αμερικανοί διαπίστωναν για την Ελλάδα:

α. Την ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτησή της από Γερμανία και το γερμανικό κεφάλαιο, η οποία είχε ενταθεί κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης Σημίτη. Η κατάσταση γινόταν πιο περίπλοκη από την προσπάθεια του Βερολίνου να χειραφετηθεί από την αμερικανική κηδεμονία, επιδιώκοντας πέρα από οικονομικά και γεωπολιτικά κέρδη –σε συνδυασμό με τις αλματωδώς αυξανόμενες οικονομικές σχέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία.  

β. Τα παραδοσιακά φιλορωσικά αισθήματα του ελληνικού λαού άρχισαν να αποκτούν πρακτική εφαρμογή, όταν η κυβέρνηση Καραμανλή προχώρησε σε συμφωνίες, στον τομέα της ενέργειας, με την Μόσχα. Η τελευταία, ας σημειωθεί, ότι επανέκαμπτε στα Βαλκάνια -μετά τον ντροπιαστικό για το κύρος της πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας- με σοβαρές φιλοδοξίες, που αν πραγματοποιούνταν θα άλλαζαν δια παντός τις γεωπολιτικές ισορροπίες.

γ. Το φιάσκο του βρετανο-αμερικανικού «σχεδίου Αννάν» στην Κύπρο, που οδήγησε σε πρόσκαιρη αναβολή  της εφαρμογής του στρατηγικού στόχου της Ουάσιγκτον για την υπαγωγή της Κύπρου σε καθεστώς μειωμένης κρατικής κυριαρχίας υπό νατοϊκή/αμερικανική ομπρέλα.   

δ. Την επιμονή της Αθήνας στην μη αποδοχή απαράδεκτων για τα ελληνικά συμφέροντα υποχωρήσεων στις σχέσεις της με την πΓΔΜ. Η ελληνική στάση, που κορυφώθηκε στη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, αποτελούσε τεράστιο εμπόδιο στον άλλον στρατηγικό στόχο της Ουάσιγκτον. Στον πλήρη έλεγχο, δηλαδή, των Βαλκανίων μέσω της ένταξης όλων των χωρών της χερσονήσου στο ΝΑΤΟ και της ακύρωσης κάθε ρωσικής παρουσίας, ιδιαίτερα στις ενεργειακές διαδρομές.   

Ερχόμενοι λοιπόν στο σήμερα, έπειτα από πάνω από έξι χρόνια κατακλυσμιαίων αλλαγών, το τοπίο είναι εντελώς διαφορετικό. Η Αθήνα είναι δεμένη γερά στο άρμα της αμερικανικής πολιτικής, ουσιαστικά «όργανό» της εντός της Ε.Ε., σε διαδικασία ψύχους των σχέσεων της με τη Ρωσία, ενώ και οι ίδιες οι ΗΠΑ έχουν αποκτήσει πια το φωτοστέφανο του σωτήρα της χώρας, χωρίς να έχουν δώσει ούτε ένα δολάριο! Αν αυτό δεν είναι επιτυχία, τότε τι είναι;

Οι βασικές κατευθύνσεις της παρέμβασης Πούτιν στο “Valdai Club” -2015

Κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης στο «Valdai International Discussion Club» μίλησαν, όπως ήταν φυσικό, κυρίως για τη Συρία και τον πόλεμο με το Χαλιφάτο. Και για πρώτη φορά σε αυτό το κλαμπ, που εξ αρχής ήταν προσανατολισμένο προς τη Δύση, δίπλα στον Πούτιν εμφανίστηκε ένας ηγέτης του Ιράν –σύμμαχος της Ρωσίας στη συριακή επιχείρηση και βασικός εταίρος στην υπόθεση της δημιουργίας μιας νέας, δίκαιης παγκόσμιας τάξης. 

Το ίδιο το θέμα της συνάντησης «Πόλεμος και Ειρήνη» έδωσε αφορμή στον Πούτιν να μιλήσει για το ότι, η πολεμική ορολογία ακούγεται τώρα πρακτικά σε όλες τις σφαίρες της ζωής –αλλά το όριο της χρήσης βίας στο τελευταίο τέταρτο του αιώνα ήδη εμφανώς μειώθηκε. Την ίδια ώρα, σε αντίθεση με τα προηγούμενα χρόνια, ο Πούτιν ήδη μιλούσε όχι προειδοποιητικά για μελλοντικές βαριές συνέπειες, αλλά ως κάποιος που συμμετέχει στη σύγκρουση. 

Αυτό φάνηκε και στην πιο οξεία φράση της ομιλίας του: «πριν από 50 χρόνια οι δρόμοι του Λένινγκραντ με έμαθαν έναν κανόνα: εάν υπάρχει απειλή, πρέπει εσύ να κτυπήσεις πρώτος». Αυτό ειπώθηκε για τη τρομοκρατική απειλή ενάντια στη Ρωσία, ότι είναι καλύτερο να την κτυπήσεις σε ξένο έδαφος, και να μη περιμένεις να έλθουν στο δικό σου –αλλά γίνεται αντιληπτό ότι είχε σχέση γενικά με τις γεωπολιτικές προκλήσεις, που εγείρονται ενώπιον της Ρωσίας. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι αύριο κιόλας θα κινηθούν φάλαγγες τεθωρακισμένως προς το Κίεβο ή θα αρχίσουμε να βομβαρδίζουμε το Αφγανιστάν –δείχνει, όμως, πως αισθάνεται ο ίδιος ο Πούτιν και η Ρωσία έπειτα από την Κριμαία και τη Συρία. Γι’ αυτό ο πρόεδρος μίλησε για τον πόλεμο ως ρεαλιστής –«η στρατιωτική δύναμη, παραμένει, και αναμφίβολα, θα είναι για πολύ καιρό ακόμη όργανο της διεθνούς πολιτικής. Καλό κακό, αυτή είναι η πραγματικότητα». Παράλληλα, ο πρόεδρος κριτικάρει την χρήση της με όποια αφορμή «μερικές φορές απλά έτσι, ώστε να υπενθυμίσει στον κόσμο, ποιος είναι το αφεντικό, το οποίο δεν σκέφτεται ούτε την νομιμότητα της χρήσης βίας ούτε τις συνέπειες χρήσης της, μη λύνοντας προβλήματα αλλά μόνον πολλαπλασιάζοντάς τα».

Οι χριστιανοί της ανατολικής Συρίας πολεμούν για την υπεράσπιση της γης και της ταυτότητάς τους

Χριστιανοί μαχητές της "Sotoro" στη πόλη Qamishli

Jean Azziz*

Τα ένοπλα μέρη στον πόλεμο της Συρίας περιλαμβάνουν το στρατό του καθεστώτος, διάφορες παρατάξεις της αντιπολίτευσης, το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ), το Μέτωπο Αλ-Νούσρα και άλλες ομάδες, όπως επίσης τις ομάδες των Κούρδων, όπως το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν και τις ένοπλες ομάδες της κουρδικής αυτόνομης διοίκησης. Ωστόσο, μόνον ελάχιστοι γνωρίζουν ότι υπάρχει επίσης μια ένοπλη χριστιανική πολιτοφυλακή στη Συρία που μάχεται σε διάφορα μέτωπα, μαζί με όλες αυτές τις ομάδες, σε μια προσπάθεια να προστατεύσει τις μικρότερες μειονότητες της Συρίας που απειλούνται με εξαφάνιση.

Το Αλ-Μόνιτορ πήρε συνέντευξη από τον Αλικάρ Ίσσα, έναν αξιωματούχο της χριστιανικής πολιτοφυλακής, που μίλησε σχετικά με την ένοπλη δύναμη που ανήκει. Μίλησε για τις επιτυχίες της ομάδας του και τις πλέον πρόσφατες ένοπλες συγκρούσεις, και επέμεινε ότι θεωρεί τον εαυτόν του πρώτα απ’ όλα Σύρο, και έπειτα Σύρο Ορθόδοξο.

Ο Ίσσα με υπερηφάνεια είπε ότι ανήκει σε μια γηγενή ομάδα που συγκροτήθηκε στη Συρία πριν από 2.000 χρόνια –πολύ πριν από τις άλλες μειονότητες της Συρίας- και ότι αυτό είναι που τον οδήγησε αυτόν και την πολιτοφυλακή του να πάρουν τα όπλα και να υπερασπιστούν τη ταυτότητά και τη γη τους.

Η πορεία των χερσαίων επιχειρήσεων στον πόλεμο της Συρίας

του Εβγένι Κρούτικωφ 

Η σύγκρουση στη Συρία πήρε κατά τόπους τον χαρακτήρα ενός πολέμου «όλοι εναντίον όλων», αλλά αυτό δεν εμποδίζει τα κυβερνητικά στρατεύματα, έχοντας τη βοήθεια της ρωσικής αεροπορίας, να επιτίθενται σε μια σειρά κομβικών σημείων. Άλλο ζήτημα, όμως, αν οι επιτυχίες τους είναι ακόμη μη διακριτές ή και αμφιλεγόμενες. Παρά το γεγονός ότι οι στρατηγικοί στόχοι του συριακού Γενικού Επιτελείου είναι αρκετά προφανείς, οι μέθοδοι της επίτευξής τους εγείρουν ενίοτε κάποια ερωτήματα.

ΧΑΛΕΠΙ: Μετά από αρκετές ημέρες σιωπής, που προκλήθηκε από την εσκεμμένη παύση της επίθεσης των κυβερνητικών δυνάμεων, η στρατιωτική δραστηριότητα επαναλήφθηκε ταυτόχρονα σε μερικές κομβικές περιοχές. Η νέα εξέλιξη ήταν τα γεγονότα γύρω από το Χαλέπι, όπου, για πρώτη φορά από την έναρξη της ρωσικής επιχείρησης, οι αντιμαχόμενες πλευρές ανάγλυφα απέδειξαν τι σημαίνει στην πράξη «ο πόλεμος όλων εναντίον όλων» και που καταλήγει.

Όλα άρχισαν όταν οι φιλοδυτικοί αντάρτες (η ονομασία είναι εντελώς συμβατική, καθώς ανάμεσά τους είναι και ισλαμιστές, που υποδύονται του «δημοκράτες» και μισο-μυθικοί «κοσμικοί φιλελεύθεροι») ήταν αναγκασμένοι να αναδιπλώσουν τις δυνάμεις τους με τη μεταφορά τμημάτων τους από την περιοχή του Χαλεπιού στο μέτωπο της Χομς, όπου η επίθεση του κυβερνητικού στρατού αν ήταν λίγο καλύτερα οργανωμένη θα μπορούσε και να τους είχε διαλύσει εντελώς.

What motivated Moscow to launch its military intervention in Syria?

Sotirios Dimopoulos

Russia's military intervention in Syria, although it had implicitly announced through the massive transfer of Russian weapons and military personnel to Syria, has provoked a worldwide impression. During the past decades, Russia, as well as Soviet Union, had maintained a rather cautious stance on the Middle Eastern affairs. The risky decision of Vladimir Putin of the mission of the Russian army on a battlefield, far from the “near abroad”, represents a substantial shift in the Russian foreign policy. In any case, this step undertaken by the Russian president will have a serious impact on the global balance of power.

However, what were the underlying motives behind this move, and what Putin seeks to obtain through Russian involvement in the Syrian bloody war?

Bellow, we summarize possible motives behind this decision. 

1.           The vital necessity to protect, at all costs, its military presence in the Eastern Mediterranean Region. So far, Assad’s regime is the only one that might ensure Russian unimpeded activity in the Middle East. But recently, this foothold was found on the verge of being lost, due to the rapid advance of Islamist armed groups. Both in central areas, dominating by Daesh, and in northwest part of country, where al-Qaeda affiliated groups are fighting against the Syrian government had gained significant positions at the expense of Syrian Arab Army (SAA). In August 2015, Islamic Factions “Al-Nusra Front”, “Jaish al-Fatah”(Army of Conquest) and other small groups, as well as the “Free Syrian Army”, well equipped by the West, Gulf countries and Turkey, threatened Latakia, where Alawites constitute the majority. Islamists could reach the Mediterranean coast in a few days. For the rebels, gaining access to the sea was a strategic goal, but for the Syrian president and for Russia it would constitute a disaster. Tartus, in Latakia governorate, is the site of the last official Russian military base, outside of the former Soviet Union area. So, for Moscow last option to defend its geostrategic interests in Syria remained to start a military intervention in the Syrian civil war, consisting mainly of air strikes not only against ISIS but also “al-Nusra Front” and the “Army of Conquest”. The strategic aim of Russian bombing is to enable SAA, Hezbollah and Iranian troops to repel Islamic groups away from Latakia and Hama –if possible conquering Idlib and Aleppo- and to seal the border with Turkey.

Η κρίσιμη κατάσταση στο Αφγανιστάν και ο ισλαμικός κίνδυνος στην Κ. Ασία

«Η κατάσταση στο Αφγανιστάν είναι σχεδόν κρίσιμη» δήλωσε ο Βλαντίμιρ Πούτιν κατά τη σύνοδο κορυφής της Κοινοπολιτείας Ανεξάρτητων Κρατών (ΚΑΚ) στο Καζακστάν. Τόνισε ότι ένας από τους στόχους των τρομοκρατών αποτελεί η διείσδυσή τους στην Κεντρική Ασία. Και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο σενάριο. Ποια είναι η απειλή που έρχεται από το Αφγανιστάν;  Σε ποιόν θα στηριχθούμε στο αφγανικό κενό εξουσίας; Και τι θα γίνει εάν το κτύπημα θα έλθει μέσω του Τουρκμενιστάν;

«Η κατάσταση επιδεινώθηκε έπειτα από το γεγονός της κατάληψης από τους Ταλιμπάν, έπειτα από 14 χρόνια αμερικανικής κατοχής, μιας από τις μεγάλες πόλεις του Αφγανιστάν, της Κουντούζ, η οποία βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της χώρας, πλησίον των συνόρων με την Κεντρική Ασία, με το Τατζικιστάν» είπε στη Pravda.Ru ο Βιατσεσλάβ Μπιελοκρενίτσκι, δρ. ιστορικών επιστημών, επικεφαλής του Κέντρου Μελετών των χωρών της Εγγύς και Μέσης Ανατολής. «Έπειτα από πολυήμερες μάχες, στις οποίες συμμετείχαν αμερικανικές δυνάμεις, οι Ταλιμπάν υποχώρησαν από την πόλη, αλλά συνεχίζουν να ελέγχουν σημαντικό τμήμα των γειτονικών περιοχών και μάχονται για τον έλεγχο περίπου του ενός τετάρτου όλης της χώρας».

Ο Μπιελοκρενίτσκι σημείωσε ότι οι Ταλιμπάν (ισλαμιστικό κίνημα που εμφανίστηκε στο Αφγανιστάν μεταξύ των Παστούνι το 1994) ξεκίνησε εντατικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και στον νότο της χώρας –εκεί όπου η επιρροή του ήταν πάντοτε αναμφισβήτητη. Επιπλέον στο Αφγανιστάν άρχισαν να ενισχύονται οι ομάδες που ορκίζονται πίστη στο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ). Αυτές δρουν και στο βορρά, στα σύνορα με το Τουρκμενιστάν. Εκεί, σύμφωνα με τον πρόεδρο του Καζαχστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, το τελευταίο διάστημα έλαβαν χώρα διασυνοριακές συγκρούσεις.

Ρωσσία και Υπερκαυκασία

Η πολυεθνική και πολυθρησκευτική περιοχή του Καυκάσου και της Υπερκαυκασίας διατηρεί για αιώνες την κομβική γεωστρατηγική της σημασία. Σταυροδρόμι, που συναντώνται η Μέση Ανατολή με τις ρωσσικές στέππες και η Κεντρική Ασία με την Εγγύς Ανατολή και κατ΄επέκταση την Ευρώπη, αποτελούσε πάντοτε «μήλον της έριδος» εξωκαυκάσιων δυνάμεων. Για αιώνες, ευρισκόμενη ανάμεσα σε τρεις δυνάμεις -τη Ρωσσία, τη Τουρκία και την Περσία- επηρεάστηκε καταλυτικά από τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και την ισορροπία ισχύος. Οι βασικές γεωπολιτικές συντεταγμένες που διαμόρφωσαν την ιστορική εξέλιξη της ευρύτερης περιφέρειας συνεχίζουν σε γενικές γραμμές να υφίστανται και σήμερα. Μάλιστα, τη δραστηριότητα που λαμβάνει χώρα στην εν λόγω περιοχή οφείλουμε να την εντάξουμε στο γενικό πλαίσιο των ραγδαίων ανακατατάξεων που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στη ζώνη που ξεκινά από την Βαλτική και την Ουκρανία και καταλήγει στις εύφλεκτες εστίες του αραβικού κόσμου. Στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσσίας, όπου είναι έντονες οι εθνοτικές αντιθέσεις, ισχυρό το Ισλάμ και μεγάλος ο ενεργειακός πλούτος, ο «ψυχρός πόλεμος» Ουάσιγκτον-Μόσχας ίσως να μη διακόπηκε ποτέ.

Τα εδάφη των τριών κρατών της Υπερκαυκασίας –Γεωργία, Αρμενία και Αζερμπαϊτζάν- υπήρξαν περιφέρειες της ρωσσικής αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της Σοβιετικής Ένωσης, από τις αρχές του 19^ου αιώνα μέχρι και το 1991. Η ένταξή τους στο ρωσσικό κράτος ήταν το αποτέλεσμα είτε των ρωσσο-περσικών (Αζερμπαϊτζάν) και ρωσσο-τουρκικών (Αρμενία) πολέμων, είτε μονομερούς ρωσσικής ενέργειας (Γεωργία), με την δικαιολογία της περσικής απειλής. Η αποδοχή της νέας κατάστασης υπήρξε διαφορετική στους λαούς της Υπερκαυκασίας. Οι Αρμένιοι βρήκαν στη Ρωσσία τη δύναμη που τους έδινε την ελπίδα να πετύχουν την εθνική τους ολοκλήρωση, αλλά και καταφύγιο από τις απηνείς διώξεις των Τούρκων. Οι Γεωργιανοί με τη σειρά τους, αν και χριστιανοί, δεν έπαψαν να διεκδικούν την ανεξαρτησία τους. Ο ίδιος ο Στάλιν συμμετείχε ενεργά ως μαθητής στο πατριωτικό γεωργιανό κίνημα, πριν ενταχθεί στους σοσιαλδημοκράτες. Παράλληλα, όμως, η συμπόρευση με το ρωσσικό κόσμο ωφέλησε πολλαπλά -οικονομικά, πολιτισμικά, κοινωνικά- τους λαούς της Υπερκαυκασίας.

Η πίσω πλευρά του νεο-οθωμανισμού

 

Τη Δευτέρα 11 Οκτωβρίου έπειτα από σκληρές μάχες κυβερνητικά στρατεύματα της Συρίας απελευθέρωσαν την πόλη Ντουμπ-ελ-Αχμάρ, βορείως της κοιλάδας Ελ-Γκαμπ, η οποία έμελλε να γίνει το τελευταίο καταφύγιο για μερικές δεκάδες αντικαθεστωτικών μαχητών. Από τη λυσσαλέα αντίσταση των μαχητών γινόταν κατανοητό ότι δεν είχαν πλέον καμία διέξοδο διαφυγής.

Η Τουρκία έπειτα από την αιματηρή τρομοκρατική επίθεση σε συλλαλητήριο υπέρ του τερματισμού της σύγκρουσης μεταξύ του PKK και της κυβέρνησης της Άγκυρας, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 97 ανθρώπων και τον τραυματισμό 160, πήρε την απόφαση να κλείσει τα σύνορα για τους λεγόμενους «αντάρτες», και, σύμφωνα με κάποια τουρκικά ΜΜΕ, οι στρατιωτικές της δυνάμεις ξεκίνησαν την ναρκοθέτηση των τουρκο-συριακών συνόρων.

Η Άγκυρα προφανώς φοβάται, διότι στο στρατόπεδο προσφύγων δίπλα από το Ρεϊχανλί στην επαρχία Χατάι, πλησίον των συριακο-τουρκιών συνόρων, εκπαιδεύονται μαχητές, που πολεμούν  στο πλευρό της Ντζαμπχάτ αλ-Νούσρα - οργάνωση που έχει κηρυχθεί ως τρομοκρατική σε όλο τον κόσμο- όπως αποδεικνύουν και τα έγγραφα (στμ. ταυτότητες προσφύγων από το συγκεκριμένο στρατόπεδο, στα τουρκικά, φωτ.) που βρέθηκαν επάνω στους σκοτωμένους μαχητές στο Ντουμπ-ελ-Αχμάρ. Και τώρα, μετά την αντεπίθεση του συριακού στρατού, αυτοί οι μαχητές προσπαθούν να διεισδύσουν και πάλι στις ασφαλείς περιοχές της Τουρκίας.

Τι ώθησε τη Μόσχα σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία;

Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία, παρά το ότι είχε εμμέσως αναγγελθεί με τη μαζική μεταφορά ρωσικού οπλισμού αλλά και προσωπικού, δεν παύει να προκαλεί εντύπωση. Ο ρωσικός, όπως και ο σοβιετικός, παράγοντας για δεκαετίες διατηρούσε μια μάλλον συγκρατημένη στάση για τα τεκταινόμενα στη Μέση Ανατολή. Η ριψοκίνδυνη, επομένως, απόφαση του Πούτιν να κινηθεί στρατιωτικά τόσο μακριά από το «εγγύς εξωτερικό» συνιστά μια μεγάλη στροφή για τη ρωσική εξωτερική πολιτική. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα έχει, σε κάθε περίπτωση, συνέπειες στην παγκόσμια ισορροπία ισχύος. Τι ώθησε όμως τον Ρώσο πρόεδρο στο να κάνει αυτό το βήμα, και τι θέλει να κερδίσει μέσω της στρατιωτικής εμπλοκής της Ρωσίας στον σκληρό συριακό πόλεμο; Συνοπτικά θα μπορούσαμε να παραθέσουμε κάποιους από τους λόγους που βάρυναν στην τελική επιλογή της ανοιχτής επίθεσης εναντίον των ισλαμιστών.  

1. Η ανάγκη να διατηρηθεί, πάση θυσία, ρωσική στρατιωτική δύναμη στην ανατολική Μεσόγειο. Το καθεστώς Άσαντ είναι το μοναδικό που μπορεί να εξασφαλίσει τη συνέχεια της ρωσικής παρουσίας. Και αυτή η συνθήκη τέθηκε σε άμεσο κίνδυνο το προηγούμενο διάστημα λόγω της γοργής προέλασης των ισλαμιστικών οργανώσεων. Τόσο στις κεντρικές περιοχές της χώρας το «Ισλαμικό Κράτος» όσο και στο βορειοδυτικό τμήμα τα παρακλάδια της Αλ–Κάιντα προωθούνταν συνεχώς. Οι οργανώσεις «Μέτωπο Αλ-Νούσρα», «Στρατός της Κατάκτησης», «Λίβα Σουχάντα Αλ-Ισλάμ», καθώς και άλλες μικρότερες ομάδες, αλλά και ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», εξοπλισμένες από τη Δύση, έφθασαν εντός της επαρχίας της Λαττάκειας, και απείλησαν με κατάληψη όλη την περιοχή των Αλαουιτών, όπου βρίσκεται και η ρωσική ναυτική βάση στη Ταρτούς. Ως εκ τούτου, οι βομβαρδισμοί, στην πρώτη φάση του πολέμου, είναι εντατικοί σε στόχους βορείως της Λαττάκειας και της Χάμα, ώστε να υποβοηθείται η προώθηση του συριακού στρατού, της Χεζμπολλάχ και των Ιρανών. Χωρίς, λοιπόν, την επέμβαση της Ρωσίας ο Άσαντ, αργά ή γρήγορα, θα είχε πέσει και η απώλεια για τα ρωσικά συμφέροντα θα ήταν οδυνηρή και μόνιμη. Όποια και αν θα ήταν η επόμενη ημέρα στη Συρία, έπειτα από μια τέτοια εξέλιξη, η Μόσχα θα έμενε εκτός νυμφώνος.

«Η Τουρκία χρειάζεται τη Ρωσία περισσότερο απ’ ότι η Ρωσία τη Τουρκία»

του Πιότρ Ακόπωφ

Ο Τούρκος πρόεδρος δήλωσε ότι η επιχείρηση στη Συρία απειλεί τη φιλία της χώρας του με τη Ρωσία. Οι κακές σχέσεις του Ρετζέπ Ερντογάν με τον Άσαντ είναι γνωστές, αν και όχι με τον κατηγορηματικό τρόπο που ήταν πριν λίγο, αλλά άραγε θα επιδεινωθούν οι σχέσεις της Τουρκίας με τη Μόσχα χάριν της Συρίας; H Ρωσία από τη μεριά της δεν επιθυμεί να επιφέρει κάποια ζημιά στα τουρκικά συμφέροντα – και επιπλέον προτείνει στη Τουρκία συνεργασία πότε για τη συριακή κρίση, πότε ακόμη και στο παγκόσμιο παιχνίδι.  

Το τουρκικό ΥΠΕΞ εκ νέου διαμαρτύρεται στη Ρωσία σχετικά με την παραβίαση του εναέριου χώρου της από ρωσικά στρατιωτικά αεροσκάφη –η Μόσχα κάνει λόγο για τυχαίο περιστατικό. Βεβαίως στην Άγκυρα αντιλαμβάνονται ότι με την έναρξη των επιχειρήσεων από τη ρωσική αεροπορία στη Συρία είναι πολύ δύσκολο να μην περάσεις τα σύνορα, έστω και για μερικά δευτερόλεπτα –οι αποστάσεις στη Συρία δεν είναι μεγάλες.

Έτσι η δυσαρέσκεια της Τουρκίας δεν προκλήθηκε απ’ αυτό αλλά από το ίδιο το γεγονός των ρωσικών επιχειρήσεων που βάζει τέλος στις ελπίδες της Άγκυρας για πτώση του Άσαντ. Ο στόχος της ανατροπής του καθεστώτος στη γειτονική χώρα είχε τεθεί από καιρό και τώρα ο Ερντογάν πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα ότι ο Άσαντ δεν θα φύγει. 

Ωστόσο, η διαφορετική αντιμετώπιση προς τον Άσαντ δεν εμπόδισε Μόσχα και Άγκυρα, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, να συσφίξουν τις σχέσεις τους σε διάφορους τομείς, και αυτό καθίσταται πιο επίκαιρο τώρα που ο ρόλος της Ρωσίας ενισχύεται και ως παίχτης στο μεσανατολικό. Παρ' όλα αυτά, στις Βρυξέλλες τη Τρίτη, ο Ερντογάν έκανε ηχηρές δηλώσεις ότι «η επίθεση στην Τουρκία σημαίνει επίθεση στο ΝΑΤΟ» και προειδοποίησε τη Ρωσία για πιθανή επιδείνωση των σχέσεων: «Σε όλους είναι γνωστές οι καλές μας σχέσεις με τη Ρωσία. Αλλά εάν η Ρωσία χάσει τέτοιον φίλο, όπως η Τουρκία με την οποία συνεργάζεται σε πολλούς τομείς, θα χάσει πολλά, η Μόσχα πρέπει να το γνωρίζει αυτό».

Όχι τυχαία, αυτά ειπώθηκαν στις Βρυξέλλες –εκεί ο Ερντογάν συναντήθηκε με την ηγεσία της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Θέλει από την Ευρώπη συνεργασία για το πρόβλημα των προσφύγων από τη Συρία (στη Τουρκία είναι 2 εκ.), όπως και υποστήριξη των σχεδίων του για τη δημιουργία ουδέτερης ζώνης στη βόρεια Συρία, όπου αυτοί οι πρόσφυγες θα εγκατασταθούν. Την ιδέα για τη «ζώνη ασφαλείας» ο Ερντογάν την προβάλλει εδώ και καιρό – αλλά ούτε οι Ευρωπαίοι ούτε οι Αμερικανοί δεν έσπευσαν να τη στηρίξουν, επειδή θα έπρεπε να εγγυηθούν την ασφάλειά της, που δεν μπορεί να συμβεί χωρίς στρατιωτική παρέμβαση εκεί που πολεμούν μεταξύ τους Κούρδοι, Χαλιφάτο και άλλοι ισλαμιστές, και αυτό κανείς δεν το επιθυμεί στη Δύση.

Έπειτα από την έναρξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων της Ρωσίας, στη σκέψη της ουδέτερης ζώνης αλλά και γενικότερα, θα πρέπει να συμφωνήσουν η Δαμασκός και η Μόσχα – κάτι που ο Ερντογάν καθόλου δεν επιθυμεί. Έχει επενδύσει πολύ στην ανατροπή του Άσαντ –και τώρα που πρέπει να τον αναγνωρίσει ως συνομιλητή της Τουρκίας δεν είναι εύκολο. Ωστόσο, η Ρωσία δεν σκοπεύει να εκτοπίσει τη Τουρκία από τη συμμετοχή της στην διευθέτηση της συριακής κρίσης –κατά πρώτον αυτό θα ήταν αδύνατο και κατά δεύτερο η Ρωσία ενδιαφέρεται για την κοινή με τους Τούρκους «αναγέννηση» της Συρίας. Το ερώτημα είναι μόνον εάν πράγματι η Άγκυρα θέλει τη διατήρηση της Συρίας. Και ακόμη πιο καίριο ερώτημα –πράγματι ο Ερντογάν είναι έτοιμος λόγω του Άσαντ να θέσει υπό αίρεση τις φιλικές σχέσεις με τη Μόσχα;

Η τρομοκρατία στη Συρία δεν ηττάται με τον βομβαρδισμό μόνον του "Ισλαμικού Κράτους"

Ο Διευθυντής του Κέντρου Στρατηγικών Μελετών του Πανεπιστημίου της Δαμασκού, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, δρ. Ταλέμπ Ιμπραχήμ, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «VZGLIAD» μίλησε για την αντιτρομοκρατική επιχείρηση της ρωσικής αεροπορίας και ανέλυσε πως πρέπει να αξιολογήσουμε τις δηλώσεις της Δύσης.

Το ΝΑΤΟ εξέφρασε την βαθιά του ανησυχία και κάλεσε τη Ρωσία να «σταματήσει να βομβαρδίζει την μετριοπαθή αντιπολίτευση» στο Ιντλίμπ, τη Χάμα και τη Χομς. Αυτές οι περιοχές πραγματικά ελέγχονται από την αντιπολίτευση;

Η Δύση διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, σε ό,τι αφορά τη Συρία. Καθημερινά παρακολουθώ τη δυτική και τη σαουδαραβική τηλεόραση, ακούω τι λένε για την κατάσταση στη Συρία, αλλά ζω στη Δαμασκό, ταξιδεύω στη χώρα και βλέπω. Όσα λένε είναι εντελώς ψευδή και προπαγανδιστικά, και θα ενταθούν.

Τις πρώτες ημέρες η Ρωσία βομβάρδισε οκτώ θέσεις του Ισλαμικού Κράτους στις περιοχές της Χομς και της Χάμα. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται υπό τον έλεγχο του ΙΚ και άλλων ριζοσπαστικών ομάδων, όπως η «Ντζεμπχάτ αν-Νούσρα» και η «Ντζαΐς αλ-Φατάχ».

Οι δηλώσεις των δυτικών, Τούρκων και Σαουδαράβων αξιωματούχων για το ότι δήθεν η Ρωσία βομβαρδίζει όχι τους τρομοκράτες αλλά τη συριακή αντιπολίτευση είναι ψέμα. Στη Συρία εκτός του ΙΚ υπάρχουν δεκάδες και εκατοντάδες τρομοκρατικές οργανώσεις. Για να νικήσεις τη τρομοκρατία στη Συρία δεν αρκεί να βομβαρδίζεις το ΙΚ. Στη χώρα υπάρχουν μαχητές του «Μετώπου Αλ Νούσρα», της «Ντεΐς Αλ-Φατάχ», και αυτές είναι «Αλ-Κάιντα». Οι αεροπορικές δυνάμεις της Συρίας και η ρωσική αεροπορία πρέπει να πολεμήσουν και με αυτούς τους τρομοκράτες, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.  

Οι ενέργειες της Ρωσίας στη Συρία θα έχουν σταδιακή επιτυχία, και στις χώρες της Δύσης, στη Τουρκία, στη Σαουδική Αραβία και στο Κατάρ δεν απομένει τίποτε άλλο, εκτός από το να διεξάγουν προπαγάνδα. Ήταν κάτι το απολύτως αναμενόμενο έπειτα από την έναρξη των αεροπορικών επιχειρήσεων της Ρωσίας εναντίον του ΙΚ και των άλλων ριζοσπαστικών ομάδων.

Ο ηγέτης των Κούρδων της Συρίας: Η Ρωσία θα αποτρέψει επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία

Συνέντευξη του Salih Muslim στο Al-Monitor

Η κλιμάκωση της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας στη Συρία πρόκειται να αλλάξει δραματικά τις ισορροπίες στον ολέθριο αυτόν πόλεμο. Μία ομάδα που επωφελήθηκε πιο πολύ από τις ανατροπές του πολέμου είναι οι Κούρδοι, οι οποίοι επεκτείνουν σταθερά τις ελεγχόμενες από αυτούς περιοχές και αποτελούν τώρα κορυφαίο σύμμαχο των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ), γνωστό επίσης και ως Daesh. Τι αντίκτυπο θα έχουν οι ρωσικές κινήσεις για τους Κούρδους της Συρίας; Το Αλ-Μόνιτορ έθεσε το ερώτημα στον Σαλίχ Μουσλίμ, συμπρόεδρο της Κόμματος της Δημοκρατικής Ένωσης (PYD) που βρίσκεται σήμερα στη βόρεια Συρία [τη συνέντευξη πήρε η δημοσιογράφος Amberin Zaman και δημοσιεύθηκε την 1.10].

Πώς επηρεάζει η ρωσική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία τους Κούρδους;

Εμείς, ως Κόμμα της Δημοκρατικής Ένωσης, πιστεύουμε τα ακόλουθα, και έχουμε επίσης μοιραστεί αυτή την άποψη με τις ΗΠΑ: θα πολεμήσουμε μαζί με όποιον πολεμά το Daesh. Θα σταθούμε δίπλα σε όποιον μάχεται την νοοτροπία του Daesh.

Η Ρωσία επιπλέον λέει ότι ο Σύριος Πρόεδρος Μπασάρ Αλ Άσαντ πρέπει να παραμείνει στην εξουσία και υπερασπίζεται το καθεστώς του. 

Η Ρωσία τάχθηκε με το καθεστώς από την αρχή. Αυτό είναι άλλο θέμα. Αλλά όσον αφορά την παραμονή του Άσαντ στην εξουσία εμείς σκεφτόμαστε διαφορετικά. Ο Άσαντ δεν μπορεί να παραμείνει στην εξουσία όπως πριν. Μπορεί να μείνει για μια μεταβατική περίοδο, μια περίοδο διαλόγου μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών, αλλά μακροπρόθεσμα φαίνεται αδιανόητο ότι η πλειοψηφία του συριακού λαού θα δεχόταν πλέον την ηγεσία του.

Αλλά δεν υπάρχει κίνδυνος αυτή η «μεταβατική περίοδος» να μετατραπεί σε μια «μόνιμη περίοδος»; Έχοντας πετύχει τόσα κέρδη θα ζητούσατε ασφαλώς εγγυήσεις. Μπορεί η Ρωσία να είναι ένας εγγυητής για τους Κούρδους;

Έχουμε σχέσεις με τη Ρωσία τα τελευταία τρία χρόνια. Πηγαινοερχόμαστε στη Ρωσία, στη Μόσχα. Αλλά το καθεστώς δεν μπορεί να παραμείνει, όπως δεν μπορούμε γυρίσουμε τα ρολόγια πίσω. Οι Κούρδοι είναι μια πραγματικότητα. Και είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας ενάντια στο καθεστώς και σε άλλους. Εάν είναι να υπάρξει μια απόφαση για τη συριακή κρίση, πρέπει σ’ αυτή να ενσωματωθούν τα δικαιώματα των Κούρδων και όλων των άλλων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων στη Συρία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Η δημοκρατική μας αυτονομία [τα τρία ελεγχόμενα από τους Κούρδους καντόνια] πρέπει να αναγνωριστεί. Και εάν ακόμη δεν το κάνουν, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Εάν το κουρδικό πρόβλημα παραμένει άλυτο, και το συριακό πρόβλημα θα μένει άλυτο. Έχουμε συγκεκριμένες απαιτήσεις και ένα σύστημα σε λειτουργία. Κάθε λύση που στηρίζεται στην εξάλειψή τους είναι λάθος και δεν μπορεί να λειτουργήσει.