Αλεξέι Λόσεφ (1893-1988): Ο φιλόσοφος κρυπτο-μοναχός της Σοβιετικής Ένωσης

Ο Αλεξέι Φιοντόριβιτς Λόσεφ, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερος Ρώσσους φιλόσοφους και φιλόλογους του 20ού αιώνα. Ήταν ένας από τους κορυφαίους του ρεύματος της «θεολογικής φιλοσοφίας», που ήκμασε στην προεπαναστατική Ρωσσία και στη συνέχεια από τους εμιγκρέδες Ρώσσους φιλοσόφους. Ο σημαντικότερος Ρώσσος μελετητής του Πλάτωνα, επέζησε των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της καταστολής, και κράτησε μυστικό μέχρι το θάνατό του, για 59 συναπτά έτη, ότι εκάρη μοναχός!  

Ο Λόσεφ γεννήθηκε στο Νοβοτσερκάσκ το 1893. Γιός ενός Κοζάκου του Ντον, καθηγητή της Φυσικής και των Μαθηματικών, και της κόρης ενός ιερέα. Το 1915 αποφοίτησε από το τμήμα Φιλοσοφίας και Κλασσικής Φιλολογίας της Σχολής Ιστορίας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας. Γνωρίζεται με τους Θεολόγους-Φιλόσοφους, συμμετέχοντας στις συναντήσεις της «Ψυχολογικής Εταιρείας» και της «Θρησκευτικο-φιλοσοφικής Εταιρείας ‘‘Βλ. Σολοβιώφ’’». Ανάμεσα τους ξεχωρίζουν οι Σεμιόν Φρανκ, Νικολάι Μπερντιάγιεφ, Βαλεντίν Άσμους και ο Πάβελ Φλορένσκι, ο οποίος ασκεί ιδιαίτερη επιρροή στη σκέψη του.  

Από τα πρώτα του έργα (όπως το «Ο Έρως στον Πλάτωνα» το 1916) γίνεται εμφανής η στενή και βαθιά σχέση του με την πλατωνική παράδοση, την οποία θα υπηρετήσει μέχρι το τέλος. Τη σφραγίδα τους στη σκέψη του Λόσεφ θα    αφήσουν επίσης η μεταφυσική της «Παν-ενότητας» του Βλαδίμηρου Σολοβιώφ, η φαινομενολογία του Χούσερλ, η διαλεκτική του Χέγκελ, τα πατερικά κείμενα και ο νεοπλατωνισμός.

Καθώς, μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, δεν του επετράπη να διδάξει φιλοσοφία, υπηρέτησε ως καθηγητής Φιλολογίας (1919) στο Πανεπιστήμιο του Νίζγκοροντ και καθηγητής Αισθητικής στο Ωδείο της Μόσχας (1922-1929). Το 1922 νυμφεύεται την Βαλεντίνα Μιχαΐλοβνα Σοκολόβα.

Το 1929, όπως και η σύζυγός του, εκάρη μυστικά μοναχός από στάριετς του Αγίου Όρους. Τα μοναχικά ονόματα που έλαβαν ήταν Ανδρόνικος και Αθανασία. Έκτοτε θα φορούσε πάντοτε τον μοναχικό σκούφο.

Αλέξανδρου Ντούγκιν, Ο Χριστιανισμός και το στοιχείο της Ζωής (εκκλησιολογικό δοκίμιο)

Η σιωπηλή ζωή και η ανοικτή Εκκλησιολογία

Οι σύγχρονοι χριστιανοί είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην άσκηση της πίστης τους. Όχι μόνον επειδή ζουν σε έναν αντι-χριστιανικό πολιτισμό. Αλλά και επειδή η πίστη τους είτε εμφανίζεται ως κάτι αποσπασματικό (για παράδειγμα, ως μια απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα), είτε ως εννοιολογική αφαίρεση. Ο χριστιανισμός στερείται ζωής. Δεν είναι ολότελα άψυχος, αλλά η ζωή του είναι αδύναμη. Η ζωή του χριστιανισμού είναι ωχρή. Ως εκ τούτου, οι εκκλησίες είναι μισοάδειες, και αν ακόμη είναι γεμάτες (στις εορτές) κάτι δεν είναι όπως πρέπει. Η χριστιανική ύπαρξη είναι υποτονική, σβησμένη, βυθισμένη. Σιγοκαίει, μάλλον, αντί να φλέγεται. Αυτό είναι δεδομένο. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά είναι εξαιρετικά σπάνιες και απαιτείται πάντοτε μια λεπτομερή ματιά σε κάθε περίπτωση – αυτό για το οποίο μιλούμε είναι άραγε ο χριστιανισμός ή πηγή εμπνεύσεώς του είναι κάτι συναφές, ή μπορεί και κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ο Βλαδίμηρος Λόσσκυ, στην εποχή του, παρατήρησε ότι η δογματική θεολογία στον χριστιανισμό έκλεισε με τον «Αγιορείτικο Τόμο», στον οποίο παρουσιάστηκε η διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά (Ησυχαστική Θεολογία), και ανοικτή παρέμεινε μονάχα η Εκκλησιολογία, δηλαδή η ελεύθερη σκέψη για τις ιστορικές οδούς της Εκκλησίας επί της γης στη σχέση της με την εν ουρανώ Εκκλησία. Θεωρώ ότι γενικά είναι μια ορθή παρατήρηση. Συνεπώς, σήμερα η οδός (η κανονική –διότι εξαιρέσεις είναι πάντοτε δυνατές) προς τον Χριστό δεν μπορεί να διανυθεί εκτός της εκκλησιολογικής αναδόμησης των σταδίων (των κομβικών στιγμών) της ιστορίας της Εκκλησίας. Στη φιλοσοφία αυτή η λειτουργία αντιστοιχεί με την φαινομενολογική διάλυση/αποσυναρμολόγηση (Μ. Χάιντεγγερ) ή αποδόμηση (Ζ. Ντερριντά), δηλαδή της τοποθέτησης του σημασιολογικού (εννοιολογικού) συνόλου στο ιστορικό-πολιτισμικό πλαίσιο.

Ο χριστιανισμός είναι κάτι ενιαίο και συνεχές, αιώνιο. Είναι η Ουράνια Εκκλησία. Είναι αμετάβλητη και δεν εξαρτάται από τις ιστορικές προβολές στη διάσταση του χρόνου. Αλλά η επίγεια Εκκλησία βρίσκεται με τη μια πλευρά της στην ιστορία, και επομένως εξαρτάται από τις ιστορικές συγκυρίες – η ίδια πάντοτε αχτίδα φωτός πέφτει στη συνεχώς μεταβαλλόμενη επιφάνεια του ωκεανού, σχηματίζοντας κάθε φορά διαφορετικό μοτίβο, σχήμα, μορφή. Το σύνολο αυτών των μορφών αποτελεί το πεδίο της Εκκλησιολογίας. Αυτές οι μορφές (περίοδοι, εποχές, στάδια) εκτυλίσσονται κατά μήκος του άξονος, που εκκινεί από τη Γέννηση του Χριστού και ιδιαίτερα από την Πεντηκοστή (συμπεριλαμβανομένου του πρελούδιου της Παλαιάς Διαθήκης) έως σήμερα, έως τη δική μας διάταξη του κόσμου, και έως την Εκκλησία, η οποία σήμερα υφίσταται, και τμήμα της είμαστε και εμείς.

Το ΝΑΤΟ σπρώχνει τη Τουρκία σε αντιπαράθεση με τη Ρωσσία

του Metin Gurcan

Το δημοφιλές τουρκικό θέρετρο της Αττάλειας φιλοξένησε στις 13-14 Μαΐου, μια συνάντηση του ΝΑΤΟ, όπου 28 υπουργοί εξωτερικών και ανώτατοι αξιωματούχοι από 50 χώρες συγκεντρώθηκαν σε ένα σημαντικό βήμα προς την αναζωογόνηση του ρόλου της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ. Η συνάντηση ανέδειξε προτάσεις για τις σχέσεις του ΝΑΤΟ με τη Ρωσσία και τις περιφερειακές δυναμικές στη Μέση Ανατολή. Φυσικά, οι αποφάσεις για τα θέματα της ημερήσιας διάταξης της Αττάλειας θα οριστικοποιηθούν κυρίως κατά την συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ στη Βαρσοβία, το 2016. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Στολτενμπεργκ είπε, έπειτα από τη συνάντηση, ότι η ομάδα αξιολόγησε τα προβλήματα της Ανατολικής Ευρώπης, του Αφγανιστάν και της Μέσης Ανατολής και συζητήθηκε στο πώς οι εταίροι και οι οργανώσεις, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτά τα ζητήματα. «Είμαστε σε μια φάση που θα διαμορφώσει την ευρω-ατλαντική ασφάλεια οδεύοντας προς την Σύνοδο Κορυφής της Βαρσοβίας» είπε. «Το περιβάλλον ασφάλειας έχει αλλάξει ριζικά. Κοιτάζουμε προς ανατολάς και βλέπουμε τη Ρωσσία, της οποία η επιθετική προσέγγιση προς την Ουκρανία έχει γίνει πιο ορατή, και προς το νότο, όπου βλέπουμε περισσότερες αναταράξεις και εξτρεμισμό».

ΗΠΑ και Τουρκία βρήκαν κοινό έδαφος συνεργασίας στη Συρία;

 

            της Gönül Tol

Για εβδομάδες, τα δυτικά ΜΜΕ ανέφεραν ότι Τουρκία και Σαουδική Αραβία συμφώνησαν να υποστηρίξουν τις ομάδες των τζιχαντιστών στη Συρία και ότι οι ΗΠΑ ήσαν δυσαρεστημένες με αυτή τη συμφωνία. Ίσως, όμως, να μην είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Αντιθέτως, οι ΗΠΑ φαίνεται να έχουν βρει επιτέλους μια μέση λύση στη Συρία απέναντι στη Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Για χρόνια οι ΗΠΑ και η Σαουδική Αραβία ενοχλούνταν από τη στήριξη που παρείχαν η Τουρκία και το Κατάρ σε ομάδες όπως η Αλ-Νούσρα στη Συρία. Αλλά η κατάληψη της Ιντλίμπ, από τον Στρατό της Κατάκτησης που ηγείται η Τζαμπχάτ Αλ-Νούσρα, και οι στρατιωτικές επιτυχίες που σημείωσε η αντιπολίτευση ενάντια στο καθεστώς τους τελευταίους μήνες, έχουν σηματοδοτήσει την αλλαγή της κατάστασης.

Ας ρίξουμε μια ματιά στις λεπτομέρειες της επιχείρησης στην Ιντλίμπ. Στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι αυτή η επιχείρηση απαίτησε ένα στενό συντονισμό μεταξύ των ομάδων στο πεδίο της μάχης και των διεθνών παραγόντων που τους υποστηρίζουν. Αλλά υπάρχει κάτι ακόμη πιο σημαντικό. Τα δυτικά μέσα ανέφεραν ότι, η επιχείρηση στην Ιντλίμπ διεξήχθη από τις οργανώσεις των τζιχαντιστών, όπως η Αλ Νούσρα, αλλά και ότι ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός»(ΕΣΣ), που υποστηρίζεται από την Ουάσιγκτον, έπαιξε επίσης ένα σημαντικό ρόλο στην επιχείρηση.

Η Διατλαντική Συμφωνία (TTIP), το τέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Ρωσσία

Η ενεργητική προώθηση της Διατλαντικής συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ και Ε.Ε. μπορεί να περιορίσει εντελώς την ελευθερία δράσης της Ευρώπης. Έλεγχος από πλευράς Ουάσιγκτον ήδη υπάρχει, αλλά δεν είναι ολοκληρωτικός. Θα κλειστεί η συμφωνία; Και τι σημαίνει αυτό για τη Ρωσσία; Για όλα αυτά μιλά στη Pravda.Ru ο Διευθυντής του Ινστιτούτου Προηγμένων Ερευνών Γιούρι Γκρομίκο.  

 Γιούρι Βιατσεσλάβιτς, πείτε μας για το σχέδιο δημιουργίας της Διατλαντικής Εμπορικής και Επενδυτικής Εταιρικής Σχέσης (Transatlantic Trade and Investment Partnership –TTIP) μεταξύ του Νέου και του Παλαιού Κόσμου. Γιατί εμφανίζονται τώρα στην Ευρώπη σοβαρές διαμαρτυρίες εναντίον της σύναψης αυτής της συμφωνίας;

Τα σχέδια της δημιουργίας της TTIP, τα οποία άρχισαν να παρουσιάζονται εντονότερα τον προηγούμενο ενάμιση χρόνο, έκαναν ακόμη να χαρακτηρίζουν τον κ. Ομπάμα «Άρχοντα των δύο δακτυλιδιών». Επειδή αρχικώς υπήρχε η πρόταση για δύο δακτυλίδια: Διατλαντική Εταιρική Σχέση και Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού Ωκεανού. Αλλά στην Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού αντιτάχθηκε πολύ έντονα, αν και αναπάντεχα, η Ιαπωνία, και αυτή η ιδέα, για να το πούμε έτσι, βγήκε από την ημερησία διάταξη.

Επιπλέον, μια σειρά αναλυτών θεωρεί ότι τα γεγονότα στην Ουκρανία είχαν ως σκοπό να δελεάσουν τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς ομίλους, να τους προσελκύσουν, και να ασκήσουν πίεση στους Ευρωπαίους με σκοπό να ενταχθούν στην TTIP. Και πάρα πολλοί Ευρωπαίοι λένε ξεκάθαρα ότι η TTIP βάζει οριστικά ένα τέλος στην ανεξάρτητη οντότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ήλθε η ώρα για τη Ρωσσία να δημιουργήσει μια αντι-ΝΑΤΟική συμμαχία

της Λιουμπώφ Λιούλκο

«Η παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής εξαρτάται άμεσα από το πόσο χρόνο και πόσο αποτελεσματικά θα διατηρήσει την κυριαρχία της στην Ευρασία» γράφει ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Η διατύπωση αυτή οδηγεί εύλογα στην άποψη ότι στη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης (8-10 Ιουλίου), στην πόλη Ούφα της Ρωσσίας, θα μπορούσε να συζητηθεί η δημιουργία μιας στρατιωτικο-στρατηγικής σύμπραξης με τη Κίνα και την Ινδία. Η απειλή άλλωστε είναι κοινή.

Η Ρωσσία σε στρατιωτικό επίπεδο είναι μια χώρα κλειδί για την Ευρασία, καθώς είναι η μοναδική μπορεί να καταστρέψει τις ΗΠΑ σε ένα πυρηνικό πόλεμο. Η πρόταση του υπουργού Άμυνας του Ιράν Χοσεΐν Ντεχκάν για συντονισμό των προσπαθειών στον αγώνα ενάντια στην απειλή που δημιουργείται από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της στην περιοχή, όπως την έκανε στην Διεθνή Συνδιάσκεψη της Μόσχας για ζητήματα ασφάλειας, δεν φαντάζει παράξενη. Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τη Ρωσσία. Σύμφωνα με τον πρόεδρο της επιτροπής για την Εθνική Ασφάλεια και την Εξωτερική Πολιτική του Ιρανικού Κοινοβουλίου Αλαντίν Μπορουντζερί, η χώρα του είναι έτοιμη για διεύρυνση των σχέσεων με τη Ρωσσία σε όλους τους τομείς και στο υψηλότερο επίπεδο. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι «αυτή είναι και η άποψη του ανώτατου θρησκευτικού μας ηγέτη αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ για την εξέλιξη των σχέσεων με τη Ρωσσία» είπε ο Μπορουντζέρι. Το Ιράν, σύμφωνα με τον στρατηγό Ντεχκάν, θα ήθελε να δημιουργήσει στρατιωτική συμμαχία όχι μόνον με τη Ρωσσία, αλλά και με την Κίνα και την Ινδία. Στις συνθήκες των κυρώσεων του ΣΑ του ΟΗΕ για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, η Κίνα βοήθησε το Ιράν να εμπορεύεται πετρέλαιο μέσω του δικού της συστήματος τιμολογήσεων, όταν η Δύση είχε απενεργοποιήσει το σύστημα SWIFT. Και η Ινδία δεν σταμάτησε καθόλου όλον αυτόν τον καιρό να αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο, αν και δέχθηκε μεγάλη πίεση από την πλευρά των Αμερικανών.

9 Μαΐου, o Πούτιν «εντελώς μόνος»;

της Dominique Marcilhacy

Είναι πλέον επιβεβαιωμένο: κανείς αρχηγός κράτους, κανείς επικεφαλής κυβέρνησης της Βορείου Αμερικής ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (με μόνη εξαίρεση την Ελλάδα -στμ. μένει να επιβεβαιωθεί, αντιθέτως σίγουρα θα παραστεί ο Ν. Αναστασιάδης, πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας) δεν θα τιμήσει με τη παρουσία του τον μεγαλοπρεπή εορτασμό της 9^ης Μαΐου στην Μόσχα, για την εβδομηκοστή επέτειο της συνθηκολόγησης του Γ΄ Ράιχ και της νίκης των δυνάμεων των ενωμένων εθνών, ανεξάρτητα από το ποια ήταν τα καθεστώτα τους και ποια η νομιμοποίησή τους, ενάντια στον ναζισμό.

Ο λόγος είναι γνωστός: το «χαστούκι» των κυρώσεων για την εξωτερική πολιτική του Βλαδίμηρου Πούτιν, και συγκεκριμένα για την επέμβασή του στην εσωτερική σύγκρουση της Ουκρανίας. Η προχθεσινή σύμμαχος αντιμετωπίζεται και τιμωρείται ως ατίθασο παλιόπαιδο από τους ηγέτες, των οποίων η ευαισθησία στην μεταβλητή γεωμετρία προσαρμόζεται ωστόσο σε συμφωνίες, συμμαχίες, συνομιλίες και διαπραγματεύσεις με χώρες και πολιτικούς που δεν είναι τόσο υποδειγματικοί όσο ο πρόεδρος της Ρωσσίας.

Οι υποστηρικτές και οι υπεύθυνοι γι’ αυτές τις κυρώσεις δεν έχουν καν τη στοιχειώδη ευγένεια να ανταποδώσουν την παρουσία του Πούτιν τον περασμένο Ιούνιο στις εορτές μνήμης για την απόβαση στη Νορμανδία, και να διασταυρωθεί εκεί για πρώτη φορά με τον Ουκρανό συνάδελφό του Ποροσένκο. Παραμερίζουν μια από τις θεμελιώδεις αρχές της διπλωματίας η οποία, όπως πρέσβευε ο στρατηγός Ντε Γκωλ, βάζει προ των συναισθημάτων την πραγματικότητα και προτιμά να αγνοεί τις φιλίες για να αναγνωρίζει τα κράτη.