"Ισλαμική Ευρώπη -Έχει ελπίδες ο Χριστιανισμός στον Παλαιό Κόσμο;"

Αφιέρωμα του ρωσικού περιοδικού EXPERT

Στα μέσα του Σεπτεμβρίου, στη Κολωνία της Γερμανίας σημειώθηκαν μαζικές συγκρούσεις μεταξύ υπερασπιστών και αντιπάλων της κατασκευής τζαμιού –ενός μεγαλόπρεπου κτιρίου με δύο μιναρέδες 55 μέτρων. Εκατόν πενήντα άτομα, που φώναζαν το σύνθημα «Σταματάμε τον εξισλαμισμό!», δεν κατάφεραν ούτε να προσεγγίσουν τον χώρο πραγματοποίησης του συλλαλητηρίου, που είχε οριστεί από τις αρχές. Τους εμπόδισε πλήθος σαράντα χιλιάδων αριστεριστών, που ήδη είχε κατακλύσει το κέντρο της πόλης και διαμαρτυρόταν ενάντια στην αντι-ισλαμική συγκέντρωση.

Ντυμένοι με ομοιόμορφη στολή, οι αριστεριστές έκαναν έλεγχο στους περαστικούς που τους φαίνονταν σαν «ύποπτοι φασίστες», απαιτούσαν να αναφέρουν που πηγαίνουν και τους τρομοκρατούσαν. Θύματα της αριστερής διαδήλωσης υπήρξαν 15 τραυματισμένοι αστυνομικοί. Συλλαμβάνοντας περίπου 400 αριστεριστές η αστυνομία κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση και ακύρωσε την άδεια πραγματοποίησης του συλλαλητηρίου ενάντια στο τζαμί.

Ακόμη και οι παραδοσιακά εξαιρετικά κριτικές στους ακροδεξιούς γερμανικές εφημερίδες αναγκάστηκαν να διαπιστώσουν: η ημέρα όπου ο όχλος επιθετικών αριστεριστών επέβαλε στις αρχές να απαγορεύσουν μια ειρηνική διαδήλωση διαμαρτυρίας, αναδεικνύεται σε ημέρα ήττας της δημοκρατίας.

Το πιο εκπληκτικό είναι ότι η σύγκρουση της Κολωνίας δεν ήταν σύγκρουση μουσουλμάνων με χριστιανούς. Στα συγκεκριμένα γεγονότα Γερμανοί (αριστεριστές-άθεοι) κτύπησαν Γερμανούς (ακροδεξιούς-άθεους). Μια σύγκρουση που συνέβη διότι οι Ευρωπαίοι καταλαβαίνουν με διαφορετικό τρόπο το Ισλάμ και το ρόλο του στην Ευρώπη.

Η σοβιετική πολιτική στα Βαλκάνια την περίοδο 1939-1941

Τις παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου στην ευρωπαϊκή διπλωματική σκηνή, το έργο είχε έναν πρωταγωνιστή: τη ναζιστική Γερμανία. Τα υπόλοιπα κράτη καθόριζαν την πολιτική τους σύμφωνα με τις κινήσεις του Βερολίνου.

Οι αποφάσεις τους ήταν προϊόν είτε αγχωτικής απόπειρας για την αποφυγή του πολέμου είτε επιθυμίας για συμμετοχή στην επερχόμενη λεία, στο πλευρό της Γερμανίας.

Για τη, καθημαγμένη από τις σταλινικές διώξεις, Σοβιετική Ένωση η απειλή μιας πιθανής ναζιστικής εισβολής είχε γίνει άμεσα ορατή. Οι δυτικές δημοκρατίες, περιδεείς μπροστά στην ισχυροποίηση της γερμανικής στρατιωτικής μηχανής, προσδοκούσαν την αλληλοεξόντωση των δύο ολοκληρωτισμών. Οι υποχωρήσεις τους, στο κλίμα του ντεφαιτισμού, όπως εκδηλώθηκε και με τη συμφωνία του Μονάχου, εντέλει αποθράσυναν τον Χίτλερ.

Οι εξελίξεις αυτές επηρέαζαν άμεσα και τα Βαλκάνια. Για την ΕΣΣΔ ο όγκος των Βαλκανίων ήταν ιδιαίτερα κρίσιμος για την ασφάλειά της. Έτσι ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ, Ποτέμκιν, θα περιοδεύσει το 1939 σε χώρες των βαλκανικής χερσονήσου προωθώντας ένα σχέδιο αντι-γερμανικού μετώπου. Η πρωτοβουλία αυτή θα έμενε, όμως, μετέωρη. Την περίοδο αυτή, ο επικεφαλής της εξωτερικής πολιτικής Λιτβίνωφ θα έδινε τη θέση του στον Μολότωφ, δείγμα της επερχόμενης αλλαγής προσανατολισμού που προετοίμαζε ο Στάλιν. Αρχικώς, βέβαια, ο Μολότωφ αποπειράθηκε μια τελευταία προσπάθεια δημιουργίας με την Αγγλία και τη Γαλλία ενός διχτύου προστασίας, σε περίπτωση επίθεσης, το οποίο θα περιελάμβανε μια σειρά αδύναμων χωρών. Ανάμεσά τους ήταν η Ρουμανία, η Τουρκία, η Ελλάδα και τα κράτη της Βαλτικής. Τα τελευταία αντέδρασαν έντονα σε μια ανάλογη προοπτική, διότι διείδαν στις προθέσεις της Μόσχας την πιθανότητα προσάρτησής τους από το σοβιετικό γίγαντα. Και το σχέδιο αυτό ναυάγησε. Ως εκ τούτου, και κατανοώντας τις μύχιες σκέψεις της Δύσης, ο Στάλιν αποφάσισε να προχωρήσει τάχιστα σε συμφωνία με τη Γερμανία. 

Οι μετανάστες στην τουρκική ατζέντα για το Αιγαίο

Στο διάστημα που προηγήθηκε της πρωθυπουργικής επίσκεψης στην Τουρκία, η Άγκυρα πρόσθεσε στο καταγγελτικό της οπλοστάσιο τις κατηγορίες για «ανάρμοστη συμπεριφορά» των ελληνικών Αρχών προς τους μετανάστες που εισέρχονται στη χώρα και κυρίως στα νησιά του Αιγαίου.

Στο παιχνίδι της ενοχοποίησης της Ελλάδας συμμετέχει ενεργά και ο τουρκικός Τύπος με τίτλους όπως “Φτάνει πια, βρε γείτονα”, “Στιγμές έντασης στο Αιγαίο” και “Οποία ελληνική ντροπή” και κείμενα που περιγράφουν βάρβαρες μεθόδους αντιμετώπισης των οικονομικών προσφύγων.

Αντιθέτως, η τουρκική ακτοφυλακή παρουσιάζεται να επεμβαίνει σωτήρια σε πάμπολλες επιχειρήσεις διάσωσης ναυαγισμένων ή αποκλεισμένων σε βραχονησίδες μεταναστών.

Τον περασμένο Νοέμβριο στην Αθήνα, ο αρχηγός της τουρκικής ακτοφυλακής Τζαν Ερένογλου, με γνώριμη ανατολίτικη υποκρισία, έφτασε να δηλώσει σχετικά με αυτούς που διασώζουν στο Αιγαίο (εννοώντας βεβαίως σε όλο το Αιγαίο): «...γινόμαστε οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι του κόσμου όταν καταφέρνουμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια και τους στέλνουμε στα σπίτια τους».

Συνέντευξη του Επισκόπου Κοσσυφοπεδίου, κ. Αρτεμίου

Για την επαρχία του Κοσσυφοπεδίου, η χρονική περίοδος είναι εξαιρετικά σημαντική, καθώς, μέσα στο τρέχον έτος, προβλέπεται η επίσημη ανεξαρτητοποίησή της. Το αν και πότε αυτό το δεύτερο αλβανικό κράτος θα προχωρήσει στην ένωσή του με την Αλβανία θα εξαρτηθεί πρωτίστως από τα συμφέροντα των ΗΠΑ και τις εσωτερικές ισορροπίες των Αλβανών.

Για να επιτευχθεί ο συγκεκριμένος στόχος του ανεξάρτητου αλβανικού Κοσόβου, στα χρόνια που προηγήθηκαν, μετά τη Νατοϊκή επέμβαση, πραγματοποιήθηκε μια σχεδιασμένη και «σιωπηλή» εθνοκάθαρση. Ο μοναδικός θεσμός που απέμεινε να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Σέρβων της επαρχίας του Κοσσυφοπεδίου είναι η Μητρόπολη της Ράσκας και Πριζρένης και ο Επίσκοπος Αρτέμιος ο οποίος, κάτω από τις πλέον αντίξοες συνθήκες, επιδιώκει απεγνωσμένα να ενημερώσει τη διεθνή κοινότητα για τα όσα συμβαίνουν στη μητρόπολή του. Στα πλαίσια αυτά έδωσε και μια συνέντευξη τύπου στην Αθήνα, παραθέτοντας σημαντικότατα στοιχεία για τη διαμορφωθείσα κατάσταση. Εκτενές απόσπασμα της συνέντευξης είναι το κείμενο που ακολουθεί.

Σωτήρης Δημόπουλος

[…] Το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια είναι ένα ανοικτό τραύμα του σερβικού λαού. Αιμορραγεί εδώ και έξι χρόνια. Βέβαια, η ιστορία του Κοσσυφοπεδίου κρατά εδώ και 800 χρόνια, από τον 12ο αιώνα, και είναι η κοιτίδα του σερβικού πολιτισμού και του έθνους. Ό,τι είναι τα Ιεροσόλυμα για τους Εβραίους είναι για τους Σέρβους το Κοσσυφοπέδιο. Ό,τι είναι η καρδιά για το ανθρώπινο σώμα είναι το Κοσσυφοπέδιο για τους Σέρβους…

Το αμερικανικό πεντάγωνο και η Μαύρη Θάλασσα

Στις 2 Μαρτίου, στην ιστοσελίδα του EurasiaNet (http://www.eurasianet.org/ –που λειτουργεί στα πλαίσια του Central Eurasia Project, ενός από τα προγράμματα του Open Society Institute), δημοσιεύθηκε ένα εξαιρετικά διαφωτιστικό άρθρο σχετικά με την αμερικανική πολιτική στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, με τον τίτλο Το Πεντάγωνο πιέζει τις χώρες της Μαύρης Θάλασσας να αναπτύξουν μια περιφερειακή προσέγγιση σε ζητήματα ασφαλείας και ρίχνει το βάρος του στην τουρκική ηγεμονία στην περιοχή. Οι πληροφορίες που παρέχει ο αναλυτής Joshua Kucera και οι οποίες προέρχονται από ανώτατο αξιωματούχο του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας, καταγράφουν τον σχεδιασμό της Ουάσιγκτον για τη συγκεκριμένη περιφέρεια, αλλά και τη δυστοκία των Η.Π.Α. να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους εξαιτίας των αδιεξόδων που αντιμετωπίζουν στα πολεμικά μέτωπα του Ιράκ και του Αφγανιστάν:

Το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας έχει σχεδιάσει μια νέα στρατηγική για την περιφέρεια της Μαύρης Θάλασσας, που επικεντρώνεται στην προσπάθεια να βάλει τις χώρες γύρω από αυτή να αναπτύξουν μια κοινή περιφερειακή προσέγγιση σε ζητήματα ασφαλείας.

Ισλάμ και Εθνικά Κινήματα στο Βόρειο Καύκασο (Κιρκάσιοι, Αμπχάζιοι, Μπαλκάριοι, Καρατσάι)

Χάρτης του "Εμιράτου του Καυκάσου"

Η αναμφισβήτητη οικονομική και πολιτική επανάκαμψη της Ρωσσίας και το τέλος του πολέμου στην Τσετσενία δημιούργησαν νέα δεδομένα στις εθνοτικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της ρωσσικής ομοσπονδίας. Τούτο, όμως, δεν σημαίνει ότι οι αντιθέσεις αυτές έπαψαν να υφίστανται. Ιδιαιτέρως στην ευαίσθητη περιφέρεια του Καυκάσου το τοπίο παραμένει ομιχλώδες και σε πρόσφατη έρευνα καταδεικνύεται ότι το 57% των Ρώσσων θεωρεί την κατάσταση ακόμη τεταμένη, ενώ το 10% κρίσιμη.

Ο Καύκασος αποτελεί για αιώνες έναν κομβικό γεωπολιτικό και πολιτισμικό χώρο. Οι ορεινοί όγκοι του προσέφεραν καταφύγιο σε δεκάδες καταδιωκόμενα φύλα, που προέρχονταν είτε από τις στέπες του βορρά είτε από την Μεσοποταμία και την ανατολική Μ. Ασία. Έτσι εξηγείται και η πανσπερμία εθνοτήτων που διαβιούν ακόμη εκεί. Οι ιδιαιτερότητες του μωσαϊκού αυτού δεν επέτρεψαν την ανάδυση μιας δυνάμεως που να συνενώσει το σύνολο των λαών του Καυκάσου και ως αποτέλεσμα η περιοχή ήταν μόνιμα στόχος εκτεταμένων επεκτατικών διαδικασιών από συγκροτημένες εξωκαυκασιανές εθνικές ομάδες: Σκύθες, Μογγόλοι, Χαζάροι, Πέρσες, Οθωμανοί, Ρώσσοι.

Οι ρωσο-τουρκικές σχέσεις

 

Μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης η Ρωσία και η Τουρκία βρέθηκαν σε νέες γεωπολιτικές συνθήκες όπου:

α. για πρώτη φορά (εκτός της περιόδου 1918-1920) δεν έχουν κοινά ηπειρωτικά σύνορα,

β. για πρώτη φορά έπειτα από δεκαετίες δεν ανήκουν σε αντίπαλα πολιτικο-στρατιωτικά μπλοκ,

γ. η Ρωσία βρέθηκε σε αδυναμία, στρατιωτική και πολιτική, να διατηρήσει στην σφαίρα επιρροής της τις περιοχές του νοτίου Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας.

Το γεωπολιτικό κενό που προκάλεσε η ρωσική παρακμή ήλθε να το καλύψει η Τουρκία. Ιδιαιτέρως το πρώτο διάστημα, στηριζόμενη στις αρχές του παντουρκισμού, διεύρυνε την επιρροή της τόσο στον Καύκασο όσο και στην Κεντρική Ασία και προωθούσε το «τουρκικό μοντέλο» ανάπτυξης. Η πολιτική αυτή βρήκε υποστήριξη από την Δύση και πρωτίστως από τις Η.Π.Α. για δύο κυρίως λόγους:

α. την αποτροπή της επέκτασης του ισλαμικού φονταμενταλισμού.

β. τη δημιουργία αντίβαρου στην ρωσική επιρροή.