Η «εκσυγχρονιστική» φαντασίωση

Η διάσταση μεταξύ πραγματικότητας και ιδεολογίας, που η εγχώρια εκσυγχρονιστική «ελίτ» εγκλώβισε την ελληνική κοινωνία, έχει φθάσει πλέον σε οριακό σημείο. Τα ιδεολογήματα που ασφυκτικά εναγκάλισαν  την πολιτική σκέψη έχουν χάσει πλέον οποιαδήποτε αντικειμενικότητα και διατηρούνται με όρους τεχνητής επιβολής.

Για περίπου δύο δεκαετίες οι «πνευμα-τικοί» μας ηγήτορες, «διεθνιστικής» ή νεοφιλελεύθερης απόχρωσης, δημιουρ-γούσαν μυθεύματα για να καταρρίψουν τον Μύθο, όπως αυτός επιβιώνει στο συλλογικό φαντασιακό του έθνους. Σύντομα οι κοσμοαντιλήψεις τους αποδείχθηκαν φαντασιώσεις, αυτές που υποθετικά σφυροκοπούσαν με τα αποδομητικά τους εργαλεία.

Διακήρυξαν την απαλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από τον «εθνικιστικό» επαρχιωτισμό της και την μετέτρεψαν σε συνοικία κουτσομπολιού και κακογουστιάς και βασίλειο του ανορθολογισμού. Η ζωή μας συνθλίβεται ανάμεσα στο κούφιο ψιττακό Έλληνα κοσμοπολίτη/διεθνιστή και το alter ego του, τον Έλληνα μικροαστό, αφιονισμένο από την τηλεοπτική ευήθεια.

Επαγγέλθηκαν την αυστηρά επιστημονική προσέγγιση και οι εργασίες τους αποτελούν μνημεία μονόπλευρης, ελλειμματικής και διαστρεβλωτικής ιδεολογικής προπαγάνδας. 

Ελεεινολόγησαν το νεοελληνικό κράτος για όλα τα δεινά της σύγχρονης ιστορίας μας και οι ίδιοι προσκολλήθηκαν επάνω του για να επιβάλουν τα δόγματά τους και να διατηρηθούν στα οικονομικά ρετιρέ.

Προφήτεψαν το τέλος του έθνους, και επιδόθηκαν στην διαδικασία της αυτο-εκπληρούμενης προφητείας, υπονομεύοντας κάθε θεσμό εθνικής κυριαρχίας.

Αναμασούν τις «αφέλειες» της δεκαετίας του 1990, ακόμη και όταν οι υπερατλαντικοί γκουρού τους έχουν φρονίμως αλλάξει ρότα.

Ερμηνεύουν τα γεγονότα εγχειρισμένα στην κλίνη του ιδεολογικού τους Προκρούστη για να μην μολύνουν την διαδικασία της μεταλλαγής του Έλληνα σε αποεθνοποιημένο «αδέσποτο».

Ανερυθρίαστα μας κανοναρχούν την επικράτηση του «παγκοσμιοποιημένου χωριού» σαν να μην ήταν το 2006 το έτος που μεταξύ άλλων:

οι νικήτριες δυνάμεις του μεταψυχροπολεμικού κόσμου υπέστησαν οικτρές ήττες στο Λίβανο, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν - που τα κρατάνε με τα «δόντια»,

η Κεντρική και η Νότιος Αμερική «πυρπολείται» από την αναγεννημένη εθνική ταυτότητα των ιθαγενών,

η Ρωσία του Πούτιν πιάνει πάλι το νήμα του αυτοκρατορικού της, σοβιετικού και τσαρικού, παρελθόντος,

το κινεζικό κράτος, με την οικονομική του ανάπτυξη, αναδύεται ως μια ανταγωνιστική παγκόσμια ηγεμονική δύναμη,

οι Βορειοαμερικανοί αποφάσισαν να κτίσουν τείχος «ασφαλείας» στα αμερικανομεξικανικά σύνορα,

η Ιαπωνία απέκτησε μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο Υπουργείο Άμυνας,

οι Καταλανοί και οι Γαλλόφωνοι Καναδοί αναγνωρίσθηκαν ως έθνος,

οι Κούρδοι πλησίασαν πιο κοντά στο όραμα της εθνικής τους ολοκλήρωσης…

Η ελληνική εκσυγχρονιστική ελίτ και οι συμμαχικές της ομάδες «από τα κάτω» βιώνουν ήδη την μεταεθνική τους εποχή και δεν επιτρέπουν στην πραγματικότητα να τους χαλάσει την σιέστα. Στραμμένοι πεισματικά στο «εσωτερικό μέτωπο», ενάντια σε όσους επιμένουν να αναζητούν την ελληνική ταυτότητα, συνεχίζουν το ταξίδι τους στο παραμορφωτικό τους ιδεόκοσμο.

Και δεν θα είχαμε καμία αντίρρηση σε αυτό αν δεν έσερναν στον χαμό της μια ολόκληρη κοινωνία, τα μέλη της οποίας δείχνουν ακόμη σαστισμένα και αδύναμα να κατανοήσουν τα όσα λαμβάνουν χώρα.

Παράλληλα, όμως, και ως αποτέλεσμα των αντιφάσεων που βιώνει ο μέσος Έλληνας, αποστασιοποιούμενος από την ψευδή εικόνα των μέσων και της επίσημης διανόησης, ενστερνίζεται σταδιακά αντιλήψεις ασύμβατες αλλά και απρόβλεπτες για τους σχεδιαστές του αυριανού μας κόσμου.