Το τίμημα του φιάσκου

Χωρίς την ένδειξη"ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Επρόκειτο για φιάσκο άνευ προηγουμένου! Αυτό είναι το συμπέρασμα κάθε ψύχραιμης ανάλυσης για τη διάσκεψη της Γενεύης. Η τελευταία πράξη της κας Νούλαντ, ως εν ενεργεία τουλάχιστον αξιωματούχου της αμερικανικής κυβέρνησης, υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία. Το αποτέλεσμα της ακατανόητης αυτής διάσκεψης, όπως ήταν φυσικό, δεν εξέπληξε κανέναν απ’ όσους γνωρίζουν με κάποια επάρκεια τους νέους διεθνείς συσχετισμούς, καθώς και τις προτεραιότητες των δρώντων μερών. Και γι’ αυτό δεν υπήρξαν και σοβαρές αντιδράσεις μετά το εσπευσμένο τέλος της. Σύντομα θα έχει ξεχαστεί από τη διεθνή κοινότητα μέσα στην καταιγίδα των πολλών επερχόμενων γεγονότων.

Μόνον στην Κύπρο διατηρείται, έστω και ημιθανής, η «ελπίδα» της λύσης. Για να καλυφθούν τα σφάλματα και οι τραγικές ευθύνες όσων έσυραν την Κυπριακή Δημοκρατία στην άβυσσο της αυτοκατάργησης∙ όσων έριχναν στάχτη στα μάτια της κυπριακής κοινής γνώμης ότι ήταν όλα σχεδόν συμφωνημένα και επέβαλαν επί μήνες την ατμόσφαιρα μιας ψευδούς και εξόφθαλμα ανυπόστατης αισιοδοξίας∙ όσων ασυλλόγιστα σύρθηκαν από τις οδηγίες συγκεκριμένων κέντρων που προωθούσαν νέες ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο∙ όσων εντέλει ήθελαν να πάρουν τη ρεβάνς για την ήττα του δημοψηφίσματος του 2004.

Και τώρα οι ίδιοι πυροβολούν στον αέρα, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και στοχοποιούν βολικούς ενόχους. Μα πώς να καλυφθούν έτσι οι βρυχηθμοί του σουλτάνου που νέτα σκέτα αποκάλυψε τις σταθερές προθέσεις της «εγγυήτριας» Τουρκίας; Κατοχικός στρατός, επεμβατικά δικαιώματα, εκ περιτροπής προεδρία, καμία εδαφική παραχώρηση, τουναντίον, μισά μισά στη δημόσια Διοίκηση, όλα τα δικαιώματα και για τους Τούρκους υπηκόους. Κοντολογίς όλο το νησί τυπικώς θα είναι στην Ε.Ε. αλλά στην ουσία θα ανήκει στον σουλτάνο, νεο-οθωμανικό βιλαέτι και πάτημα της Άγκυρας για να εκβιάζει την Ευρώπη.

Βέβαια, υποστηρίζουν οι εραστές της όποιας λύσης, αναγκάστηκε η Τουρκία να τα πει όλ’ αυτά τα σκληρά δημοσίως και να τα καταθέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μαζί με χάρτη. Πράγματι, και φθάσαμε σ’ αυτό το κατόρθωμα αφού απογυμνώθηκε η Δημοκρατία απ’ όλα τα όπλα της, ευρισκόμενη χωρίς επίσημη εκπροσώπηση, σε μια πενταμερή, όπως πάντοτε ζητούσαν οι Τούρκοι. Κι αυτό που μένει πλέον για τον επόμενο γύρο είναι οι καταγεγραμμένες επισήμως απαιτήσεις της Άγκυρας και του Ακιντζί και οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τέτοια επιτυχία!

Αλλά, υπάρχει και κάτι άλλο, πιο επικίνδυνο, που θα φανεί περισσότερο μόλις καταπέσει ο κουρνιαχτός της ελβετικής σκιαμαχίας. Είναι η ανεύθυνη επιχείρηση διάσπασης της ενότητας του ελληνισμού. Οι ύπουλες και αήθεις επιθέσεις κατά του Κοτζιά, είχαν ξεκινήσει, δυστυχώς, από την προεδρική δηλητηριώδη ρήση για «επισκέπτες» Ελλαδίτες. Παρά τις διαψεύσεις και την προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις, το πρόβλημα δεν μπορεί να κρυφτεί κάτω από το χαλί. Πολλώ δε μάλλον που κάποιοι δεν θέλουν καν να το κρύψουν. Το επιδεικνύουν, θέλοντας να πείσουν –ποιους άραγε;- ότι οι ίδιοι είναι έτοιμοι για όλα, ακόμη και για την νομιμοποίηση της κατοχής, αρκεί να υπάρξει «λύση». Ότι είναι «άλλοι» που δεν τους αφήνουν. Κι αυτό την ώρα που στην Ελλάδα, σε αντίθεση με το 2004, υπήρξε στον πολιτικό κόσμο μια πρωτοφανής ομοψυχία απέναντι στη στάση που έπρεπε να τηρηθεί στις διαπραγματεύσεις. Όπως, επίσης, έπειτα από πολύ καιρό, σε μια καθημαγμένη από την κρίση ελληνική κοινωνία το Κυπριακό έγινε πάλι πρωτοσέλιδο και προβλήθηκε σε σημαντικό βαθμό ως πρόβλημα ολόκληρου του ελληνισμού. Σκόρπιες οι φωνές, αμελητέες, όσες ζήτησαν «λύση με όποιο τίμημα».

Αυτό το θέατρο, λοιπόν, αργά ή γρήγορα θα τελειώσει. Θα το τελειώσει ο ίδιος ο Ερντογάν, αν δεν υπάρξει πλήρης υποταγή στις απαιτήσεις του. Το τελευταίο που τον νοιάζει στην κατάσταση που βρίσκεται, και με όλα τα μέτωπα για τον ίδιο μέσα και έξω ανοιχτά, είναι αν θα βγει χαμένος από το blame game για το Κυπριακό.  

Τότε, θα υπάρξει αναγκαστικά στροφή προς τα ένδον και θα μετρήσουμε και τις πληγές που προκάλεσαν αστόχαστες πράξεις και μικρόνοες πολιτικές.