Το Κυπριακό και το "Μεγάλο Σχέδιο"

Τίποτε, όπως φαίνεται, δεν είναι ικανό να αναχαιτίσει την ορμή όσων επιδιώκουν πάση θυσία λύση για το Κυπριακό, ει δυνατόν, εντός του 2016. Ούτε τα αποτελέσματα-«χαστούκι» για ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ στις βουλευτικές εκλογές, ούτε η «παγίδα» από ΟΗΕ και Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη, ούτε και η σαφέστατη πορεία της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα, προς τον ισλαμικό ολοκληρωτισμό. Τι άλλο αποδεικνύουν όλ’ αυτά παρά το στρατηγικό χαρακτήρα που έχει ο σχεδιασμός για την αλλαγή του στάτους στην Μεγαλόνησο;

Ήδη, λοιπόν, μπαίνουμε με φόρα στη τελευταία στροφή των συνομιλιών για το Κυπριακό: Επτά συναντήσεις μέχρι την 14η Σεπτεμβρίου –η μία έγινε-, σίγουρα, τριμερής με ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη, ίσως και πενταμερής με Μ.Βρετανία, Τουρκία και Ελλάδα, αν περάσει η απαίτηση της Άγκυρας. Παράλληλα, το Κυπριακό βρίσκεται στην ατζέντα του Μπάιντεν στη συνάντησή του με τον Ερντογάν στην Άγκυρα, ο Amos Hochstein, υφ. Εξωτερικών των ΗΠΑ για θέματα ενέργειας, συνέδεσε την ενεργειακή προοπτική της Κύπρου με την πορεία του Κυπριακού, η πανταχού παρούσα Βικτώρια Νούλαντ, σύμφωνα με τη «Μιλλιέτ», προωθεί τη δημιουργία «διεθνούς χωροφυλακής»(sic!), με τη συμμετοχή Τούρκων και Ελλήνων στρατιωτών, ενώ η Τουρκία εξομαλύνει τις σχέσεις της με το Ισραήλ, παρά την αμφιλεγόμενη στάση του τελευταίου προς το πραξικόπημα.

Καθώς, λοιπόν, κτυπά το καμπανάκι για την τελική ευθεία, ξεπροβάλλει ανάγλυφος ο πυρήνας του σχεδίου, ή ορθότερα του τμήματος του ευρύτερου σχεδίου, των εμπνευστών της τελευταίας πρωτοβουλίας επίλυσης του Κυπριακού. Και αυτός δεν είναι άλλος από την κατασκευή του αγωγού που θα μεταφέρει φυσικό αέριο, κυρίως, από το Ισραήλ και το κοίτασμα «Λεβιάθαν», αλλά και όλη την ευρύτερη περιοχή, προς τη Τουρκία, και από εκεί προς την Δυτική Ευρώπη, μέσω της Κύπρου. Αν το σχέδιο τελεσφορήσει, οι συνέπειες θα είναι τεράστιες όχι μόνον στο οικονομικό πεδίο αλλά και στις γεωπολιτικές ισορροπίες για ολόκληρη την Ευρασία και την Μέση Ανατολή.

Συγκεκριμένα:

α. Τα έσοδα από την εξαγωγή του φ.α. θα ωφελήσουν πρωτίστως το Ισραήλ και τις εταιρείες που βρίσκονται πίσω από την υποστήριξη του σχεδίου. Επίσης, το πιθανότερο είναι, πολλοί από τους σημερινούς διεθνείς πολιτικούς παράγοντες που προωθούν το σχέδιο, να βρίσκονται αύριο σε περίοπτες και αδρά αμειβόμενες θέσεις στις εταιρείες εκμετάλλευσης του φ.α., ακολουθώντας το δρόμο που έδειξαν και άλλοι στο παρελθόν, όπως π.χ. ο πρώην Γερμανός καγκελάριος κ. Σρέντερ ή ο πολυπράγμων κ. Μπράιζα.

β. Η Τουρκία θα εξαρτάται πλέον ενεργειακά από το Ισραήλ και τις εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων, μειώνοντας την ενεργειακή εξάρτηση που έχει από τη Ρωσία. Αυτό, χωρίς αμφιβολία, θα έχει την αντανάκλασή του και στον πολιτικό προσανατολισμό της Άγκυρας, που σήμερα δείχνει να δυστροπεί με τις ατλαντικές της δεσμεύσεις. Ο νέο-οθωμανισμός ως εκ τούτου θα δεθεί για τα καλά από τον αμερικανο-ισραηλινό παράγοντα.

γ. Ο χώρες της Ευρώπης, κυρίως της νοτιοανατολικής και κεντρικής, θα μειώσουν, επίσης, την εξάρτησή τους από το ρωσικό αέριο, καθώς θα συνδεθούν με αυτό της ανατολικής Μεσογείου που θα ωθείται προς αυτές, μέσω Τουρκίας, υπό αμερικανική εποπτεία και συμμετοχή.

δ. Θα αδυνατίσει το ειδικό βάρος που έχει αποκτήσει το Ιράν αλλά και θα δυσκολευθεί η προώθηση των δικών του ενεργειακών αποθεμάτων, που προσβλέπει σε πολλά μέτωπα (σιιτικό τόξο, Τουρκία, Ρωσία μέσω Υπερκαυκασίας), κάτι οποίο αποτελεί στρατηγικό στόχο του Ισραήλ.

ε. Μπαίνει σε κλοιό η ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Συρία, η οποία και απέκλεισε τον όποιο σχεδιασμό σύνδεσης Ισραήλ-Τουρκίας μέσω της σπαρασσόμενης από τον εμφύλιο αυτής χώρας.

Η πραγματοποίηση του σχεδίου αυτού έπρεπε, όμως, να υπερπηδήσει κάποια σοβαρά προβλήματα. Μεταξύ αυτών το ένα ήταν ο Ερντογάν, το άλλο η Κύπρος, που όσο παραμένει στη σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να γίνει διακομεταστικό κέντρο προς την Τουρκία, ούτε να γίνει η εκμετάλλευση των δικών της αποθεμάτων…

Ο νεο-σουλτάνος είχε το δικό του σχέδιο. Φοβόταν, και δικαίως, το Ισραήλ, το οποίο εκτός των άλλων ενισχύει παντοιοτρόπως τους Κούρδους. Έτσι δοκίμασε να ανοίξει διάδρομο προς το αέριο του Κατάρ, μέσω της Συρίας, με τη βοήθεια των ισλαμιστών. Αλλά έφαγε, κυριολεκτικώς, τα μούτρα του. Ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση, μετά και το πραξικόπημα (άσχετο άραγε με το παιχνίδι των αγωγών;), εμφανίζεται πλέον έτοιμος να συναινέσει στο σχέδιο των ΗΠΑ-Ισραήλ. Εξακολουθεί, όμως, να θέτει ακόμη τους δικούς του όρους, τόσο για το μερίδιό του από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ, όσο και για την τουρκική επιρροή επί της Κύπρου, όπως αυτή θα περιγραφεί στην εντατικά ετοιμαζόμενη συμφωνία.  

Κάποιοι, σε Κύπρο και Ελλάδα, υποστηρίζουν ότι η συγκυρία αυτή είναι η πλέον ευνοϊκή για την επίτευξη μιας βιώσιμης λύσης. Θεωρούν ότι το «τυράκι» των ενεργειακών κοιτασμάτων και το «ενδιαφέρον» των Αμερικανών, Βρετανών και Ισραηλινών θα πείσει εντέλει τον Ερντογάν στις όποιες υποχωρήσεις.

Το πιθανότερο, όμως, είναι να διαψευσθούν. Μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος και το «φλερτ» της Άγκυρας με την Μόσχα, η Δύση σπεύδει ασθμαίνουσα να αποτρέψει τη δημιουργία αρνητικών τετελεσμένων. Και για τούτο είναι πρόθυμη να δώσει «γη και ύδωρ» στον υπερφίαλο Τούρκο πρόεδρο. Απόδειξη είναι η τουρκική επιχείρηση εντός της Συρίας αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική στο προσφυγικό –σύμφωνα με το γερμανικό σχέδιο Β΄, η Ελλάδα θέλοντας και μη θα μετατραπεί σε ένα απέραντο hot spot. Με τα χρονικά περιθώρια να εξαντλούνται, σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον, που όλα μεταβάλλονται συνεχώς και ραγδαία, αυτός που θα δεχθεί το μέγιστο βάρος των πιέσεων για τις εγγυήσεις, το εδαφικό και τη διακυβέρνηση, θα είναι ο αδύναμος, δηλαδή η ελληνοκυπριακή πλευρά. Πολύ σύντομα, επομένως, θα ζήσουμε τη στιγμή της αλήθειας. Όταν θα πρέπει να παρουσιαστεί προς τον λαό της Κύπρου μια συμφωνία, η οποία θα εξασφαλίζει, κατά τα φαινόμενα, τα συμφέροντα όποιου άλλου, εκτός του «νοικοκύρη». Γιατί, μην υπάρχει καμία αμφιβολία, το κατασκεύασμα που θα βγει από την «κουζίνα» του διεθνούς παράγοντα, θα καθορίσει καταλυτικά και δραματικά το μέλλον του ελληνισμού στο νησί. Αλλά για τις λεπτομέρειες ας κάνουμε υπομονή μέχρι την 14^η Σεπτεμβρίου. Κοντός ψαλμός αλληλούια…