Γιατί καθηλώθηκε ο τουρκικός στρατός έξω από την Αλ Μπαμπ;

Του Metin Curcan

Η Τουρκία βρίσκεται στον 5ο μήνα της Επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη» στη βόρεια Συρία. Τα στρατεύματα έχουν ολοκληρώσει τις πρώτες δύο φάσεις της επιχείρησης, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την εκκαθάριση της Τζαραμπλούς από το Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ) και την δημιουργία μια ελεύθερης ζώνης από το ΙΚ κατά μήκος των συνόρων μεταξύ της Αλ Ράι και της Τζαραμπλούς, μήκους 60 χλμ.

Σ’ αυτές τις δύο φάσεις, το ΙΚ εκδιώχθηκε από 22 χωριά και κωμοπόλεις μεταξύ της Αζάζ και της Τζαραμπλούς. Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (ΕΣΣ) και ο τουρκικός στρατός ελέγχουν τώρα μια έκταση 1.870 τ.χλμ. Οι στρατιωτικοί εμπειρογνώμονες συμφωνούν ότι αυτές οι φάσεις, που πραγματοποιήθηκαν από τις τουρκικές ειδικές δυνάμεις και μονάδες του ΕΣΣ, ήσαν στρατιωτικά επιτυχείς. Η τρίτη φάση της επιχείρησης, που στόχευε στην κατάληψη της Αλ-Μπαμπ, ξεκίνησε στις αρχές Δεκεμβρίου. Τη δεύτερη εβδομάδα οι επιτιθέμενες δυνάμεις έφθασαν τα προάστια της πόλης από τα δυτικά και τα βόρεια. Με την ενίσχυση των τουρκικών δυνάμεων, που επιχειρούν γύρω από την Αλ Μπαμπ, με νέα τάγματα καταδρομέων και θωρακισμένες μονάδες, ο αριθμός του τουρκικού στρατού στην περιοχή της Αλ Μπαμπ έφθασε στο επίπεδο των δυνάμεων του ΕΣΣ. Η δυναμική της επιχείρησης στο εξής καθοριζόταν όχι πλέον από τον ΕΣΣ αλλά από τον τουρκικό στρατό. Παρ’ όλες τις προσπάθειες, οι τουρκικές δυνάμεις, που μετρούν ήδη την απώλεια 47 στρατιωτών, έχουν καθηλωθεί στο λόφο Aqil δυτικά της Αλ Μπαμπ.

Σύμφωνα με την τουρκική στρατιωτική διοίκηση 1.775 μαχητές του ΙΚ έχουν εξουδετερωθεί από την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη». Από αυτούς 1.518 έχουν σκοτωθεί και 257 έχουν τραυματιστεί. Στην ίδια επιχείρηση 310 μαχητές των Κουρδικών Μονάδων Λαϊκής Προστασίας (YPG) που η [τουρκική] κυβέρνηση είπε πως συνδέονται με το PKK, επίσης εξουδετερώθηκαν. Η τουρκική αεροπορία έκανε λόγο για ρίψη 1.233 βομβών σε 1.141 στόχους του ΙΚ, και οι στρατιώτες εξουδετέρωσαν 2.845 αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς. Πηγές ανέφεραν στο Al Monitor ότι στην Άγκυρα επικρατεί μεγάλη δυσαρέσκεια επειδή οι αξιωματούχοι πιστεύουν ότι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τη Τουρκία, η οποία, όπως είπαν, είναι το μοναδικό μέλος του ΝΑΤΟ που πολεμά με επιτυχία το ΙΚ και το μοναδικό μέλος του ΝΑΤΟ που πολεμά το ΙΚ στην Αλ Μπαμπ.

Ο «γλωσσικός εμφύλιος» της Ουκρανίας

Ένα νομοσχέδιο για τη γλώσσα που προωθείται στην Ουκρανική βουλή έρχεται να δυναμιτίσει ακόμη περισσότερο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που επικρατεί στη χώρα. Το νομοσχέδιο «Για την γλώσσα» που εισήχθη στη Ράντα, το επεξεργάσθηκαν 33 βουλευτές από διάφορες παρατάξεις, μεταξύ αυτών και το Μπλοκ του Πέτρο Ποροσένκο, προέδρου της Ουκρανίας. Ο συντάκτες του νομοσχεδίου προτείνουν να καταστεί υποχρεωτική η χρήση της ουκρανικής γλώσσας σε όλες τις σφαίρες της κρατικής και κοινωνικής ζωής, όπως επίσης και στα ΜΜΕ. Το κείμενο προωθεί τον ολοκληρωτικό εξουκρανισμό και ότι η ουρανική γλώσσα πρέπει να είναι υποχρεωτική για όλα τα όργανα του κράτους και την εκπαίδευση, ενώ η διδασκαλία στα Πανεπιστήμια θα γίνεται αποκλειστικά στα ουκρανική γλώσσα –με την εξαίρεση ενός ή περισσοτέρων αντικειμένων σε μια από τις επίσημες γλώσσες της Ε.Ε. Όλες οι πολιτιστικές εκδηλώσεις πρέπει επίσης να γίνονται αποκλειστικά στην κρατική γλώσσα. Οι θεατρικές παραστάσεις σε άλλες γλώσσες πρέπει να συνοδεύονται από υπότιτλους στην ουκρανική γλώσσα, το τιράζ των εφημερίδων σε άλλες γλώσσες δεν πρέπει να είναι περισσότερο από το τιράζ στην ουκρανική γλώσσα. Στη σφαίρα των υπηρεσιών επίσης γίνεται υποχρεωτική η χρήση της μίας κρατικής γλώσσας.

Η ρωσική γλώσσα, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, αποκλείεται εντελώς από όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής. Το νομοσχέδιο προβλέπει ότι στη τηλεόραση και στο ραδιόφωνο δεν θα επιτρέπεται καθόλου η ρωσική γλώσσα, ενώ στον τύπο δεν πρέπει να ξεπερνά το 10% του συνόλου Ο διευθυντής του κέντρου πολιτικών ερευνών και συγκρούσεων του Κιέβου Μιχαήλ Παγκρεμπίνσκι δήλωσε ότι αν το κοινοβούλιο ψηφίσει το νόμο, τότε θα κοπεί το κλαρί που κάθεται και το ίδιο, και αυτό θα οδηγήσει στο ότι εκτός από τις Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, θα εμφανιστούν και άλλες τέτοιες «Λαϊκές Δημοκρατίες».

Το τίμημα του φιάσκου

Χωρίς την ένδειξη"ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"

Επρόκειτο για φιάσκο άνευ προηγουμένου! Αυτό είναι το συμπέρασμα κάθε ψύχραιμης ανάλυσης για τη διάσκεψη της Γενεύης. Η τελευταία πράξη της κας Νούλαντ, ως εν ενεργεία τουλάχιστον αξιωματούχου της αμερικανικής κυβέρνησης, υπήρξε μια παταγώδης αποτυχία. Το αποτέλεσμα της ακατανόητης αυτής διάσκεψης, όπως ήταν φυσικό, δεν εξέπληξε κανέναν απ’ όσους γνωρίζουν με κάποια επάρκεια τους νέους διεθνείς συσχετισμούς, καθώς και τις προτεραιότητες των δρώντων μερών. Και γι’ αυτό δεν υπήρξαν και σοβαρές αντιδράσεις μετά το εσπευσμένο τέλος της. Σύντομα θα έχει ξεχαστεί από τη διεθνή κοινότητα μέσα στην καταιγίδα των πολλών επερχόμενων γεγονότων.

Μόνον στην Κύπρο διατηρείται, έστω και ημιθανής, η «ελπίδα» της λύσης. Για να καλυφθούν τα σφάλματα και οι τραγικές ευθύνες όσων έσυραν την Κυπριακή Δημοκρατία στην άβυσσο της αυτοκατάργησης∙ όσων έριχναν στάχτη στα μάτια της κυπριακής κοινής γνώμης ότι ήταν όλα σχεδόν συμφωνημένα και επέβαλαν επί μήνες την ατμόσφαιρα μιας ψευδούς και εξόφθαλμα ανυπόστατης αισιοδοξίας∙ όσων ασυλλόγιστα σύρθηκαν από τις οδηγίες συγκεκριμένων κέντρων που προωθούσαν νέες ισορροπίες στην ανατολική Μεσόγειο∙ όσων εντέλει ήθελαν να πάρουν τη ρεβάνς για την ήττα του δημοψηφίσματος του 2004.

Και τώρα οι ίδιοι πυροβολούν στον αέρα, αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και στοχοποιούν βολικούς ενόχους. Μα πώς να καλυφθούν έτσι οι βρυχηθμοί του σουλτάνου που νέτα σκέτα αποκάλυψε τις σταθερές προθέσεις της «εγγυήτριας» Τουρκίας; Κατοχικός στρατός, επεμβατικά δικαιώματα, εκ περιτροπής προεδρία, καμία εδαφική παραχώρηση, τουναντίον, μισά μισά στη δημόσια Διοίκηση, όλα τα δικαιώματα και για τους Τούρκους υπηκόους. Κοντολογίς όλο το νησί τυπικώς θα είναι στην Ε.Ε. αλλά στην ουσία θα ανήκει στον σουλτάνο, νεο-οθωμανικό βιλαέτι και πάτημα της Άγκυρας για να εκβιάζει την Ευρώπη.

Βέβαια, υποστηρίζουν οι εραστές της όποιας λύσης, αναγκάστηκε η Τουρκία να τα πει όλ’ αυτά τα σκληρά δημοσίως και να τα καταθέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μαζί με χάρτη. Πράγματι, και φθάσαμε σ’ αυτό το κατόρθωμα αφού απογυμνώθηκε η Δημοκρατία απ’ όλα τα όπλα της, ευρισκόμενη χωρίς επίσημη εκπροσώπηση, σε μια πενταμερή, όπως πάντοτε ζητούσαν οι Τούρκοι. Κι αυτό που μένει πλέον για τον επόμενο γύρο είναι οι καταγεγραμμένες επισήμως απαιτήσεις της Άγκυρας και του Ακιντζί και οι υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τέτοια επιτυχία!

Οι ήττες της «αυτοκρατορίας»

Το 2016 θα μείνει στην ιστορία ως έτος-καμπή των παγκόσμιων γεωπολιτικών ισορροπιών αλλά και της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης. Κατά κάποιον τρόπο, τα γεγονότα που έλαβαν χώρα τον περασμένο χρόνο κλείνουν και επισήμως τον κύκλο που άνοιξε το 1989-1991. Τότε, καθώς κατέρρεε το ανατολικό στρατόπεδο, αναδύθηκε ως απόλυτη νικήτρια η αγγλοσαξονική δύση, τόσο ως οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη όσο και ως καθολικά αποδεκτό πολιτισμικό-ιδεολογικό παράδειγμα. Σήμερα, ωστόσο, βρίσκονται υπό αίρεση όλα τα πλεονεκτήματα που διέθετε ο δυτικός πόλος, εξερχόμενος του ψυχρού πολέμου. Η οικονομία του βιώνει μια μόνιμη κρίση από την μεταφορά του κέντρου της παραγωγικής δραστηριότητας στην ανατολή, η στρατιωτική υπεροπλία του δοκιμάζεται στα αιματηρά μέτωπα της Μέσης Ανατολής και οι ιδεολογικές του αρχές πολιορκούνται ασφυκτικά από ογκούμενα κινήματα αμφισβήτησης που σαρώνουν Αμερική και Ευρώπη. Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, το BREXIT, η νίκη του Άσαντ με την καθοριστική αρωγή της Ρωσίας στο Χαλέπι καταγράφονται ως κορυφαίες ήττες για ένα πανίσχυρο κατεστημένο το οποίο δεκαετίες προωθούσε βήμα-βήμα το σχέδιο της «αυτοκρατορίας», της παγκόσμιας ηγεμονίας και της επιβολής ενός μοναδικού οικονομικού και πολιτισμικού προτύπου. Τι πήγε, λοιπόν, λάθος σ’ αυτήν τη τόσο μεθοδική και κολοσσιαία σε μεγέθη και ισχύ προσπάθεια;

Ίσως η κύρια αιτία ήταν ακριβώς η αίσθηση της παντοδυναμίας, που μοιραία προκαλεί αλαζονεία και εν τέλει θολώνει την ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας. Οι ιθύνοντες της «αυτοκρατορίας», εκτός από την αμύθητη οικονομική ισχύ, διαθέτουν προωθημένη τεχνολογία, τεράστιο δίκτυο πληροφόρησης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης, ελεγχόμενες πολιτικές, επιχειρηματικές και ιδεολογικές ελίτ και, βεβαίως, «κανόνια». Η «αυτοκρατορία», ωστόσο, έκανε δύο τραγικά λάθη. Το ένα ήταν η εμμονική υπερεπέκταση και η διατήρηση τεσσάρων, τουλάχιστον, ταυτόχρονων μετώπων και το δεύτερο η υποτίμηση της σημασίας της έδρας και των ταξικών και πολιτισμικών αντιθέσεων στο εσωτερικό μέτωπο.

Παρά το γεγονός ότι στην επίσημη, έως πρόσφατα, πολιτική των ΗΠΑ εμφανιζόταν ως κύριος αντίπαλος η τρομοκρατία και το εξτρεμιστικό Ισλάμ, στην ουσία ως υπ’ αριθμόν ένα εχθρός ήταν πάντα η Ρωσία. Από εκεί θεωρούσαν ότι προερχόταν η σημαντικότερη απειλή των συμφερόντων τους. Και μάλλον δικαίως, αν ο στόχος ήταν η με πάση θυσία διατήρηση ενός μονοπολικού κόσμου και η επέκταση της «αυτοκρατορίας». Γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η Ρωσία θα υποτασσόταν ολοκληρωτικά μόνον στην περίπτωση που θα σπαρασσόταν σε κομμάτια. Κι αυτή η ευκαιρία για τη δύση χάθηκε στο δεύτερο τσετσενικό πόλεμο. Απ’ εκεί που ξεκίνησε και η πορεία ανάκαμψης της παραλυμένης ρωσικής ομοσπονδίας. Έτσι ο στόχος της διάλυσης της Ρωσίας, που δεν εγκαταλείφθηκε, πήρε άλλες διαδρομές. Αυτές προϋπέθεταν την αποκοπή της Μόσχας από την Ευρώπη και τη δημιουργία μιας αντι-ρωσικής πολεμικής ζώνης ξυστά στα ρωσικά σύνορα. Αυτό το σκοπό εξυπηρέτησε η επανάσταση του Μαϊντάν στην Ουκρανία, την οποία βοήθησαν ουσιαστικά, και μάλλον ελαφρά τη καρδία, και οι δυτικοευρωπαίοι. Το αποτέλεσμα έως σήμερα συνιστά τη σημαντικότερη επιτυχία της πολιτικής της «αυτοκρατορίας», αλλά και τη τελευταία της. Γιατί από εκεί και πέρα, όλα γυρίζουν εναντίον της.

Ο αγγλοσαξονικός παράγων έκανε το λάθος την ώρα που διεξήγαγε τον αντι-ρωσικό πόλεμο να οξύνει και τον υπόγειο πόλεμο με τη Δυτική Ευρώπη. Παρά την επιφανειακή σύμπνοια, ένας λυσσαλέος ανταγωνισμός είχε εκδηλωθεί που θα άλλαζε τα πράγματα και στην Ευρώπη και στην Αμερική. Η αποτροπή της ρωσο-δυτικοευρωπαϊκής οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας –μόνιμος αμερικανικός φόβος από την εποχή του Ντε Γκωλ- συμπεριελάμβανε και την υπονόμευση της ευρωπαϊκής χειραφέτησης, όπως την προωθούσε το Βερολίνο ή τουλάχιστον τμήμα των γερμανικών ελίτ, καθώς όλοι οι άλλοι αντίπαλοι, και κυρίως το Παρίσι, είχαν εξουδετερωθεί. Η οικονομική κρίση, που ήταν αποτέλεσμα και της εξαγωγής της αμερικανικής κρίσης του 2008, η εφαρμογή του σχεδίου της μαζικής μετανάστευσης μουσουλμάνων σε ευρωπαϊκό έδαφος, η εμμονή στο άνοιγμα των ευρωπαϊκών αγορών στα αμερικανικά προϊόντα μέσω της ΤΤΙΡ, οι συνεχείς και άκομψες παρεμβάσεις των ΗΠΑ για τις οδούς ενεργειακού εφοδιασμού έπληξαν ανεπανόρθωτα την Ευρώπη, τις δομές της και κυρίως το, ήδη ταλαιπωρημένο από τη γερμανική υπεροψία, ευρωπαϊκό όραμα. Αυτό ήταν επίσης μια νίκη για τις επιδιώξεις της «αυτοκρατορίας», αλλά πύρρειος! Γιατί στο χάος που δημιουργείται ενισχύονται διαρκώς οι φυγόκεντρες δυνάμεις κι έτσι ενώ έδιωξαν τον Πούτιν από το Κίεβο σύντομα ίσως εμφανιστεί στο … Παρίσι και στη Ρώμη!