Οι τουρκικές εκδουλεύσεις για την εξημέρωση των ΗΠΑ

 

Η Τουρκία, μετά την εκλογή Μπάιντεν, βρίσκεται υπό διαρκή πίεση για να απεμπολήσει τις ρωσικές επιρροές και να μειώσει τις σχέσεις και τις εξαρτήσεις από την Μόσχα. Για την νέα αμερικανική διοίκηση, ανεξάρτητα από την αισιοδοξία που δημιούργησε η πρόσφατη συνάντηση Μπάιντεν-Πούτιν, βασικός πυλώνας της εξωτερικής της πολιτικής είναι η υπονόμευση της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η μείωση στο ελάχιστο των ρωσο-ευρωπαϊκών σχέσεων. 

Για τον Ερντογάν, η επιλογή επιστροφής στην δυτική κηδεμονία, που τον σπρώχνει εμφανώς και αφανώς το βορειοατλαντικό σύστημα, είναι οδυνηρή για διάφορους λόγους. 

Κατ’ αρχάς για λόγους ουσίας, καθώς οι S400, για παράδειγμα, του προσδίδουν αξιοσημείωτη στρατιωτική ενίσχυση, ενώ το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου θα αυξήσει γεωμετρικά τις ενεργειακές δυνατότητες της χώρας. Επιπλέον, η τουρκική στρατιωτική παρουσία στη Συρία οφείλεται αποκλειστικά σε παραχώρηση της Μόσχας. Το κουρδικό πρόβλημα στην χώρα αυτή συνιστά γόρδιο δεσμό, καθώς ούτε η Άγκυρα μπορεί να υποχωρήσει σε αναγνώριση κάποιας κουρδικής αυτονομίας, ούτε οι Αμερικανοί να εγκαταλείψουν τους πιστούς συμμάχους τους (και του Ισραήλ) στην Μέση Ανατολή. Παράλληλα, οι οικονομικές ρωσοτουρκικές σχέσεις στον αγροτικό, τουριστικό και κατασκευαστικό τομέα είναι ζωτικές για την Άγκυρα. Τέλος, η σχέση αυτή αφήνει πεδίο ελευθερίας στην Τουρκία έναντι των περιορισμών που βάζει η Δύση στην προσπάθειά της να αναδειχθεί σε μεγάλη περιφερειακή δύναμη, βάση του νεοοθωμανικού οράματος. Ο βορειοατλαντικός παράγων θέλει μια Τουρκία ισλαμική μεν, φιλοδυτική δε, για να σέρνει τον ισλαμικό κόσμο σε φιλοδυτικές πρακτικές, υπονομεύοντας τους υπόλοιπους ανερχόμενους παγκόσμιους πόλους ισχύος -Ε.Ε., Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Ιράν, αραβικός εθνικισμός.

Ταυτόχρονα, όμως, ο Ερντογάν πιέζεται από την τουρκική κοινή γνώμη. Οι Τούρκοι πολίτες, στην πλειοψηφία τους, όντως τρέφουν εχθρικά αισθήματα για την Αμερική και το Ισραήλ, όντως οραματίζονται νέες κατακτήσεις, όντως πιστεύουν ότι η Τουρκία είναι παγκόσμια υπερδύναμη. Είναι αδύνατο να δεχθούν αδιαμαρτύρητα μια τόσο μεγαλειώδη «κωλοτούμπα» από τον σουλτάνο τους, που τους «ταΐζει» με μεγαλοϊδεατισμό εδώ και χρόνια, χωρίς βεβαίως και η αντιπολίτευση, πλην HDP, να πηγαίνει πίσω σε κατακτητικούς οραματισμούς. Μια απότομη διάψευση των προσδοκιών, ειδικά της ισλαμιστικής Ανατολίας, θα μπορούσε να οδηγήσει ακόμη και σε εμφύλια αντιπαράθεση, εν μέσω μάλιστα οικονομικής δυσανεξίας. 

Το ενδεχόμενο αυτό, ωστόσο, δεν εντάσσεται στους επιθυμητούς σχεδιασμούς του βορειοατλαντικού παράγοντα. Η Τουρκία ακόμη μπορεί να είναι χρήσιμη, και θα είναι χρήσιμη όσο είναι ενωμένη.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες ο Ερντογάν κατέφυγε στην τακτική του ανατολίτικου παζαριού, που γνωρίζει πολύ καλά. Προσέφερε στον Μπάιντεν, κατά την πρόσφατη συνάντησή τους, μια σειρά από πολύτιμες υπηρεσίες και εκδουλεύσεις σε διάφορα μέτωπα που ικανοποιούν τους απώτερους αμερικανικούς στόχους, ευελπιστώντας να μειωθεί η πίεση για τα όσα η Άγκυρα επιθυμεί να διατηρήσει από  τη Ρωσία, πιστεύοντας ταυτόχρονα πως η Μόσχα εξ ανάγκης θα συνεχίσει να διατηρεί προνομιακή σχέση με την Τουρκία. 

Και οι εκδουλεύσεις αυτές δεν είναι λίγες: 

Εν πρώτοις, αυτό που έγινε και γνωστό, η προσφορά για την ασφάλεια του αεροδρομίου της Καμπούλ. Τώρα, που οι Αμερικανοί ηττήθηκαν και υποχωρούν άρον άρον -αν και ανέβαλαν την τελική τους αποχώρηση για τις 11 Σεπτεμβρίου- σε συνθήκες που θυμίζουν Βιετνάμ, ο Ερντογάν θέλει να τους αντικαταστήσει, απέναντι στους Ταλιμπάν. Ωστόσο, πρόκειται για κίνηση υψηλότατου ρίσκου. Στην χώρα αυτή, που επί αιώνες όσοι μπήκαν έφυγαν με το πιο ταπεινωτικό τρόπο,  δεν μετρά μόνον ότι αν είναι κάποιος μουσουλμάνος, αλλά πρωτίστως αν είναι ή όχι εισβολέας. Οι Ταλιμπάν, ο στρατός των Παστούνι, δεν ξεγελιούνται από την αντικατάσταση των Αμερικανών από τους Τούρκους. Ιδιαίτερα αν οι τελευταίοι αποφασίσουν να ξανοικτούν και εκτός του αεροδρομίου. Σε αυτή την φάση, πάντως, για τους Αμερικανούς είναι μια σωτήρια λύση. 

Δεύτερον, στο Αζερμπαϊτζάν, όπου ο Ερντογάν, κατά την τελευταία επίσκεψη στην πόλη Σούσα του Καραμπάχ, υπέγραψε με τον Αλίεφ συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας. Στο πλαίσιο αυτό θα δημιουργηθεί και τουρκική στρατιωτική βάση. Για τους Ρώσους μια τέτοια εξέλιξη είναι casus belli. Θεωρούν, ευλόγως, ότι η βάση θα γίνει στην ουσία νατοϊκή, και οι νατοϊκοί πύραυλοι θα τους σημαδεύουν πάνω στα σύνορά τους. Υπενθυμίζεται επίσης ότι, οι Τούρκοι «στρατιωτικοί σύμβουλοι», πάνω από 600, που πήγαν στο Αζερμπαϊτζάν για στρατιωτική άσκηση λίγο πριν τον δεύτερο πόλεμο του Ναγκόρνο Καραμπάχ, παραμένουν εκεί. Αξίζει να σημειωθεί ακόμη ότι, η Ρωσία μεταφέρει την βάση του πολεμικού στόλου της Κασπίας από το Αστραχάν στο Κασπίισκ, στο Νταγκεστάν, εγγύτερα στο Αζερμπαϊτζάν. Όταν τελειώσουν οι εργασίες, εκεί θα μπορούν να ελλιμενίζονται περί τα 54 πολεμικά πλοία. 

Η Τουρκία μπορεί, επίσης, να προσφέρει υπηρεσίες στο Ιράν, ενισχύοντας τον παντουρκισμό στον αζερικό πληθυσμό, στα βορειοδυτικά της χώρας. Κάτι τέτοιο, φυσικά, δεν ειπώθηκε ανοιχτά, γιατί ακόμη η Άγκυρα επιθυμεί να διατηρεί καλές σχέσεις με την Τεχεράνη. Το γεγονός, όμως, ότι για το Ιράν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το Ισραήλ, και ότι χωρίς την αποκατάσταση των σχέσεων μαζί του η Τουρκία δεν μπορεί να αναμένει αποκατάσταση και στις σχέσεις με τις ΗΠΑ, εντείνει τις υποψίες ότι και η παραπάνω προσφορά βρίσκεται στην κρυφή τουρκική ατζέντα.   

Εκεί, βεβαίως, που δεν διαπιστώνεται καμία κρυψίνοια στην τουρκική πολιτική είναι για την Ουκρανία και την Κριμαία. Αν για την Κριμαία προβάλλει ένα ιδεολογικό πρόσχημα, «τραβηγμένο από τα μαλλιά», ότι η χερσόνησος αυτή ως ταταρικό χανάτο υπήρξε υποτελές στην Οθωμανική αυτοκρατορία μέχρι και τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774, για την ενίσχυση της Ουκρανίας με στρατιωτικά μέσα, κυρίως με τα Μπαϊρακτάρ, στον πόλεμο που κάνει κατά των αυτονομιστών στο Ντονιέτσκ και στο Λουγκάνσκ, καταγράφει ξεκάθαρα αντιρωσική δράση. Οι κινήσεις της Άγκυρας, που ξιφουλκεί υπέρ της ένταξης του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, και προσβλέπει σε κοινό έλεγχο μαζί του της Μαύρης Θάλασσας, προφανώς εναντίον της ρωσικής παρουσίας, είναι υπερπολύτιμες για την βορειοατλαντική πολιτική στην περιοχή.  

Εκδουλεύσεις προσφέρει επίσης η Τουρκία και στην Γεωργία, επί της οποίας έχει τεράστια οικονομική επιρροή, για να εξακολουθήσει την αντιρωσική της πολιτική.  Την επαύριον της συνάντησης Μπάιντεν-Ερντογάν διέρρευσε και ότι συζητήθηκε η επιρροή της Τουρκίας στους μουσουλμάνους Ουιγούρους της επαρχίας Σινγιάνκ της Κίνας. Η αντικινεζική πίεση εκ μέρους της Άγκυρας είχε ατονήσει τελευταίως, λόγω της κινεζικής επενδυτικής στήριξης στην παραπαίουσα τουρκική οικονομία. Πρόκειται για ένα ακόμη ρίσκο της Άγκυρας, που αν το αναλάβει, το Πεκίνο δεν θα το αφήσει αναπάντητο. Αντιθέτως, η Ουάσιγκτον θα το εκτιμήσει ιδιαίτερα. 

Στο γενικότερο τουρκικό πακέτο προσφοράς προς τους Αμερικανούς δεν αποκλείεται να συμπεριλαμβάνονται τόσο η Λιβύη, με αντάλλαγμα την επιμήκυνση του χρόνου παραμονής των τουρκικών στρατευμάτων, όσο και η επιρροή που ασκεί επί του μουσουλμανικού πληθυσμού των Βαλκανίων, όπως είναι οι Αλβανοί των Σκοπίων. Σκοπός κι εδώ είναι η εκμηδένιση της ρωσικής παρουσίας, προς όφελος των βορειοατλαντικών σχεδιασμών, με ταυτόχρονη, μάλλον πρόσκαιρη, μείωση των υπερβολικών τουρκικών φιλοδοξιών για μια διακριτή νεοοθωμανική επιρροή επί των Βαλκανίων. 

Τα παραπάνω δείχνουν και τις δυνατότητες που έχει η Άγκυρα να παζαρέψει με τους συνομιλητές της. Πρόκειται για υπαρκτές πραγματικότητες που βασίζονται επί ιστορικών και πολιτισμικών παραδόσεων αλλά και σταδιακής εντατικής οικοδόμησης επιρροής. Αυτή, όμως, η επιρροή δεν είναι αποτέλεσμα μόνον της εργασίας του Ερντογάν και των νεοοθωμανών οπαδών του. Το σχέδιο ενός ελεγχόμενου παγκόσμιου ισλαμικού κέντρου είναι παλαιό, και γι’ αυτό εργάστηκε επισταμένα και η Δύση, για τους δικούς της ιδιοτελείς σκοπούς. 

Ένα πρόσφατο γεγονός υπενθύμισε αυτό το τεράστιο έργο. Στις αρχές Ιουνίου απήχθη από τις μυστικές υπηρεσίες της Τουρκίας ο επικεφαλής του δικτύου των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Κιργιζίας, τα οποία είχαν ιδρυθεί από τον Γκιουλέν. Τέτοια σχολεία είναι εκατοντάδες σε όλο σχεδόν τον κόσμο, και κυρίως σε περιοχές που τελούσαν υπό μη βορειοατλαντική επιρροή. Σκοπός τους να διαμορφώσουν συνειδήσεις και νέες εξαρτημένες ελίτ. Όπως πληροφορηθήκαμε, το 90% των παιδιών της ελίτ της μικρής αυτής κεντροασιατικής χώρας σπουδάζουν στο δίκτυο Sapat, δηλαδή στο δίκτυο Γκιουλέν. Το ατύχημα για την Δύση ήταν ότι ο Ερντογάν, που συμπορευόταν με τον Γκιουλέν, και θεωρήθηκε ως το ισχυρό χαρτί της Δύσης -εξ ου και οι έπαινοι τότε των οπαδών της ελληνοτουρκικής προσέγγισης αλλά και της ανιστόρητης φιλο-οθωμανικής ανάμνησης- ανεξαρτητοποιήθηκε, έγινε ένας γεωπολιτικός «Φρανκεστάιν», που δρα ανεξέλεγκτα, χρησιμοποιώντας εντέχνως τις διαφορές των παγκόσμιων πόλων ισχύος και την γεωστρατηγική του θέση. 

Τώρα οι ΗΠΑ, με «μαστίγιο» και πολλά «καρότα», θέλουν να τιθασεύσουν το «τέρας», αφού, μάλλον, δεν τα κατάφεραν με το πραξικόπημα, και να δουλέψει για λογαριασμό τους. Από την πλευρά του ο σουλτάνος, αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο, αναλαμβάνει ριψοκίνδυνες αποστολές, που οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να ανατρέψουν τις λεπτές ισορροπίες που εκμεταλλεύθηκε για χρόνια. 

Καταληκτικά να αναφέρουμε ότι μια αλλαγή της πολιτικής της Ουάσιγκτον προς την Τουρκία, κοντά σε αυτήν την ανοιχτά φιλοτουρκική του Βερολίνου, θα ήταν ένα πλήγμα για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το χειρότερο θα ήταν, όπως επανειλημμένως έχει επισημανθεί στο παρελθόν, ο ελληνισμός να γίνει μέρος του παζαριού, τα δίκαιά του να μπουν στο δούναι και λάβείν για να κρατηθεί η Τουρκία στη Δύση. Η αποδοχή μιας τέτοιας λογικής από Αθήνα και Λευκωσία θα σήμαινε αυτοκτονία. Γιατί η πολιτική της Τουρκίας έναντι ολοκλήρου του ελληνισμού δεν έχει αλλάξει και ούτε πρόκειται να αλλάξει. Ο στόχος παραμένει η απορρόφησή του στον νεο-οθωμανικό χώρο που σχεδιάζει. Οι τακτικές μόνον αλλάζουν. Ο ρυθμός της υλοποίησης μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες. Καμία πίστη λοιπόν σε καλές δήθεν προθέσεις. ΄Όποιες και αν είναι οι σχέσεις Τουρκίας και Δύσης. Επικέντρωση μόνον στον κεντρικό στόχο για την επιβίωσή μας, που δεν είναι άλλος από την πολιτική αποτροπής, εκφρασμένη σε κάθε επίπεδο, διπλωματικό, οικονομικό, ιδεολογικό και στρατιωτικό.

Σωτήρης Δημόπουλος: Εξωθούν οι ΗΠΑ τη Ρωσία να είναι μόνο ασιατική δύναμη & να μην "εξευρωπαϊστεί;"

Λ. ΚΑΛΑΡΡΥΤΗΣ - ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 21.6.21

 

Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες συνεχίζουν ανεξέλεγκτα να απαγάγουν ανθρώπους σε όλον τον κόσμο

Διαδηλώσεις στην Μπισκέκ για την απελευθέρωση
του Ορχάν Ινάντι

  

των Evgeny Krutikov και Evgeny Pogrebnyak

 

Νέα απαγωγή στην Κιργιζία

Τα τελευταία χρόνια, οι τουρκικές υπηρεσίες απήγαγαν δεκάδες ανθρώπους σε διάφορες χώρες του κόσμου. Μια ακόμη τέτοια υπόθεση λαμβάνει χώρα αυτές τις ημέρες στην Κιργιζία. Αυτό, τουλάχιστον, πιστεύουν οι υποστηρικτές του αγνοούμενου επικεφαλής του τοπικού δικτύου των τουρκικών λυκείων. Η ιστορία φαίνεται ιδιαίτερα παράξενη γιατί συμβαίνει την ώρα της επίσκεψης του προέδρου της Κιργιζίας στην Άγκυρα.

Ο Ορχάν Ινάντι, ο επικεφαλής των τουρκικών λυκείων στην Κιργιζία, εξαφανίστηκε την 1η Ιουνίου στην πρωτεύουσα Μπισκέκ. Το αυτοκίνητό του βρέθηκε με την πόρτα ανοιχτή, ενώ το τηλέφωνό του και άλλα προσωπικά του αντικείμενα παρέμειναν ανέπαφα. Η σύζυγος της Ινάντα Ρεϊζάν ισχυρίζεται ότι ο σύζυγός της βρίσκεται εντός της τουρκικής πρεσβείας στην Μπισκέκ, όπου βασανίζεται, με σκοπό να εξαναγκαστεί να υπογράψει δήλωση άρνησης της υπηκοότητας της Κιργιζίας. Ωστόσο, η τουρκική πρεσβεία το αρνείται. Στην Τουρκία πάλι εμφανίζονται δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία κατηγορούνται οι αρχές της Κιργιζίας για την απαγωγή του Ορχάν Ινάντι.

Αμέσως μετά την ανακοίνωση της εξαφάνισης Ινάντι, απόφοιτοι, μαθητές, δάσκαλοι των λυκείων “Sapat”, αλλά και οι γονείς τους συγκεντρώθηκαν έξω από την τουρκική πρεσβεία στο Μπισκέκ. Οι διαδηλωτές κατηγόρησαν τις τουρκικές αρχές για το περιστατικό και ζήτησαν την απελευθέρωση του προέδρου των “Sapat”. Εκτός από την πρεσβεία, διαδηλωτές άρχισαν να συγκεντρώνονται και στον “Λευκό Οίκο” (έδρα της κυβέρνησης), απαιτώντας από τις αρχές να μην επιτρέψουν την παράνομη μεταφορά ενός πολίτη της Κιργιζίας εκτός της χώρας. Δεδομένου ότι στο αεροδρόμιο Manas στην Μπισκέκ βρίσκεται ένα τουρκικό ιδιωτικό τζετ, ένα «ειδικό αεροσκάφος», όπως λέγεται, από την Τουρκία, είναι πολλοί όσοι πιστεύουν ότι προσπαθούν να μεταφέρουν τον Ινάντι στην Τουρκία με αυτόν τον τρόπο.

«Η ιστορία της απαγωγής όχι μόνο διόγκωσε τα αντι-τουρκικά αισθήματα, αλλά προκάλεσε διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα και μάλιστα μεγάλης κλίμακας», δήλωσε ο Μαρς Σαρίεφ, πολιτικός αναλυτής από την Μπισκέκ, στην εφημερίδα VZGLYAD. - Περισσότεροι από 20 χιλιάδες μαθητές έχουν περάσει από το δίκτυο των σχολείων «Sapat», που τώρα είναι άτομα με επιρροή στην κοινωνία της Κριγιζίας. Επιπλέον, περίπου το 90% των παιδιών της Κιργιζικής ελίτ σπουδάζουν στο δίκτυο της «Sapat». Τώρα όλοι έχουν αναστατωθεί από αυτό που συνέβη και ασκούν πίεση στις αρχές για να βρει τους απαγωγείς. "

Το συμβάν της εξαφάνισης του Ινάντι συζητήθηκε και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Κιργιστάν. Ο Πρόεδρος της Κιργιζίας Σαντίρ Ζαπάροφ ανέθεσε στο Υπουργείο Εσωτερικών και στην Επιτροπή Κρατικής Εθνικής Ασφάλειας να εντείνουν τις έρευνες.

Γιατί ο Ορχάν Ινάντι είναι τόσο σημαντικός, ώστε να ασχολείται ή ίδια η ηγεσία της χώρας με την αναζήτησή του, ενώ, παράλληλα αυτή η ιστορία να απειλεί να μετατραπεί σε διπλωματικό σκάνδαλο μεταξύ Μπισκέκ και Άγκυρας; Το σκάνδαλο είναι ακόμα πιο εκκωφαντικό, αν λάβουμε υπόψη ότι συνέβη ακριβώς την παραμονή της επίσκεψης του Ζαπάροφ στην Άγκυρα, η οποία ξεκινά στις 9 Ιουνίου.

 

Το "Sebat" μετονομάστηκε σε "Sapat"

 

Ο Τούρκος στην καταγωγή Ινάντι από το 2012 είναι πολίτης της Κιργιζίας, όπου ηγήθηκε του δικτύου ιδιωτικών τουρκικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων «Sebat». Αυτά τα σχολεία τα ίδρυσαν και τα λειτούργησαν άνθρωποι που ήταν κοντά στον διάσημο Τούρκο ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος ζει τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκτός από την Κιργιζία, παρόμοια εκπαιδευτικά κέντρα έχουν ανοίξει σε περισσότερες από εκατό χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας).

Μετά τη σύγκρουση μεταξύ του Γκιουλέν και του Ερντογάν, ο τελευταίος απαίτησε από τους ξένους συναδέλφους του να κλείσουν και να μεταφέρουν όλα αυτά τα εκπαιδευτικά ιδρύματα στην κυριότητα της τουρκικής κυβέρνησης. Η πίεση ήταν ιδιαίτερα έντονη στις τουρκόφωνες χώρες, καθώς η ανάπτυξη μιας εναλλακτικής παντουρκικής ιδεολογίας σε αυτές, απειλούσε να αποτελέσει πρόβλημα για το καθεστώς στην Τουρκία. Οι αρχές της Κιργιζίας απέρριψαν το αίτημα αυτό, καθώς όλα τα σχολεία του δικτύου «Sebat» είναι ιδιωτικά, και ταυτόχρονα ζήτησαν από την Τουρκία να μην παρεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας.

Στην Κιργιζία ελήφθησαν ορισμένα μέτρα που μοιάζουν με μια προσπάθεια συμβιβασμού. Το δίκτυο «Sebat» μετονομάστηκε σε «Sapat», και το Υπουργείο Πολιτισμού της Κιργιζίας έγινε συνιδρυτής του εκπαιδευτικού δικτύου. Ωστόσο, οι τουρκικές αρχές σε όλα τα επίπεδα, από τον Ερντογάν μέχρι τον πρέσβη στην Μπισκέκ, συνέχισαν να απαιτούν το κλείσιμο του «Sapat» και τη μεταβίβαση της περιουσίας του στο νεοσύστατο τουρκικό κρατικό ίδρυμα “Maarif”. Αυτό το Ίδρυμα δημιουργήθηκε ειδικά για να αντικαταστήσει τα εκπαιδευτικά ιδρύματα του Γκιουλέν σε όλο τον κόσμο. Το πρώτο σχολείο του «Maarif» στο Μπισκέκ θα λειτουργήσει τον Σεπτέμβριο.

 

Η τουρκική παράδοση των απαγωγών

 

Πρέπει να ειπωθεί ότι υπάρχουν σοβαροί λόγοι να υποψιαζόμαστε ότι ο Ινάντι απήχθη από τις τουρκικές ειδικές υπηρεσίες. Είναι πολλά τα παρόμοια συμβάντα που έχουν καταγραφεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν σε πολλές χώρες σε όλο τον κόσμο.

Για παράδειγμα, το 2018, στην πρωτεύουσα της Μογγολίας, τρείς άγνωστοι απήγαγαν τον Veysel Aksai, τον επικεφαλής του τοπικού εκπαιδευτικού δικτύου «Sebat». Έχοντας μάθει για την απαγωγή, καθώς και ότι ένα τουρκικό ναυλωμένο αεροπλάνο είχε προσγειωθεί στο αεροδρόμιο του Ουλάν Μπατόρ, οι υποστηρικτές του απαχθέντα συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο και ζήτησαν την απελευθέρωση του Veysel Aksai. Οι μογγολικές αρχές απαγόρευσαν στο αεροπλάνο να απογειωθεί και ζήτησαν επίσης την απελευθέρωση του ηγέτη του «Sebat».  Το αποτέλεσμα ήταν ο Aksai να απελευθερωθεί μερικές ώρες αργότερα.

Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, ο αριθμός των γκιουλενιστών που απήχθησαν εκτός Τουρκίας κυμαίνονται από 31 έως 200, ξεκινώντας από το 2016, δηλαδή, μετά την απόπειρα πραξικοπήματος, για το οποίο κατηγορήθηκε ο Γκιουλέν. Τον αριθμό των 200 ατόμων τον έδωσε ο υπουργός Εσωτερικών Σουλεϊμάν Σοϊλού. Άλλες πηγές δίνουν άλλα στοιχεία, αλλά εδώ είναι θέμα βαθμού ενημέρωσης. Για παράδειγμα, οι ελβετικές οργανώσεις των γκιουλενιστών καταμέτρησαν 31 άτομα που απήχθησαν από τις τουρκικές ειδικές υπηρεσίες στην Ελβετία - που σημαίνει μόνο εκείνους που ζούσαν στην Ελβετία ή είχαν ελβετική ιθαγένεια.

Ο κατάλογος των χωρών όπου οι τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών (MIT) πραγματοποίησαν τέτοιες ενέργειες είναι μακρύς. Ο Σουλεϊμάν Σοϊλού έκανε λόγο για 20 χώρες. Σίγουρα συγκαταλέγονται η Μαλαισία, το Πακιστάν, το Κοσσυφοπέδιο, η Μολδαβία, το Αζερμπαϊτζάν, η Ουκρανία, η Γκαμπόν και η Μιανμάρ. Τους τελευταίους μήνες, η Κένυα προστέθηκε σε αυτήν τη λίστα και οι Τούρκοι θεωρούν την επιχείρηση στο Ναϊρόμπι μεγάλη επιτυχία, καθώς ο αγαπημένος ανιψιός του Γκιουλέν, Σελαχαντίν, που ήταν μέλος της ανώτερης ηγεσίας της οργάνωσης γκιουλενιστών, το FETO, απήχθη ακριβώς εκεί.

Ο Σελαχαντίν Γκιουλέν έφτασε στην Κένυα απολύτως νόμιμα, αλλά κρατήθηκε στο αεροδρόμιο του Ναϊρόμπι με ένταλμα της Ιντερπόλ που εξέδωσε η Τουρκία. Ωστόσο, ένα δικαστήριο της Κένυας αρνήθηκε να τον εκδώσει και απελευθέρωσε τον Γκιουλέν στην αίθουσα του δικαστηρίου. Αυτός προσπάθησε να κρυφτεί στο Ναϊρόμπι, αλλά Τούρκοι πράκτορες τον παρακολούθησαν, τον συνέλαβαν και τον πήγαν στην Άγκυρα στις 6 Μαΐου. Στις 30 Μαΐου, κατηγορήθηκε επίσημα, κάτι που σήμαινε πως η Τουρκία επιβεβαίωσε την απαγωγή του.

Ορισμένες χώρες συνεργάζονται άμεσα με τις τουρκικές υπηρεσίες πληροφοριών. Για παράδειγμα, την άνοιξη του 2018 στο Κοσσυφοπέδιο, με την ενεργή βοήθεια των τοπικών «δυνάμεων αυτοάμυνας», έξι τοπικοί γκιουλενιστές συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στην Τουρκία.

Το 2018, η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας (SBU) βοήθησε ανοιχτά στη σύλληψη στην πόλη Νικολάεφ του Τούρκου μπλόγκερ Yusuf Inan, ο οποίος είχε ουκρανική υπηκοότητα και ήταν παντρεμένος με Ουκρανή. Τούρκοι πράκτορες συμμετείχαν ενεργά στη σύλληψή του και στη συνέχεια μεταφέρθηκε κατευθείαν στη φυλακή της Μερσίνας. Λίγο νωρίτερα, στην Οδησσό, χωρίς τη βοήθεια της SBU, ένας Τούρκος επιχειρηματίας που ζούσε στην Ουκρανία ο Salih Zaki Igitαπήχθη με τον κλασικό τρόπο. Και αυτός μεταφέρθηκε στη φυλακή της Μερσίνας, όπου κρατούνται κυρίως οι απαχθέντες Γκιουλενιστές.

Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν και περιπτώσεις ενεργής πολιτικής αντίστασης από χώρες όπου βρίσκονται στόχοι των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Για παράδειγμα, όταν ήταν ακόμη πρόεδρος ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ, η Άγκυρα αιτήθηκε επίσημα από τις αρχές του Καζακστάν την έκδοση ή την απέλαση από το Καζακστάν όλων των δασκάλων του σχολικού δικτύου των γκιουλενιστών. Ακριβώς το ίδιο έγινε με την Κιργιζία. Ως αποτέλεσμα, ορισμένοι Τούρκοι, που δεν είχαν την καζακική υπηκοότητα, απελάθηκαν στην Τουρκία, όπου κατέληξαν αμέσως στη φυλακή της Μερσίνας. Οι υπόλοιποι (περίπου τρεις δωδεκάδες δάσκαλοι και υπάλληλοι του σχολικού δικτύου του Γκιουλέν στο Καζακστάν) κινητοποιήθηκαν και ζήτησαν προστασία και χορήγηση καζακικής υπηκοότητας. Απροσδόκητα ο Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ τους συνέδραμε. «11 Τούρκους καθηγητές, των οποίων η ενοχή κατά την προετοιμασία του πραξικοπήματος είναι αποδεδειγμένη, τους επιστρέψαμε στην πατρίδα τους. Ένα άλλο μέρος ζήτησε να πάει σε άλλες χώρες. Αλλά οι υπόλοιποι που παρέμειναν δεν τους βαραίνει καμία ενοχή- εξήγησε ο Ναζαρμπάγιεφ προς τους Τούρκους. «Εάν μας παράσχετε αποδεικτικά στοιχεία, τότε τα αρμόδια νομικά όργανα θα πρέπει να εξετάσουν από κοινού αυτό το ζήτημα». «Αλλά δεν μπορούμε να πιάσουμε αθώους ανθρώπους, να τους δέσουμε και να τους παραδώσουμε. Συμφωνήσαμε και πιστεύω ότι έχουμε κλείσει αυτό το πρόβλημα".

 

Η απαγωγή και σύλληψη του Οτσαλάν και η δήλωση τότε του Άντονυ Μπλινκεν

 

Με άλλα λόγια, από το 2016, η τουρκική κατασκοπεία κυνηγά τους γκιουλενιστές σε όλο τον κόσμο - από τον ίδιο τον Φετουλλάχ Γκιουλέν και τους συνεργάτες του μέχρι τους απλούς δασκάλους του σχολικού δικτύου. Οι απαγωγές γίνονται σύμφωνα με ένα παρόμοιο μοτίβο, το οποίο περιλαμβάνει την παρακολούθηση, τον εντοπισμό, την παρακολούθηση τηλεφωνικών επικοινωνιών, τη δωροδοκία κρατικών υπαλλήλων και άλλες παράνομες δραστηριότητες στο έδαφος ξένων κρατών. Στους απαχθέντες τοποθετούν τσουβάλια στο κεφάλι, τους πετάνε στα πορτμπαγκάζ αυτοκινήτων και τους μεταφέρουν στην Τουρκία με ιδιωτικά αεροπλάνα. Εκεί τους περιμένει η φυλακή της Μερσίνας και, στην καλύτερη περίπτωση, μια μακροχρόνια φυλάκιση. Αν και μερικοί εξαφανίζονται για πάντα. Η Άγκυρα δεν ντρέπεται καθόλου για αυτή τη δράση της και δεν κρύβει τα αποτελέσματά της. Αντιθέτως, υπερηφανεύεται και ενίοτε υπερβάλλει για τα επιτεύγματά της.

Για την Τουρκία αυτή είναι μια παλιά πρακτική. Μπορεί κανείς να θυμηθεί την απαγωγή στην προαναφερόμενη Κένυα το 1999 του ηγέτη του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Ένα ενδιαφέρον γεγονός: ο ειδικός εκπρόσωπος για τη Μέση Ανατολή του Προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον ήταν τότε ο Anthony Blinken, ο σημερινός επικεφαλής του υπουργείου Εξωτερικών. Και ήταν ο Blinken που έκανε την επίσημη δήλωση πως η επιχείρηση σύλληψης του Οτσαλάν πραγματοποιήθηκε εν γνώση του Προέδρου Κλίντον.Εάν εξετάσετε αυτήν την ιστορία λεπτομερώς, θα καταστεί σαφές ότι ο Οτσαλάν παραπλανήθηκε εσκεμμένα με τη βοήθεια αμερικανικών και ευρωπαϊκών υπηρεσιών, που έδιναν ψεύτικες υποσχέσεις (για παράδειγμα, κάνοντάς του ένα πλαστό διαβατήριο της Νοτίου Αφρικής) για να φύγει από την σίγουρη γι’ αυτόν Ελλάδα και να πάει στην Αφρική.

Τα τελευταία δύο χρόνια, εμφανίζονταν τακτικά φήμες για πιθανή προετοιμασία της απαγωγής του ίδιου του Γκιουλέν, ο οποίος ζει στις ΗΠΑ, στην πολιτεία της Πενσυλβάνια. Και, πιθανότατα, αυτές οι φήμες έχουν πραγματική βάση, καθώς οι Αμερικανοί πολλές φορές και δημοσίως και μέσω ανεπίσημων καναλιών προειδοποίησαν την Τουρκία μην κάνει ένα τέτοιο βήμα.

Όλες αυτές οι απαγωγές μπορούν να θεωρηθούν εχθρικές ενέργειες προς τις χώρες όπου οι Τούρκοι πράκτορες κυνηγούν ανθρώπους. Και προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι μέχρι στιγμής καμία χώρα δεν απάντησε στα αίσχη που διαπράττουν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.

«Η απαγωγή του Ορχάν Ινάντι από τις τουρκικές ειδικές υπηρεσίες - ή, ίσως, με εντολή των τουρκικών ειδικών υπηρεσιών - εξακολουθεί να αποτελεί μια υπόθεση. Αλλά μπορεί κανείς να δει κάποια λογική σε τέτοιες ενέργειες», δήλωσε ο Αλέξαντερ Κνιάζεφ, ειδικός για την Κεντρική Ασία, στην εφημερίδα VZGLYAD. Σύμφωνα με τον ΚνΙάζεφ, υπάρχει παρόμοιο προηγούμενο στην ιστορία της Κιργιζίας, όταν το 1992 ένας ηγέτης της αντιπολίτευσης του Ουζμπεκιστάν απήχθη στην κεντρική πλατεία της Μπισκέκ και μεταφέρθηκε στην Τασκένδη. «Είναι απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο χωρίς τη συμμετοχή των τοπικών ειδικών υπηρεσιών και της πολιτικής ηγεσίας της Κιργιζίας.

Τώρα προετοιμάζεται η επίσκεψη του Σαντίρ Ζαπάροφ στην Άγκυρα, όπου αναμένει να λάβει οικονομικές ενισχύσεις. Χρειάζεται επειγόντως χρήματα, και δεν υπάρχει κανένας άλλος από τον οποίο να τα ζητήσει. Σε αυτό το πλαίσιο, το ταξίδι του Ζαπάροφ στο Σότσι ήταν άκαρπο, ενώ το Πεκίνο δεν τον προσκαλεί. Μπορεί να υποτεθεί ότι οι τουρκικές ειδικές υπηρεσίες δεν θα έπρεπε απαραίτητα να πετάξουν στην Μπισκέκ, αρκεί να κατέληξαν σε συμφωνία με συναδέλφους τους στην Κιργιζία», υποθέτει ο Κνιάζεφ.

Από την άλλη πλευρά, στο πλαίσιο της επίσημης επίσκεψης του Προέδρου της Κιργιζίας στην Τουρκία, η εκδοχή της απαγωγής φαίνεται ιδιαίτερα περίεργη. Σε τελική ανάλυση, ο Ινάντι σε κάθε περίπτωση είναι πολίτης της Κιργιζίας, και οι ανοιχτές ενέργειες των ξένων ειδικών υπηρεσιών φαίνονται προσβλητικές προς τον Πρόεδρο Ζαπάροφ, ο οποίος εμφανίζεται ως σκληρός ηγέτης. Στα ΜΜΕ της Κιργιζίας ήδη ακούγονται προτάσεις ότι εάν επιβεβαιωθεί η δράση των τουρκικών ειδικών υπηρεσιών, η επίσκεψη του Ζαπάροφ στην Τουρκία μπορεί να διακοπεί, ο Τούρκος πρέσβης να απελαθεί και το επίπεδο των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των χωρών να μειωθεί.

 

Πηγή: https://vz.ru/world/2021/6/9/1103229.html