Ο Αντρέι Μπέλυ ως φιλόσοφος

Το 2017 εκδόθηκε στα ελληνικά, από δύο εκδοτικούς οίκους ταυτόχρονα, το εμβληματικό μοντερνιστικό μυθιστόρημα «Πετρούπολη»(1913) του Αντρέι Μπέλυ. Συγκεκριμένα, η Σταυρούλα Αργυροπούλου για την «Κίχλη» και η Ελένη Μπακοπούλου για τους «Αντίποδες», πέτυχαν αμφότερες έναν μεταφραστικό άθλο, χαρίζοντας στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ένα πολύ σπουδαίο έργο, που ο πυρήνας της πλοκής του εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια λίγων ημερών του Οκτωβρίου του 1905. Πρόκειται για βιβλίο που ο Βλαντιμίρ Ναμπόκωφ συγκαταλέγει στα τέσσερα σημαντικότερα του 20ού αιώνα -μαζί με τον «Οδυσσέα» του Τζόις, το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ και τη «Μεταμόρφωση» του Κάφκα-, ενώ ο Σαλάμωφ ισχυριζόταν ότι ήταν το τελευταίο μεγάλο ρωσικό μυθιστόρημα, που επηρέασε την πρόζα του Πιλνιάκ, του Ζαμιάτιν, του Βεσιόλι, κ.ά. Ο Μπερντάγιεφ στο «Νόημα της Ιστορίας» το αναφέρει ως χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής της αποσύνθεσης του προσώπου και του τέλους του Ουμανισμού.

Ο Αντρέι Μπέλυ, κατά κόσμον Μπορίς Νικολάγιεβιτς Μπουγκάγιεφ (1880-1934), υπήρξε μια κορυφαία προσωπικότητα των ρωσικών γραμμάτων, ένας από τους τρεις μεγάλους συμβολιστές, μαζί με τον Αλέξανδρο Μπλοκ και τον Βιατσεσλάβ Ιβάνωφ. Η Ναντιέζντα Μαντελστάμ, σύζυγος του ακμεϊστή ποιητή Όσιπ Μαντελστάμ έγραψε γι’ αυτόν: «μου έδινε την εντύπωση ότι δεν είχε σώμα, ότι ήταν ένα ηλεκτρικό φορτίο, η υλοποίηση της θύελλας, του θαύματος».

Μετά την επανάσταση του 1917, την οποία υποστήριξε, αναγκάστηκε να φύγει στο εξωτερικό, για να ξαναγυρίσει σύντομα. Η πορεία του έκτοτε δεν ήταν ανάλογη της προεπαναστατικής του δημιουργίας. Το 1931, μάλιστα, συνελήφθη η δεύτερη γυναίκα του, ως πρώην μέλος της «Ρωσικής Ανθρωποσοφικής Εταιρείας» στην οποία ανήκε και ο Μπέλυ, και τότε απηύθυνε επιστολή στο Στάλιν (που περιλαμβάνεται στην πολυτονική έκδοση της «Κίχλης», μεταφρασμένη από τη σλαβολόγο Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, η οποία έγραψε επίσης ένα διαφωτιστικό Επίμετρο). Σ’ αυτό το ταπεινωτικό, για ένα πνεύμα σαν τον Μπέλυ, κείμενο, ο συγγραφέας αποδίδει την αιτία για την δίωξη και την απαξίωση του έργου του από τους επίσημους λογοτεχνικούς κύκλους στην αρνητική κριτική που του είχε ασκήσει, το 1922, ο Τρότσκι. Τελικά, με την παρέμβαση του Γκόρκι, η σύζυγός του ελευθερώθηκε.

Για μια σφαιρική προσέγγιση των φιλοσοφικών αναζητήσεων του Μπέλυ, αλλά και της τόσο σύνθετης εποχής που κόπηκε δια μιας από την επανάσταση χωρίς να συνέχεια, μεταφράσαμε από το βιβλίο του Σ.Α.Λεβίτσκι «Δοκίμια για την Ιστορία της Ρωσικής Φιλοσοφίας», το κεφάλαιο που αναφέρεται σ’ αυτόν, με τον τίτλο «Ο Αντρέι Μπέλυ ως φιλόσοφος»[1].

Μένει να πούμε μερικά λόγια για τον Αντρέι Μπέλυ ως φιλόσοφο. Υπό αυτό το πρίσμα, οφείλουμε να κάνουμε μια ιδιαίτερα αυστηρή επιλογή, καθώς από τις εκατοντάδες σελίδες που έγραψε για φιλοσοφικά θέματα, το μέγιστο μέρος τους συνιστά μια ροή από ανεπεξέργαστες, χαμηλού επιπέδου σκέψεις. Στη συλλογή του «Συμβολισμός» παρατίθενται συνεχώς κάτι περισσότερο από εκτεταμένα αποσπάσματα του Χάινριχ Ρίκερτ, τον οποίον θαύμαζε και η επιρροή επάνω του ήταν πολύ έντονη.

Ωστόσο, στα φιλοσοφικά άρθρα του συναντούμε εμπνευσμένα αποσπάσματα, λαμπρές διατυπώσεις, ενδεικτικές της αναμφίβολης φιλοσοφικής του διαίσθησης.

Ο Μπέλυ, από τις αρχές του αιώνα, εμφανίζεται ως ο θεωρητικός του συμβολισμού (στη συνέχεια το ρόλο αυτόν τον ανέλαβε ο περισσότερο πειθαρχημένος Βιατσεσλάβ Ιβάνωφ). Αν η επιρροή του Ρίκερτ ήταν μάλλον φορμαλιστική, στη διαμόρφωση των φιλοσοφικών του αντιλήψεων αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν ο Σοπενχάουερ και ο Νίτσε. Στον Νίτσε είδε τον προφήτη της νέας εποχής, τον θρησκευτικό καινοτόμο, τον βασικό πρόδρομο του συμβολισμού.

Η τουρκική οικονομία σε κρίσιμη κατάσταση

 

Η οικονομία της Τουρκίας βρισκεται σε μια παράξενη κατάσταση. Αφενός, πετυχαίνει διψήφιους ρυθμούς ανάπτυξης, που οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην αποκατάσταση του εμπορίου με τη Ρωσία και την επιστροφή των Ρώσσων τουριστών. Ωστόσο, μια σειρά άλλων δεικτών αποδεικνύουν ότι η Τουρκία δεν εξήλθε της κρίσης, αλλά αντιθέτως βυθίστηκε σ’ αυτήν Τι συμβαίνει πραγματικά, και ποια είναι η αιτία αυτής της παραδοξότητας;  Το τρίτο τρίμηνο του έτους η τουρκική οικονομία κατέγραψε άνοδο 11,1%. Αυτό υπερβαίνει αρκετά τον παγκόσμιο μέσο όρο (σύμφωνα με την θερινή εκτίμηση του ΔΝΤ, το 2017 η παγκόσμια οικονομία θα αυξηθεί κατά 3,5%), και σ’ αυτό το δείκτη θα καταλάβει την πρώτη θέση ανάμεσα στους G20.

Οι κύριες πηγές ανάπτυξης ήταν οι εξαγωγές, οι οποίες εντάθηκαν από την σημαντική αποδυνάμωση της λίρας (+ 17,2%), και της εσωτερικής κατανάλωσης, το μερίδιο της οποίας στην εθνική οικονομία εκτιμάται ότι συνιστά τα δύο τρίτα του συνόλου (+11,7%). Εφέτος προστέθηκε και ένας ακόμη σημαντικός παράγων, η επιστροφή των τουριστών από τη Ρωσία, οι οποίοι είχαν σημαντική συνεισφορά σε συνάλλαγμα. Όπως δήλωσε ο Ερντογάν, τα έσοδα από τους Ρώσους τουρίστες το 2017 έφθασαν τα 4,5 δις. δολ. Με βάση τα τρέχοντα στατιστικά στοιχεία, η ετήσια ροή των Ρώσσων τουριστών πλησιάζει τα 5 εκατομμύρια, που σημαίνει ότι κατά μέσο όρο αφήνουν σχεδόν 1.000 δολ. ο ένας. Την ίδια στιγμή η Άγκυρα υπολογίζει ότι το 2018 θα αυξηθούν οι τουρίστες κατά 15-20%.

Ωστόσο, όλη αυτή η εντυπωσιακή δυναμική προκαλεί σειρά ερωτημάτων, εάν κοιτάξουμε τους άλλους βασικούς δείκτες. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Νοεμβρίου, στην Τουρκία καταγράφηκε ο υψηλότερος πληθωρισμός από τον Μάρτιο του 2003, σχεδόν 13% σε ετήσια βάση. Πριν από ένα μήνα ήταν στο 11,9%, σημαντικά υψηλότερος από τις προβλέψεις της Εθνικής Τράπεζας που έβλεπε 9,8% για το 2017. Οι προσδοκίες για 7% για το 2018 σε αυτές τις συνθήκες φαντάζουν μη ρεαλιστικές. Βασικοί παράγοντες της επιτάχυνσης του πληθωρισμού είναι αύξηση των τιμών του πετρελαίου (η Τουρκία σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την εισαγωγή ενέργειας, και τα καύσιμα είναι πολύ ακριβά στη χώρα) και η συνεχόμενη υποτίμηση της λίρας. Η προηγούμενη οξεία πτώση του εθνικού νομίσματος συνέβη στα μέσα του περασμένου έτους – αμέσως μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος. Για μερικούς μήνες η ισοτιμία έπεσε στα 3-3,5 λίρες το δολάριο. Στις αρχές αυτού του χρόνου το οικονομικό επιτελείο κατάφερε κάπως να σταθεροποιήσει την κατάσταση, αλλά τον Σεπτέμβριο η λίρα άρχισε να πέφτει ταυτοχρόνως με την αύξηση των τιμών του πετρελαίου. Τώρα για ένα δολάριο δίνουν 3,9 λίρες, το οποίο συνιστά ιστορικό χαμηλό, αν το υπολογίσουμε με την ονομαστική αξία του 2005. Αυτή η συμπεριφορά του εθνικού νομίσματος συμβάλει συνήθως στην αύξηση των τουριστικών εισροών. Λίγο πριν την πτώση του ρουβλιού στα τέλη του 2014 για 1 λίρα στα ανταλλακτήρια της Κωνσταντινούπολης ζητούσαν περίπου 20 ρούβλια, τώρα έχει πέσει στα 16 ρούβλια, σαν το ίδιο το ρούβλι όλο αυτό το διάστημα να μην έπεσε, αλλά αντιθέτως να ανέβηκε. Αλλά για τους Τούρκους η πτώση της λίρας δεν προοιωνίζει τίποτε καλό – τώρα καθημερινά αντιλαμβάνονται στη ζωή τους τι σημαίνει στην πραγματικότητα ο «φαύλος κύκλος πληθωρισμού-υποτίμησης». Ακριβαίνουν ακόμη και τα προϊόντα εγχώριας παραγωγής, τα οποία στην Τουρκία ήταν πάντα σε αφθονία: για παράδειγμα οι ειδικοί της Goldman Sachs σημειώνουν το άλμα των τιμών στα λαχανικά σχεδόν κατά 13%. Υπάρχουν και τα πρώτα αδιαμφισβήτητα σημάδια της επιδίωξης των Τούρκων να στραφούν σε πιο ρευστά περιουσιακά στοιχεία, απ’ ότι η λίρα. Τον Νοέμβριο, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Χρυσού (World Gold Council) τόνισε τη σημαντική αύξηση των τουρκικών επενδύσεων σε χρυσό – 47 μετρικοί τόνοι φέτος έναντι 14,8 τον προηγούμενο χρόνο.

Έθνος και Ταυτότητα

	ΕΚΔΟΤΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ: ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2017

ΑΡΙΘΜΟΣ ΣΕΛΙΔΩΝ: 256

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
- Σπύρος Βρυώνης
Κοινωνικές επιστήμες, έθνος και εθνικισμός
- Μιχάλης Μερακλής
Η επίμαχη συνέχεια
- Κώστας Χατζηαντωνίου
Έθνος, εθνισμός, εθνικισμός: Το πρόβλημα της ορολογίας
- Ιωάννα Τσιβάκου
Η θέσμιση του ιδεώδους του έθνους
- Γιάννης Παπαμιχαήλ
Η επινόηση της "Ιστορίας ως επινόηση"
- Γιώργος Κοντογιώργης
Η γνωσιολογία των συλλογικών ταυτοτήτων
- Άγγελος Γουνόπουλος
Η παράδοση και το εθνικό ζήτημα στον Ε. Hobsbawm
- Σωτήρης Δημόπουλος
Προσεγγίσεις και ερμηνείες του "εθνικού ζητήματος" στο έργο των Κ. Μαρξ και Φ. Ένγκελς
- Χαράλαμπος Μηνάογλου
Grecian sculptors, Greek Emperors, Greek sailors: Το τρίσημο πριν τον K. Παπαρρηγόπουλο
- Ερατοσθένης Γ. Καψωμένος
Η νεοελληνική κουλτούρα και το μεσογειακό πολιτισμικό πρότυπο
- Επίμετρο: Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, Απόπειρα εθνικής αυτοκτονίας

Το τηλεφώνημα Τραμπ στον Ερντογάν αλλάζει το σκηνικό με την Τουρκία και τους Κούρδους;

 

Μπορεί το «Ισλαμικό Κράτος» να αποχωρεί από το τελευταίο προπύργιό του στη Συρία, το Αμπου Καμάλ, αλλά οι ΗΠΑ ετοιμάζονται για μακρά παραμονή στη χώρα. Κι αν οι αμερικανικές δυνάμεις πρόκειται να αντιμετωπίσουν την ιρανική και τη ρωσική επιρροή, τη στιγμή που η Συρία αγωνίζεται να ξεφύγει από τον εμφύλιο πόλεμο, χρειάζονται την βοήθεια της Τουρκίας. Οι σχέσεις, ωστόσο, της Ουάσιγκτον με την πολιτική του Ερντογάν τελευταίως είναι τεταμένες, θέτοντας επομένως μια διπλωματική πρόκληση. Έτσι, όταν ο Τραμπ κάλεσε τον ομόλογό του την Παρασκευή, χρειαζόταν να κάνει μια σημαντική χειρονομία και φαίνεται ότι την έκανε.

Οι εντάσεις παραμένουν ισχυρές, αλλά η προφανής υπόσχεση του Τραμπ να μην αποστείλει περισσότερα όπλα στη συριακή κουρδική πολιτοφυλακή του YPG, ήταν μια καταλυτική υποχώρηση προς την Άγκυρα. Χωρίς αυτή, ένας μεγάλος σύμμαχος στο ΝΑΤΟ, θα μπορούσε να κινηθεί ακόμη εγγύτερα προς το Ιράν και τη Ρωσία, που αγωνίζονται να διασώσουν το καθεστώς του Άσσαντ. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον και στην περιοχή μπορεί αυτό να το βλέπουν ως προδοσία προς ένα σύμμαχο στον πόλεμο, που είχε τον κύριο ρόλο στην κατάληψη της πρωτεύουσας του ΙΚ, τη Ράκκα. Αλλά οι Κούρδοι έχουν τώρα τη δύναμη να κρατηθούν από μόνοι τους στην βορειοανατολική Συρία, και η Ουάσιγκτον να στραφεί πλέον στην μεγάλη εικόνα.

«Δεν μπορούμε να επιχειρούμε για μεγάλο διάστημα στη Συρία χωρίς τις τουρκικές βάσεις, τον τουρκικό εναέριο χώρο και, σε κάποιο βαθμό, την τουρκική διπλωματική στήριξη», είπε ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ James Jeffrey. «Εδώ είναι και όλο το ζήτημα», υποστήριξε στο AFP, ο πρώην ανώτατος σύμβουλος εθνικής ασφαλείας και απεσταλμένος στην Άγκυρα και στην Βαγδάτη.

Το σχέδιο του 1986 για ανατροπή του Άσαντ και τα διλήμματα της αμερικανικής πολιτικής στη Συρία

της Ekaterina Blinova

Η αμφιλεγόμενη στρατηγική των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική προκαλεί δύο θεμελιώδη ερωτήματα: «Ποιος έχει τον έλεγχο των πραγμάτων στην Ουάσιγκτον, και τι είναι αυτό που θέλει». Ο πρώην αναλυτής ζητημάτων άμυνας στο Καναδικό Τμήμα Εθνικής Άμυνας για την ΕΣΣΔ και τη Ρωσία και Σύμβουλος στην Πρεσβεία του Καναδά στην Μόσχα από το 1993 έως το 1996, Patrick Armstrong μίλησε στο “Sputnik”, αποκαλύπτοντας τους τρεις τρόπους που οι ΗΠΑ ολοκληρώνουν συνήθως τους πολέμους τους.

«Όποιο και να ήταν το κίνητρο της ανάμειξης της Ουάσιγκτον στη Συρία – οι αγωγοί, η αποδυνάμωση της Ρωσία ή του Ιράν, η πρόκληση χάους ή οτιδήποτε άλλο- έχει αποτύχει» είπε ο Armstrong. «Η δυναμική των πραγμάτων έχει αλλάξει και είναι κοντά η ήττα κι εδώ και στις άλλες επεμβάσεις των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική (ΜΕΝΑ)»

Η στρατηγική των ΗΠΑ στη Συρία: Ένας Γρίφος, τυλιγμένος σε ένα Μυστήριο, εντός ενός Αινίγματος

Η κατάσταση στη Συρία, αρχίζοντας από τις αναφορές για την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ που, σύμφωνα με τη φημολογία, διενήργησε στοχευμένες μεταφορές στρατιωτικών στελεχών του «Ισλαμικού Κράτους», έως τις δηλώσεις παρατηρητών ότι η απελευθέρωση της Ράκκα δεν ήταν παρά μια «παράσταση με μαριονέτες», εγείρει πολλά ερωτηματικά.

·         Θα συνεχίσουν οι ΗΠΑ να υποστηρίζουν στη Ράκκα τις «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις» (SDF), στις οποίες κυριαρχούν οι Κούρδοι, σύμφωνα με το «σχέδιο διακυβέρνησης» που περιεγράφηκε από τις ΗΠΑ- και τη συμμαχική πολιτοφυλακή, τον Απρίλιο του 2017;

·         Θα βοηθήσει το Πεντάγωνο τους Κούρδους να διατηρήσουν τον έλεγχο στα κοιτάσματα πετρελαίου στην επαρχία Ντέιρ εζ Ζορ, που ανακατέκτησαν πρόσφατα από το ΙΚ;

Από την άλλη πλευρά, η απροθυμία της Ουάσιγκτον να υποστηρίξει την αξίωση των σύμμαχών της Κούρδων στο Ιράκ για ανεξαρτησία, έχει οδηγήσει κάποιους σχολιαστές να υποθέσουν ότι η Τεχεράνη, που βοήθησε τη Βαγδάτη να ανακαταλάβει την πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή του Κιρκούκ από τους Πεσμεργκά, έχει καταφέρει να υπερκεράσει τη διοίκηση Τραμπ στην περιοχή και να εμποδίσει τις ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα φιλικό τους έρεισμα στο Ιρακινό Κουρδιστάν εναντίον του Ιράν.

Ωστόσο, αυτές και άλλες ερωτήσεις που αφορούν την ανάμειξη των ΗΠΑ στην περιοχή «δεν μπορούν να απαντηθούν», λέει ο Armstrong «επειδή κανείς δεν γνωρίζει τις απαντήσεις σε δύο θεμελιώδη ερωτήματα: ποιος αποφασίζει στην Ουάσιγκτον και τι θέλει».

Ο Μαξίμ Γκόρκυ και η Ρωσική Επανάσταση

του Πιότρ Βαλεντίνοβιτς Ρομάνωφ

Ο Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πεσκόφ ή Μαξίμ Γκόρκυ, κατά τη σοβιετική ορολογία υπήρξε ένας «μεγάλος προλεταριακός συγγραφέας». Το «μεγάλος» είναι κάτι που θα το κρίνουν οι κριτικοί λογοτεχνίας. Αλλά το πόσο «προλεταριακός» ήταν παραμένει ένα ερώτημα. Επειδή, με τον όρο αυτόν δεν υπονοούσαν τόσο την αδιαμφισβήτητη συμπάθειά του στους εργάτες, όσο τη σχέση του προς την επανάσταση, σύμβολο της οποίας έγινε το γνωστό «Μπουρεβέστνικ» (στμ. «Το άσμα του πουλιού της καταιγίδας», ποίημα του 1901). Αυτό που για το τότε καθεστώς είχε σημασία ήταν ο «μπολσεβικισμός» του Γκόρκυ. Κι αυτό δεν είναι ζήτημα απλό. 

Στο βιβλίο «Η αλήθεια για τον Γκόρκυ», ένα επετειακό αφιέρωμα στον συγγραφέα, που εκδόθηκε το 1932, ο αδιάσπαστος δεσμός του συγγραφέα με τους μπολσεβίκους παρουσιάζεται με τον πιο προσεκτικό τρόπο – από τα τσιτάτα του Λένιν και του Στάλιν μέχρι την έγκυρη γνώμη του συνδικάτου των μυλωνάδων (ο Γκόρκυ στα νιάτα του, μεταξύ άλλων, ήταν και φούρναρης). Ωστόσο, όπως και κάθε άλλος θρησκευτικός ή ιδεολογικός βίος, κι αυτό το επετειακό βιβλίο «αμαρτάνει» έναντι της πραγματικής ιστορίας. Είναι πολλά τα γεγονότα που απαλείφθηκαν, με μεγάλη προσοχή, από την βιογραφία του Γκόρκυ.

Και πρώτα απ’ όλα, καθόλου τυχαία, εξαφανίσθηκε η σχέση του Γκόρκυ με την επανάσταση του 1917. Κι αυτή δεν ήταν καθόλου μπολσεβίκικη. Ήδη, μετά τον θάνατο του Λένιν, ο Γκόρκυ, θα τον θυμόταν λέγοντας: «Τον αγαπούσα με οργή!». Ακριβώς έτσι αντιμετωπίζει και τον μπολσεβικισμό στο σύνολό του. Απλά την οργή του προς τον Ίλιτς και την πολιτική των μπολσεβίκων ο Γκόρκυ δεν την εξέφραζε πολύ συχνά ανοιχτά. Αλλά όταν ξέσπαζε, το έκανε με ειλικρίνεια. Κατόπιν, το «επαναστατικό πουλί της καταιγίδας» κατάπινε τον θυμό του και μιλούσε ξανά στον Λένιν, στον Στάλιν και στους μπολσεβίκους, με τον τρόπο που τους ευχαριστούσε. Αυτό εν μέρει υπαγορευόταν από τον αντιφατικό και πολυπρόσωπο χαρακτήρα του Γκόρκυ, εν μέρει από τις συνθήκες, και εν μέρει από το γεγονός ότι, όπως πολλοί έξυπνοι άνθρωποι, ήταν κι αυτός ένας άνθρωπος της αμφιβολίας. Δεν ξεχνούσε τα βάσανα που είχε περάσει. Και στα τελευταία χρόνια της ζωής του φαίνεται ότι επηρεάστηκε από την πολύ κοινή στους ανθρώπους αδυναμία.

Για τη ρωσική επανάσταση ο Γκόρκυ εργάστηκε πολύ. Και ως προπαγανδιστής και ως χορηγός των μπολσεβίκων. Ως νέος ήταν φτωχός, αλλά όταν κέρδισε τη φήμη πλούτισε, και γι’ αυτό στις πιο δύσκολες εποχές για τους μπολσεβίκους ήταν ένας από τους κύριους οικονομικούς ευεργέτες τους. Η αλήθεια είναι ότι όταν οι απόψεις του Γκόρκυ και του Λένιν απέκλιναν προσωρινά, κι αυτό συνέβη πολλές φορές, οι μπολσεβίκοι ξεχνούσαν αυτήν τη βοήθεια.

Βίκτωρ Όρμπαν: Το «δίκτυο Soros» στις Βρυξέλλες σχεδιάζει τη δημιουργία μιας «Ευρώπης μικτού πληθυσμού»

Ένα δίκτυο που διευθύνεται από τον Ούγγρο επιχειρηματία Τζωρτζ Σόρος ασκεί τεράστια επιρροή στα όργανα της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες και προωθεί τη δημιουργία μιας «Ευρώπης μικτού πληθυσμού» ενθαρρύνοντας την μετανάστευση. Αυτό υποστήριξε ο Ούγγρος πρωθυπουργός, μιλώντας στο «Ράδιο Κόσσουτ», εξαπολύοντας μια ακόμη λεκτική επίθεση εναντίον του Σόρος, αποκαλώντας τον «αφεντικό της πολιτικής-μαριονέτα», που διαθέτει τεράστια επιρροή επί των κορυφαίων θεσμών της Ε.Ε.

Οι άνθρωποι του Σόρος έχουν διεισδύσει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στα άλλα σώματα του 28μελούς συνασπισμού χωρών, ισχυρίζεται ο Βίκτωρ Όρμπαν, επιδιώκοντας να δημιουργήσει μια «Ευρώπη μικτού πληθυσμού» και να «καταδικάσει» την Βουδαπέστη για «να αλλάξει την μεταναστευτική της πολιτική».

Περισσότερα από 200 μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου συμπεριλαμβάνονται στη λίστα της «αυτοκρατορίας» του Σόρος ως «φίλοι του δικτύου», συνέχισε ο κ. Όρμπαν. Υπάρχουν κάποιοι απ’ αυτά στην «Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων» (LIBE), μεταξύ αυτών και Ούγγροι».

Ο Όρμπαν, που θα επιδιώξει και μια τέταρτη θητεία στη θέση του πρωθυπουργού στις εκλογές του επόμενου χρόνου, είπε ότι έχει δώσει εντολή στις μυστικές υπηρεσίες της χώρας να ερευνήσουν την «αυτοκρατορία Σόρος» και να «δημοσιοποιήσουν τα στοιχεία». «Εμπλέκοντας τις εθνικές υπηρεσίες ασφαλείας, το ‘δίκτυο Σόρος’ που προσπαθεί να επηρεάσει την ζωή της Ευρώπης θα πρέπει να εκτεθεί δημοσίως». «Ποιοι είναι αυτοί οι Ούγγροι που συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία από εδώ, εντός της Ουγγαρίας;» αναρωτήθηκε ο Όρμπαν.

Ο Όρμπαν είχε και στο παρελθόν κατηγορήσει τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία ότι συνωμοτεί στις Βρυξέλλες για να δημιουργήσει «μια νέα, μικτή, εξισλαμισμένη Ευρώπη». Διατύπωσε με σθένος την άποψη ότι ο Σόρος έχει περισσότερη επιρροή στις Βρυξέλλες απ’ ότι στην Ουάσιγκτον ή στο Τελ Αβίβ.

Η νέα Αυστροουγγαρία εναντίον της Ε.Ε.: Η ιστορία ξαναβάζει την παλαιά αυτοκρατορία στο χάρτη

Η νίκη του Αντρέι Μπάμπις στις εκλογές στην Τσεχία, ενός αντιπάλου των μεταναστών, και η επιτυχία των ομοϊδεατών του στην Αυστρία, εγείρουν το ζήτημα των μεγάλων πολιτικών ανακατατάξεων που μπορούν να επηρεάσουν την ανατολική Ευρώπη. Η περιοχή, που ιστορικά ανήκε στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία, πέτυχε σε μεγάλο βαθμό την οικονομική της ολοκλήρωση, όμως ψυχολογικά παραμένει αποκομμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη. Η μεταναστευτική κρίση του 2015-16 όξυνε το πρόβλημα: μεταξύ της ανατολικής και δυτικής Ευρωζώνης αυξήθηκε η έλλειψη κατανόησης, που επιδεινώνεται και από το χάσμα που υπάρχει μεταξύ του βιοτικού επιπέδου της κάθε πλευράς. Στη Βουδαπέστη, στη Βαρσοβία και, σε μικρότερο βαθμό, στη Πράγα εκλέγουν όχι φιλελεύθερους αλλά συντηρητικούς, και ενδιαφέρονται ελάχιστα για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Τη δυνατότητα να ενισχύσει την επιρροή της είναι έτοιμη να το εκμεταλλευθεί η Αυστρία, μια από τις λίγες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, όπου οι ιδέες της δημοκρατίας χωρίς φιλελευθερισμό βρίσκουν επίσης υποστήριξη. Έπειτα από τις πρόσφατες εκλογές, οι ακροδεξιοί θα μπουν στην αυστριακή κυβέρνηση όπου θα λάβουν, σύμφωνα με τα προκαταρκτικά σχέδια, τουλάχιστον το 40% των θέσεων.

Μαζί εναντίον των μεταναστών

Η στροφή της Βιέννης προς την συντηρητική, αντιμεταναστευτική πολιτική μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την ισορροπία δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη. [Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Αυστρία] «για την Ουγγαρία είναι καλό, πολύ ωφέλιμο» δήλωσε στο «RIA Novosti» ο πολιτικός επιστήμων Gábor Stier. «Αυτό ενισχύει τις δικές μας θέσεις απέναντι στις Βρυξέλλες. Εάν ο προηγούμενος Αυστριακός καγκελάριος Κρίστιαν Κερν έκανε κριτική στον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτωρ Όρμπαν για τη στάση του προς τους μετανάστες, τώρα βλέπουμε μια άλλη κατάσταση. Ο νέος καγκελάριος Σεμπάστιαν Κουρτς υποστηρίζει ότι αυτός και όχι ο Όρμπαν ήταν ο πρώτος που άρχισε να κλείνει τα σύνορα. Ο Stier θεωρεί ότι μετά τις εκλογές η Αυστρία μπορεί να υποβάλει αίτημα για να γίνει μέλος στην Ομάδα Βίσεγκραντ. «Δεν υπάρχει κάτι το συγκεκριμένο ακόμη, αλλά οι φωνές από την Βιέννη ακούγονται εδώ και καιρό. Λόγω της βαρύτητας της οικονομίας της η Αυστρία μπορεί να γίνει ηγέτης της Βίσεγκραντ. Ωστόσο είναι πιθανές και οι εντάσεις. Σήμερα είναι η Πολωνία είναι αυτή που διεκδικεί την ηγεσία της ομάδας, και δεν είναι σαφές πώς θα εκλάβει τις αξιώσεις των Αυστριακών».

Νέα κυκλοφορία: Κοινωνικές, πολιτικές & γεωπολιτικές όψεις της σύρραξης στην Ουκρανία, εκδ. Κουκκίδα

Συγγραφέας: Συλλογικότητα Οδησσός 2 Μαΐου

• Μετάφραση: Καλαμάρας Αχιλλέας
• Πρόλογος: Δημόπουλος Σωτήρης
• Επίμετρο: Γλεζάκος Νικόλαος || Κουκκάκης Ιωάννης

• Γλώσσα πρωτοτύπου: Ιταλική
• Εκδόσεις: Κουκκίδα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

- Οι κοινωνικές όψεις της σύρραξης στην Ουκρανία

Προεισαγωγή

Ουκρανία: μια χώρα που μεταναστεύει

Οι Ουκρανοί στην Ιταλία

Γενικές σκέψεις

Προβληματικές που συνδέονται με την εξελισσόμενη σύρραξη

Ουκρανία, θρησκεία και σύγκρουση

Οι υπάρχουσες θρησκείες

Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία Πατριαρχείου Μόσχας

Η κατάσταση στο εσωτερικό της ΟΟΕ-ΠΜ και οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους πιστούς και τις προσωπικότητες ήσσονος σημασίας

Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία Πατριαρχείου Κιέβου

Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία (Ουνία)

Μερικές ενδιαφέρουσες εξελίξεις

Τελικά συμπεράσματα σχετικά με τον ρόλο της θρησκείας στη σύρραξη

Χαρακτηριστικά του εθνικισμού στην Ουκρανία και στο Ντονμπάς

- Οι παραγωγικές σχέσεις στην Ουκρανία, σύνθεση και γεωγραφική κατανομή της εργατικής τάξης. Η διαδικασία των αποκρατικοποιήσεων από το 1991 και μετά: ποιος και με ποιον τρόπο ευεργετήθηκε και ποια ήταν τα θύματά της

Οι οικονομικές βάσεις

Το ξεπούλημα της βιομηχανίας μετά το 1991

Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης στην Ουκρανία μεταξύ του 1991 και του 2014. Στρατηγικές και πρωταγωνιστές

Προεδρικές εκλογές: τελευταία ελπίδα σωτηρίας της Κύπρου;

Για όποιον έχει την, ιώβειο, υπομονή να παρακολουθεί τις ατέρμονες διαδικασίες των συζητήσεων για το Κυπριακό, με τα ήξεις αφίξεις της πολιτικής ηγεσίας και την, ίσως, φαινομενική απάθεια της κυπριακής κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται βαθύτατα απαισιόδοξος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων ένοιωσε ανακούφιση που ένας ακόμη γύρος συνομιλιών κατακρημνίσθηκε στις ελβετικές Άλπεις. Μπορεί κατά βάθος αυτή να είναι και η προσδοκία των πολλών: η συμμετοχή σε μια επαναλαμβανόμενη «παράσταση» χωρίς αυλαία. Άλλωστε η απροσχημάτιστη τουρκική αρπακτικότητα δεν δίνει ούτε καν ένα φύλλο συκής στους σταθερούς οπαδούς της όποιας λύσης.

Το «έργο», ωστόσο, σύντομα μπορεί να έχει πολύ δυσάρεστη εξέλιξη, και δεν υπάρχει κανείς «από μηχανής θεός» να την αποτρέψει, παρά τις μύχιες ελπίδες (ή πεποιθήσεις) αρκετών Κυπρίων. Τα όσα διημείφθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα και, κυρίως, οι εξωφρενικές υποχωρήσεις-παραχωρήσεις στις οποίες προέβη ο «χουβαρντάς» κ. Αναστασιάδης, συνεπικουρούμενος από τον κ. Κυπριανού, δημιουργούν ένα εν τοις πράγμασι κάκιστο προηγούμενο. Δεν στέκει καμία δικαιολογία για την παράδοση, έστω και στα χαρτιά, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί αυτό συνέβη όλο το προηγούμενο διάστημα με αποκορύφωμα το «όργιο» στον Κραν Μοντανά. Μια πρωτοφανής υποχωρητικότητα, δήθεν, για να λυγίσει η σκληρή Τουρκία. Και η Τουρκία δεν λύγισε, γιατί τα θέλει όλα, και ξέρει ότι αν δεν τα πάρει όλα, αύριο θα έχει μπροστά της «παγίδες». Προσοχή, δεν υπολογίζει την αποφασιστικότητα των Ελληνοκυπρίων να διατηρήσουν όση κυριαρχία θα υφίσταται ακόμη σε ένα κράτος-σκιάχτρο, που δρομολογείται ενάντια σε κάθε διεθνή νομιμότητα αλλά και ενάντια στους νόμους της λογικής.

Η ήττα των ΗΠΑ στη Συρία θα ανοίξει νέα πολεμικά μέτωπα

του Finian Cunningham

Η θεαματική νίκη του συριακού στρατού και των συμμάχων του, που απελευθέρωσαν το Ντειρ εζ Ζορ, προμηνύει και το τέλος του πολέμου. Οι πανηγυρισμοί, ωστόσο, θα έπρεπε να μετριαστούν όταν συνειδητοποιήσουμε πως οι εχθροί της Συρίας θα μεταφέρουν αλλού την ατζέντα της σύγκρουσης.

Εάν διαχωρίσουμε τους πολλούς πρωταγωνιστές της συριακής σύγκρουσης, οι δύο βασικοί αντίπαλοι που θα προκύψουν από την αντιπαράθεση είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία, η οποία μπορεί να έχει πάρει και το πάνω χέρι στη Συρία. Η ειρωνεία βρίσκεται όμως στο ότι κερδίζοντας την ειρήνη στη Συρία είναι πιθανόν να εκδηλωθούν πόλεμοι αλλού. 

Οι αναφορές ότι οι αμερικανικές δυνάμεις κάνουν αερομεταφορές ανταρτών εκτός των πεδίων των συγκρούσεων στη Συρία, υποδηλώνει πως η Ουάσιγκτον διασώζει τα «τρομοκρατικά» της στοιχεία, για να πολεμήσουν, ίσως, μια άλλη μέρα, σε κάποια άλλη δύστυχη χώρα, που θα έχει μπει στο στόχαστρο για την αλλαγή καθεστώτος.

Ο εξαετής πόλεμος στη Συρία δεν αφορούσε, στην ουσία, μόνον την ίδια. Ήταν μόνον ένα από τα πεδία των μαχών σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο για την κυριαρχία των ΗΠΑ και των συμμάχων της. Όταν η Ρωσία παρενέβη για να υπερασπιστεί τον σύμμαχό της, στα τέλη του 2015, αυτό σήμανε και την αλλαγή του παιχνιδιού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η κυβέρνηση του Άσαντ φαινόταν αναμφίβολα επισφαλής, καθώς οι «πληρεξούσιοι» μισθοφόροι υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την ανατροπή του καθεστώτος.

Η απελευθέρωση του Χαλεπίου, τον περασμένο Δεκέμβριο, και της πόλης Ντεΐρ εζ Ζορ, αυτήν την εβδομάδα (την περασμένη), από τον συριακό στρατό με την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας, προαναγγέλλουν την τελική ήττα του, επιχορηγούμενου από το εξωτερικό, πολέμου ενάντια στη Συρία. Ωστόσο, αυτό δεν θα είναι και το τέλος του ζητήματος.

Εδώ και μήνες, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ και στην περιοχή της Μ.Ανατολής έχουν αντιληφθεί ότι το παιχνίδι στη Συρία είναι τελειωμένο. Ο ‘Ασαντ πρόσφατα αποκάλυψε ότι έχει σταματήσει η εξωτερική χρηματοδότηση προς τους αντικυβερνητικούς μαχητές. Απόφαση κλειδί ήταν η παύση από τον Τραμπ, πριν από δύο μήνες, της υποστήριξης των επιχειρήσεων της ΣΙΑ προς τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες.  Με το τέλος του αμερικανοκίνητου πολέμου στη Συρία, οι διάφοροι ξένοι εταίροι στη συνωμοσία προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τα συμφέροντά τους.

Ένα βιβλίο με πολύ σκληρές αλήθειες

Δ.Κωνσταντακόπουλος, «Η Κύπρος στο στόχαστρο - Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες»

Η Κύπρος, το φετινό θέρος, έφθασε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό της αυτοκτονίας. Στο Κραν Μοντανά βιώσαμε την κορύφωση ενός δράματος που είχε ταυτόχρονα και χαρακτηριστικά παρωδίας. Τελικώς, η αυτοχειρία αποφεύχθηκε, όχι λόγω της ξαφνικής φώτισης του ιδανικού αυτόχειρα, δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά εξαιτίας του πείσματος του σουλτάνου της Αγκύρας να μην αποδεχθεί τον νέο σχεδιασμό της ανατολικής Μεσογείου, και στην κόντρα του με το Ισραήλ. Γιατί πίσω από την κατάρρευση των συνομιλιών υποκρύπτεται η σκληρή αντιπαράθεση συμφερόντων των κεντρικών και περιφερειακών δυνάμεων, και όχι η διάθεση ενός έθνους να μείνει ζωντανό. Όλο αυτό το διάστημα, έγινε εμφανέστερη η θλιβερή αδυναμία να αρθρωθεί ένας συγκροτημένος αντίλογος απέναντι στις έξωθεν πιέσεις. Αντιθέτως, καταρρίφθηκαν και τα όποια ταμπού είχαν απομείνει: εκ περιτροπής προεδρία, τουρκικό βέτο σε όλες τις αποφάσεις του νέου κράτους, νομιμοποίηση όλων των εποίκων, σκανδαλώδης ευνοϊκή μεταχείριση των Τούρκων υπηκόων, Τούρκοι «χωροφυλάκοι» στο διηνεκές...

Παρ’ όλα, όμως, τα όσα εξωφρενικά συνέβησαν, οι Έλληνες της Κύπρου φάνηκε να σαν παρέμειναν σε κατάσταση αταραξίας, σαν να μην αφορούσαν τους ίδιους, τα παιδιά τους και τις μελλούμενες γενιές. Λίγοι οι άνθρωποι στο νησί και στην Ελλάδα που σάλπισαν συναγερμό για την πορεία των εξελίξεων. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, ο οποίος πριν ακόμη πέσει η αυλαία στο ελβετικό θέρετρο, εξέδωσε το βιβλίο του «Η Κύπρος στο στόχαστρο», εκδόσεις «Ινφογνώμων». Θυμίζουμε ότι και στην εποχή του σχεδίου Ανάν το 2004, ο Δ.Κ. είχε παρέμβει ενεργητικά στα πράγματα με το βιβλίο του «Η αρπαγή της Κύπρου». Να σημειωθεί ότι στο νέο του βιβλίο συμπεριλαμβάνονται κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη, του συνταγματολόγου Γεωργίου Κασιμάτη και του πρώην διπλωμάτη Θέμου Στοφορόπουλου, που όλοι τους καταγγέλλουν την επαναφορά ενός τρισχειρότερου σχεδίου Ανάν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δ.Κ. έχει το χάρισμα της γραφής, όπως άλλωστε και του λόγου για όσους τον έχουν ακούσει. Επίσης, είναι από τους καλύτερους γνώστες του Κυπριακού, αλλά και του παγκόσμιου αντιαποικιακού και απελευθερωτικού κινήματος∙ συνδυασμός που πλέον δεν συναντάται συχνά. Οι ιδέες που υποστηρίζει είναι διατυπωμένες με ιδιαίτερη ζωντάνια και γλαφυρότητα. Το κυριότερο είναι όμως η ουσία τους. Κι εκεί οφείλουμε να δώσουμε προσοχή, έστω και αν υπάρχουν σημεία που διαφωνούμε μαζί του. Γιατί μιλά για πράγματα τα οποία είτε έχουμε ξεχάσει είτε θέλουμε να ξεχάσουμε και διαβάζοντάς τα αναγκαζόμαστε να τα σκεφθούμε όλα πάλι από την αρχή, μακριά από τις βαρετές κοινοτοπίες που έχουν επικρατήσει στο δημόσιο λόγο.

Ένα «έπος» του νεώτερου ελληνισμού

Μελέτη Μελετόπουλου, «Ο Άρχοντας με τα πολλά πρόσωπα –Χρονικό μιας Οικογένειας 1685-1920»

Το ιστορικό μυθιστόρημα, ιδίως των μακρών ιστορικών περιόδων, δεν περνά και τις καλύτερες ημέρες του στον τόπο μας. Έχουν διαβεί δεκαετίες από τότε που γράφτηκαν μνημειώδη έργα όπως «οι Μαυρόλυκοι», «το Ρεμπελιό των Ποπολάρων» ή ακόμη το, ανατρεπτικό, «Σέργιος και Βάκχος». Ο λόγος για την απουσία τους δεν έγκειται μόνον στην απαίτηση για βαθιά ιστορική γνώση, ταυτόχρονα, οπωσδήποτε, με τη συγγραφική δεξιότητα. Η πραγματική αιτία ανιχνεύεται στην ατονία της ίδιας της ιστορικής συνείδησης του ελληνισμού, στον κατακερματισμό της συλλογικής συνείδησης. Ο σύγχρονος Έλληνας δυσκολεύεται να δει τον εαυτόν του ως αποτέλεσμα και έκφραση μιας μακράς πορείας εθνικών περιπετειών σε διάρκεια αιώνων. Αναζητά την ταυτότητά του πρωτίστως με όρους συγχρονικούς της ζωής του, ή, το πολύ, στο βάθος κάποιων δεκαετιών. Ως εκ τούτου, η κυρίαρχη αντίληψη της καθεστωτικής διανόησης για την εμφάνιση του έθνους μέσω του κράτους τον 19^ο αιώνα, αναπτύσσεται επί του ρηχού εδάφους της λειψής ιστορικότητας των Ελλήνων. Το βιβλίο, επομένως, του Μελέτη Μελετόπουλου «Ο Άρχοντας με τα πολλά πρόσωπα –χρονικό μια οικογένειας 1685-1920» (εκδόσεις ΚΑΠΟΝ, 2017 σελ.479) αποτελεί μια, ευχάριστη, έκπληξη. Πρόκειται για ένα έργο που αν και είναι ιστορική μαρτυρία, ωστόσο ξεδιπλώνεται αναμφίβολα με όρους λογοτεχνικούς – ακόμη κι αν ίσως δεν το επιδιώκει, φανερά, ο συγγραφέας του.

Ο Μελετόπουλος είναι αρκετά γνωστός για το πλούσιο συγγραφικό του έργο, κυρίως ιστορικο-κοινωνιολογικής ανάλυσης -όπως είναι τα βιβλία του «Κοινοτισμός», «Μαρξισμός και Τροτσκισμός στην Ελλάδα», «Η δικτατορία των συνταγματαρχών»- αλλά και την πυκνή αρθρογραφία του, κυρίως, μέσα από την «Νέα Κοινωνιολογία» και την «Νέα Πολιτική». Όπως αποδεικνύεται, όμως, εκ του εξαιρετικού αποτελέσματος του «Άρχοντα», η συσσωρευμένη και κατασταλαγμένη ιστορική και κοινωνιολογική γνώση του αποτέλεσε πολύτιμο εργαλείο στην απόπειρά του να δημιουργήσει ένα μικρό «έπος» του νεώτερου ελληνισμού, και ειδικότερα της λεγόμενης «παλαιάς Ελλάδας». Όπως κάθε έπος, κι αυτό διακρίνεται για τον ρομαντισμό του, με την προβολή των στοιχείων του ηρωισμού, της υπεράσπισης υψηλών αξιών αλλά και της υποταγής στα ταπεινά πάθη και στο αδιόρατο στους θνητούς υπερβατικό πεπρωμένο.

Κερδίζοντας στον πόλεμο και στην ειρήνη- ο ρωσικός σχεδιασμός για τη Συρία

Στις 4 Ιουνίου έληξε η προθεσμία για τη δημιουργία των καλούμενων «ζωνών αποκλιμάκωσης» στη δυτική και κεντρική Συρία. Ο πολιτικός επιστήμων και συνεργάτης του RIA Novosti Γκέβοργκ Μιρζαγιάν εξηγεί τα τακτικά, λειτουργικά, στρατηγικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της Μόσχας και των συμμάχων της από την δημιουργία των ζωνών κατάπαυσης του πυρός στη διχασμένη από τον πόλεμο χώρα.

Τον προηγούμενο μήνα, η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία, με την έγκριση της Δαμασκού, υπέγραψαν μια συμφωνία για την δημιουργία μερικών ζωνών αποκλιμάκωσης ή ασφαλείας στη Συρία. Σύμφωνα μ’ αυτήν οι ζώνες οι οποίες εκτείνονται σε μεγάλες εκτάσεις που βρίσκονται στην βορειοδυτική επαρχία της Ιντλίμπ και τμημάτων των επαρχιών της Λαττάκειας, της Χάμα και του Χαλεπίου, τα βόρεια και κεντρικά της επαρχία Χομς, την Ανατολική Γκούτα κοντά στη Δαμασκό, και τις νότιες περιοχές της Νταράα και Κουνέιτρα, πρόκειται να βρεθούν σε μια συμφωνημένη εκεχειρία που θα ισχύει μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και της ένοπλης αντιπολίτευσης (εξαιρουμένων του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Νούσρα»).

Το μνημόνιο τέθηκε σε ισχύ στις 6 Μαΐου. Τυπικά, οι ζώνες προορίζονται να παραμείνουν έως ότου η συριακή σύγκρουση τελειώσει μέσω ειρηνευτικών συνομιλιών. Η ιδέα των ζωνών ασφαλείας, όπου οι ρωσικές, ιρανικές και τουρκικές δυνάμεις πρόκειται να επιβάλουν την εκεχειρία, ήταν αρκετά φιλόδοξη εξ αρχής. Ο ειδικός για την Μέση Ανατολή δίνει έμφαση στο ότι από την αρχή ήταν ξεκάθαρο πως το σχέδιο θα ήταν δύσκολο στην εφαρμογή του, κυρίως λόγω των εκκρεμών ζητημάτων εκεί που οι εξωτερικοί παράγοντες θα τεθούν ως εγγυητές για την κατάπαυση του πυρός.

Για παράδειγμα ο Μιζραγιάν έγραψε ότι στην Ιντλίμπ, η Τουρκία μπορεί να αναλάβει αυτή την αποστολή. Γνώστες του ζητήματος, έχουν προειδοποιήσει πως η Άγκυρα έχει ήδη δημιουργήσει δεσμούς σε περιοχές της επιρροής της μέσω οικονομικών και ανθρωπιστικών διαύλων, και εάν σταλεί τουρκικός στρατός για να παράσχει εγγυήσεις ασφάλειας «δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα απομακρυνθούν από εκεί ποτέ είτε με στρατιωτικά ή με διπλωματικά μέσα».

Ωστόσο, για τον Μιρζαγιάν αυτοί οι φόβοι είναι υπερβολικοί.

Αφγανιστάν – η θανατηφόρα κληρονομιά του Μπρζεζίνσκι

του Neil Clark

(το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 29.5, πριν την μεγάλη έκρηξη στο κέντρο της Καμπούλ που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες ανθρώπους και τραυμάτισε εκατοντάδες άλλους)

Συνιστά ειρωνεία που μια νέα μεγάλη έξαρση της βίας στο Αφγανιστάν συνέπεσε με τον θάνατο του Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, του παθιασμένου μαχητή του αντιρωσικού Ψυχρού Πολέμου και αρχιτέκτονα της αμερικανικής πολιτικής που στήριξε τους τζιχαντιστές στη χώρα αυτή για να «ματώσει» τη Σοβιετική Ένωση.

Το Σάββατο, την πρώτη ημέρα του Ραμαζανιού, 18 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε μια έκρηξη αυτοκτονίας πλησίον μιας στρατιωτικής βάσης στην επαρχία Khost. Εν τω μεταξύ, οι επιθέσεις από μαχητές εναντίον των δυνάμεων ασφαλείας στην επαρχία Badgis, σύμφωνα με πληροφορίες, άφησαν πίσω τους 36 νεκρούς και πολύ περισσότερους τραυματίες. Την Παρασκευή, μια άλλη έκρηξη σκότωσε 10 πολίτες στην επαρχία Herat.

Το 2017 είναι πολύ αιματηρό έτος για το Αφγανιστάν, με την Αποστολή Βοηθείας του ΟΗΕ να κάνει λόγο για περισσότερους από 2.100 αμάχους που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στο διάστημα μεταξύ του Ιανουαρίου και του Μαρτίου.

Τίποτε από αυτά δεν αναφέρθηκε όταν άρχισαν οι καθιερωμένοι επικήδειοι. Ο Ομπάμα είπε: «ήμουν ένας από τους προέδρους που επωφελήθηκαν από την σοφία του και τις συμβουλές του». Οι πρώην πρόεδροι Τζωρτζ Μπους και ο Τζίμυ Κάρτερ επίσης απηύθυναν γενναιόδωρους φόρους τιμής.

Αλλά ενώ τα συλλυπητήριά μας απευθύνονται στην οικογένεια και τους φίλους του Μπρζεζίνσκι αυτή τη δύσκολη στιγμή, κάθε αντικειμενική αποτίμηση για το τι πραγματικά πέτυχε ο «Ζμπιγκ», ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, θα κατέληγε στο ότι η επιρροή του ήταν καταστροφική όχι μόνον για το λαό του Αφγανιστάν αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Να το θέσω απλά. Ο κόσμος θα ήταν πολύ ασφαλέστερος εάν ο Μπρζεζίνσκι είχε χρησιμοποιήσει τις αξιόλογες διανοητικές του ικανότητες στην επιδίωξη άλλων στόχων και στην παγκόσμια πολιτική. Η εμμονή του Ζμπιγκ στα τέλη του 1970 ήταν να στήσει για την ΕΣΣΔ το δικό της Βιετνάμ. Διορίστηκε Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Κάρτερ το 1977, και βρέθηκε να είναι «στα μαχαίρια» με τον Υπουργό Εξωτερικών Σάιρους Βανς, έναν άνθρωπο της ειρήνης που πραγματικά επιθυμούσε να προωθήσει την ύφεση με τη Μόσχα.

Ο Πούτιν αλλάζει την ατζέντα του συριακού

Η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία έχουν συμφωνήσει να είναι οι εγγυήτριες δυνάμεις σε μια κατάπαυση του πυρός που θα διαρκέσει 6 μήνες και θα ισχύει σε 4 περιοχές της Συρίας –στην επαρχία Ιντλίμπ και τμήματα των γειτονικών επαρχιών, στην Ανατολική Γκούτα (στη Δαμασκό), στη βόρεια Χομς και περιοχές γύρω από τις επαρχίες Νταράα κα Αλ Κουνέιτρα, με σκοπό την αποκλιμάκωση της βίας, την διευκόλυνση της πρόσβασης της ανθρωπιστικής βοήθειας και την βελτίωση των συνθηκών για μια πολιτική διευθέτηση.

Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Staffan de Mistura εξήρε την συμφωνία ως ένα «ελπιδοφόρο και θετικό βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση». Με τη συμφωνία της Αστάνα ο Πούτιν έχει αλλάξει εκ νέου τη συζήτηση για τη Συρία, κάνοντας σαφές στην Ουάσιγκτον ότι η πορεία για την πολιτική διευθέτηση και την ήττα του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα περνά από την Μόσχα.

Μόλις τον περασμένο μήνα η συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας στη Συρία, την οποία ο πρόεδρος Τραμπ είχε προτείνει κατά την προεκλογική του καμπάνια, φαινόταν να βρίσκεται σε μηχανική υποστήριξη. Υπήρξε μια διεθνής κατακραυγή λόγω των ισχυρισμών ότι η συριακή κυβέρνηση χρησιμοποίησε χημικά όπλα εναντίον πολιτών στην πόλη Khan Sheikhoun, σκοτώνοντας πάνω από 90 ανθρώπους. Οι υπηρεσίες πληροφοριών είχαν αξιολογήσει ως «υψηλού επιπέδου αξιοπιστίας» την πληροφορία ότι οι συριακές δυνάμεις είχαν χρησιμοποιήσει χημικά όπλα εναντίον της πόλης αυτής στην επαρχία Ιντλίμπ, στις 2 Απριλίου, και απήντησαν με μια πυραυλική επίθεση σε μια συριακή. αεροπορική βάση. Η ρωσική κυβέρνηση απέρριψε τις κατηγορίες των ΗΠΑ για τη συριακή επίθεση, καταδικάζοντας τα αμερικανικά πυραυλικά κτυπήματα και αποχώρησε από τις αμερικανο-ρωσικές συμφωνίες για την αποφυγή της σύγκρουσης στη Συρία.

Η προέλαση του συριακού στρατού είναι ο λόγος των αντιδράσεων

Την εβδομάδα που μας πέρασε, τα κυβερνητικά στρατεύματα της Συρίας, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, πέτυχαν δύο σημαντικές νίκες, συγκρίσιμες από στρατηγικής απόψεως με την ανακατάληψη της Παλμύρας. Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση του μετώπου, μπορούμε μάλλον να μαντέψουμε τον επόμενο μεγάλο στόχο της Δαμασκού. Κι αυτός είναι η επαρχία Ιντλίμπ, που βρέθηκε πρόσφατα στο κέντρο του σκανδάλου με τη χρήση χημικών όπλων. Αλλά υπάρχουν και άλλοι λόγοι, στα άλλα μέτωπα, που χαροποιούν την κυβέρνηση της Συρίας.

Στα σύνορα με τον Λίβανο, στα νοτιοδυτικά, μια τεράστια για τα δεδομένα της χώρας περιοχή, όπου δρούσαν για χρόνιαδιάφορες ομάδες τζιχαντιστών, πέρασεουσιαστικά χωρίς μάχη στον έλεγχο της Δαμασκού. Μεγάλο μέρος των μαχητών, σε συμφωνία με τις κυβερνητικές δυνάμεις, εγκατέλειψαν τη ζώνη από τη Δαμασκό έως και τα υψίπεδα του Γκολάν και τα σύνορα με το Λίβανο μεταφέρθηκαν στην Ιντλίμπ.

Απέμειναν μόνον δύο μικροί κωμοπόλεις κοντά στα σύνορα, που δεν έχουν ακόμη συμμετάσχει στη συμφωνία. Πρόκειται για τις περιοχές που είχαν αντέξει για καιρό την πολιορκία και για τις οποίες είχε υπάρξει πρόσφατα θόρυβος από τους διεθνείς οργανισμούς. Αλλά σε γενικές γραμμές το νοτιοδυτικό μέτωπο πρακτικά έπαψε να υφίσταται – σε αυτή την πλευρά η απειλή παραμένει μόνον γύρω από την πόλη Daraa και σε μια σειρά από τσερκέζικα χωριά στα υψίπεδα του Γκολάν. Η όλη επιχείρηση ολοκληρώθηκε ουσιαστικά χωρίς μάχη και γι’αυτό και δεν προσέλκυσε την προσοχή της διεθνούς κοινότητας.

Η άλλη, όμως, επιχείρηση στα βόρεια της επαρχίας Χαμά προκάλεσε ένα νέο κύμα αγανάκτησης από τα διεθνή ΜΜΕ,με το γνωστό μοτίβο: «Ο Άσαντ βομβαρδίζει νοσοκομεία». Αλλά η πραγματική κατάσταση είναι διαφορετική.

Το μέτωπο των τζιχαντιστών, με κέντρο δράσης της μεγάλης πόλη Al-Lataminah, έμενε αμετακίνητο για πολύ μεγάλο διάστημα. Αρκετές κοιλάδες στα βόρεια της Χάμα δημιουργούν έναν διάδρομο προς την Ιντλίμπ, παρακάμπτοντας τις ορεινές ζώνες που βρίσκονται δυτικά της επαρχίας της Λατάκειας, και ως εκ τούτου είναι πολύτιμες. Πριν από δύο χρόνια, έγινε μια πρώτη απόπειρα να οργανωθεί μεγάλης κλίμακας επίθεση από τα κυβερνητικά στρατεύματα με σκοπό την κατάληψή τους, αλλά απέτυχε παταγωδώς. Οι μάχες μεταβλήθηκαν σε πραγματικό σφαγείο και εκφυλίστηκαν σε σειρά μετωπικών επιθέσεων και από τις δύο πλευρές. Μερικές φορές οι τζιχαντιστές κατάφεραν όχι μόνον να ανακαταλάβουν κάποια εδάφη που είχαν χάσει, αλλά και να κερδίσουν και καινούργια.

Η επίσκεψη Ρουχανί στη Μόσχα και τα εμπόδια στις ρωσο-ιρανικές σχέσεις

του Dmitry Nersesov

Οι ρωσο-ιρανικές σχέσεις ποτέ ήταν δεν ομαλές και μονοδιάστατες. Το να κάνεις μπίζνες με ένα από τους παλαιότερους πολιτισμούς, που έπαιζαν ρόλο στα παγκόσμια πολιτικά πράγματα από τις ημέρες της αρχαίας Ελλάδας, είναι «ένα καρύδι που σπάει δύσκολα». Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι το Ιράν επιδιώκει να πετύχει τα δικά του συμφέροντα, που μπορεί να μην συμπίπτουν πάντα με αυτά της Ρωσίας. Η Τεχεράνη σχεδιάζει τις δράσεις της στη βάση των δικών της συμφερόντων, κάτω από όλες τις περιστάσεις.

Οι ιδιαιτερότητες της συνεννόησης με τους Ιρανούς εκδηλώθηκαν από την αρχή των ρωσο-ιρανικών συνομιλιών, κατά τη διάρκεια των εναρκτήριων ομιλιών μεταξύ του Πούτιν και του Ρουχάνι. Για παράδειγμα, ο Πούτιν επεσήμανε την μακρά ιστορία των σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών: «Η Ρωσία και το Ιράν έχουν πολλά χρόνια, αν όχι αιώνες συνεργασίας,. Διατηρούμε διπλωματικές σχέσεις για πάνω από 500 χρόνια. Το Ιράν είναι ο καλός μας γείτονας και ένας αξιόπιστος εταίρος».

Η προσέγγιση του Ρουχάνι για τη συνεργασία Ρωσίας και Ιράν ήταν πιο συγκρατημένη. «Κατά τα τελευταία 3,5 χρόνια οι σχέσεις μεταξύ των χωρών μας έχουν αναπτυχθεί πολύ θετικά, βήμα βήμα. Αυτή δεν είναι η πρώτη μας συνάντηση, και κοιτώντας πίσω τι κάναμε έπειτα από κάθε μας συνάντηση, βλέπω τι σημαντικές επιτυχίες είχαμε».

Τριάμισι χρόνια ήταν η χρονική περίοδος που αναφέρθηκε ο Ιρανός πρόεδρος, η περίοδος δηλαδή της προεδρίας του. Το Μάιο αυτού του χρόνου, το Ιράν θα έχει προεδρικές εκλογές, και ο Χασάν Ρουχάνι μπορεί να αφήσει την πολιτική αρένα. Σ’ αυτό το πλαίσιο, η άρνηση του υψηλόβαθμου καλεσμένου να χρησιμοποιήσει τη λέξη «αιώνες» και να επικεντρωθεί σε μια συγκεκριμένη μικρή περίοδο λέει πολλά. Από την άποψή του, το επίπεδο των ρωσο-ιρανικών σχέσεων συνδέεται με την προσωπικότητα του ίδιου του Ρουχάνι. Επομένως, ο σχέσεις μεταξύ των χωρών μπορεί να αλλάξουν έπειτα από τις προεδρικές εκλογές στο Ιράν. Ένα ευφυές υπονοούμενο, πράγματι!

Όσον αφορά τις ίδιες της συνομιλίες, αν κρίνουμε από την τελική πληροφόρηση, αυτές αφιερώθηκαν στα θέματα που έχουμε ξαναγράψει: πετρέλαιο και φυσικό αέριο, πυρηνική ενέργεια, μεταφορές, διάδρομοι και διμερές εμπόριο. Οι δύο πλευρές έκαναν ορισμένες συμφωνίες και περιέγραψαν επαρκώς τις καθαρές προοπτικές για περισσότερη ανάπτυξη της συνεργασίας. Όσον αφορά τα ζητήματα της διεθνούς πολιτικής, οι ηγέτες συζήτησαν για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, για τη Συρία, το Αφγανιστάν, την περιοχή της Κασπίας και της Υπερκαυκασίας. Οι συγκεκριμένες λεπτομέρειες γι’ αυτό το κομμάτι των συνομιλιών είναι πενιχρό και οι αποκλίσεις στις διατυπώσεις μεγαλύτερες.

Η Τουρκία παγιδευμένη στη βόρεια Συρία

Την περασμένη εβδομάδα η Άγκυρα ανακοίνωσε ότι η επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτη», η επτάμηνη εκστρατεία της Τουρκίας στη βόρεια Συρία, έφθασε σε ένα επιτυχές τέλος. Ο Ρώσος αναλυτής της γεωπολιτικής, και συνεργάτης του RIA Novosti, Gevorg Mirzayan δεν είναι τόσο βέβαιος για αυτήν την επιτυχία, υποστηρίζοντας ότι το παιχνίδι της Τουρκίας έχει κολλήσει σε ένα δυσάρεστο Catch-22*.  

 «Χάρη στην Ασπίδα του Ευφράτη, έχουμε εξασφαλίσει μια περιοχή 2.015 τ.χλμ. καταλαμβάνοντας την Αλ Μπαμπ» είπε ο Πρωθυπουργός Γιλντιρίμ, μιλώντας την Πέμπτη σχετικά με τα αποτελέσματα της στρατιωτικής επιχείρησης «Ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός (FSA) έχει εγκατασταθεί εκεί. Οι Σύροι επιστρέφουν από την Τουρκία και η ζωή ξαναβρίσκει τους φυσιολογικούς της ρυθμούς»

Ωστόσο, όπως ο Mirzayan τονίζει ότι «το γεγονός είναι ότι η επιτυχία ή η αποτυχία της τουρκικής επιχείρησης θα πρέπει να μετρηθεί όχι από το μέγεθος των κατεχομένων εδαφών, αλλά από την υλοποίηση των στόχων που είχαν τεθεί πριν από την έναρξη της επιχείρησης». Απ’ αυτήν την άποψη, τα επιτεύγματα της Άγκυρας δείχνουν λιγότερο εντυπωσιακά.

Φυσικά κάποιοι στόχοι της Άγκυρας, όπως είναι η επιτακτική ανάγκη να απωθηθεί το Ισλαμικό Κρατός μακράν των τουρκικών συνόρων, έχουν επιτευχθεί.

Ένας άλλος σημαντικός στόχος ήταν να ενδυναμώσει το κύρος του Ερντογάν. «Ο Τούρκος ηγέτης αντιμετωπίζει το σπουδαιότερο συνταγματικό δημοψήφισμα στην πολιτική του καριέρα, έπειτα από το οποίο είτε θα γίνει πρόεδρος με διευρυμένες εξουσίες (στην πραγματικότητα ένας σύγχρονος σουλτάνος) ή θα αποδειχθεί η πολιτική του αδυναμία και θα είναι αναγκασμένος να αντιπαλέψει τους ενθαρρυμένους αντιπάλους του εντός και εκτός της χώρας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι τουρκικές στρατιωτικές επιτυχίες στη Συρία (που έχουν διογκωθεί από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ) έχουν ενισχύσει τη φήμη του Ερντογάν και ως εκ τούτου τις πιθανότητες μιας επιτυχούς έκβασης του δημοψηφίσματος».  

Η επόμενη επιτυχία, τουλάχιστον ως πρώτη εντύπωση, είναι ο στόχος της αποτροπής της δημιουργίας μιας ελεγχόμενης από τους Κούρδους ζώνης που εκτείνεται κατά μήκος των τουρκο-συριακών συνόρων. «Τώρα», εξηγεί ο Mirzayan «χάρη στα εδάφη που ελέγχονται από τους ‘Πράσινους’ (δηλαδή τους ελεγχόμενους από την Άγκυρα μαχητές του FSA) οι κουρδικοί θύλακες έχουν ουσιαστικά χωριστεί στα δύο».

Το Ισραήλ παρακολουθεί προσεκτικά τη συμμαχία Πούτιν-Άσσαντ

του Ben Caspit

Σύμφωνα με τις επικρατούσες εκτιμήσεις στο Ισραήλ, η πρόβλεψη είναι ότι το καθεστώς Άσσαντ δεν θα πέσει στο ορατό μέλλον. Επιπλέον, οι Ισραηλινοί πιστεύουν ότι ο Άσσαντ έχει ολοκληρώσει το έργο της εξασφάλισης της συριακής ενδοχώρας, έχοντας, δηλαδή υπό κυβερνητικό έλεγχο το διάδρομο που έχει ως βάση την πρωτεύουσα Δαμασκό και συνεχίζεται βορείως ως το Αλλαουιστάν (το θύλακα των Αλαουιτών στη Λατάκεια), και το λιμάνι της Λατάκειας, με τις πόλεις Χαλέπι και Χομς να βρίσκονται, επίσης, στα χέρια του. Τώρα προσπαθεί να επεκτείνει τον έλεγχό του μέχρι το Ντέιρ εζ Ζορ.

Στη διάρκεια του περασμένου χρόνου, υπήρξε μια σοβαρή εξέλιξη στο χάρτη της διαλυμένης Συρίας. Η συριακή ενδοχώρα που είναι υπό τον έλεγχο του Άσσαντ αυξάνεται και επεκτείνεται με σταθερό ρυθμό, ενώ οι περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ανταρτών συρρικνώνονται συνεχώς. Ακόμη και τα εδάφη του Ισλαμικού Κράτους ροκανίζονται γρήγορα. Οι Ισραηλινοί παράγοντες εκτιμούν ότι ο πόλεμος στη Συρία θα συνεχιστεί και στο άμεσο μέλλον, αλλά η ισορροπία δυνάμεων σ’ αυτό το σημείο ευνοεί ξεκάθαρα τον Άσαντ. Στο Ισραήλ, τα υπό τον Άσσαντ εδάφη αποκαλούνται πλέον Ασσαντιστάν. Είναι μια νέα, στενότερη, συρρικνωμένη Συρία. Μπορεί μάλιστα να είναι πολύ μικρότερη και από την ιστορική Συρία, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι εδώ για να μείνει. Υπάρχει, ωστόσο, μια επιφύλαξη: «Χωρίς τον Πούτιν δεν υπάρχει Άσσαντ», όπως ανέφερε ένας ανώτερος Ισραηλινός παράγοντας στο Al-Monitor, υπό τον όρο της ανωνυμίας. «Το μόνο προαπαιτούμενο για την επιβίωση του Άσσαντ στην εξουσία είναι η καλή διάθεση του Πούτιν».

Ανώτερη ισραηλινή πηγή είπε ότι: «ο τρόπος που ο Πούτιν εξώθησε τις ΗΠΑ από τη Μέση Ανατολή και κατέστη η κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή θα μελετάται μια ημέρα στις σχολές στρατηγικής». Το γεγονός ότι τελικά ο Ομπάμα δεν επιτέθηκε στα συστήματα χημικού πολέμου στη Συρία, συνέβαλε σημαντικά στην μεταμόρφωση της Ρωσίας σε κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή και στη διάσωση του Άσσαντ. Ο Πούτιν είχε αντιληφθεί το μεταβατικό χρόνο μεταξύ της διακυβέρνησης Ομπάμα και αυτής του Τραμπ, ως έναν αδύναμο κρίκο, που θα μπορούσε να σφηνώσει και να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα πριν η νέα διοίκηση προλάβει να μορφοποιήσει μια νέα θέση και προσέγγιση.

«Δώστε ιδιαίτερη προσοχή στο τι συνέβη» είπε Ισραηλινός εμπειρογνώμονας –πάλι ανώνυμα- «Ο Τραμπ ανέλαβε επισήμως στις 20 Ιανουαρίου, ημέρα Παρασκευή. Κανείς δεν δουλεύει στην Ουάσιγκτον Σαββατοκύριακο. Τη Δευτέρα, στις 23 Ιανουαρίου, ο Τραμπ ξύπνησε το πρωί με τη Διεθνή Διάσκεψη για την επίλυση της Σύγκρουσης στη Συρίας να διεξάγεται στην Αστάνα του Καζαχστάν». Η συνδιάσκεψη ξεκίνησε από τον Πούτιν, και οι τιμώμενοι προσκεκλημένοι, εκτός από τη Ρωσία, ήταν οι Ιρανοί και οι Τούρκοι. Ο Πούτιν έχει εδώ και καιρό οικοδομήσει στενότερους δεσμούς με τον Ερντογάν, ενώ  αυτή την εβδομάδα υποδέχθηκε με θερμότητα τον πρόεδρο του Ιράν Χασσάν Ρουχανί στην Μόσχα.

Η επόμενη ημέρα των εκλογών στη Βουλγαρία

του Νικίτα Κοβαλένκο

Παρά την νίκη του φιλοευρωπαϊκού κόμματος GERB, τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας στην Βουλγαρία δεν προκάλεσαν ενθουσιασμό στην Ε.Ε. Αντιλαμβάνονται με τι όγκο προβλημάτων θα έλθει αντιμέτωπος ο Μπόικο Μπορίσωφ, στην προσπάθειά του να σχηματίσει μια κυβέρνηση συνασπισμού.

Στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές στη Βουλγαρία την νίκη την κέρδισε το φιλοευρωπαϊκό κόμμα «Πολίτες για την Ευρωπαϊκή Ανάπτυξη της Βουλγαρίας» (GERB) του πρωθυπουργού Μπόικο Μπορίσωφ. Έτσι, έπειτα από δύο εθελούσιες εξόδους από την εξουσία, ο «αβύθιστος» Μπορίσωφ μπορεί ήδη για τρίτη φορά να ηγηθεί μιας κυβέρνησης. Κι αυτό παρά την εντυπωσιακή αύξηση των ευρωσκεπτικιστικών διαθέσεων στη χώρα, η οποία έφερε στη θέση του προέδρου, τον Νοέμβριο του 2016, τον φιλορώσο Ρούμεν Ράντεφ.

Μερικά αμερικανικά ΜΜΕ υποδέχθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό την επιτυχία του Μπορίσωφ. Ιδιαίτερα οι «New York Times» θεώρησαν ότι αυτή ήταν μια νίκη της Ε.Ε. Η εφημερίδα χαρακτήρισε τα αποτελέσματα των εκλογών ως απογοήτευση για τον Βλαδίμηρο Πούτιν, που επιδιώκει, σύμφωνα με τους Αμερικανούς, να χρησιμοποιήσει τις εσωτερικές αντιθέσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να ενισχύσει την επιρροή του στα κράτη της «Ενωμένης Ευρώπης».

Τέτοιου είδους δηλώσεις εξηγούνται με το ότι ο κύριος ανταγωνιστής του GERB, το Σοσιαλιστικό Κόμμα Βουλγαρίας (ΣΚΒ), το οποίο είναι ο διάδοχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βουλγαρίας, ήλθε δεύτερο. Ήταν μάλιστα το Σοσιαλιστικό Κόμμα που υποστήριξε την υποψηφιότητα του Ράντεφ για την προεδρία του Νοεμβρίου του προηγούμενου έτους. Το κόμμα επανειλημμένως έχει εκφράσει την επιθυμία του για σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία και την άρση των αντιρωσικών κυρώσεων. Την ίδια ώρα  ο πεπεισμένος ευρω-οπτιμιστής Μπορίσωφ υποστήριξε ενεργά την επιβολή κυρώσεων εναντίον της Μόσχας. 

Πράγματι, λοιπόν, υπ’ αυτές τις συνθήκες η νίκη του Μπορίσωφ δεν είναι ένας λόγος για να χαίρονται τα δυτικά ΜΜΕ; Εντούτοις, οι Ευρωπαίοι δημοσιογράφοι στις δικές τους εκτιμήσεις, για κάποιο λόγο, αποδείχθηκαν πολύ πιο συγκρατημένοι από τους Αμερικανούς συναδέλφους τους. Για παράδειγμα, η EURACTIV, ανακοινώνοντας τα αποτελέσματα των εκλογών, δεν είχε συναισθηματικές εξάρσεις, επικεντρώνοντας περισσότερο στην πραγματική έκθεση της κατάστασης. Συγκεκριμένα, αν και η έκδοση υποδέχθηκε θετικά την νίκη του Μπορίσωφ, σημείωσε ότι τον ηγέτη του GERB τον περιμένουν πολύ δύσκολες συνομιλίες για το σχηματισμό κυβέρνησης.