Νέα κυκλοφορία: Κοινωνικές, πολιτικές & γεωπολιτικές όψεις της σύρραξης στην Ουκρανία, εκδ. Κουκκίδα

Συγγραφέας: Συλλογικότητα Οδησσός 2 Μαΐου

• Μετάφραση: Καλαμάρας Αχιλλέας
• Πρόλογος: Δημόπουλος Σωτήρης
• Επίμετρο: Γλεζάκος Νικόλαος || Κουκκάκης Ιωάννης

• Γλώσσα πρωτοτύπου: Ιταλική
• Εκδόσεις: Κουκκίδα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

- Οι κοινωνικές όψεις της σύρραξης στην Ουκρανία

Προεισαγωγή

Ουκρανία: μια χώρα που μεταναστεύει

Οι Ουκρανοί στην Ιταλία

Γενικές σκέψεις

Προβληματικές που συνδέονται με την εξελισσόμενη σύρραξη

Ουκρανία, θρησκεία και σύγκρουση

Οι υπάρχουσες θρησκείες

Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία Πατριαρχείου Μόσχας

Η κατάσταση στο εσωτερικό της ΟΟΕ-ΠΜ και οι διαφοροποιήσεις ανάμεσα στους πιστούς και τις προσωπικότητες ήσσονος σημασίας

Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία Πατριαρχείου Κιέβου

Ελληνόρρυθμη Καθολική Εκκλησία (Ουνία)

Μερικές ενδιαφέρουσες εξελίξεις

Τελικά συμπεράσματα σχετικά με τον ρόλο της θρησκείας στη σύρραξη

Χαρακτηριστικά του εθνικισμού στην Ουκρανία και στο Ντονμπάς

- Οι παραγωγικές σχέσεις στην Ουκρανία, σύνθεση και γεωγραφική κατανομή της εργατικής τάξης. Η διαδικασία των αποκρατικοποιήσεων από το 1991 και μετά: ποιος και με ποιον τρόπο ευεργετήθηκε και ποια ήταν τα θύματά της

Οι οικονομικές βάσεις

Το ξεπούλημα της βιομηχανίας μετά το 1991

Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης στην Ουκρανία μεταξύ του 1991 και του 2014. Στρατηγικές και πρωταγωνιστές

Προεδρικές εκλογές: τελευταία ελπίδα σωτηρίας της Κύπρου;

Για όποιον έχει την, ιώβειο, υπομονή να παρακολουθεί τις ατέρμονες διαδικασίες των συζητήσεων για το Κυπριακό, με τα ήξεις αφίξεις της πολιτικής ηγεσίας και την, ίσως, φαινομενική απάθεια της κυπριακής κοινωνίας, δεν μπορεί παρά να αισθάνεται βαθύτατα απαισιόδοξος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία των Ελληνοκυπρίων ένοιωσε ανακούφιση που ένας ακόμη γύρος συνομιλιών κατακρημνίσθηκε στις ελβετικές Άλπεις. Μπορεί κατά βάθος αυτή να είναι και η προσδοκία των πολλών: η συμμετοχή σε μια επαναλαμβανόμενη «παράσταση» χωρίς αυλαία. Άλλωστε η απροσχημάτιστη τουρκική αρπακτικότητα δεν δίνει ούτε καν ένα φύλλο συκής στους σταθερούς οπαδούς της όποιας λύσης.

Το «έργο», ωστόσο, σύντομα μπορεί να έχει πολύ δυσάρεστη εξέλιξη, και δεν υπάρχει κανείς «από μηχανής θεός» να την αποτρέψει, παρά τις μύχιες ελπίδες (ή πεποιθήσεις) αρκετών Κυπρίων. Τα όσα διημείφθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα και, κυρίως, οι εξωφρενικές υποχωρήσεις-παραχωρήσεις στις οποίες προέβη ο «χουβαρντάς» κ. Αναστασιάδης, συνεπικουρούμενος από τον κ. Κυπριανού, δημιουργούν ένα εν τοις πράγμασι κάκιστο προηγούμενο. Δεν στέκει καμία δικαιολογία για την παράδοση, έστω και στα χαρτιά, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί αυτό συνέβη όλο το προηγούμενο διάστημα με αποκορύφωμα το «όργιο» στον Κραν Μοντανά. Μια πρωτοφανής υποχωρητικότητα, δήθεν, για να λυγίσει η σκληρή Τουρκία. Και η Τουρκία δεν λύγισε, γιατί τα θέλει όλα, και ξέρει ότι αν δεν τα πάρει όλα, αύριο θα έχει μπροστά της «παγίδες». Προσοχή, δεν υπολογίζει την αποφασιστικότητα των Ελληνοκυπρίων να διατηρήσουν όση κυριαρχία θα υφίσταται ακόμη σε ένα κράτος-σκιάχτρο, που δρομολογείται ενάντια σε κάθε διεθνή νομιμότητα αλλά και ενάντια στους νόμους της λογικής.

Η ήττα των ΗΠΑ στη Συρία θα ανοίξει νέα πολεμικά μέτωπα

του Finian Cunningham

Η θεαματική νίκη του συριακού στρατού και των συμμάχων του, που απελευθέρωσαν το Ντειρ εζ Ζορ, προμηνύει και το τέλος του πολέμου. Οι πανηγυρισμοί, ωστόσο, θα έπρεπε να μετριαστούν όταν συνειδητοποιήσουμε πως οι εχθροί της Συρίας θα μεταφέρουν αλλού την ατζέντα της σύγκρουσης.

Εάν διαχωρίσουμε τους πολλούς πρωταγωνιστές της συριακής σύγκρουσης, οι δύο βασικοί αντίπαλοι που θα προκύψουν από την αντιπαράθεση είναι οι ΗΠΑ και η Ρωσία, η οποία μπορεί να έχει πάρει και το πάνω χέρι στη Συρία. Η ειρωνεία βρίσκεται όμως στο ότι κερδίζοντας την ειρήνη στη Συρία είναι πιθανόν να εκδηλωθούν πόλεμοι αλλού. 

Οι αναφορές ότι οι αμερικανικές δυνάμεις κάνουν αερομεταφορές ανταρτών εκτός των πεδίων των συγκρούσεων στη Συρία, υποδηλώνει πως η Ουάσιγκτον διασώζει τα «τρομοκρατικά» της στοιχεία, για να πολεμήσουν, ίσως, μια άλλη μέρα, σε κάποια άλλη δύστυχη χώρα, που θα έχει μπει στο στόχαστρο για την αλλαγή καθεστώτος.

Ο εξαετής πόλεμος στη Συρία δεν αφορούσε, στην ουσία, μόνον την ίδια. Ήταν μόνον ένα από τα πεδία των μαχών σ’ έναν παγκόσμιο πόλεμο για την κυριαρχία των ΗΠΑ και των συμμάχων της. Όταν η Ρωσία παρενέβη για να υπερασπιστεί τον σύμμαχό της, στα τέλη του 2015, αυτό σήμανε και την αλλαγή του παιχνιδιού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η κυβέρνηση του Άσαντ φαινόταν αναμφίβολα επισφαλής, καθώς οι «πληρεξούσιοι» μισθοφόροι υποστηρίζονταν από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους για την ανατροπή του καθεστώτος.

Η απελευθέρωση του Χαλεπίου, τον περασμένο Δεκέμβριο, και της πόλης Ντεΐρ εζ Ζορ, αυτήν την εβδομάδα (την περασμένη), από τον συριακό στρατό με την υποστήριξη της ρωσικής αεροπορίας, προαναγγέλλουν την τελική ήττα του, επιχορηγούμενου από το εξωτερικό, πολέμου ενάντια στη Συρία. Ωστόσο, αυτό δεν θα είναι και το τέλος του ζητήματος.

Εδώ και μήνες, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ και στην περιοχή της Μ.Ανατολής έχουν αντιληφθεί ότι το παιχνίδι στη Συρία είναι τελειωμένο. Ο ‘Ασαντ πρόσφατα αποκάλυψε ότι έχει σταματήσει η εξωτερική χρηματοδότηση προς τους αντικυβερνητικούς μαχητές. Απόφαση κλειδί ήταν η παύση από τον Τραμπ, πριν από δύο μήνες, της υποστήριξης των επιχειρήσεων της ΣΙΑ προς τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες.  Με το τέλος του αμερικανοκίνητου πολέμου στη Συρία, οι διάφοροι ξένοι εταίροι στη συνωμοσία προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν τα συμφέροντά τους.