Δ.Κωνσταντακόπουλος, «Η Κύπρος στο
στόχαστρο - Γιατί θέλουν μια Κύπρο χωρίς Έλληνες»
Η Κύπρος, το φετινό
θέρος, έφθασε ένα βήμα πριν από τον γκρεμό της αυτοκτονίας. Στο Κραν Μοντανά
βιώσαμε την κορύφωση ενός δράματος που είχε ταυτόχρονα και χαρακτηριστικά
παρωδίας. Τελικώς, η αυτοχειρία αποφεύχθηκε, όχι λόγω της ξαφνικής φώτισης του
ιδανικού αυτόχειρα, δηλαδή της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά εξαιτίας του
πείσματος του σουλτάνου της Αγκύρας να μην αποδεχθεί τον νέο σχεδιασμό της
ανατολικής Μεσογείου, και στην κόντρα του με το Ισραήλ. Γιατί πίσω από την
κατάρρευση των συνομιλιών υποκρύπτεται η σκληρή αντιπαράθεση συμφερόντων των
κεντρικών και περιφερειακών δυνάμεων, και όχι η διάθεση ενός έθνους να μείνει
ζωντανό. Όλο αυτό το διάστημα, έγινε εμφανέστερη η θλιβερή αδυναμία να αρθρωθεί
ένας συγκροτημένος αντίλογος απέναντι στις έξωθεν πιέσεις. Αντιθέτως,
καταρρίφθηκαν και τα όποια ταμπού είχαν απομείνει: εκ περιτροπής προεδρία,
τουρκικό βέτο σε όλες τις αποφάσεις του νέου κράτους, νομιμοποίηση όλων των
εποίκων, σκανδαλώδης ευνοϊκή μεταχείριση των Τούρκων υπηκόων, Τούρκοι «χωροφυλάκοι»
στο διηνεκές...
Παρ’ όλα, όμως, τα όσα
εξωφρενικά συνέβησαν, οι Έλληνες της Κύπρου φάνηκε να σαν παρέμειναν σε
κατάσταση αταραξίας, σαν να μην αφορούσαν τους ίδιους, τα παιδιά τους και τις
μελλούμενες γενιές. Λίγοι οι άνθρωποι στο νησί και στην Ελλάδα που σάλπισαν
συναγερμό για την πορεία των εξελίξεων. Ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Δημήτρης
Κωνσταντακόπουλος, ο οποίος πριν ακόμη πέσει η αυλαία στο ελβετικό θέρετρο,
εξέδωσε το βιβλίο του «Η Κύπρος στο στόχαστρο», εκδόσεις «Ινφογνώμων».
Θυμίζουμε ότι και στην εποχή του σχεδίου Ανάν το 2004, ο Δ.Κ. είχε παρέμβει
ενεργητικά στα πράγματα με το βιβλίο του «Η αρπαγή της Κύπρου». Να σημειωθεί
ότι στο νέο του βιβλίο συμπεριλαμβάνονται κείμενα του Μίκη Θεοδωράκη, του
συνταγματολόγου Γεωργίου Κασιμάτη και του πρώην διπλωμάτη Θέμου Στοφορόπουλου,
που όλοι τους καταγγέλλουν την επαναφορά ενός τρισχειρότερου σχεδίου Ανάν. Δεν υπάρχει
αμφιβολία ότι ο Δ.Κ. έχει το χάρισμα της γραφής, όπως άλλωστε και του λόγου για
όσους τον έχουν ακούσει. Επίσης, είναι από τους καλύτερους γνώστες του
Κυπριακού, αλλά και του παγκόσμιου αντιαποικιακού και απελευθερωτικού
κινήματος∙ συνδυασμός που πλέον δεν συναντάται συχνά. Οι ιδέες που υποστηρίζει
είναι διατυπωμένες με ιδιαίτερη ζωντάνια και γλαφυρότητα. Το κυριότερο είναι
όμως η ουσία τους. Κι εκεί οφείλουμε να δώσουμε προσοχή, έστω και αν υπάρχουν
σημεία που διαφωνούμε μαζί του. Γιατί μιλά για πράγματα τα οποία είτε έχουμε
ξεχάσει είτε θέλουμε να ξεχάσουμε και διαβάζοντάς τα αναγκαζόμαστε να τα
σκεφθούμε όλα πάλι από την αρχή, μακριά από τις βαρετές κοινοτοπίες που έχουν
επικρατήσει στο δημόσιο λόγο.