Στις 4 Ιουνίου έληξε
η προθεσμία για τη δημιουργία των καλούμενων «ζωνών αποκλιμάκωσης» στη δυτική
και κεντρική Συρία. Ο πολιτικός επιστήμων και συνεργάτης του RIA Novosti Γκέβοργκ
Μιρζαγιάν εξηγεί τα
τακτικά, λειτουργικά, στρατηγικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα της Μόσχας και
των συμμάχων της από την δημιουργία των ζωνών κατάπαυσης του πυρός στη
διχασμένη από τον πόλεμο χώρα.
Τον προηγούμενο μήνα,
η Ρωσία, το Ιράν και η Τουρκία, με την έγκριση της Δαμασκού, υπέγραψαν μια
συμφωνία για την δημιουργία μερικών ζωνών αποκλιμάκωσης ή ασφαλείας στη Συρία. Σύμφωνα
μ’ αυτήν οι ζώνες οι οποίες εκτείνονται σε μεγάλες εκτάσεις που βρίσκονται στην
βορειοδυτική επαρχία της Ιντλίμπ και
τμημάτων των επαρχιών της Λαττάκειας, της Χάμα και του Χαλεπίου, τα βόρεια και κεντρικά της επαρχία Χομς, την
Ανατολική Γκούτα κοντά στη Δαμασκό, και τις νότιες περιοχές της Νταράα και
Κουνέιτρα, πρόκειται να βρεθούν σε μια συμφωνημένη εκεχειρία που θα ισχύει
μεταξύ των κυβερνητικών δυνάμεων και της ένοπλης αντιπολίτευσης (εξαιρουμένων
του «Ισλαμικού Κράτους» και της «Αλ Νούσρα»).
Το μνημόνιο τέθηκε σε
ισχύ στις 6 Μαΐου. Τυπικά, οι ζώνες προορίζονται να παραμείνουν έως ότου η
συριακή σύγκρουση τελειώσει μέσω ειρηνευτικών συνομιλιών. Η ιδέα των ζωνών
ασφαλείας, όπου οι ρωσικές, ιρανικές και τουρκικές δυνάμεις πρόκειται να
επιβάλουν την εκεχειρία, ήταν αρκετά φιλόδοξη εξ αρχής. Ο ειδικός για την Μέση
Ανατολή δίνει έμφαση στο ότι από την αρχή ήταν ξεκάθαρο πως το σχέδιο θα ήταν
δύσκολο στην εφαρμογή του, κυρίως λόγω των εκκρεμών ζητημάτων εκεί που οι
εξωτερικοί παράγοντες θα τεθούν ως εγγυητές για την κατάπαυση του πυρός.
Για παράδειγμα ο
Μιζραγιάν έγραψε ότι στην Ιντλίμπ, η
Τουρκία μπορεί να αναλάβει αυτή την αποστολή. Γνώστες του ζητήματος, έχουν
προειδοποιήσει πως η Άγκυρα έχει ήδη δημιουργήσει δεσμούς σε περιοχές της επιρροής
της μέσω οικονομικών και ανθρωπιστικών διαύλων, και εάν σταλεί τουρκικός
στρατός για να παράσχει εγγυήσεις ασφάλειας «δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα απομακρυνθούν από εκεί ποτέ είτε με
στρατιωτικά ή με διπλωματικά μέσα».
Ωστόσο, για τον
Μιρζαγιάν αυτοί οι φόβοι είναι υπερβολικοί.