Το ναρκοπέδιο της Γενεύης

Το φυσικό αέριο είναι «κλειδί» για τη λύση του Κυπριακού είπε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, στη συνέντευξή του στην «Καθημερινή». Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι το Κυπριακό είναι το «κλειδί» της λύσης του φυσικού αερίου. Η διαφορά ανάμεσα στις δύο προτάσεις δεν είναι επουσιώδης. Αντιθέτως, είναι κομβικής σημασίας, διότι στη δεύτερη διατύπωση το μείζον είναι το αέριο, κι όλα τα υπόλοιπα, όπως το Κυπριακό, υπόκεινται στις προτεραιότητές του.

Αυτό ήταν, άλλωστε, εξ αρχής το διακύβευμα. Κι αυτόν τον στόχο υπηρετεί, με εμμονικό φανατισμό, ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τώρα δεν μας μένει καμία αμφιβολία ότι οι διαβεβαιώσεις του πως δεν θα έφερνε νέο σχέδιο Ανάν, ήταν απλώς στάχτη στα μάτια. Από την πρώτη στιγμή της εκλογής του, ή τουλάχιστον αφού ξεμπέρδεψε με το μνημειώδες κούρεμα, μπήκε μπροστά, χωρίς καθυστέρηση, η προώθηση του στόχου: λύση με οποιουσδήποτε όρους! Κι αυτό το τηρεί ευλαβικά ως σήμερα. Με τη βοήθεια του αριστερού ψάλτη-ΑΚΕΛ, που κρατά το ίσο. Η πρόθεσή του, βέβαια, ήταν και είναι γνωστή σε Τούρκους και άσπονδους φίλους, κι έτσι την μια τραγική υποχώρηση ακολουθεί η επόμενη. Και φθάσαμε ως εδώ, στο χείλος της αβύσσου, έχοντας παραδώσει κυριολεκτικώς τα πάντα. Την ίδια τη ψυχή μας…

Κι επειδή, όταν ξεκινά η κατρακύλα δεν έχει σταματημό, ο πρόεδρος επιτίθεται στις ίδιες του τις τύψεις περνώντας στην απέναντι όχθη. Αυτή ήταν η αιτία που εκστομίσθησαν αυτά περί «επισκεπτών» εξ Ελλάδος. Να τρομάξει τις Ερινύες του προσπάθησε ο μοιραίος... Και σάστισε τους πάντες! Τόσο πολύ, που έβαζε σε κίνδυνο το σχέδιο. Και με τις συνετές συμβουλές των, μαθημένων εκ του παθήματος του σχεδίου Ανάν, συμβούλων του, τα έστριψε λιγάκι για να μην αποξενώσει και τους εναπομείναντες αφελείς με τα πατριωτικά αισθήματα.

Οδεύουμε, λοιπόν, προς μια καταστρεπτική πενταμερή διάσκεψη, που σκοπό έχει να γυρίσει το χρόνο πίσω. Να ακυρώσει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, έστω κι αυτή την κολοβή. Κι ως εκ τούτου, να δημιουργηθούν τετελεσμένα που να μην μπορεί να ανατρέψει ο λαός, που μάλλον παραμένει ξεροκέφαλος και δεν βλέπει το καλό του, το οποίο το βλέπουν όλοι οι άλλοι: Βρετανοί, Αμερικανοί, Τούρκοι και η δική του ελίτ. Ο στόχος είναι να φθάσουμε σε ένα αποτέλεσμα που να μην υπάρχει επιστροφή, με το πιστόλι στο κρόταφο του ελληνισμού έτοιμο να εκπυρσοκροτήσει. Ό,τι και να γίνει όμως στη συνέχεια –ένα οιονεί κράτος «αχταρμάς» ή δύο κρατίδια- το ουσιώδες θα προχωρήσει. Το φυσικό αέριο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα πάρει το δρόμο του, καθώς το νέο νομικό καθεστώς θα επιτρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο, χωρίς να κινδυνεύουν οι μπίζνες από παρεμβολές τύπου «Μπαρμπαρός».

Η Τρόικα της Μόσχας

Παρά τα δύο έκτακτα γεγονότα που συνέβησαν τους τελευταίους 13 μήνες στις ρωσο-τουρκικές σχέσεις (κατάρριψη του Su-24 και δολοφονία του πρέσβη) η αδύναμη πλευρά του τριγώνου Ρωσίας- Τουρκίας- Ιράν είναι άλλη: οι τουρκο-ιρανικές σχέσεις. Στη περίπτωση του πολέμου στη Συρία οι δύο χώρες βρέθηκαν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Εκτός αυτού, και οι δύο όχι μόνον χώρες αλλά πολιτισμοί έχουν χρόνιο ανταγωνισμό και τώρα είναι δύο από τις τέσσερις ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις (μαζί με τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο) και έχουν πολλά αντίπαλα μεταξύ τους συμφέροντα. 

Επίσης, η Τουρκία, που για αιώνες κατείχε τον αραβικό κόσμο ο οποίος ήταν σε μόνιμη αντίθεση αλλά και αλληλεπίδραση με τους Πέρσες, τώρα διεκδικεί το ρόλο του άτυπου ηγέτη των αραβικών χωρών. Αλλά και το Ιράν, ως το σημαντικότερο σιιτικό κράτος, διεκδικεί ηγεμονικό ρόλο όχι μόνον μεταξύ των σιιτών όπου γης, αλλά και συγκεκριμένη επιρροή σε όλο τον ισλαμικό κόσμο. Ο Ερντογάν είναι κοντά στους «Αδελφούς-Μουσουλμάνους», πολιτική κίνηση πολύ δημοφιλής στους σουνίτες, και εκφράζεται κριτικά απέναντι στα καθεστώτα του αραβικού κόσμου ως μη αρκετά μουσουλμανικά – αλλά παράλληλα δεν επιδιώκει τον απόλυτο εξισλαμισμό του τουρκικού κράτους, θέλοντας απλώς να επαναφέρει στη Τουρκία την ισλαμική ταυτότητα. Το Ιράν επίσης προβάλει σε όλους τους μουσουλμάνους το δικό του μοντέλο ισλαμικού κράτους, το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ουλεμάδων, δηλαδή των μουσουλμάνων διδασκάλων.

Αλλά και για τα δύο μοντέλα υπάρχει ο κοινός εχθρός το «χαλιφάτο», δηλαδή οι ακραίοι ισλαμιστές, οι οποίοι αγωνίζονται για την ένωση όλων των μουσουλμάνων κάτω από αντι-δυτικά, αντι-σιιτικά και αντι-κοσμικά συνθήματα. Είναι εύλογο ότι ούτε για τους Ιρανούς μουλάδες ούτε για τον Ερντογάν δεν γίνεται αποδεκτό το χαλιφάτο. Αλλά μια διαλυμένη και διαιρεμένη Συρία θα παραμένει το ιδανικό θερμοκήπιο για την ανάπτυξή του.

Γιατί έπεσε η Παλμύρα

Την κατάσταση στην Παλμύρα ανέλυσε στην εφημερίδα «VZGLIAD», ο Ρώσος στρατιωτικός εμπειρογνώμων, αντιπτέραρχος, Aytech Bizhev. Στο παρελθόν είχε εργασθεί ως στρατιωτικός σύμβουλος στη Συρία και στη συνέντευξή του απαριθμεί τους λόγους της κατάληψης της Παλμύρας από το Ισλαμικό Κράτος και κάνει προβλέψεις για την πορεία των γεγονότων που θα ακολουθήσουν.

Vzgliad: Γιατί κατά τη γνώμη σας δεν έγινε κατορθωτό να αντέξει η Παλμύρα;

Aytech Bizhev: Πρώτον, γιατί τώρα εκεί επικρατεί το «χαμσίν», φυσά ο άνεμος από το βορρά, προκαλεί αμμοθύελλα, και τα πάντα τριγύρω είναι τυλιγμένα στη σκόνη. Έτσι οι καιρικές συνθήκες στην Παλμύρα δεν επιτρέπουν την ευρεία χρήση της αεροπορίας. Ο μαχητές του Ισλαμικού Κράτους εκμεταλλεύθηκαν τη συγκυρία, καθώς η πολεμική αεροπορία απλά δεν μπορεί να πετάξει σε χαμηλά ύψη.

Δεύτερον, η μεγάλη συγκέντρωση των μαχητών δείχνει αναμφίβολα το έλλειμμα της υπηρεσίας πληροφοριών. Είναι πολύ δύσκολο να μη γίνει αντιληπτό ένας πλήθος 4 χιλιάδων ανθρώπων, που κινούνται με αυτοκίνητα, που έχουν ξεκινήσει και από την ίδια τη Μοσούλη. Πολύ περισσότερο που στις σύγχρονες συνθήκες υπάρχουν τα drones, τα οποία μπορούν να διανύουν μεγάλες αποστάσεις.

Κατά την γνώμη σας, τι μέτρα έπρεπε να παρθούν;

Αναλύοντας τις πληροφορίες που διαθέτουμε, μας δημιουργείται η εντύπωση ότι ο αμυντικός μηχανισμός της Παλμύρας δεν κινήθηκε αρκετά δραστήρια. Αν διοικούσα εγώ την άμυνα της πόλης, αρχικώς θα διεξήγαγα ελέγχους στα προάστια της πόλης, χρησιμοποιώντας και σύγχρονα μέσα ραδιοηλεκτρονικής παρακολούθησης. Εκτός αυτού, τις ομάδες των επιτιθεμένων μαχητών του Ισλαμικού Κράτους έπρεπε να τις αντιμετωπίσουν εκτός της πόλης, κατά της διάρκεια της μετάβασής τους. Αυτοί κάπου θα ξεκουράστηκαν, από κάπου έτρεχαν αυτοκίνητα και θωρακισμένα.

Επιπλέον, ο αριθμός των υπερασπιστών της Παλμύρας ήταν αμελητέος. Κανείς δεν περίμενε την επίθεση. Η άμυνα ήταν οργανωμένη πολύ άσχημα, και έτσι οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους στην αρχή κατέλαβαν τα στρατηγικά υψώματα, και έπειτα μπήκαν στην Παλμύρα, κυριολεκτικά με τέτοια ευκολία όσο το μαχαίρι στο βούτυρο.

Αποδεικνύεται επομένως ότι οι μαχητές ήταν καλά προετοιμασμένοι.

Οι ισλαμιστές δεν ακολουθούν κάποια καθορισμένη παραδοσιακή τακτική, γραμμένη στα πολεμικά εγχειρίδια. Κινούνται με τζιπ, εξοπλισμένα με βαριά πολυβόλα, σε κινούμενες ομάδες των 10-15 ατόμων. Μπορείς να τους αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια της πολεμικής αεροπορίας, των ελικοπτέρων. Αλλά, όπως ανέφερα, τώρα οι καιρικές συνθήκες είναι αντίξοες. Εκτός αυτού, είναι καλά εξοπλισμένοι, διαθέτουν μεταξύ άλλων και σύγχρονα μέσα επικοινωνίας.

Στο Ισλαμικό Κράτος πολεμούν πολλοί πρώην αξιωματικοί του ιρακινού στρατού, οι οποίοι μπορεί να έχουν λάβει εκπαίδευση στη Ρωσία –τους είναι λοιπόν γνωστή η τακτική μας στις μάχες. Μπορούμε να πούμε ότι τα στελέχη της στρατιωτικής διοίκησης του Ισλαμικού Κράτους εκπαιδεύτηκαν στις δικές μας στρατιωτικές σχολές.

Η Κύπρος στον λάκκο των λεόντων

Μετά το ναυάγιο του Μον Πελεράν, ελάχιστοι ήσαν όσοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να υπάρξει ανατροπή της διαμορφωθείσας καταστάσεως στο Κυπριακό. Κι αυτό γιατί με τις θέσεις των δύο πλευρών πλέον δημοσιοποιημένες, κι όχι εν κρυπτώ, θα έπρεπε μια από τις δύο να οδηγηθεί σε άτακτη δημόσια υποχώρηση. Την εκτίμηση αυτή επέτεινε και η εκτός ορίων επιθετική ρητορική της Άγκυρας, που δεν άφηνε περιθώρια ελιγμών στους φίλους της «λύσης με κάθε τίμημα». Ακόμη κι αν η Λευκωσία στοχοποίησε τον Κοτζιά για την «άτεγκτη» στάση του στην μη αποδοχή εγγυήσεων και κατοχικών στρατευμάτων, είχαν μπει τέλος πάντων κάποιες κόκκινες γραμμές, που δύσκολα υπερπηδούνταν. Φευ, δεν είχαμε λάβει υπόψη μας, όμως, ούτε την αληθινά ιμπεριαλιστική και αυταρχική φύση του «διεθνούς παράγοντος», ούτε τον βαθμό ευκαμψίας της δικής μας ηγεσίας. 

Ως προς το πρώτο, μάς το αποκάλυψε  η κα Νούλαντ, όταν είπε χωρίς περιστροφές: «Έχουν επενδυθεί και μεγάλα ποσά και πολλή φαιά ουσία για το Σχέδιο, για να αφεθεί να καταλήξει στον κάλαθο των αχρήστων». Αυτό είναι! Εδώ παίζονται μεγάλα συμφέροντα. Δηλαδή, το ποιος καθορίζει τη μοίρα της ανατολικής Μεσογείου και θα ελέγχει τις ενεργειακές πηγές και τις διαδρομές τους, για Λακεδαιμονίους θα μιλάμε τώρα! Και, βεβαίως, για το μέλλον των ιθαγενών ο διεθνής παράγων δεν δίνει δυάρα, κάτι που φαίνεται από τους όρους της διαφαινόμενης «λύσης». Έτσι ο τούρκικος στρατός κατοχής θα παραμείνει για 10 χρόνια, ως μεταβατική περίοδο. Μέχρι, λένε, να ξεπεραστούν οι «λειτουργικές δυσκολίες» ενός σχεδίου με ένα δαιδαλώδες σύστημα διακυβέρνησης, συνώνυμο της ακυβερνησίας. Και με την πρόνοια του βέτο των Τουρκοκύπριων υπουργών για το κάθε ζήτημα, που θα προκύψει έτσι κι αλλιώς. Πρόκειται περί μιας εκτρωματικής κατάστασης, απόλυτα αντιδημοκρατικής, που θα οδηγήσει χωρίς την παραμικρή αμφιβολία σε απρόβλεπτες και χαοτικές καταστάσεις. Με τον κατοχικό στρατό, να επιτηρεί όλη την Κύπρο. Κι όμως, υπάρχουν πολιτικοί που όλα αυτά τα θεωρούν φυσιολογικά, γιατί, καθώς λένε, δεν μπορούν οι Τούρκοι στρατιώτες να μεταφερθούν σε μια μέρα. Θέλουν 10 χρόνια! Και για να έχουν οι Τουρκοκύπριοι ίση νομή της εξουσίας, δηλαδή απόλυτη, καθώς über alles θα είναι η Άγκυρα, δίδεται και η εκ περιτροπής προεδρία, με αντάλλαγμα την Μόρφου υπό ελληνοκυπριακή διοίκηση, αλλά με όλους τους εποίκους πεσκέσι.

Ρωσο-ιρανικές σχέσεις: στρατηγική συμμαχία με προοπτική;

Στη Τεχεράνη, στις 11 Φεβρουαρίου του 1829, ένας μανιασμένος όχλος όρμησε στο κτίριο που στεγαζόταν η ρωσική διπλωματική αποστολή. Στη πόλη είχε διαχυθεί η πληροφορία –που πηγή της ήταν η βρετανική αποστολή- ότι οι Ρώσοι είχαν φυγαδεύσει έναν ευνούχο από το χαρέμι του σάχη και δύο Γεωργιανές γυναίκες από το χαρέμι του γαμπρού του σάχη. Το αποτέλεσμα ήταν να εξοντωθούν όλα τα μέλη της αποστολής και ανάμεσά τους ο διπλωματικός εκπρόσωπος της Ρωσίας στη Περσία Αλέξανδρος Σεργέγιεβιτς Γκριμπογιέντωφ, συγγραφέας του διάσημου έργου «Συμφορά από το πολύ μυαλό». 

Όλα τούτα, τα τραγικά, και εξωτικά συνάμα, έλαβαν χώρα την επαύριον ενός ακόμη ρωσο-περσικού πολέμου, που από το 16^ο αιώνα και εντεύθεν είχαν ως κύρια αιτία την επιδίωξη του ελέγχου του Καυκάσου, της Κασπίας και του νοτίου Αζερμπαϊτζάν –σε ένα τριγωνικό στην ουσία σχήμα με τρίτο ανταγωνιστή την Οθωμανική αυτοκρατορία/Τουρκία. Μια διαμάχη που από τον 18^ο αιώνα διεξαγόταν στο φόντο του «Μεγάλου Παιχνιδιού», τη διαρκή αντιπαράθεση Ρωσίας και Μεγάλης Βρετανίας για τον «Δρόμο του Μεταξιού» και τη γεωγραφική ζώνη που ξεκινά από το ανατολικό Τουρκεστάν και το Κασμίρ και καταλήγει στα παράλια της Μεσογείου. Τα βασικά στοιχεία αυτής της αντιπαράθεσης διατηρήθηκαν και όταν ακόμη η ρωσική αυτοκρατορία μετεμορφώθη δια χειρός Λένιν σε Σοβιετική Ένωση. Δύο φορές το μέγα κομουνιστικό κράτος –το 1920 με τη Περσική Σοσιαλιστική Σοβιετική Δημοκρατία στο Γκιλάν και το 1945-46 με τη Λαϊκή Κυβέρνηση του Αζερμπαϊτζάν και την, κουρδική, Δημοκρατία του Μαχαμπάντ - αποπειράθηκε να δημιουργήσει κράτη-δορυφόρους στο έδαφος της Περσίας/Ιράν, που ωστόσο αποδείχθηκαν θνησιγενή. Ως εκ τούτου, η φιλύποπτη στάση των Ιρανών απέναντι στη Ρωσία είχε πολλούς λόγους να μένει ενεργή έως σχετικά πρόσφατα όταν ο Αγιατολάχ Χομεϊνί είχε χαρακτηρίσει τη Σοβιετική Ένωση ως τον «μικρότερο σατανά», ενώ τη θέση του «μεγάλου σατανά» την «χάριζε» στις ΗΠΑ!

Η πτώση του Χαλεπιού θα σφραγίσει τη τύχη του Ερντογάν

του Cengiz Çandar

Αμέσως μετά την έναρξη της εξέγερσης στη Συρία, ο Ερντογάν για πρώτη φορά αποκάλυψε τις ευαισθησίες του για το Χαλέπι. Γύρω στα μεσάνυχτα της 29^ης Μαρτίου 2011, βρισκόμασταν στο αεροσκάφος του, που επέστρεφε στη Τουρκία μετά την επίσκεψή που πραγματοποίησε στο Ιράκ. Ο Ερντογάν είχε γράψει ιστορία ως ο πρώτος Τούρκος πρωθυπουργός που έκανε επίσημη επίσκεψη στη Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση,  (ΚΠΚ).Πετούσαμε από τα Άρβυλα (Ερμπίλ) στην Άγκυρα, μετά από ένα δείπνο που παρέθεσε προς τιμήν του ο προηγούμενα αλλά και κατοπινός πρωθυπουργός της ΚΠΚ Νετσιρβάν Μπαρζανί. Ήμασταν τρεις δημοσιογράφοι που ακούγαμε τον Ερντογάν. Ο ένας είναι τώρα σύμβουλος του Ερντογάν, που έγινε πρόεδρος το 2014, και ο άλλος είναι καταζητούμενος Γκιουλενιστής, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15^ης Ιουλίου.  

Το 2011 η αποκαλούμενη Αραβική Άνοιξη είχε μόλις κτυπήσει την πόρτα της Συρίας, με τις ταραχές της 15^ης Μαρτίου στα νότια στην πόλη της Νταραά και κάποιες μικρές διαδηλώσεις στη Δαμασκό. Ήταν ακόμη πολύ νωρίς για να αποκληθεί όλο αυτό σαν εξέγερση. Αλλά αναρωτήθηκα τι θα συνέβαινε εάν η κατάσταση στη Συρία μετατρέπετο σε επαναστατική, όπως εκείνες στη Τυνησία και στην Αίγυπτο. Εκείνη την περίοδο, ο Ερντογάν ήταν στενός φίλος του Μπασάρ Άσαντ, ενός Αλαουίτη, και η σουνιτική πλειοψηφία της Συρίας είχε εναποθέσει τις ελπίδες της στον Ερντογάν, ως τον ευσεβή ηγέτη ενός ισχυρού γείτονα, της Τουρκίας. Η εξέλιξη των γεγονότων δεν θα προκαλούσε πρόβλημα στον Ερντογάν; Πώς θα αντιμετώπιζε μια τέτοια περίπτωση; Ο Ερντογάν μας εξέφρασε τη γεωπολιτική σπουδαιότητα που έχει η Συρία για την Τουρκία και ιδιαίτερα το Χαλέπι.

Το 2012, μεγάλα τμήματα του Χαλεπιού ήλθαν στον έλεγχο της αντιπολίτευσης ή των ανταρτικών ομάδων που υποστηρίζονταν με διαφορετική ένταση από τις ΗΠΑ και, παντελώς, από την Τουρκία. Αλλά τώρα πια το Χαλέπι, το διαμάντι στην συριακή κορώνα, με τους όρους της τουρκικής πολιτικής στη Συρία, πρόκειται να καταληφθεί εκ νέου από τις δυνάμεις του Άσσαντ. Στις αρχές της εβδομάδας, το ένα τρίτο της πόλης, που ήταν υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών ανακαταλήφθηκε από την κυβέρνηση. Οι γειτονιές του ανατολικού Χαλεπιού περιήλθαν στον έλεγχό της. Αυτές ήσαν και οι πρώτες περιοχές που έπεσαν στα χέρια των ανταρτών οι 2012, όταν οι αντάρτες κατέλαβαν πάνω από το μισό της πόλης. Εάν το συριακό καθεστώς καταφέρει να ανακαταλάβει όλο το Χαλέπι από τους αντάρτες –και αυτήν την εβδομάδα αυτό φαίνεται πλέον πιθανό- μια τέτοια εξέλιξη θα συνιστούσε ένα πολύ βαρύ πλήγμα για την πολιτική του Ερντογάν στη Συρία.

Οι 11 βασικές θέσεις του Πούτιν στην ετήσια ομιλία του

Στην δέκατη τρίτη ομιλία του προς την Ομοσπονδιακή Βουλή, ο Βλαδίμηρος Πούτιν υπογράμμισε με σαφήνεια το εκφρασμένο αίτημα της ρωσικής κοινωνίας προς την εξουσία για δικαιοσύνη, σεβασμό προς τους ανθρώπους και υποστήριξη των πρωτοβουλιών των πολιτών. Η εφαρμογή αυτών των αρχών απαιτεί συγκεκριμένα μέτρα, και ο πρόεδρος αναφέρθηκε αναλυτικά σε κάθε ένα από αυτά.

Ο Πούτιν περιέγραψε εξ αρχής τα κυριότερα ζητήματα της ομιλίας του: οικονομία, κοινωνικά ζητήματα, εσωτερική πολιτική. Για την εξωτερική πολιτική ο πρόεδρος αναφέρθηκε μόνον συνοπτικά, στο τέλος της ομιλίας του. 

Ο Πρόεδρος ξεκίνησε με μια φαινομενικά αφηρημένη τοποθέτηση, η οποία ωστόσο, έδωσε το τόνο σε όλες τις θέσεις που αναφέρθηκε στη συνέχεια:

«Την κάθε αδικία και το κάθε ψέμα τα εκλαμβάνουμε πολύ σοβαρά. Κι αυτό είναι γενικά μια ιδιαιτερότητα της κουλτούρας μας. Η κοινωνία αποφασιστικά απορρίπτει την έπαρση, την αγένεια, την αλαζονεία και τον εγωισμό, από όποιον κι αν προέρχεται, και ολοένα και περισσότερο εκτιμά ιδιότητες, όπως η υπευθυνότητα, η υψηλή ηθική, η φροντίδα για το δημόσιο συμφέρον, η προθυμία να ακουστούν και οι άλλοι και να γίνει σεβαστεί και η δική τους γνώμη».

Ξεκινώντας ακριβώς από αυτές τις αρχές –δικαιοσύνη, σεβασμός, ετοιμότητα να ακούσεις τους άλλους-  ο αρχηγός του κράτους κάλεσε τα μέλη της συνέλευσης να συγκροτήσουν την πολιτική της χώρας και να συνεργασθούν με τους πολίτες.

Ως συνήθως ο πρόεδρος από τα γενικά πέρασε γρήγορα στα ειδικότερα, και την ομιλία του, η οποία αυτή τη φορά διήρκεσε 68 λεπτά, μπορούμε να τη χωρίσουμε στις κάτωθι θέσεις, από τις οποίες θα προέλθει η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ρωσίας τον επόμενο χρόνο.

1.   Αύξηση του ρόλου της κρατικής Δούμας και ενίσχυση της νομοθετικής εξουσίας, και επίσης ανάπτυξη των θεσμών της άμεσης δημοκρατίας. Ο Πούτιν τόνισε ότι η «Ενωμένη Ρωσία», του κόμματος το οποίο ο ίδιος δημιούργησε και στήριξε, αυτή τη φορά υπάρχει πλειοψηφία, και αποτελεί «το κύριο στήριγμα της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο». Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλές από τις θέσεις που θα αναφέρει ο πρόεδρος στη συνέχεια υπήρχαν ως υποσχέσεις στο προεκλογικό πρόγραμμα της «Ενωμένης Ρωσίας». Είναι απίθανο όλοι όσοι ψήφισαν το κόμμα στις 19 Σεπτεμβρίου να διάβασαν προσεκτικά αυτό το ογκώδες κείμενο, αλλά στην πραγματικότητα οι στόχοι και τα καθήκοντα που εξέφρασε ο πρόεδρος είναι η εκπλήρωση των αιτημάτων αυτού του τμήματος των πολιτών, που βάσει των επιθυμιών τους συντάχθηκε το πρόγραμμα του κόμματος της εξουσίας.