Ο Κούρδος ηγέτης του DBP προειδοποιεί για πιθανό εμφύλιο πόλεμο στη Τουρκία

Οι συνεχιζόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας, που πλειοψηφούν οι Κούρδοι, στοχεύουν στη σύνθλιψη του αιτήματος των Κούρδων για αυτο-διακυβέρνηση αλλά και των προϋποθέσεων για οποιαδήποτε δημοκρατική συζήτηση για το ζήτημα, σύμφωνα με τον συναρχηγό του "Δημοκρατικού Κόμματος των Περιφερειών" (DBP), Kamurak Yuksek σε συνέντευξή στο Αλ-Μόνιτορ (δημοσιογράφος Mahmut Bozarslan).

Ο Yuksek σπούδαζε ηλεκτρονικές επικοινωνίες στο Πανεπιστήμιο της Άγκυρας από το 1997 έως το 2000, αλλά εγκατέλειψε τις σπουδές του για να συμμετάσχει στο κουρδικό πολιτικό κίνημα. Το 2009 συνελήφθη κατά τη διάρκεια μιας μαζικής επιχείρησης καταστολής εναντίον Κούρδων ακτιβιστών, κατηγορήθηκε για συνεργασία με το παράνομο ΡΚΚ και καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Μετά την αποφυλάκισή του, εκλέχθηκε συμπρόεδρος του DBP, του δεύτερου φιλοκουρδικού κόμματος μετά το "Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών" (HDP). Περισσότεροι από 100 Κούρδοι Δήμαρχοι στα νοτιοανατολικά ανήκουν στο DBP, κύριος στόχος του οποίου είναι να προετοιμάσει την τελική αυτοδιοίκηση της περιοχής.     

Η συνέντευξη που δόθηκε στις 12 Ιανουαρίου έχει ως εξής:

Αλ-Μόνιτορ: Τι συνεπάγεται το αίτημα του DBP για αυτονομία;

Kamurak Yuksek: Το ΗDP, επίσης έχει το ζήτημα της αυτονομίας στο πρόγραμμά του αλλά εμείς είμαστε εκείνοι που εργαζόμαστε πιο ενεργά προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν υπάρχει σήμερα σχεδόν καμία δημοκρατία στον κόσμο χωρίς κάποιου είδους αποκεντρωμένη διακυβέρνηση, ένα μοντέλο που τείνει προς την αυτονομία, αυτοδιοίκηση, ομοσπονδία ή ομόσπονδα κράτη. Σ’ όλες τις χώρες με υψηλό το επίπεδο της δημοκρατίας η εξουσία έχει αποκεντρωθεί, και αυτός είναι ο τρόπος που λύνονται τα οικονομικά και τα κοινωνικά προβλήματα. Ζητούμε την αποκέντρωση της εξουσίας και τη δημιουργία τοπικών μοντέλων διακυβέρνησης. Το αποκαλούμε αυτό «δημοκρατική αυτοδιοίκηση» και προσβλέπει στη δημιουργία αυτοδιοικούμενων περιφερειών.  

Έχετε συγκεντρώσει επαρκή κοινωνική υποστήριξη υπέρ αυτού του στόχου;

Το ΑΚΡ έχει σε μεγάλο βαθμό ποινικοποιήσει αυτό το αίτημα. Εμποδίζοντάς το να συζητηθεί ως ένα πολιτικό σχέδιο. Το παρουσιάζει ως μια τρομοκρατική δραστηριότητα και το μεταφέρει σε ένα πεδίο σύγκρουσης, ώστε να μην επιτρέψει την εμφάνιση μιας πλατειάς κοινωνικής στήριξης. Είμαστε αντιμέτωποι με μια κυβέρνηση που εμφανίζει όποιον υποστηρίζει την τοπική δημοκρατία ως προδότη και εξαπολύει δικαστικές διώξεις εναντίον του.

SYRIZA's foreign policy

Following Syriza's election victory, a year ago, some Western leaders and media pundits began to speak of the party’s dangerous foreign policy pursuits.The government's expressed interest in the strengthening Greek-Russian relations, as well as relations with China, in an apparent effort to find some way to boost the Greek economy, had provoked almost hysterical reactions. A loan from Russia or China seemed a more favorable alternative to any new eurozone bailout with all its unpopular measures and reforms attached. Just before his inauguration as Prime Minister on January 26, Tsipras first held meetings with the Russian and Chinese ambassadors in Athens. Putin met Tsipras two times in Russia and energy minister Panayiotis Lafazanis worked hard to deepen the relations between Greece and Russia in the energy sector.

For some, the fears of a Russia-Greece axis were real, and they drew support for their reasoning from the late Samuel Huntington's thesis on "the clash of civilizations", which asserts that orthodoxy places Greece in Russia's camp. Moreover, a global survey by the Pew Research Center from September 2013, found that 63% of Greeks held favorable views of Russia. For about six months, during the negotiations with international creditors and the German leadership over reforms needed to avoid bankruptcy, foreign policy under Syriza was to be at odds with EU’s foreign policy on a broad range of issues, such as:

·         EU sanctions against Russia over Ukraine -on becoming foreign minister, Nikos Kotzias questioned the rationale and effectiveness of EU sanctions against Russia over Ukraine.

·         The reversal of an earlier Russian initiative for a pipeline to Europe called‘‘South Stream’’and a new gas pipeline to channel Russian gas to Europe through Turkey, and its replacement with an American initiative for a pipeline from Azerbaijan.

·         A new “Annan plan” for Cyprus, under the auspices of NATO, whichwould eliminate the sovereignty of the Cyprus Republic while facilitating the creation of an energy triangle in the East Mediterranean linking Israel, Turkey and Cyprus.

·         The recognition of Kosovo as an independent state, as Greece along with four other EU countries -Cyprus, Romania, Spain, and Slovakia—does not recognize the breakaway former Yugoslavian province.

·         A solution to FYROM’s name, so that this country, along with Montenegro joins NATO at the Warsaw Summit (8-9 July, 2016).

Οι επιδιώξεις της Κίνας στην Μέση Ανατολή

 

του Πιότρ Ακόπωφ

Ο Σι Τσινπίνγκ θα επισκεφθεί, την επόμενη εβδομάδα, το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο. Με φόντο την επιδείνωση της σαουδαραβο-ιρανικής αντιπαράθεσης, την άρση των κυρώσεων προς το Ιράν και τον πόλεμο στη Συρία, αυτό το ταξίδι αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Υπερασπίζοντας τα εθνικά της συμφέροντα, η Κίνα ενεργεί σε έναν γενικό γεωπολιτικό συντονισμό με τη Ρωσία.  Συμμετέχει ενεργητικά στα μεσανατολικά ζητήματα –βεβαίως, όχι στο βαθμό των ΗΠΑ, της Ρωσίας ή της Ευρώπης, αλλά ήδη περισσότερο κι από σοβαρά, ώστε όλοι ν’ αναγκάζονται να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους τον κινεζικό παράγοντα. Αν και μέχρι πρόσφατα η αλληλεπίδραση της Κίνας με τις χώρες της περιοχής ήταν δομημένη κυρίως σε μια δυσδιάστατη σχέση – το Πεκίνο αγοράζει μεσανατολικό πετρέλαιο και προσφέρει επενδύσεις-  η Ουράνια Αυτοκρατορία αποδεικνύει ότι πλέον κινείται σε πολλαπλούς τομείς. Βεβαίως, σε αντίθεση με τη Ρωσία, δεν πρόκειται να συμμετάσχει ευθέως σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη συριακή σύγκρουση, και, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, δεν διαθέτει στην περιοχή στρατιωτικές βάσεις –ωστόσο το Πεκίνο ήδη από καιρό έχει υπερβεί το επίπεδο του απλού αγοραστή πρώτων υλών. Η Κίνα πήρε μέρος στις συνομιλίες για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, συμμετέχει στις διαπραγματεύσεις για τη Συρία και τώρα ο Σι πάει σε δύο χώρες, που βρίσκονται σε φάση οξύτατης σύγκρουσης: στο Ιράν και στη Σαουδική Αραβία.

Η επίσκεψη του προέδρου της Λ.Δ. της Κίνας ήταν προγραμματισμένη καιρό πριν την εκτέλεση του Αγιατολλάχ αλ-Νιμρ και την επίθεση στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στη Τεχεράνη – για την προετοιμασία της επίσκεψης για πρώτη φορά υπήρξε ανακοίνωση του Κινέζου πρέσβη στο Ιράν πριν από ένα χρόνο. Αλλά μέσα σ’ αυτό το διάστημα συνέβησαν τόσα γεγονότα -υπήρξε συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, άρχισε η ρωσική επιχείρηση στη Συρία, ήλθαν σε αντίθεση το Ριάντ και η Τεχεράνη- που η επίσκεψη πραγματοποιείται εν πολλοίς σε μια νέα περιφερειακή πραγματικότητα. Αν και, ωστόσο, η σημασία που έχουν οι συγκεκριμένες στάσεις της επίσκεψης του Σι θα εξακολουθήσει να υφίσταται για το Πεκίνο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ο αμερικανο-ρωσικός ανταγωνισμός σε Ουκρανία και Συρία και η δεινή θέση της Τουρκίας

Η ομιλία του Ομπάμα για την «κατάσταση του έθνους» κατέδειξε τις στρατηγικές προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Στην κορυφή όλων βρίσκεται πάντοτε η ρωσική απειλή. Και δικαίως. Διότι, παρά τις θεωρίες που βλέπουν προσέγγιση ή και συνεργασία ΗΠΑ-Ρωσίας, λόγω της μάχης κατά της ισλαμιστικής τρομοκρατίας, οι διαφορές μεταξύ τους είναι βαθιές και ουσιαστικές. Όπως το περιγράφει και η ανανεωμένη ρωσική «Στρατηγική για την Εθνική Ασφάλεια» –με ισχύ μέχρι το 2020-  η αντιπαράθεση αυτή θα καθορίσει την πορεία της «παγκοσμιοποίησης».

Υπό το πρίσμα αυτό εξηγείται και η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να αφαιρέσει από τη ζώνη επιρροής της Μόσχας την Ουκρανία και τη Συρία. Με όποιο τρόπο και με όποια μέσα. Με «ακροδεξιούς», που φόρεσαν την προβιά του δημοκράτη, στην Ουκρανία, με ακραίους ισλαμιστές, που σήκωσαν το λάβαρο της «αραβικής άνοιξης», στην Μέση Ανατολή. Το «έργο», ωστόσο, κάπου χάλασε. Αυτό συνέβη σαφώς πολύ λιγότερο στην Ουκρανία, όπου ο Πούτιν πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο, εμπιστευόμενος την στήριξη του Βερολίνου. Η αντίδρασή του με την προσάρτηση της Κριμαίας και την ενίσχυση των αυτονομιστών του Ντονμπάς έπληξε την αξιοπιστία του νέου καθεστώτος στο Κίεβο, αλλά ζημίωσε ελάχιστα την Ουάσιγκτον. Το «ουκρανικό» συνεχίζει να συνιστά την κύρια πλατφόρμα προώθησης του αμερικανικού στόχου για τη ολοκληρωτική διάρρηξη των σχέσεων Ρωσίας-Δυτικής Ευρώπης. Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, οι κυρώσεις της Ε.Ε.  εναντίον της Μόσχας ανανεώθηκαν, με τη συμμετοχή και της «υπερήφανης» ελληνικής κυβέρνησης – τέτοιο πολιτικό «χαμαιλεοντισμό» και τόση διάσταση λόγων και έργων μόνον η άρρωστη μεταπολιτευτική μας περίοδος μπορούσε να ξεβράσει! Ούτε η απειλή του ισλαμικού εξτρεμισμού για την Ευρώπη, ούτε οι τεράστιες μεταναστευτικές ροές, ούτε η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, δεν είναι ικανά να ωθήσουν τις ευρωπαϊκές ελίτ, κυρίως σε Γερμανία και Γαλλία, να αλλάξουν ρότα. Η απόπειρα του Ολάντ να δημιουργήσει μια υποτυπώδη συμμαχία με τους Ρώσους, μετά τα τρομοκρατικά κτυπήματα του Παρισιού, κατέληξε σε άτακτη υποχώρηση εκ μέρους του «δυστυχή» Γάλλου προέδρου. Από την άλλη πλευρά, η τυφλή υπακοή της κας Μέρκελ στα κελεύσματα του ατλαντικού της εταίρου, ενάντια στα συμφέροντα της ίδιας της Γερμανίας, προκάλεσε τους δικαιολογημένους διθυράμβους του κ. Σόρος για το πρόσωπό της –αν και μετά τα γεγονότα της Κολωνίας είναι αμφίβολο αν την βοηθούν στην πολιτική κατηφόρα που την περιμένει.

Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή οι ειδήσεις από το μέτωπο της ανατολικής Ουκρανίας έρχονται με το σταγονόμετρο, να γνωρίζουμε ότι τα κανόνια δεν έχουν σιγήσει από την, θεμελιωμένη από Έλληνες της Κριμαίας, Μαριούπολη έως και έξω από το Λουγκάνσκ. Οποιαδήποτε στιγμή η φωτιά μπορεί να ανάψει και πάλι. Όχι συμπτωματικά, σε μια έκθεση 65 σελίδων, για το μέλλον των αμερικανο-ρωσικών σχέσεων, όπου εξετάζονται τρία «αν» με διαφορετική οπτική, ο διευθυντής του «Wilson Center Kennan Institute» Matthew Rojansky, προβλέπει τη συνέχιση της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης, όπου η σύγκρουση του Ντονμπάς αποτελεί την «τελευταία και μεγαλύτερη ‘‘ψυχρή’’ αντιπαράθεση στον μετασοβιετικό χώρο». Σύντομα, πάντως, θα παρακολουθήσουμε την αναζωπύρωση κι άλλων εστιών αντιπαλότητας στον βαλκανικό χώρο, καθώς μπαίνουμε στην τελική ευθεία της προσπάθειας εισόδου του Μαυροβουνίου και των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ –με την πρόθυμη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης πάντοτε -, όπως και στην Κύπρο, που οσονούπω θα εμφανιστεί το περιβόητο σχέδιο «επίλυσης».

Τα όνειρα της Τουρκίας γίνονται εφιάλτες

Τις τελευταίες ημέρες, στα πολεμικά μέτωπα της Συρίας παρατηρούνται ραγδαίες μεταβολές. Γίνεται φανερό και στους πλέον δύσπιστους ότι τόσο ο στρατός του Άσαντ όσο και οι δυνάμεις των Κούρδων, με την καθοριστική αρωγή των ρωσικών βομβαρδισμών, προωθούνται αποφασιστικά εις βάρος των διαφόρων αντικαθεστωτικών ομάδων και του «Ισλαμικού Κράτους».

Συγκεκριμένα,

α. Ο στρατός κατήγαγε σημαντικές επιτυχίες στο βόρειο τμήμα της επαρχίας της Λαττάκειας, με αποκορύφωμα την κατάληψη, στις 12 Ιανουαρίου, της Salma. Η πόλη αυτή αποτελούσε από το 2012 ένα από τα σημαντικότερα οχυρά των αντικαθεστωτικών, στο δρόμο προς τα συρο-τουρκικά σύνορα. Τα ρωσικά πλήγματα από αέρος, παράλληλα με την συμβολή Ρώσων «συμβούλων» επί του εδάφους, ακολουθώντας μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση περικύκλωσης, οδήγησε στην υποχώρηση των αναρτών. Η προέλαση του στρατού συνεχίζεται ακατάπαυστα, καθώς μετά από λίγες ώρες καταλήφθηκε και το στρατηγικό ύψωμα Mrouniya. Σκοπός πλέον των δυνάμεων του καθεστώτος είναι η ταχύτατη προώθηση προς βορρά από δύο κατευθύνσεις, νότια από τη Salma και δυτικά στα, λεγόμενα, τουρκομανικά βουνά. Στρατηγικός στόχος είναι το το σφράγισμα των συνόρων με την Τουρκία, απ’ όπου γίνεται η αποστολή ενισχύσεων και ανεφοδιασμού στους αντάρτες.

β. Οι ειδικές δυνάμεις του «Τίγρη» Suheil Al-Hassan,  κινούνται ταχύτατα στην περιοχή του ανατολικού Χαλεπιού, με κατεύθυνση βορείως του στρατιωτικού αεροδρομίου Kweiris, καταλαμβάνοντας το ένα χωριό πίσω από το άλλο από το «Ισλαμικό Κράτος». Πρώτος στόχος η πόλη Al-Bab και μετά σειρά έχουν κι εδώ τα συρο-τουρκικά σύνορα.

γ. Το «Ισλαμικό Κράτος» ηττάται και στα ανατολικά, όπου οι Κούρδοι, αφού πέρασαν τον Ευφράτη, βρίσκονται πλέον μόλις 10 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη Manbij. Οι ισλαμιστές που την υπερασπίζονται βομβαρδίζονται από τα ρωσικά βομβαρδιστικά, ενώ η κατάληψή της θα ανοίξει το δρόμο για τα σύνορα με την Τουρκία, φέρνοντας εγγύτερα το ενδεχόμενο της ένωσης του καντονιού του Αφρίν με αυτό του Κομπάνι - Ροτζάβα.

δ. Σφοδρές μάχες διεξάγονται και στον διάδρομο του Azaz, ανατολικά του καντονιού Αφρίν. Ο αγώνας μεταξύ των ανταρτών, που έχουν τη διαρκή τουρκική στήριξη, και των Κούρδων είναι λυσσαλέος. Οι Ρώσοι κτυπούν κι εδώ καταστρέφοντας τα κομβόι των τουρκικών ενισχύσεων και τις θέσεις των ανταρτών, δίνοντας έτσι αποφασιστικό χέρι βοηθείας στις δυνάμεις του PYD. Στο σημείο αυτό, όμως, διεξάγονται και μάχες μεταξύ των αντικαθεστωτικών, με τη συνδρομή του τουρκικού πυροβολικού, με το «Ισλαμικό Κράτος». Ήδη οι αντάρτες πήραν το χωριό Baghidin πάνω ακριβώς στα συρο-τουρκικά σύνορα.    

Όσα περιγράψαμε παραπάνω καταδεικνύουν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι εκδηλώνεται συνδυασμένη επίθεση Άσαντ, Κούρδων και Ρώσων, με τελικό στόχο να αποκτήσουν τον έλεγχο όλης της συνοριακής γραμμής με την Τουρκία. Αν το καταφέρουν αυτό θα σημάνει ότι όχι μόνον μπαίνει οριστικά ταφόπλακα στα νεο-οθωμανικά οράματα του Ερντογάν για έλεγχο της Συρίας ή τουλάχιστον τη δημιουργία μιας ελεγχόμενης απ’ αυτόν ζώνης σε όλο το βόρειο τμήμα, αλλά ότι το συριακό Κουρδιστάν ως οντότητα θα είναι γεγονός και με τη «βούλα»! Και μάλιστα, η Άγκυρα δεν θα μπορεί να προβάλλει καμία αντίρρηση, αφού οι Κούρδοι της Συρίας θα έχουν ως προστάτιδα δύναμη και μια Ρωσία που δεν πρόκειται να χαρίσει τα κέρδη που αποκομίζει στο πεδίο της μάχης. Τούτο, όμως, συνεπάγεται και την βέβαιη εντατικοποίηση του απελευθερωτικού αγώνα των Κούρδων εντός της Τουρκίας.

Ο ρόλος της Βρετανίας στην ανθρωπιστική καταστροφή στην Υεμένη

 

του Dan Glazebrook

Τουλάχιστον 10.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από την αρχή των βομβαρδισμών της Σαουδικής Αραβίας, τον Μάρτιο του 2015, συμπεριλαμβανομένων 630 παιδιών. Υπήρξε μια μαζική κλιμάκωση στις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο επίπεδο των 43 σκοτωμών την ημέρα, και έως και 10 παιδιών, σύμφωνα με την UNICEF. 73% των παιδιών που χάνονται έχουν ως αιτία τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, λένε τα Ηνωμένα Έθνη.

Μη στρατιωτικοί στόχοι κτυπιούνται ξανά και ξανά. Μέσα σε λίγες μέρες από την έναρξη των βομβαρδισμών, ένα στρατόπεδο προσφύγων βομβαρδίστηκε, σκοτώνοντας 40 και ακρωτηριάζοντας άνω των 200, και τον Οκτώβριο κτυπήθηκε ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Σχολεία, αγορές, αποθήκες σίτου, λιμάνια και εργοστάσια κεραμικής έχουν όλα κτυπηθεί. Περιττό να πούμε ότι όλ’ αυτά είναι εγκλήματα πολέμου βάσει του διεθνούς δικαίου, όπως είναι και ολόκληρη η εκστρατεία βομβαρδισμών, που στερείται οποιασδήποτε εντολής του ΟΗΕ.

Πέρα και από τα άμεσα θύματα, οι αεροπορικές επιδρομές και ο αποκλεισμός που τις συνοδεύει είναι ένα ειδεχθές έγκλημα εναντίον του πληθυσμού που εισάγει το 90% των ειδών βασικής ανάγκης, προκαλώντας μια τραγωδία επικών διαστάσεων. Τον Αύγουστο του 2015, η Oxfam προειδοποίησε πως περίπου 13 εκατομμύρια άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν τα απαραίτητα για να τραφούν, ο μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων που έχει καταγραφεί να λιμοκτονούν. «Η Υεμένη έπειτα από πέντε μήνες μοιάζει με τη Συρία έπειτα από πέντε χρόνια», σχολίαζε ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού τον Οκτώβριο.

Τον επόμενο μήνα, ο ΟΗΕ ανακοίνωσε ότι 14 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πλέον πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας και το 80% της χώρας των 21 εκατομμυρίων εξαρτάται από την ανθρωπιστική βοήθεια. «Εκτιμούμε ότι πάνω από 19 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό και σε δίκτυο αποχέτευσης∙ πάνω από 14 εκατομμύρια βρίσκονται σε επισιτιστική ανασφάλεια, συμπεριλαμβανομένων των 7,5 εκατομμυρίων που αντιμετωπίζουν σοβαρό επισιτιστικό πρόβλημα και περίπου 320 χιλιάδες παιδιά αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα υποσιτισμού» είπε τον Νοέμβριο ο συντονιστής του ΟΗΕ για την ανθρωπιστική βοήθεια. Εκτιμά ότι περίπου 2,5 εκατομμύρια έχουν γίνει πρόσφυγες λόγω του πολέμου. Τον Δεκέμβριο, ο ΟΗΕ προειδοποίησε ότι η χώρα ήταν πλέον στα πρόθυμα του λιμού, με εκατομμύρια να κινδυνεύουν από λιμοκτονία.

Ο κύβος ερρίφθη: οι Κούρδοι πέρασαν τον Ευφράτη

 

του Fabrice Balanche

Το κείμενο, δημοσιευμένο στις 5 Ιανουαρίου 2016, περιγράφει με ακρίβεια την παρούσα διάταξη των αντίπαλων δυνάμεων στο βόρεια και βορειοανατολικό μέτωπο του πολέμου στη Συρία. Η ανάλυσή του Balanche καταδεικνύει:

α) την σαφή υποχώρηση του "Ισλαμικού Κράτους" κάτω από τα συνδυασμένα κτυπήματα των Κούρδων του PYD, του συριακού στρατού, της ρωσικής αεροπορίας,  

β) την ορατή πλέον δυνατότητα των Κούρδων να ελέγξουν όλη σχεδόν τη συνοριακή περιοχή με τη Τουρκία, ενώνοντας τα καντόνια του Κομπάνι και του Αφρίν,

γ) την αδυναμία της Τουρκίας να επιβάλλει τους όρους της, λόγω της στρατηγικής σημασίας των Κούρδων μαχητών στον πόλεμο κατά του ΙΚ,

δ) την απρόθυμη αλλά αναγκαία στήριξη της Δύσης προς τους Κούρδους της Συρίας, τόσο για να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά των ισλαμιστών, όσο κυρίως για να μην περάσουν ολοκληρωτικά στη ρωσική επιρροή, η οποία έτσι κι αλλιώς υφίσταται.

Να σημειωθεί τέλος, ότι από την ημέρα της δημοσίευσης του κειμένου, παρά τις επιφυλάξεις του συγγραφέα του για την πιθανότητα εκδήλωσης του εγχειρήματος, ο συριακός στρατός και οι «Τίγρεις», οι ειδικές δυνάμεις της πολιτοφυλακής, έχουν εξαπολύσει συντονισμένη επίθεση εναντίον του ΙΚ, βόρεια της βάσης Kuwaires, και προωθούνται προς την πόλη al-Bab. 

Σ.Δ. 

Από τον Οκτώβριο, οι δυνάμεις του «Ισλαμικού Κράτους» στο ανατολικό τμήμα της επαρχίας του Χαλεπιού βρίσκεται υπό πίεση και εξαναγκάζεται σε διάφορα μέτωπα: εναντίον του «Κουρδικού Κόμματος Δημοκρατικής Ένωσης» (PYD) και των Αράβων συμμάχων του κοντά στο μεγάλο φράγμα Tishrim∙ ενάντια στο συριακό στρατό και τη ρωσική αεροπορία γύρω από το στρατιωτικό αεροδρόμιο Kuwaires και τη λίμνη al-Jaboul∙ εναντίον των ανταρτών της «Jaish al-Fatah» (που ελέγχεται από την «Ahrar al Sham» και το παρακλάδι της Αλ-Κάιντα «Jabhat al-Nusra») στον διάδρομο Azaz, μεταξύ του Χαλεπιού και των τουρκικών συνόρων∙ εναντίον του ντόπιου πληθυσμού στην πόλη Manbji (στμ. 30 χλ. δυτικά από τον Ευφράτη), προς την οποία το PYD  και οι σύμμαχοί του προελαύνουν. Το PYD έχοντας καταλάβει, την μοναδική για πολλά εκατοντάδες μίλια, άθικτη γέφυρα κατά μήκος του Ευφράτη και με τον συριακό στρατό να κινείται δυναμικά είτε βόρεια είτε δυτικά, μια μεγάλη ομάδα μαχητών του ΙΚ στην περιοχή του Χαλεπιού θα μπορούσε να χάσει την πρόσβασή της στην πρωτεύουσα τους Ράκκα. Αυτή η προοπτική εγείρει το ερώτημα: ποιος θα μπορούσε να ωφεληθεί από την εξάλειψη του Ισλαμικού Κράτους σε αυτό το μέτωπο και πώς; 

Μετά την Μέση Ανατολή και η Κεντρική Ασία απομακρύνεται από την Τουρκία

 

              του Zülfikar Doğan 

Η Τουρκία, η οποία μετά την επιδείνωση των σχέσεών της με τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Αίγυπτο και το Ισραήλ έχασε την οικονομική, πολιτική και διπλωματική επιρροή της στην Μέση Ανατολή, βρίσκεται στα πρόθυρα της απώλειας και της Κεντρικής Ασίας, λόγω της κρίσης με τη Ρωσία. Οι κυρώσεις της Μόσχας, που ακολούθησαν την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους στις 24 Νοεμβρίου, επεκτείνονται και στις ρωσικές σφαίρες επιρροής στην Κεντρική Ασία και στον Καύκασο, καθώς οι κεντροασιατικές χώρες που είχαν δημιουργήσει στενές σχέσεις με την Άγκυρα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, φαίνεται ότι ετοιμάζονται να αποστασιοποιηθούν από τη Τουρκία.

Στις 15 Δεκεμβρίου 2015, στην Μόσχα, η σύνοδος της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών (ΚΑΚ) –που συμπεριλαμβάνει και τα τουρκικά(sic) κράτη της Κιργιζίας, του Καζαχστάν, του Ουζμπεκιστάν και του Τατζικιστάν, μαζί με τη Ρωσία, το Αζερμπαϊτζάν, την Μολδαβία, την Λευκορωσία και την Αρμενία- κάλεσε την Τουρκία να απολογηθεί στη Ρωσία.  

Η Αρμενία έχει στην παρούσα φάση την προεδρία του ΟΣΣΑ (Οργανισμός για τη Διακυβερνητική Συνθήκη Συλλογικής Ασφάλειας-CSTO), μια στρατιωτική συμμαχία των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών. Οι αρχηγοί των στρατών των κρατών-μελών συναντήθηκαν πριν από την συνάντηση των αρχηγών των κρατών για να ακούσουν τον προεδρεύοντα Στρατηγό Γιούρι Χατσατούρωφ, τον Αρμένιο αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, να επικρίνει σφοδρά την Τουρκία. Ο Χατσατούρωφ τόνισε ότι «οι αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων όλων των κρατών-μελών του Οργανισμού υποστηρίζουν τις ρωσικές ενέργειες και καταγγέλλουν την τουρκική επίθεση εναντίον του Su-24, που τη θεωρούμε ως πράξη εμπρηστική και ως επαίσχυντη επίθεση. Όπως είπε η Ρωσία αμέσως μετά την επίθεση, βλέπουμε σ’ αυτή μία πισώπλατη μαχαιριά».

Ο Αρμένιος πρόεδρος Σερζ Σαρκισιάν, προεδρεύων της ΚΑΚ, ζήτησε επίσης από την σύνοδο κορυφής να στηρίξει τη Ρωσία και να καταγγείλει την Τουρκία: «ως κράτη μέλη, δηλώσαμε την υποστήριξή μας προς τη ρωσική θέση και αποφασίσαμε να διακηρύξουμε επειγόντως την ενότητά μας στη μάχη με την τρομοκρατία. Η συμπεριφορά της Τουρκίας και η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους αποτέλεσε μια οπισθοδρόμηση στον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας».

Ωστόσο, το πραγματικό σοκ για την Άγκυρα δεν ήταν τα λόγια του Σαρκισιάν, αλλά αυτά του προέδρου της Κιργιζίας, Αλμπαζέκ Αταμπάγιεφ, ο οποίος στο παρελθόν είχε απευθυνθεί προς τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν αναφέροντάς τον ως τον «μεγαλύτερο αδελφό» του. Μετά τις προεδρικές εκλογές του Αυγούστου του 2014, ο Αταμπάγιεφ είχε εμφανιστεί με τον Ερντογάν, κατά την εκφώνηση του νικητήριου λόγου του, και τον είχε επαινέσει χωρίς να τσιγκουνευτεί στα λόγια του. Στη σύνοδο της ΚΑΚ, ο Αταμπάγιεφ εξέφρασε την υποστήριξή του στην Μόσχα και στον Πούτιν και ζήτησε ο Ερντογάν και η Τουρκία να απολογηθούν στην Ρωσία.