Άντον Τσέχωφ, Ο επιβάτης της πρώτης θέσης

Ο επιβάτης της πρώτης θέσης μόλις είχε τελειώσει το δείπνο του στο σταθμό και, έχοντας πιεί λιγάκι, ξάπλωσε στο βελούδινο ντιβάνι, ανακλαδίστηκε ελαφρά και έκλεισε τα μάτια. Αφού τον πήρε ο ύπνος για όχι παραπάνω από πέντε λεπτά, έριξε μια ματιά στον απέναντί του, μισογέλασε και είπε:

- Ο αείμνηστος πατέρας μου είχε τη συνήθεια, μετά το γεύμα, να του ξύνουν τις πατούσες οι γυναίκες. Εγώ του έμοιασα σε όλα, αλλά στο μόνο που διαφέρω είναι στο ότι κάθε φορά μετά το φαγητό ξύνω όχι τις πατούσες μου αλλά τη γλώσσα και το μυαλό. Μου αρέσει, του αμαρτωλού, να αερολογώ με χορτάτο στομάχι. Λοιπόν μου επιτρέπετε να φλυαρήσω μαζί σας;

-Παρακαλώ, -συγκατένευσε ο συνεπιβάτης

- Μετά από ένα καλό γεύμα μού είναι αρκετή και η πιο ασήμαντη αφορμή για να μπουν στο κεφάλι μου διαβολεμένες και βαριές σκέψεις. Για παράδειγμα, όταν πριν από λίγο ήμασταν στο μπουφέ είδαμε δύο νεαρούς και ακούσαμε πως ο ένας συνεχάρη τον άλλον λόγω της διασημότητάς του. «Σας συγχαίρω, είστε» είπε «ήδη μια διασημότητα και ξεκινάτε πλέον να κατακτήσετε την δόξα».